Η ανακοίνωση που έκανε πρόσφατα η ελληνική κυβέρνηση σχετικά με την επιβολή φόρων έχει προκαλέσει σοβαρές ανησυχίες στον επιχειρηματικό κόσμο και όχι άδικα. Οι νέες προαναγγελθείσες μετρήσεις απειλούν όσους αμφισβητήσουν την ακρίβεια του ετήσιου τεκμαρτού εισοδήματος από επιχειρηματική δραστηριότητα με έλεγχο σε βάθος πενταετίας και με την πιθανότητα επιβολής φορολογικών ποινών. Επίσης, θα ανοίξουν οι τραπεζικοί του λογαριασμοί, όχι μόνο του ιδίου αλλά και της οικογένειας του επαγγελματία, ο οποίος θα υποστεί κι άλλες έμμεσες τεχνικές ελέγχου.
Με λίγα λόγια, αν κάποιος τολμήσει να αμφισβητήσει ό,τι του επιβάλλει η ιδιωτική “ανεξέλεγκτη” ΑΑΔΕ, να είναι σίγουρος ότι θα την πληρώσει πολύ ακριβά. Με τον έναν ή με τον άλλον τρόπο, οι επιχειρηματίες θα κληθούν να βάλουν βαθιά το χέρι στην τσέπη… κι όποιος αντέξει!
Βέβαια, να επισημάνουμε ότι οι φόροι που εξαναγκάζονται να πληρώσουν οι επιχειρήσεις, κάθε άλλο παρά ανταποδοτικοί είναι.
Τα μέτρα αυτά παρουσιάζονται ως μέρος μιας τιμωρητικής φοροεισπρακτικής πολιτικής της ελληνικής κυβέρνησης με το πρόσχημα της ανάγκης για επιπλέον έσοδα του κράτους. Ωστόσο, η προηγούμενη εφαρμογή ανάλογων μέτρων έχει δείξει αντίθετα αποτελέσματα.
Οι μεγάλες επιχειρήσεις, με τη δυνατότητά τους, είναι πιθανό να επιλέξουν να μεταφερθούν σε χώρες με ευνοϊκότερο φορολογικό κλίμα. Ενώ οι μικρότερες ενδέχεται να κλείσουν, καθώς είναι γνωστό πολύ καλά ότι δεν μπορούν να επιβιώσουν με τους υψηλούς συντελεστές φορολογίας.
Το συγκεκριμένο φαινόμενο είναι ένα πρόβλημα που αντιμετωπίζουν πολλές χώρες, όχι μόνο η Ελλάδα. Η μεταφορά επιχειρήσεων σε χώρες με χαμηλότερους φορολογικούς συντελεστές έχει αρνητικές επιπτώσεις στην οικονομία της χώρας που αποχωρούν, καθώς μειώνει τα έσοδα από τους φόρους και δημιουργεί ανεργία.
Το φαινόμενο αυτό, γνωστό ως “φορολογικός ανταγωνισμός” μεταξύ χωρών, είναι ένα πολύπλοκο ζήτημα, στο οποίο, το μόνο σίγουρο είναι ότι το “φαινόμενο” ελληνική κυβέρνηση έχει αποτύχει παταγωδώς να κρατήσει στην χώρα τις εγχώριες επιχειρήσεις, αλλά και να προσελκύσει και ξένες.
Αναρωτιόμαστε, αν τελικά είναι αυτό που θέλει να πετύχει η κυβέρνηση κι όχι να αυξήσει τα έσοδα του κράτους. Το βέβαιο είναι ότι έτσι επηρεάζει αρνητικά την οικονομική σταθερότητα και την ανάπτυξη της χώρας, με απώτερο αποτέλεσμα τη μείωση των θέσεων εργασίας και τη μείωση των φορολογικών εσόδων της.
Αν ήθελε πραγματικά περισσότερα έσοδα, θα έπρεπε να μειώσει την φορολογία, ώστε να προσφέρουν κίνητρα στις επιχειρήσεις για να παραμείνουν ανοιχτές όσες υπάρχουν, αλλά να ανοίξουν και περισσότερες.
Με άλλα λόγια, η πραγματική μέριμνα του κράτους θα έπρεπε να είναι πώς να διατηρήσει τις επιχειρήσεις ανοιχτές, εξασφαλίζοντας τις συνθήκες βιωσιμότητας, ώστε να μπορούν να συνεισφέρουν στα έσοδα της πολιτείας με εισφορές.
Χρειάζεται μια ριζική αναμόρφωση της οικονομίας και της φορολογικής πολιτικής, με μια φορολογία που θα είναι ικανή να χρηματοδοτήσει όλες τις υποδομές και υπηρεσίες που πρέπει να προσφέρει μια πολιτεία στους πολίτες της, χωρίς να τις ωθεί σε εγκατάλειψη ή μεταφορά στο εξωτερικό.
Άλλωστε είναι γνωστό ότι η πολύπλοκη νομοθεσία για τη φορολογία είναι συχνό χαρακτηριστικό των τυραννικών καθεστώτων, ενώ η αβεβαιότητα που δημιουργεί επιδεινώνει ακόμα περισσότερο το κλίμα επιχειρηματικότητας και επενδύσεων.
Σ.Α.