Γράφει η Αμέρισσα Αποκρεμιώτη
“Με νόμο πλέον και με τον πιο ξεκάθαρο τρόπο ουσιαστικά δημιουργεί τις προϋποθέσεις ιδιωτικοποίησης και ξεπουλήματος του νερού και μάλιστα σε λίγους εκλεκτούς της”, αναφέρει για την κυβέρνηση σε ανακοίνωσή της, η Πανελλήνια Ομοσπονδία εργαζομένων ΔΕΥΑ, έπειτα και από στάση εργασίας.
Αιτία των κινητοποιήσεων των εργαζομένων είναι η συγχώνευση δεκάδων Δημοτικών επιχειρήσεων Ύδρευσης και αποχέτευσης που περιλαμβάνεται στο κυβερνητικό σχέδιο για το νερό. Το υπουργείο κάνει λόγο για εξορθολογισμό στη διαχείριση του νερού, δεδομένου ότι τα χρέη των ΔΕΥΑ, μόνο εξαιτίας του ενεργειακού κόστους, έχουν εκτοξευθεί τα τελευταία δύο χρόνια στα 200 εκατομμύρια ευρώ.
Το σχέδιο προβλέπει τη συγχώνευση των ΔΕΥΑ σε 13 έως 15 περιφερειακά σχήματα τα οποία θα διοικούνται από 9μελή ή 11μελή Εκτελεστική Επιτροπή (διοικητικά συμβούλια) όπου την πλειοψηφία θα έχει η αυτοδιοίκηση, η οποία θα επιλέγει και τον διευθύνοντα σύμβουλο, δύο μέλη θα διορίζει το κράτος και ένα θα προέρχεται από την επιστημονική κοινότητα, ενώ σύμφωνα με πληροφορίες, η διοίκηση θα συμπεριλαμβάνει και Εκτελεστικό Διευθυντή – μάνατζερ που θα επιλεγεί από τον ιδιωτικό τομέα.
Ο υπουργός Περιβάλλοντος και Ενέργειας Θεόδωρος Σκυλακάκης ενημερώνοντας για την πρόταση αυτή της κυβέρνησης τους εκπροσώπους της Κεντρικής Ένωσης Δήμων Ελλάδας, εκθείασε το όφελος που θα προκύψει με “τις οικονομίες κλίμακας”, τα “μεγαλύτερα και αποτελεσματικότερα σχήματα”, την ενοποίηση διοικήσεων και τμημάτων, καθώς και την υλοποίηση μεγάλων έργων, τη μείωση των χρεών και των ανείσπρακτων λογαριασμών. Παράλληλα ήταν απόλυτος ως προς τη μη επιδίωξη ιδιωτικοποίησης του νερού.
Οι εργαζόμενοι ωστόσο δεν φαίνεται να τον πιστεύουν, καθώς επικεφαλείς τους, μιλώντας στα Μέσα Μαζικής Ενημέρωσης, κάνουν ξεκάθαρο ότι πρόκειται για κατάργηση και όχι συγχώνευση των Δημοτικών Υπηρεσιών Ύδρευσης, καθώς και για τον επικείμενο κίνδυνο υποβάθμισης των υπηρεσιών, υψηλούς λογαριασμούς νερού και απώλεια θέσεων εργασίας.
Άλλωστε, ήδη η διεύρυνση αρμοδιοτήτων της Ρυθμιστικής Αρχής Ενέργειας – Ρ.Α.Ε. η οποία μετατράπηκε σε Ρυθμιστική Αρχή Αποχέτευσης Ενέργειας και Υδάτων – Ρ.Α.Α.Ε.Υ. επιβεβαιώνει τις ανησυχίες τους. Η Ρ.Α.Α.Ε.Υ. στην οποία εντάσσονται πλέον, ο έλεγχος και η εποπτεία των υπηρεσιών νερού και της διαχείρισης αστικών αποβλήτων, δεν ελέγχεται από κανέναν κρατικό μηχανισμό βάσει του καταστατικού της, ενώ η ίδια ελέγχει μεταξύ (πολλών) άλλων, τις τιμές στο νερό. Μάλιστα σχεδιάστηκε για να εκμεταλλευτεί όχι μόνο το νερό και την ενέργεια, αλλά τον συνολικό ορυκτό πλούτο της χώρας μας (νόμος 5037/28-3-2023 – Άρθρο 4), δηλαδή τα πάντα!
Παρ΄ όλες λοιπόν τις υποσχέσεις της κυβέρνησης για μη ιδιωτικοποίηση, μάλλον πρόκειται για παιχνίδι λέξεων περισσότερο, παρά για ουσία, αφού πλέον είναι ανοιχτό το ενδεχόμενο μερικής ιδιωτικοποίησης, ή και παράδοσης της διαχείρισης σε ιδιώτες με εποπτεία του δημοσίου.
Και για να δούμε όλη την εικόνα της πορείας αλλαγών στο δημόσιο πρόσημο της ύδρευσης, τα τελευταία χρόνια, ο δρόμος είχε αρχίσει να στρώνεται, αν όχι νωρίτερα, τουλάχιστον από το 2012 με τον Σαμαρά, τότε Πρωθυπουργό, να ψηφίζει τον νόμο 4092 με τον οποίο καταργήθηκε το ελάχιστο ποσοστό συμμετοχής του δημοσίου, στις δύο μεγαλύτερες εταιρείες νερού της χώρας και συνεχίστηκε το 2017 επί κυβέρνησης Τσίπρα, όπου σε επίσημη συνάντηση του, τον Σεπτέμβριο στην Αθήνα, με τον Γάλλο πρόεδρο Μακρόν και δεκάδες Γάλλους επιχειρηματίες, που ενδιαφέρονταν να συμμετέχουν στο Ελληνικό πρόγραμμα ιδιωτικοποιήσεων, (συμπεριλαμβανομένου και του προέδρου της πολυεθνικής Suez, ο οποίος ενδιαφερόταν για τις Ελληνικές εταιρείες Ύδρευσης), χαιρέτισε την συμμετοχή των εταιρειών αυτών, στο πλαίσιο των αλλαγών στο δημόσιο!
Το νερό είναι εξαιρετικά κερδοφόρο και εμπορεύσιμο και οι εταιρείες που βλέπουν τα πάντα ως επενδύσεις και κέρδος φυσικά και το θέλουν! Και απ’ ότι φαίνεται, τόσο η ελληνική κυβέρνηση, όσο και η Ευρωπαϊκή Ένωση είναι αρωγοί στη θέληση αυτή.
Την ώρα που βλέπουμε ότι επαναδημοτικοποιούνται οι υπηρεσίες ύδρευσης, σε πόλεις που ήταν ιδιωτικοποιημένες, όπως στο Παρίσι και στο Βερολίνο (ευνόητοι οι λόγοι), είναι απορίας άξιο πως χώρες σαν την Ελλάδα και την Πορτογαλία προωθούν την ιδιωτικοποίηση των Δημόσιων Υπηρεσιών Υδρευσης
Από την άλλη, δεν είναι τυχαίο ότι η Ευρωπαϊκή Κεντρική Τράπεζα- αν και καμία θεσμική αρμοδιότητα δεν έχει στην χάραξη πολιτικής- ήταν αυτή που με μυστικό της γράμμα (το οποίο αποκάλυψε η εφημερίδα Corierre della Sera) στον τότε πρωθυπουργό της Ιταλίας, Σύλβιο Μπερλουσκόνι, του “υπενθυμίζουν” ορισμένα βασικά μέτρα που περιμένουν από την Ιταλία, μεταξύ των οποίων και την πλήρη φιλελευθεροποίηση των δημόσιων υπηρεσιών με μαζικές ιδιωτικοποιήσεις…
Το 2010 ο ΟΗΕ αναγνώρισε επισήμως το νερό ως ανθρώπινο δικαίωμα. Η Ε.Ε., όμως, δεν έχει ακόμα αναγνωρίσει το νερό ως ανθρώπινο δικαίωμα.
Ας δούμε Τα Παραδείγματα (προς αποφυγήν) της Ευρώπης
– Το Παρίσι βίωσε για 25 χρόνια την ιδιωτικοποίηση του νερού, όταν διαπίστωσε ότι είχε χάσει τον έλεγχο της υπηρεσίας και ότι δεν υπήρχε οικονομική διαφάνεια, οπότε και το δημόσιο θέλησε να επανακτήσει τον έλεγχο της υπηρεσίας και το 2010 πήρε πίσω το νερό του, σε δημόσιο έλεγχο, αφού δεν ανανέωσε το συμβόλαιο των εταιρειών Suez και Veolia
– Αντίστοιχα το 2014 και το Βερολίνο επανάκτησε τον δημόσιο έλεγχο της υπηρεσίας.
Εκεί τα χρέη στην Ύδρευση δεν μειώθηκαν μέσω της ιδιωτικοποίησης. Το συμβόλαιο με τις ιδιωτικές εταιρείες μάλιστα, είχε διαμορφωθεί έτσι ώστε να συμπεριληφθεί μία εγγύηση κερδών, ως σύμπραξη δημοσίου και ιδιωτικού τομέα για 30 χρόνια. Όταν οι ιδιωτικές εταιρείες ύδρευσης RWE και VEOLIA διαπίστωσαν ότι δεν έβγαλαν τα κέρδη που είχαν προβλεφθεί, προσέφυγαν μυστικά σ’ ένα διαιτητικό δικαστήριο, το οποίο συνεδρίασε επίσης μυστικά, απαιτώντας από το κρατίδιο του Βερολίνου αποζημίωση για το διαφυγόν κέρδος!
– Η πόλη Μπαρσέλος της Πορτογαλίας στα μέσα της δεκαετίας του 2000 υπέγραψε σύμβαση παραχώρησης των υπηρεσιών ύδρευσης σε μία κοινοπραξία εταιρειών με βασικό μέτοχο την Ισπανική πολυεθνική Σαθίρ. Εκεί οι στόχοι που είχε υποσχεθεί ο Δήμος για μελλοντικά κέρδη δεν έγιναν πραγματικότητα, οπότε και η ιδιωτική εταιρεία κατέφυγε για αποζημίωση στο διαιτητικό δικαστήριο με αποτέλεσμα την καταδικαστική απόφαση για τον Δήμο πληρωμής αποζημίωσης ύψους 172 εκατ. ευρώ!
Όσον αφορά τη δική μας χώρα, δεν είναι δυνατό να μην αναρωτηθούμε προς όφελος ποιού σχεδιάζουν και νομοθετούν οι άρχοντές μας; Το νερό είναι κοινωνικό αγαθό, βασικό για την ανθρώπινη ύπαρξη και θα έπρεπε να χρεώνεται ελάχιστα, αν όχι καθόλου! Δεν νοείται ζωή χωρίς νερό και βέβαια αυτό δεν μπορεί να κοστολογηθεί! Είναι απάνθρωπο λοιπόν να προωθούμε την εμπορευματοποίησή του, από τη στιγμή μάλιστα που δεν το παράγει κανείς. Δεν μπορεί κανείς και δεν θα έπρεπε, ούτε η εκάστοτε κυβέρνηση, να περιμένει από έναν ιδιώτη που έχει συμβόλαιο για 20 – 25 χρόνια, ότι θα σκέφτεται μακροπρόθεσμα υπέρ του καταναλωτή και όχι υπέρ των κερδών του εαυτού του! Είναι απέναντι σε κάθε λογική να βάλουμε (και να πληρώνουμε κιόλας σε πολλές περιπτώσεις) έναν “στρατηγικό επενδυτή” για να μας πουλάει κάτι, που δεν ανήκει σε κανέναν, μέσω ενός δικτύου που έχουμε χρηματοδοτήσει και φτιάξει όλοι εμείς, ως ελληνικό δημόσιο!
Βιώνουμε ακόμα μία προδοσία και ακόμα ένα ξεπούλημα! Στην τελική, αν το σκεφτούμε λογικά, το νερό και η παροχή του θα πρέπει να είναι δωρεάν με ένα μικρό κόστος χρήσης, για να μπορεί να συντηρηθεί όλο το δίκτυο μέχρι το πιο απομακρυσμένο χωριό και το πιο απομονωμένο νησί.
- Επιτολή του Σειρίου: Ένα τεράστιο μυστικό ακριβώς … κάτω από την μύτη μας;;
- Κυβερνητικός εμπαιγμός οι “κρατικές επιδοτήσεις” για το ηλεκτρικό ρεύμα προς τους ελεύθερους επαγγελματίες
- Απάντηση στις διαστρεβλώσεις Χατζηδάκη, η δίκαιη φορολόγηση και η ριζική αντιμετώπιση του πληθωρισμού
- Επιτολή του άστρου του Σειρίου: Ένα “μαγικό” φαινόμενο; Τι γνώριζαν γι’ αυτό άραγε οι αρχαίοι πολιτισμοί και τι συμβαίνει σήμερα;
- Κ. Μητσοτάκης στο Economist: Μικρά πυρηνικά εργοστάσια για “πράσινη” ενέργεια και… “πράσσειν άλογα”
