Γράφει ο Άρης Μέττος
Η έντονη φτώχεια και η βία αποτελούν τους βασικούς παράγοντες της παράνομης μετακίνησης των ανθρώπων προς άλλες χώρες, κυρίως του δυτικού κόσμου, προς εύρεση καλύτερων συνθηκών εργασίας και διαβίωσης. Με μια σειρά από νόμους και μέτρα, που παίρνουν οι χώρες υποδοχής, προσπαθούν να ελέγξουν το φαινόμενο αυτό, χωρίς να δημιουργήσουν πρόβλημα στις τοπικές κοινωνίες που συχνά πυκνά διαμαρτύρονται για την αθρόα αυτή εισδοχή κατατρεγμένων, ως επί το πλείστον, ατόμων από ξένες χώρες στον τόπο τους.
Αντιδράσεις, αντιπολιτευτικές συγκρούσεις και διαφωνίες ως προς τον τρόπο αντιμετώπισης του προβλήματος υπάρχουν παντού. Όπως για παράδειγμα, ο ρεπουμπλικάνος κυβερνήτης του Τέξας Γκρεγκ Άμποτ υπέγραψε μέσα στον Δεκέμβριο αμφιλεγόμενο νόμο που ποινικοποιεί την παράνομη είσοδο στην πολιτεία αυτή του αμερικανικού Νότου, γειτονική με το Μεξικό, κάτι που τυπικά έχουν δικαίωμα να αποφασίσουν, αποκλειστικά οι ομοσπονδιακές αρχές. Με τον νόμο ορίζεται πως αποτελεί «ποινικό αδίκημα η παράνομη είσοδος στο Τέξας από ξένη χώρα» και προβλέπεται η επιβολή ποινής ως ακόμη και κάθειρξης 20 ετών σε περίπτωση υποτροπής.
Ο Διεθνής Οργανισμός Μετανάστευσης σε παγκόσμιο επίπεδο κάνει λόγο για 281 εκατομμύρια μετανάστες το 2020, που αναλογεί στο 3,6 του παγκόσμιου πληθυσμού. Από αυτούς τα 164 εκατομμύρια αφορούν εργάτες πάσης φύσεως, ενώ τα εμβάσματα που μεταφέρθηκαν από μετανάστες στις χώρες προέλευσής τους το ίδιο έτος ήταν 702 δις δολάρια.
Η χώρα μας, λόγω της γεωγραφικής της θέσης αποτελεί πύλη εισόδου για παράνομους μετανάστες. Μεταξύ 2001 με 2019, 2.750.697 καταγεγραμμένοι μετανάστες από διάφορες χώρες (Πακιστάν, Αφγανιστάν, Μπαγκλαντές, Συρία, Περσία, Ιράκ κ.α.) πέρασαν τα χερσαία ή θαλάσσια σύνορα. Άγνωστος όμως παραμένει ο αριθμός των μη καταγεγραμμένων παράνομων μεταναστών που κατέφθασαν κατά εκατοντάδες χιλιάδες στην Ελλάδα και είτε παρέμειναν και βρίσκονται ακόμα στην χώρα μας, είτε έφυγαν για άλλες Ευρωπαϊκές χώρες.
Η πλειοψηφία των ανθρώπων, που μετακινούνται σε άλλες χώρες παρανόμως, αφορά φιλήσυχους οικονομικούς μετανάστες οικογενειάρχες ή μη, που έφυγαν από τον τόπο τους λόγω πολέμου, ψάχνοντας μια καλύτερη ζωή από εκείνη της πατρίδας τους. Υπάρχει όμως και ένας σοβαρός αριθμός ανθρώπων που διώκεται στην χώρα τους για ποινικά ή πολιτικά αδικήματα με εγκληματικό παρελθόν, αλλά και αποστολή να δημιουργήσουν στις χώρες υποδοχής, τρομοκρατικούς πυρήνες για μελλοντική αξιοποίηση από διάφορα κέντρα λήψης αποφάσεων και διαμόρφωσης της κοινής γνώμης.
Τα αυξημένα στατιστικά μεγέθη, τα κίνητρα των ανθρώπων που παρανόμως μεταναστεύουν, τα μέτρα και οι εκάστοτε νόμοι αντιμετώπισης και συγκράτησης αυτής της κατάστασης, που έχει ενταθεί τις τελευταίες δύο δεκαετίες, είναι και το αποτέλεσμα αυτής της τεχνητής πολιτικοοικονομικής κρίσης με έντονο κοινωνικό αποτύπωμα σε όλες τις χώρες του πλανήτη.
Τι πραγματικά όμως είναι η παράνομη μετανάστευση; Μια πραγματικότητα των καιρών μας; Μια βαλβίδα αποσυμπίεσης των τεράστιων προβλημάτων που αντιμετωπίζουν εκατομμύρια άνθρωποι σε χώρες με χαμηλό βιοτικό επίπεδο, σε εμπόλεμες ζώνες ή πολιτικά ασταθείς κοινωνίες;
Η ανάγκη μετακίνησης των ανθρώπων προς εύρεση καλύτερων συνθηκών διαβίωσης και εργασίας δεν είναι τωρινό φαινόμενο. Η μαζική εργαλειοποίηση όμως αυτών των πληθυσμών ως μοχλό πίεσης πολιτικών αποφάσεων, αντιπαλότητας ιδεολογιών και οικονομικής διαχείρισης κεφαλαίων από οργανισμούς και θεσμούς για την επίλυσή του είναι το πραγματικό ζήτημα.
Η ανάμιξη ανθρώπων με διαφορετικά πολιτισμικά στοιχεία, ήθη και έθιμα στην ίδια κοινωνία δεν θα έπρεπε να αποτελεί πρόβλημα, αντιθέτως στα πλαίσια της αποδοχής της διαφορετικότητας και της ανταλλαγής στοιχείων μεταξύ ανθρώπων με διαφορετική κουλτούρα και νοοτροπία, κάτι νέο και δημιουργικό θα μπορούσε να οικοδομηθεί.
Όλα τα υπάρχοντα κράτη αποτελούν τεράστιους μηχανισμούς με πλουτοπαραγωγικές πηγές και δυνατότητες να προσφέρουν αξιοπρεπή διαβίωση στους πολίτες τους, εξασφαλισμένη εργασία, σύγχρονες δομές υγείας, παιδεία υψηλού επιπέδου, ίσες ευκαιρίες και δικαιώματα για όλους στα πλαίσια εφαρμογής μιας πραγματικής πολιτικής δικαιοσύνης και ισότητας. Τα αποκαλούμενα όμως κέντρα αποφάσεων, τα τραπεζικά και επιχειρηματικά συμφέροντα και οι πολιτικοί θιασώτες αυτών των κρατών που κρατούν στα χέρια τους, το παρόν και το μέλλον εκατομμυρίων πολιτών τους, έχουν άλλα σχέδια.
Η πολιτική του “διαίρει και βασίλευε”, σε συνδυασμό με την στρατολόγηση όλων των μηχανισμών διαχείρισης των κρατικών πόρων από μια μικρή ομάδα ανθρώπων, με τον χαρακτήρα της νόμιμης κρατικής οντότητας, νομιμοποιεί στα μάτια όλων των πολιτών τους, τις όποιες καταστροφικές αποφάσεις παίρνουν και νομοθετούν για αυτούς. Έτσι, αντί να απολαμβάνουν τα αγαθά της δικής τους παραγωγικής εργασίας και των αποφάσεών τους καταντούν έρμαια των αποφάσεων αυτής της “ελίτ”, η οποία δημιουργεί ένα τεχνητό περιβάλλον παγκόσμιας ύφεσης μέσω πολέμων, οικονομικών κραχ, θρησκευτικών, πολιτικών και ιδεολογικών αντιπαραθέσεων, με καταστροφικά αποτελέσματα.
Η άναρχη αυτή παράνομη μετακίνηση ανθρώπων δημιουργεί πολλαπλά προβλήματα στις χώρες υποδοχής, κοινωνική αναταραχή και δημοσιονομική αποσταθεροποίηση.
Τα κεφάλαια που δαπανώνται για την αντιμετώπιση του θέματος και καταλήγουν σε κυβερνητικούς οργανισμούς και ΜΚΟ, με ομιχλώδεις σκοπούς και στόχους, δεν λύνουν το πρόβλημα, γιατί αντιμετωπίζουν την όλη κατάσταση “βάση σχεδιασμού”, εκ του αποτελέσματος.
Η ύπαρξη ισχυρών κρατών με ανεξάρτητες οικονομίες, χωρίς παρεμβάσεις από διεθνή επιχειρηματικά και τραπεζικά συμφέροντα, στα πλαίσια ενός κράτους δικαίου, με συμμετοχή των πολιτών τους στις αποφάσεις και στην διαχείριση των πλουτοπαραγωγικών πόρων, θα εκμηδένιζε αισθητά την ανάγκη της παράνομης μετανάστευσης.
Στον αντίποδα, θα υπήρχε νόμιμη μετανάστευση ανθρώπων από χώρα σε χώρα για να καλύψουν εργασιακά και πληθυσμιακά κενά, ή για να μεταφέρουν τεχνογνωσία σε αναπτυσσόμενες οικονομίες, προκειμένου να καταστούν αυτάρκεις σε παραγωγικό επίπεδο. Οι άνθρωποι αυτοί, προερχόμενοι από οργανωμένες κοινωνίες με υψηλό επίπεδο παιδείας, θα σέβονταν τους νόμους, τα ήθη, τα έθιμα και τα πολιτιστικά χαρακτηριστικά της χώρας μετακίνησής τους και θα μπορούσαν να αφομοιωθούν εύκολα και χωρίς προβλήματα, εφόσον το επιθυμούσαν.
Εικόνες πνιγμένων ανθρώπων, εξαθλιωμένων και πεινασμένων παιδιών, ατόμων δίχως αξιοπρέπεια και μέλλον να περνούν παράνομα σύνορα άλλων χωρών, θα είχαν εκλείψει. Αν οι ιθύνοντες ήθελαν πραγματικά να αντιμετωπίσουν άμεσα το πρόβλημα της παράνομης μετανάστευσης, πέρα από προληπτικά μέτρα, αυστηρό έλεγχο συνόρων, καταγραφή, ταυτοποίηση, ιατρικό φάκελο μεταναστών και αυστηροποίηση των διαδικασιών απόδοσης ασύλου, θα χρηματοδοτούσαν τις τοπικές οικονομίες με τεράστια ποσά για να δημιουργήσουν υποδομές και παραγωγικά μοντέλα ανάπτυξης, τέτοια που να συντελούν στην γενική πρόοδο και ανάπτυξη, στην ευμάρεια και στην βελτίωση των συνθηκών διαβίωσης των πολιτών τους, με αποτέλεσμα οι άνθρωποι να μένουν και να δημιουργούν στον τόπο τους, σεβόμενοι πάντα την διαφορετικότητα και την ειρηνική συνύπαρξη των κρατών.
Όσο λοιπόν οι πολίτες όλων των κρατών δεν κατανοούν την δύναμη της ένωσής τους, απέναντι σε όλο αυτό το τεχνητό πολιτειακό και οικονομικό κατεστημένο, θα βιώνουν συνθήκες εξαθλίωσης, ακρίβειας, έλλειψης βασικών στοιχείων διαβίωσης, τροφής, νερού, ένδυσης κ.λπ., μη στοιχειώδους εκπαίδευσης, υγείας και εξέλιξης. Η αντιπαλότητα, οι συγκρούσεις πάσης φύσεως, η μη ύπαρξη δικαιοσύνης και ισότητας θα βρίσκουν πάντα πρόσφορο έδαφος, για να απομακρύνουν του πολίτες από τον πραγματικό πλούτο τους και την διαχείριση των κρατών τους, ευνοώντας πάντα μια μικρή αρρωστημένη μειοψηφία, που είναι ολοκληρωτικά απέναντι στην ανθρώπινη φύση και ύπαρξη.