Γράφει η Ολυμπία Γκλιάτη
Τον τελευταίο καιρό καθημερινά, πρώτο θέμα σε όλες τις ειδήσεις και σε εκπομπές πάσης φύσεως είναι η υπόθεση ενδοοικογενειακής βίας με κατηγορούμενο τον γνωστό δικηγόρο, Α. Λύτρα. Στα τηλεοπτικά παράθυρα έχουν περάσει πολλοί δικηγόροι ερευνητές ιατροδικαστές και αναλυτές για να πουν την γνώμη τους. Μία υπόθεση που ακόμα είναι σε εξέλιξη, και “δικάζεται” κάθε μέρα πολλές φορές στις οθόνες μας!
Είδαμε όμως, για την συγκεκριμένη υπόθεση και την άμεση αντίδραση της ανώτατης δικαστικής αρχής της χώρας όταν:
Ο Άρειος Πάγος στις 17-6-24 διέταξε κατεπείγουσα προκαταρκτική έρευνα για τις ενδεχόμενες ευθύνες δικαστικού και εισαγγελικού λειτουργού, αναφορικά με τις ενέργειες τους στο στάδιο της προανάκρισης. Δηλαδή ζητούσαν να εξεταστεί, αν ήταν ορθή η απόφαση να μην προφυλακιστεί ο κατηγορούμενος.
Μετά από αυτήν την διαταγή του Άρειου Πάγου για προκαταρκτική πειθαρχική έρευνα, ακολούθησε και νέα ανακοίνωση της προέδρου και της εισαγγελέως του Αρείου Πάγου στις 25-6-24 σχετικά με όσους εμφανίστηκαν στον δημόσιο διάλογο ως “αυτόκλητοι παράγοντες” όπως τους αναφέρει, όπου με τις δηλώσεις τους αμφισβήτησαν… την ανεξάρτητη λειτουργία των αρμόδιων οργάνων της πειθαρχικής διαδικασίας.
Ως απάντηση, σε αυτήν την τοποθέτηση όπου ουσιαστικά φωτογράφιζε… τους δικηγόρους που είχαν αναφερθεί δημόσια σχετικά με αυτήν την παρέμβαση της Ανώτατης Δικαστικής Αρχής , η συντονιστική επιτροπή της ολομέλειας των προέδρων των δικηγορικών συλλόγων Ελλάδος αποφάσισε την προσφυγή στο ευρωπαϊκό κοινοβούλιο, καθώς και την υποβολή αναφοράς στον ευρωπαϊκό δικηγορικό σύλλογο για τα θέματα απονομής της δικαιοσύνης και το κράτος δικαίου.
Αδιαμφισβήτητα εμφανίστηκε λοιπόν, μια κόντρα μεταξύ των λειτουργών του δικαστικού συστήματος της χώρας, όπου ο καθένας από την πλευρά του να προσπαθεί να πείσει τον κόσμο, ότι θα πρέπει να μείνει ήσυχος, γιατί “φροντίζουν” εκείνοι για την απονομή της δικαιοσύνη στην χώρα μας. Όταν, πολλές είναι οι δικαστικές αδικίες που συμβαίνουν καθημερινά στους πολίτες, που όμως δεν βγαίνουν οι υποθέσεις τους στην δημοσιότητα, ώστε να χρήζουν των παραπάνω παρεμβάσεων…
Άραγε, είναι δυνατόν να πιστέψει ο πολίτης και να μην ανησυχεί, βλέποντας όλους αυτούς να κόπτονται για την δικαιοσύνη και την “ανεξαρτησία” της και να αντιλαμβάνεται ότι οι ίδιοι δικαστικοί λειτουργοί δεν μπορούν να συμφωνήσουν, ούτε για το τι είναι δίκαιο;
Άλλωστε, πώς μπορεί να υπάρξει ανεξαρτησία στην δικαιοσύνη, όταν η ηγεσία των ανώτατων δικαστηρίων της χώρας μας διορίζεται από το εκάστοτε κυβερνητικό συμβούλιο;
Γεγονός είναι ότι με τέτοιου είδους αντιπαραθέσεις, εντείνεται όλο και πιο πολύ η ανησυχία μας για την απόδοση της δικαιοσύνης!
Πώς μπορεί όμως να υπάρξει δικαιοσύνη μέσα από αυτό το δαιδαλώδες νομοθετικό πλαίσιο, όπου ο κάθε νόμος έχει τα “παραθυράκια” του και που κάθε φορά προστίθενται κι άλλα, κατά το πώς βολεύει κάθε φορά; Υπάρχουν νόμοι που ίσχυαν μέχρι χθες και αύριο ισχύουν οι αντίθετοι τους! Σήμερα μπορεί να είσαι νόμιμος και αύριο παράνομος και το αντίθετο, ή μπορεί ένας νόμος να αναιρεί κάποιον άλλον… Με ένα νόμο, το παράλογο να μετατρέπεται σε “νόμιμο” και υποχρεωτικό!
Τελικά το αποτέλεσμα είναι το ίδιο.. Εμείς ως πολίτες δεν μπορούμε να βρούμε το δίκαιο μας. Χανόμαστε σε αυτόν τον δικαιϊκό κυκεώνα που αναλόγως ποιος είσαι, πώς στέκεις οικονομικά, ποιον δικηγόρο έχεις και τι γνωριμίες διαθέτεις, μπορεί ή να καταδικαστείς ενώ είσαι αθώος ή να αθωωθείς ενώ είσαι ένοχος! Ή δεν είναι έτσι;
Έχουμε όμως αναρωτηθεί ποτέ, με ποια κριτήρια λοιπόν νομοθετούν και ποιος ελέγχει αυτούς που νομοθετούν, αλλά και τους νόμους που ρυθμίζουν την ίδια μας την ζωή; Αν οι νόμοι δεν υπηρετούν και δεν προστατεύουν τους πολίτες, ποιους ακριβώς εξυπηρετούν;
Διαπιστώνεται ως επιτακτική ανάγκη πλέον, η ευρυθμία της πολιτείας να στηρίζεται στην ισοπολιτεία, στην ισονομία και στην ισοκρατία των πολιτών. Η δημιουργία των νόμων πρέπει να συμβαίνει, αφού πρώτα ελέγχονται και “φιλτράρονται” από ένα συγκεκριμένο σύστημα αξιών όπως: ΛΟΓΙΚΗ, ΕΛΕΥΘΕΡΙΑ, ΑΡΕΤΗ, ΔΙΚΑΙΟΣΥΝΗ, ΙΣΟΤΗΤΑ, ΑΦΘΟΝΙΑ, ΑΛΗΘΕΙΑ, ΑΙΣΘΗΤΙΚΗ, ΑΡΜΟΝΙΑ, ΑΝΔΡΕΙΑ, ΕΥΔΑΙΜΟΝΙΑ, ΓΝΩΘΙ ΣΑΥΤΟΝ.
Οποιαδήποτε πρόταση, οποιοσδήποτε νόμος θα πρέπει να είναι εναρμονισμένος με αυτό το αξιακό πλαίσιο, τις έμφυτες αξίες της ανθρώπινης ύπαρξης μας, ως γνώμονα, ώστε να μην εισβάλει καμία νομοθεσία που εξυπηρετεί ιδιοτελείς σκοπούς και σκοτεινά συμφέροντα. Και με αυτόν τον τρόπο, ο δικαστής θα μπορεί να εκτελεί νόμους που θα είναι απόλυτοι, απλοί και κατανοητοί από όλους. Θα δικάζει με βάση την ίδια την αλήθεια κι όχι σύμφωνα με την “γνώμη” του, την “κρίση” του και την συνείδηση του… κατά το δοκούν.
Έτσι θα μπορούμε να μιλάμε για ΠΡΑΓΜΑΤΙΚΗ ΔΙΚΑΙΟΣΥΝΗ κι όχι …α λα καρτ!
Και τώρα, μέσα από τον “εμφύλιο” που έχει ξεσπάσει μεταξύ τους που όλοι οι δικαστικοί λειτουργοί υπεραμύνονται της δικαιοσύνης και της ανεξαρτησίας της και “δίνουν” ο ένας τον άλλον, το μόνο που καταλαβαίνουμε εμείς είναι ότι … “κάτι σάπιο υπάρχει στο βασίλειο της Δανιμαρκίας”.
Σε αυτό το σημείο οφείλουμε να αναφέρουμε, ότι μόνον έναν πολιτικό φορέα είδαμε να αναγνωρίζει την ρίζα του προβλήματος, την πρωτογενή αιτία της παραγωγής του άδικου που εισπράττουμε όλοι μας και δεσμεύεται, επισήμως και γραπτώς, για όλα τα παραπάνω, ορίζοντας μάλιστα την ΔΙΚΑΙΟΣΥΝΗ στην ορθή της έννοια, δηλαδή ως το μέσο για την απόδοση του δικαίου διανεμητικά, διορθωτικά και με αμοιβαιότητα.
Αναφερόμαστε, στον Πολιτικό Φορέα που έχει ιδρυθεί από τους πολίτες για τους ίδιους τους πολίτες, την Ελλήνων Συνέλευσις…