Γράφει η Αργυρώ Παναγιωτοπούλου
Την μεγάλη της εύνοια προς την Ουκρανία και τον πρόεδρό της δείχνει άλλη μια φορά η ΕΕ προσκαλώντας τον Βολοντίμιρ Ζελένσκι στη Σύνοδο Κορυφής στις Βρυξέλλες την Πέμπτη 27 Ιουνίου και ημερομηνία έναρξης της Συνόδου.
Σε αυτή την Σύνοδο Κορυφής, το Ευρωπαϊκό Συμβούλιο θα αποφασίσει για τις κορυφαίες θέσεις στα θεσμικά όργανα, καθώς και θα συζητήσει θέματα για την ασφάλεια και την άμυνα, την ανταγωνιστικότητα και την ενίσχυση της.
Από την πρώτη μέρα κιόλας λοιπόν προσκεκλημένος ο Ζελένσκι, με τον οποίο οι ηγέτες της ΕΕ θα έχουν «ανταλλαγή απόψεων», όπως αναφέρει ο Πρόεδρος του Ευρωπαϊκού Συμβουλίου Σαρλ-Μισέλ προς τους “27”, όπως επίσης θα καθοριστούν οι προτεραιότητες και οι στρατηγικοί προσανατολισμοί της Ένωσης για τα επόμενα πέντε χρόνια.
Ο πρόεδρος του Ευρωπαϊκού Συμβουλίου θεώρησε αυτό το Ευρωπαϊκό Συμβούλιο σαν μια ευκαιρία για τους ηγέτες να χαιρετίσουν την έγκριση πλαισίων διαπραγμάτευσης, χαρακτηρίζοντας “ιστορικά” τα βήματα που γίνονται για την πορεία της Ουκρανίας προς την Ευρωπαϊκή Ένωση.
Είναι ναι μεν θετικό το γεγονός ότι η ΕΕ φαίνεται να επιδιώκει μια λύση στο θέμα της Ουκρανίας, ωστόσο είναι αναπόφευκτο να μην προβούμε σε συγκρίσεις… Γιατί είναι προκλητικό έως και σκανδαλώδες το ότι η Ε.Ε. δεν επέδειξε την ίδια ευαισθησία απέναντι και στην Κύπρο, όταν η Τουρκία επιτέθηκε και κατέλαβε το μισό νησί.
Η ΕΕ όχι μόνο δεν αντέδρασε απέναντι στην Τουρκική εισβολή που οδήγησε στην κατεχόμενη Κύπρο, αλλά δέχτηκε την προσχώρησή της στους ευρωπαϊκούς κόλπους ως de facto διαιρεμένης νήσου, η οποία όμως θα αποτελούσε ολόκληρη έδαφος της ΕΕ.
Είναι καταφανής επομένως η ευρωπαϊκή διάκριση μεταξύ Ουκρανίας και Κύπρου, όταν λαμβάνεται τόση μέριμνα για την πρώτη, ενώ για την δεύτερη, η ΕΕ δεν έκανε καμία ουσιαστική ενέργεια για να αποτρέψει το γεγονός της διαίρεσης, πριν αυτό γίνει τετελεσμένο
Επί πλέον, για τον επίσημα προσκεκλημένο πρόεδρο της Ουκρανίας Ζελένσκι, η Ευρωπαϊκή Ένωση φρόντισε να εξασφαλίσει ποσά ύψους 50 δις ευρώ, εκτός των όσων έχει ήδη καταβάλει ως τώρα, καθώς και αμυντικό εξοπλισμό με τον πρόεδρο του Ευρωπαϊκού Συμβουλίου να αναφέρει ότι “είναι επιτακτική ανάγκη να εντείνουμε τη στρατιωτική μας υποστήριξη στην Ουκρανία εστιάζοντας στην αεράμυνα, τα πυρομαχικά και τους πυραύλους”.
Γιατί όμως η Ε.Ε δεν έπραξε το ίδιο, όταν είχαμε την Τουρκική εισβολή στην Κύπρο και άφησε τη χώρα χωρίς καμία υποστήριξη, είτε οικονομική, είτε εξοπλιστική, παρακολουθώντας αμέτοχη τους ηρωικά μαχόμενους Κύπριους να γίνονται βορά στις επιθετικές ορέξεις των Τούρκων; Είχαν, αλήθεια, για την Ε.Ε λιγότερη αξία οι ζωές των Κυπρίων, αλλά και των Ελλήνων που χάθηκαν τότε, σπεύδοντας να βοηθήσουν τους αδελφούς τους στο γενναίο αγώνα που έδωσαν για το δίκαιο της γης τους;
Είναι ξεκάθαρο επομένως ότι η ΕΕ δηλώνει στην πράξη ότι έχει δύο μέτρα και δύο σταθμά στις εκτιμήσεις της για τα προβλήματα των κρατών, είτε αυτά είναι μέλη της, είτε είναι υποψήφια προς ένταξη.
Όσον αφορά για τις ίδιες τις κυβερνήσεις της Ελλάδας, αδιαφόρησαν επιδεικτικά ως θεσμικές οντότητες για την τουρκική εισβολή και μετέπειτα κατοχή της μισής Κύπρου, ουσιαστικά ελληνικού εδάφους! Ηχούν ακόμα στ΄ αυτιά μας οι θλιβερές δηλώσεις του Κωνσταντίνου Καραμανλή ότι “η Κύπρος κείται μακράν” για την οποία, δεν ήταν διατεθειμένος να στείλει στρατεύματα για την υπεράσπισή της.
Μη έχοντας πράξει το αυτονόητο εντός της χώρας τους, οι κυβερνήσεις μας διαχρονικά δεν είχαν το σθένος να απαιτήσουν, ούτε καν να θέσουν, το Κυπριακό ως θέμα προς συζήτηση στην Ευρωπαϊκή Ένωση, ώστε να υπάρξει κάποια πίεση προς την Τουρκία, φρενάροντας έτσι την επεκτατική της διάθεση σε ελληνικό έδαφος.
Θα μπορούσαν, αν είχαν βεβαίως την πολιτική βούληση να το πράξουν και να απαιτήσουν να λάβουν οικονομική βοήθεια για την Κύπρο με τον τρόπο που το κάνει και η Ουκρανική κυβέρνηση σήμερα, αναγκάζοντας την Ε.Ε. να την ενισχύσει με τα απαραίτητα κεφάλαια και με τον ανάλογο πολεμικό εξοπλισμό.
Πολλοί κυβερνητικοί σχηματισμοί διαδέχθηκαν ο ένας τον άλλο στην ηγεσία της χώρας μας από το 1974 και μετά. Γιατί κανένας και ποτέ, έστω υποκριτικά, έστω και με κάποια καθυστέρηση, δεν απαίτησε από την ΕΕ να ελευθερωθεί η Κύπρος και να αποχωρήσουν οι τουρκικές δυνάμεις κατοχής; Είχαν κάθε δικαίωμα, αλλά και υποχρέωση να το πράξουν, εφόσον η Ελλάδα ήταν από τα ιδρυτικά μέλη της Ευρωπαϊκής Ένωσης και ο λόγος της είχε ισότιμη βαρύτητα με των υπολοίπων μελών της.
Δεν έπραξαν όμως το χρέος τους απέναντι στη χώρα που διοικούσαν και στους πολίτες της, δίνοντας έτσι ένα σοβαρό έρεισμα στην ΕΕ για να παραμείνει “χλιαρή” στις αντιδράσεις της στο θέμα της Κύπρου.
Ήταν λοιπόν ξεκάθαρα επιλογή τους να διατηρούν μια Κύπρο με κατεχόμενη τη μισή έκτασή της. Μ΄ αυτή την πολιτική ταυτίστηκαν και οι Έλληνες Ευρωβουλευτές “κάνοντας πως δεν βλέπουν” το κυπριακό ζήτημα, αφού λειτουργούσαν πάντα συντονισμένοι με τις επιταγές των κομμάτων που τους ανέδειξαν.
Η Ε.Ε ωστόσο θα μπορούσε, αν ήθελε, να ενεργήσει διαφορετικά υπερασπιζόμενη τα δίκαια της Κύπρου και η στάση που τηρεί τώρα απέναντι στην Ουκρανία, αποδεικνύει ότι μπορεί να το κάνει, παρόλο που η Ουκρανία δεν είναι μέλος της ΕΕ, αλλά υποψήφια προς ένταξη. Για την Κύπρο, φυσικά όφειλε να είχε κάνει πολλά περισσότερα, εφόσον επρόκειτο για τα ίδια τα ευρωπαϊκά σύνορα, διότι η Κύπρος ήταν, είναι και θα είναι ελληνικό έδαφος.
Γιατί λοιπόν δεν προέβαλαν ποτέ το θέμα της Κύπρου οι Ευρωπαίοι ηγέτες με δυναμικό τρόπο εντάσσοντάς το σε μια Ατζέντα Συνόδου Κορυφής και δίνοντάς του έτσι το απαραίτητο κύρος για τις αντίστοιχες αποφάσεις που έπρεπε να λάβουν οι ευρωπαϊκοί θεσμοί;
Δεν τους είδαμε ποτέ να προσκαλούν επίσημα σε Σύνοδο Κορυφής κάποιον Κύπριο ηγέτη για να ανταλλάξουν απόψεις και να παρθούν αποφάσεις για τις κορυφαίες θέσεις των ευρωπαϊκών θεσμών, όπως γίνεται τώρα με τον κ. Ζελένσκι.
Φαίνεται η Ευρώπη θεωρεί ότι υπάρχουν χώρες δύο ταχυτήτων είτε αυτές αποτελούν μέλη της είτε βρίσκονται στις διαπραγματεύσεις για ένταξη και ομολογεί με τη στάση της ότι κατατάσσει την Κύπρο, αν και είναι μέλος της, σε χώρα “δευτέρας διαλογής”.
Με αυτόν τον τρόπο παράγει ένα τεράστιο άδικο και θέτει σε κίνδυνο την όποια «αξιοπιστία» διαθέτει, εφόσον δεν διαχειρίζεται με ισοτιμία τις υποθέσεις των μελών της και των γειτονικών χωρών, δημιουργώντας έτσι ένα δυστοπικό περιβάλλον που μόνο δυσαρέσκειες προκαλεί.
Η ορθή και δίκαιη στάση μιας συνετής ηγεσίας της γηραιάς ηπείρου με συσσωρευμένη σοφία από την εμπειρία τόσων ετών, θα ήταν να “τρίξει τα δόντια και στην Τουρκία”, όταν αυτή είχε εισβάλει στην Κύπρο και να της επιβάλλει τις ίδιες αυστηρές κυρώσεις που επέβαλε και στη Ρωσία. Φυσικά δεν έπραξε τίποτε από αυτά. Η Κύπρος εξακολουθεί να έχει τουρκικές δυνάμεις κατοχής στο έδαφός της και η Τουρκία εξακολουθεί να εξακοντίζει απειλές αφήνοντας πολλά υπονοούμενα.
Όσο για τον Πρόεδρο του Ευρωπαϊκού Συμβουλίου, που ανέφερε επίσης “ πρέπει να συνεχίσουμε να συγκεντρώνουμε ευρεία διεθνή υποστήριξη για μια δίκαιη ειρήνη στην Ουκρανία με βάση τον χάρτη του ΟΗΕ”, να πούμε το εξής: ότι τον χάρτη του ΟΗΕ και το δίκαιο θα έπρεπε να τα θυμούνται σε κάθε ατζέντα που φέρνουν προς συζήτηση και για όποια χώρα πρόκειται και όχι μόνο γι’ αυτές που εξυπηρετούν τα συμφέροντά τους…