Γράφει η Αμέρισσα Αποκρεμιώτη
Μία απόφαση που ξεπερνά κάθε κόκκινη γραμμή, πήρε το δικαστήριο τις προηγούμενες ημέρες για την τραγική πυρκαγιά στο Μάτι και δείχνει ότι η δικαιοσύνη όχι μόνο δεν είναι “τυφλή”, αλλά βλέπει πολύ καλά κι αν είσαι στη “σωστή” πλευρά, αθωώνεσαι ακόμα και για μαζικούς θανάτους.
Έξι χρόνια χρειάστηκαν μετά το γεγονός, για να κριθούν ένοχοι 6 από τους 21 κατηγορούμενους, για τον θάνατο 104 ανθρώπων κι αυτοί ήταν από τους τελευταίους τροχούς της αμάξης.
H εκτιτέα ποινή των 5 ετών, μετατράπηκε σε εξαγοράσιμη – 10 ευρώ την ημέρα με την έφεση να έχει αναστέλλουσα δύναμη. Υπολογίζεται ότι ο καθένας από τους καταδικασθέντες θα κληθεί δηλαδή να πληρώσει περίπου 40.000 ευρώ και έτσι θα είναι ελεύθερος.. τουλάχιστον μέχρι το εφετείο.
Μάλιστα ο Άρειος Πάγος ζήτησε επίσπευση καθαρογραφής της απόφασης.
Όπως ήταν επόμενο, στο δικαστήριο επικράτησε χάος από το θρήνο, το θυμό και τις φωνές των συγγενών των θυμάτων, στους οποίους η μόνη ελπίδα ανακούφισης – η απονομή δικαιοσύνης – εξατμίστηκε μπροστά στα μάτια τους. “Το δικαστήριό σας αποτελεί προσβολή για τους νεκρούς, τους ζωντανούς και την αλήθεια. Έχετε καταλάβει τι δικάσατε;” φώναξε ένας από τους κατοίκους. “Αν ήταν δικά σας παιδιά, θα είχατε βγάλει άλλη απόφαση” είπαν και θα συμφωνήσουμε σ’ αυτό! Γιατί για τα δικά τους παιδιά υπάρχει φροντίδα!!!
Να αναφέρουμε ως δείγμα ότι για τον θάνατο του 23χρονου Ιάσονα Λαλαούνη σε τροχαίο, από τον οδηγό της Ντόρας Μπακογιάννη, πριν λίγες ημέρες, η εκδίκαση πήρε για 4η φορά αναβολή, αν και δικάζεται ως ένα απλό πλημμέλημα…
Άλλα δικά τους παιδιά πάλι, έχουν ασυλία και τίποτα δεν τα αγγίζει. Αναλαμβάνουν ευθύνες μόνο στα λόγια χωρίς τιμωρία, ούτε καν παραίτηση για πλημμύρες, φωτιές, εγκληματική αμέλεια…
Για ρεσιτάλ συγκάλυψης μίλησαν λοιπόν οι συγγενείς και επίσης θα συμφωνήσουμε, γιατί πώς αλλιώς έφτασαν σε τέτοια ετυμηγορία, όταν είχαμε 104 νεκρούς; Όχι μόνο δεν τιμωρήθηκε ουδείς, ουσιαστικά μετά από τόσους θανάτους, αλλά χάνεται και η εμπιστοσύνη στο δίκαιο και η αίσθηση κάθε ασφάλειας του πολίτη, που βλέπει πια στην πράξη ότι το κράτος δεν τον προστατεύει.
Ο ρόλος της δικαιοσύνης – εάν θέλει να λέγεται ανεξάρτητη σε ένα κράτος που αξιώνει να λέγεται δημοκρατικό – είναι να αποδώσει ποινικές ευθύνες για τη δολοφονία που συνέβει στο Μάτι, αλλά και στα Τέμπη και στη Θεσσαλία. Η δικαιοσύνη όμως ακολουθεί νόμους και παραθυράκια νόμων που θεσπίζει το κράτος το οποίο πολλές φορές έχει ήδη φροντίσει να υπάρχει το “σωστό” νομοθετικό πλαίσιο και ο “σωστός” νόμος που θα κουμπώσει, ακριβώς εκεί που βολεύει.
Και βέβαια αυτό που είδαμε όμως να συμβαίνει είναι με προτροπή των βουλευτών, η ευθύνη να είναι περιορισμένη, χωρίς πολιτικό κόστος και η ανάληψή της να περιορίζεται στα λόγια. Στην πράξη, καμία κυβέρνηση δεν πήρε πραγματική ευθύνη, ούτε σε Εθνικό, αλλά ούτε και σε Ευρωπαϊκό επίπεδο είδαμε να αποδίδεται κάποια τιμωρία.
Άρα λοιπόν, πώς θα έχουμε αντιρροπιστικό μηχανισμό κάθε φορά που θα συμβαίνει κάτι και έτσι ώστε κάνοντας τη δουλειά του, να αποτρέπει δημόσια όργανα από το να μην κάνουν σωστά τη δική τους;
Στο Μάτι, 6 χρόνια μετά, αρκετοί είναι αυτοί που περιμένουν να ολοκληρωθούν οι έλεγχοι για να λάβουν ποσά ακόμα και 30.000 ευρώ, ή περισσότερα, την ώρα που έχουν δανειστεί μεγάλα χρηματικά ποσά για να ολοκληρώσουν τις επισκευές στα σπίτια τους… Θα άφηναν ποτέ “τα δικά τους παιδιά” να περιμένουν τόσο πολύ για να πάρουν τα χρήματά τους;
Ποιος ο λόγος ύπαρξης της δικαιοσύνης, του κράτους, της Ευρωπαϊκής ένωσης, εάν σε τέτοιες περιπτώσεις δεν απονέμεται το δίκαιο και κανείς δεν αναλαμβάνει λοιπόν την ευθύνη;
Πώς να μην αγανακτεί ο άνθρωπος που φυλακίστηκε με την “ανύπαρκτη” κατηγορία “για να μην τυχόν εξαπατήσει μελλοντικά”… -γιατί η ύπαρξή του “ξεβολεύει” τα δικά τους παιδιά- -ενώ αθωώθηκε για 8 βαρύτατες μεν, ανυπόστατες δε κατηγορίες;
Αγανακτεί ο Αρτέμης Σώρρας γιατί δεν είναι “δικό τους παιδί”… αντιθέτως, είναι αυτός που δεν δίστασε να βρει “κρυφά” άτοκα κεφάλαια, από τα παγκόσμια ταμεία, όπως προκύπτει από την συνθήκη του Bretton Woods. Κεφάλαια που, αντί να πηγαίνουν στους πολίτες και στο λαό, πηγαίνουν σε υψηλά και πολύ υψηλά ιστάμενους σε παγκόσμιο επίπεδο. Ήταν αυτός που κατάφερε με τους δικούς τους νόμους και με δικές του εγγυήσεις, να δεσμεύσει το αστρονομικό ποσό 2,3 τρισεκατομμυρίων για την μεγαλύτερη επένδυση από έργα αναπτυξιακά, υποδομής, κοινής ωφέλειας που θα άλλαζαν ριζικά ολόκληρη την χώρα, χωρίς κανένα ρίσκο και κανένα βάρος να πέφτει στις πλάτες των Ελλήνων Πολιτών … Κι εκεί τους χάλασε τη συνταγή και τους την ξαναχάλασε, αποκαλύπτοντας και τον λόγο που μας θέλουν εσαεί χρεωμένους, όπως και πολλά άλλα …Οπότε, τον λοιδώρησαν για να μην τον ακούς και “κατασκεύασαν” κατηγορίες με τον ίδιο τρόπο που “φτιάχνουν” νόμους κατά το δοκούν, με τον ίδιο τρόπο που παίρνουν “δικαστικές αποφάσεις” κατά το δοκούν…
Άλλωστε, λέγοντας την αλήθεια μέσα σε ένα βρώμικο καθεστώς που τον έχει ήδη πολεμήσει τολμάει και να λέει τα πράγματα με το όνομά τους όπως για την αντίστοιχη περίπτωση των Τεμπών:
“ …Πραγματικά, δεν έχουμε τρένα… κι εκείνο που έχουμε, ένα τρένο που έχουμε, δολοφονούμε τα παιδιά μας και βγαίνει ένας υπουργός και λέει: “Παίρνω την ευθύνη”. Παίρνεις την ευθύνη; Ωραία! 7 ισόβια γιατί δεν πας; Τι ευθύνη πήρες ρε φίλε; Ποιον δουλεύεις αγόρι μου; Σκότωσες τόσα άτομα και παίρνεις την ευθύνη; Και γιατί δεν είσαι φυλακή 7 ισόβια; Έκανες 57 φόνους! Πώς παίρνεις την ευθύνη; Δηλαδή, τι ευθύνη πήρες; Τι έπαθες; “Συγνώμη”… Συγνώμη; Σπάσε ένα πιάτο… πέταξε ένα πιάτο κάτω… έσπασε; Ναι… φέρτο πίσω… Έγινε το πιάτο; Τότε τι συγνώμη μας λες; Βγαίνεις στον ελληνικό λαό και λες “συγνώμη” και σκότωσες τον κόσμο και ζητάς και την ψήφο… Δεν είναι μόνο τα Τέμπη… Είναι τόσες δολοφονίες… Το Μάτι, που είναι με το ΣΥΡΙΖΑ; Όλα τα άλλα τα δεινά που έχουν συμβεί… Η Μάνδρα;…”