Γράφει ο Χάρης Δαμίγος
Πώς θα αισθανόσασταν αγαπητοί αναγνώστες, αν κάθε μέρα ξυπνούσατε και δε συνέβαινε κάτι διαφορετικό στη ζωή σας; Κάτι που θα της έδινε νόημα, κάτι που θα σας έκανε να βγείτε από τα ρούχα σας, κάτι που θα σας ανέβαζε την πίεση, κάτι που θα φτάνατε στο σημείο να χρησιμοποιήσετε την “εθνική αγίων” για να ξεδώσετε; “Βαρετά, υποτονικά, καταθλιπτικά, μια επαναλαμβανόμενη λούπα”, θα απαντούσατε και συμφωνώ απόλυτα μαζί σας!
Αυτό το κάτι που όλοι ψάχνουμε, μερικοί το βρίσκουμε, αλλά υπάρχουν κι αυτοί που δεν το βρίσκουν, τι να κάνουμε τώρα; Για να μην υπάρχουν αυτές οι 2 κατηγορίες ανθρώπων και για να μην κατηγορηθούν για αδικία, αυτό το “κάτι” μας το προσφέρει απλόχερα και δωρεάν η διορισμένη κυβέρνηση των αρίστων σκεϊτμπορντάδων, των αρίστων τελεβίζιον πωλητών, των αρίστων υποκλινόμενων, των αρίστων αλαζόνων και τέλος των αρίστων αναίσθητων.
Ως αρθρογράφος έχω την υποχρέωση να γράφω, όχι τα καλά και τα κακά (τι είναι το καλό και τι το κακό άραγε;), αλλά τα δίκαια και τα άδικα. Βέβαια, αν εσείς βρείτε να γίνεται κάτι δίκαιο με αυτούς που μας κυβερνάνε, να μου το πείτε να το γράψω κι επιπλέον θα αιτηθώ η μέρα αυτή να γίνει επίσημη αργία. Μέχρι τότε όμως, πρέπει να ανεχόμαστε ένα σύνολο κυβερνώντων, των οποίων αν μια μέρα περάσει χωρίς να έχουν προκαλέσει το δημόσιο αίσθημα, το Predator ενημερώνει τον αρχηγό και κάνουν έκτακτο υπουργικό συμβούλιο να δουν τι πήγε στραβά και να παρθούν άμεσα μέτρα.
Τη δύσκολη αυτή αποστολή να προκαλέσει, αναλαμβάνει συνήθως ο πυγμαίος υπουργός της κυβέρνησης, αυτός που παρότι ανακαλύφθηκε η λογοθεραπεία, δεν έκανε τον κόπο να βελτιωθεί και θες μεταφραστή για να τον καταλάβεις, αυτός που μας παρακαλούσε να αγοράσουμε τα βιβλία του, αυτός που μας πούλαγε “αυθεντικές επιστολές” όχι κανενός (περαστικού) Ρωμαίου αυτοκράτορα, αλλά ξέρετε ποιού…, αυτός που πριν γίνει αντιπρόεδρος του κόμματος, πότε τους στόλιζε σα χριστουγεννιάτικο δέντρο και πότε σαν τη λατέρνα στο “Λατέρνα, Φτώχεια και Φιλότιμο”. Φυσικά, μιλάμε για τον υπουργό Υγείας, εκείνον των 68.000 πρωινών ψηφοφόρων του. Αυτόν που πριν από καιρό, όταν ανέλαβε, σας έγραψα να βγάλετε τα μαύρα από την ντουλάπα γιατί θα πέσει πολύ κλάμα.
Ο υπουργός Υγείας, σα να μην συμβαίνει απολύτως τίποτα, αδιαφόρησε πλήρως για τους εργαζόμενους στον τομέα της σίτισης, της καθαριότητας και της ασφάλειας των ταλαίπωρων νοσοκομείων μας. Γιατί να τον νοιάξει; Σε ιδιωτικά πηγαίνουν όλοι τους… Τι πιο απλό και σύνηθες για έναν Έλληνα υπουργό; Έληξαν από μόνες τους οι συμβάσεις τους, τίποτα περισσότερο τίποτα λιγότερο, σιγά τα ωά!! Ούτε καν βέβαια να τον απασχολήσει αν αυτοί οι απολυμένοι (που δε θέλει να τους λέμε έτσι, μαραζώνει με αυτή την λέξη) έχουν ανάγκη για εργασία.
Αγαπητοί φίλοι και φίλες ο συγκεκριμένος δεν ξέρει τι πάει να πει “λήξη σύμβασης”, γιατί κάποιοι του την ανανεώνουν κάθε 4 χρόνια. Αυτός, κι όλο αυτό το συνονθύλευμα των 300 συμβασιούχων, μετατρέπουν τις συμβάσεις τους από ορισμένου χρόνου, όχι σε αορίστου χρόνου, αλλά σε μόνιμους πάνω στην πλάτη μας. Όπως έγραψα πιο πάνω, αλαζονεία κι αναισθησία είναι το αποτέλεσμα της βουλευτικής μονιμοποίησης τους.
Πώς είναι δυνατόν να ειρωνεύεται τους ανθρώπους, παρουσιάζοντας την απόλυση τους σαν μια “απλή λήξη της σύμβασης τους”;
Πώς είναι δυνατόν να τονίζει απαξιωτικά ότι “υπάρχουν πολλές εργασίες στον τομέα σίτισης, καθαριότητας και φύλαξης”;
Δηλαδή, όσοι απολύθηκαν πήγαν στα πόστα τους από μόνοι τους, βρήκαν ανοιχτά και μπήκαν, δε ζητούσαν κόσμο, δεν έγιναν προσλήψεις!
Βέβαια, μετά μας αποκάλυψε το μυστικό και δεν ήταν άλλο από τη λέξη που λατρεύουν να λένε… Τη λέξη που φέρνει έξτρα λεφτά στις τσέπες τους (νόμιμη προμήθεια διαγωνισμών), τη λέξη: “Ιδιωτικοποίηση”.
Πραγματικά, για τον συγκεκριμένο μπορώ να γράφω μέχρι να πιαστεί το χέρι μου…
Τα πράγματα, πέραν της πλάκας, είναι πολύ σοβαρά. Το σύστημα υγείας (κι όχι μόνο) διαλύεται, όταν υπάρχουν συμβάσεις ορισμένου χρόνου και κάθε τρεις και λίγο το προσωπικό ανακυκλώνεται “φύγε εσύ, έλα εσύ”… Έτσι “μαγειρεύουν” τα νούμερα της ανεργίας, δείχνοντας ανάπτυξη μ’ αυτό τον τρόπο, αφήνοντας τα νοσοκομεία συνεχώς με κόσμο, ο οποίος είναι μόνιμα σε εκπαίδευση, αφού μόλις μαθαίνεις την εργασία, λήγει η σύμβαση σου και πάλι από την αρχή.
Χορτάσαμε από την “εικονική οικονομία” όπως τη λέω, αφού στηρίζεται σε τεχνάσματα.
Κάτι τέτοιοι τύποι, σαν τον υπουργό Υγείας, δημιουργούν με αυτόν τον τρόπο “εξαρτώμενους” ψηφοφόρους – εργαζόμενους, έτσι ώστε το καθεστώς να συντηρείται. Το δίλημμα “ή μας ψηφίζετε ή θα έρθουν οι άλλοι και θα σας διώξουν”, πλανάται στις εκλογικές αναμετρήσεις. Όσοι τώρα φωνάζουν ότι η “ελπίδα” πεθαίνει τελευταία να τους ενημερώσω ότι έχει πεθάνει ήδη.
Όσο δεν παίρνουμε την κατάσταση στα χέρια μας, – νόμιμα και ειρηνικά πάντα- θα είμαστε ισόβια όμηροι ενός εκβιασμού και μιας κατάστασης ανασφάλειας της εργασίας και του εισοδήματός μας, “κόβοντάς” μας τη δυνατότητα να είμαστε ελεύθεροι πολίτες, που θα αποφασίζουμε εμείς για το μέλλον μας.
Μέλημα μιας πραγματικής πολιτείας, είναι να εξασφαλίζει στους πολίτες της εργασία και σταθερό εισόδημα που θα είναι τόσο, ώστε ο πολίτης να μπορεί να διαβιώσει, καλύπτοντας όλες του τις ανάγκες και μετά να μπορεί να κάνει σχέδια και όνειρα για το μέλλον το δικό του, αλλά και της οικογένειας του.
“Να φύγετε να πάτε αλλού” πρέπει να είναι το σύνθημα μας για τους 300 δυνάστες της ζωής μας.