Γράφει η Αργυρώ Παναγιωτοπούλου
Στο τραπέζι του Eurogroup βρέθηκαν οι Υπουργοί Οικονομικών της Ευρωζώνης, προκειμένου να συζητήσουν για το πώς θα ξεκινήσει ο προαποφασισμένος κύκλος λιτότητας του 2025. Το 2024 θεωρείται “χρονιά προσαρμογής” και οι υπουργοί αποφάσισαν να μπουν σε κύκλο “σφιχτής” δημοσιονομικής πολιτικής από το 2025.
Οι υπουργοί Οικονομικών αναμένεται να συνεχίσουν τη συζήτηση για την εμβάθυνση του εποπτικού πλαισίου στις αγορές κεφαλαίου της Ευρωπαϊκής Ένωσης, ώστε να καταλήξουν σε δέσμη προτάσεων, που θα καταθέσουν στους αρχηγούς κρατών και κυβερνήσεων στην εαρινή Σύνοδο Κορυφής του Μαρτίου.
Υπό το πλαίσιο αυτό και με την ηγεσία της Ευρωπαϊκής Ένωσης να διατυμπανίζει, πως “η Ευρώπη έχει μεγάλο πρόβλημα ρευστότητας”, τέθηκε στο τραπέζι και η πρόταση για την ‘’αξιοποίηση’’ των αδρανών τραπεζικών λογαριασμών των νοικοκυριών…
Όπως ανέφερε ο Υπουργός Οικονομικών της Γαλλίας Μπρούνο Λεμέρ, οι αποταμιεύσεις των νοικοκυριών, που είναι σε «αδράνεια» και δεν βοηθούν την οικονομία να γυρίσει, είναι αυτές, που βρίσκονται στο «στόχαστρο» στο όνομα της ανάπτυξης και της ανταγωνιστικότητας. «Οι αποταμιεύσεις των Ευρωπαίων ανέρχονται σε 35 τρισεκατομμύρια ευρώ και το ένα τρίτο, πάνω από 10 τρισεκατομμύρια, “κοιμάται” σε τραπεζικούς λογαριασμούς. Αυτά είναι τα χρήματα, που κοιμούνται και δεν λειτουργούν, όταν τα χρήματα των Ευρωπαίων υποτίθεται ότι συμβάλλουν στην ανάπτυξη, την έρευνα, την απασχόληση», πρόσθεσε, για να καταλήξει ότι σε αυτά είναι, που πρέπει να στοχεύσουν τα νέα «εργαλεία» της ΕΕ.
Πρόκειται για αποταμιεύσεις νοικοκυριών, που μένουν αδρανείς σε τρεχούμενους λογαριασμούς, οι οποίες, κατά την Ένωση, θα μπορούσαν να εισαχθούν στην οικονομία για να τονώσουν μια ευρωζώνη
Στο σημείο αυτό φαίνεται να μπαίνουμε στο “ζουμί” των ανησυχιών και των τελικών επιδιώξεων της ευρωζώνης που έχει βάλει στο “μάτι” τις οικονομίες των πολιτών.
Οι βασικοί οικονομικοί της πόροι, όπως αναφέρεται στους προϋπολογισμούς της, είναι ο Φ.Π.Α. (Φόρος Προστιθέμενης Αξίας) και ένα μέρος του ΑΕΠ (Ακαθάριστο Εγχώριο Προϊόν) κάθε χώρας.
Είναι λοιπόν ξεκάθαρο, ότι η ΕΕ χρηματοδοτείται αποκλειστικά από τους πολίτες των κρατών-μελών της, που πληρώνουν αδρά μέσω του Φ.Π.Α.( ιδιαίτερα δε, στην Ελλάδα μιλάμε για ένα υπέρογκο ποσό, αφού ο ΦΠΑ φτάνει στο 24%), οι δε κυβερνήσεις των κρατών είναι οι διαχειριστικοί μηχανισμοί, που έχουν οριστεί για την είσπραξη και απόδοση των εσόδων στα ταμεία της Ευρώπης, σε συνεργασία με τις πάμπολλες επιτροπές και λοιπούς οργανισμούς που έχει ορίσει η ίδια η Ευρώπη για τη διασφάλιση των εσόδων της.
Αν λάβουμε υπόψη μόνο τον ΦΠΑ, ο οποίος ξεκίνησε να επιβάλλεται από το 1967, βλέπουμε, ότι το ποσό που συγκεντρώνεται μετά από χρόνια, είναι τεράστιο. Εν τούτοις, οι Ευρωπαίοι δηλώνουν ανοιχτά, ότι τα κράτη δεν μπορούν να εγγυηθούν τις ανάγκες ρευστότητάς τους για ανάπτυξη. Ζητούν επιπλέον χρήματα, πάλι από τους πολίτες μέσω των καταθέσεών τους, για ανάπτυξη, έρευνα και απασχόληση.
Ποιά ανάπτυξη εννοεί άραγε η Ευρώπη, όταν οι πολίτες της- όπως συμβαίνει στην Ελλάδα δεν βρίσκουν εργασία και ασφάλεια σε κανένα τομέα και, ενώ προβλέπονται από τα ευρωπαϊκά προγράμματα, δεσμεύσεις κονδυλίων μέσω ΕΣΠΑ, αυτά φτάνουν με μεγάλη καθυστέρηση στους δικαιούχους, με αποτέλεσμα να μην μπορούν να απορροφηθούν, ή δεν φτάνουν ποτέ και χάνονται στο δρόμο;
Αναρωτιόμαστε, με ποιούς νόμους και με ποιό θεσμικό πλαίσιο κατανέμονται τα ποσά που προορίζονται για εγχώρια απορρόφηση, όταν σύμφωνα με δηλώσεις του κ. Κουγιουμτζή, Οικονομικού Επόπτη της Ελληνικής Συνομοσπονδίας Εμπορίου και Επιχειρηματικότητας σε παλαιότερη συνέντευξή του είπε: ‘’ χρήματα στην πραγματική οικονομία, αυτά που χρειάζεται δηλαδή ένας μικρομεσαίος για να στηρίξει την επιχείρησή του, δεν βλέπουμε στην πράξη’’. Ο ίδιος υποστηρίζει ακόμα, ότι από συγκεκριμένα προγράμματα ΕΣΠΑ, για τα έτη 2015-2016 δεν έχει πάει ούτε ένα ευρώ στους δικαιούχους.
Χάνονται, μάλλον, μέσα στις δαιδαλώδεις διαδρομές μιας πολύπλοκης γραφειοκρατικής διαδικασίας, εμποδίζοντας τα έργα να ολοκληρωθούν στην ώρα τους και επιτρέποντας σε έναν παράλληλο κόσμο συμβούλων και σε μελετητικά γραφεία να δημιουργήσουν πολλών ειδών στρεβλώσεις.
Από τις στρεβλώσεις αυτές, ευνοούνται ένα σωρό εταιρείες, που φροντίζουν και επιμελούνται την κατανομή των ποσών, ανάλογα με τις ανάγκες των ευρωπαϊκών προγραμμάτων, αλλά ο πολίτης, είτε είναι πάροχος υπηρεσιών, είτε παραγωγός προϊόντων, είτε καταναλωτής, ελάχιστα ωφελείται, ή και καθόλου κι ας έχει πληρώσει στο ακέραιο το ποσό του ΦΠΑ που του αναλογεί, εφόσον το νομικό πλαίσιο είναι αυστηρότατο και προβλέπει βαρύτατες κυρώσεις σε περίπτωση μη καταβολής του.
Είναι απορίας άξιον, γιατί ποτέ κανένας Ευρωβουλευτής μας δεν μας ενημέρωσε επακριβώς, ως όφειλε, για την πορεία του χρήματος στην Ευρωπαϊκή Ένωση.
Οι Ευρωπαίοι πολίτες δικαιούνται να γνωρίζουν, πού πήγαν τα χρήματα που τόσα χρόνια πληρώνουν αδιαμαρτύρητα και είναι αδιανόητο να φτάνουμε σήμερα στο σημείο, να μας αναγγέλλουν οι εταίροι μας “σκληρή λιτότητα για το 2025”.
Φαίνεται πως το “βαρέλι” της Ευρωζώνης, όπου ρίχνουμε τα λεφτά μας, δεν έχει πάτο και ότι στις Συνόδους Κορυφής, το μοναδικό μέλημα των Ευρωπαίων ηγετών μας είναι, πώς θα συγκεντρώσουν, όσο το δυνατόν περισσότερους πόρους από τους πολίτες, επιβάλλοντάς τους παράλληλα νομοθεσίες, υπό μορφή “οδηγιών” και “διατάξεων”, με σκοπό να εδραιώσουν και να αναπτύξουν περαιτέρω τις Εταιρείες και τις Κεφαλαιαγορές, που ποτέ δεν έχουν όνομα.
Έχοντας υπόψη μας όλα αυτά, που φανερώνουν μια ωμή και σκληρή πραγματικότητα, αντιλαμβανόμαστε ότι έχει έρθει η ώρα να ελέγξουμε επιτέλους την Ευρωπαϊκή Ένωση. Η Ελλάδα έχει χρέος και μπορεί να το πράξει, δίνοντας το παράδειγμα σε όλους τους συνεταίρους μας. Ως ισότιμο μέλος της ΕΕ κάθε κράτος, ας απαιτήσουμε να κάνουμε, επιτέλους , ‘’Ταμείο’’ και να πάρουμε όλα όσα δικαιούμαστε, χωρίς καμία έκπτωση, ακολουθώντας την ορθή και νόμιμη διαδικασία.
Είναι απόλυτη ανάγκη να επέλθει κάθαρση και να αποδοθεί Δικαιοσύνη, να χαλαρώσουμε επιτέλους απο το δημοσιονομικό σφίξιμο και τη μόνιμη λιτότητα, για να μπορέσουμε στη συνέχεια να χαράξουμε συλλογικά μια αληθινή ευρωπαϊκή πορεία με πανανθρώπινες Αξίες και Αρχές και με σεβασμό στον Ευρωπαίο Πολίτη.