Γράφει η Ελένη Νιάρχου
Μετά το πρωτοφανές ψήφισμα που κατατέθηκε στο Ευρωπαϊκό Κοινοβούλιο, στις 7 Φεβρουαρίου του 2024, για το κράτος δικαίου και την ελευθερία των Μέσων Μαζικής Ενημέρωσης στην Ελλάδα, έρχεται η απάντηση του Αρείου Πάγου στο ψήφισμα αυτό και μάλιστα σε χρόνο “ρεκόρ” για τα ελληνικά δεδομένα.
Το ψήφισμα του Ευρωπαϊκού Κοινοβουλίου αναφέρεται στην τεράστια διαπλοκή που
εξελίσσεται στην Ελλάδα η οποία επεμβαίνει στο δικαστικό σώμα αλλά και στη δημοσιογραφία. Ο Άρειος Πάγος από την άλλη, με ανακοίνωσή του διαβεβαιώνει ότι οι Έλληνες δικαστικοί και εισαγγελικοί λειτουργοί εκτελούν τα καθήκοντά τους υπακούοντας μόνον στο Σύνταγμα, στους νόμους και στη συνείδηση τους και ότι τα αναφερόμενα της ολομέλειας του Ευρωπαϊκού Κοινοβουλίου είναι αόριστα, χωρίς τεκμηρίωση, χωρίς αμεροληψία και χωρίς κάποια ανάθεση των ερευνών σε εθνική ή κοινοτική αρχή, με αποτέλεσμα να αποτελούν ευθεία παρέμβαση στο έργο της ελληνικής Δικαιοσύνης.
Αν ο Άρειος Πάγος αντιδρούσε τόσο άμεσα για όλες τις υποθέσεις που έχει να διαχειριστεί, σίγουρα οι Ευρωβουλευτές, δεν θα είχαν το “πάτημα” για τέτοιου είδους ψηφίσματα. Αλλά προφανώς η άμεση επέμβαση του Αρείου Πάγου σε υποθέσεις με διαπλεκόμενους πολιτικά πρόσωπα δεν είναι κάτι που θέλει να πράξει.
Ήδη για το 2023, ο Δείκτης Αντίληψης Διαφθοράς, ο οποίος άρχισε να εφαρμόζεται το 1995 και αφορά τον παγκόσμιο δείκτη διαφθοράς του δημόσιου τομέα, κατέταξε την χώρα μας στην 24η θέση μεταξύ των 27 κρατών-μελών της Ε.Ε. Πολλά τα στοιχεία, πάνω στα οποία στηρίχθηκε ο Δείκτης Αντίληψης Διαφοράς, ώστε να μας καταξάξει σε αυτή την θέση. Στα ίδια στοιχεία, στηρίχθηκε και το Ευρωπαϊκό Κοινοβούλιο. Ας δούμε όμως μερικά από αυτά. Η έλλειψη προόδου στην έρευνα για τη δολοφονία του Γιώργου Καραϊβάζ τον Απρίλιο του 2021.
Η συνεχή πίεση των δημοσιογράφων για ελεγχόμενη ενημέρωση με υποκλοπές και καταχρηστικές μηνύσεις, συμπεριλαμβανομένου του περιβάλλοντος του πρωθυπουργού, με σαφής αναφορά για τον Γρηγόρη Δημητριάδη. Η ανεξαρτησία της εθνικής ρυθμιστικής αρχής οπτικοακουστικών μέσων. Η συγκέντρωση των μέσων ενημέρωσης στα χέρια των ολιγαρχών. Η διανομή των κρατικών επιδοτήσεων. Το λεγόμενο «Predatorgate» σκάνδαλο των παρακολουθήσεων. Και φυσικά η έλλειψη πολιτικής αμεροληψίας στην κοινοβουλευτική έρευνα για το δυστύχημα στα Τέμπη.
Και σε όλη αυτή την κατάσταση, την οποία έτσι κι αλλιώς, κι εμείς ως πολίτες, βλέπουμε να συμβαίνει, αλλά και βιώνουμε καθημερινά, έρχεται ο Άρειος Πάγος, που είναι το ανώτατο δικαστήριο της πολιτικής και ποινικής αρχής στην Ελλάδα, να πάρει θέση. Και αντί να ενεργοποιήσει τους μηχανισμούς της για να δει τι ακριβώς συμβαίνει, αφού μέχρι τώρα δεν το είχε πάρει χαμπάρι από μόνη της, … λέμε τώρα …, και να προβεί στις ανάλογες κινήσεις για την πάταξη της διαπλοκής, αυτή, περιορίστηκε μόνο στην απάντηση προς το Ευρωπαϊκό Κοινοβούλιο, υπερασπίζοντας ουσιαστικά την κυβέρνηση, μιας και οι υποθέσεις στις οποίες αναφέρεται το ψήφισμα αφορούν, την κυβέρνηση Μητσοτάκη.
Για μια ακόμη φορά, η επιλογή της ηγεσίας του Αρείου Πάγου, αποδείχθηκε χρήσιμη για την Νέα Δημοκρατία. Και είναι φυσικό. Όταν το ίδιο το σύνταγμα επιτρέπει στην εκάστοτε κυβέρνηση να ορίζει την ηγεσία του ανώτατου δικαστηρίου της χώρας, τότε η κυβέρνηση μπορεί και επιλέγει άτομα φιλικά προσκείμενα σε αυτήν για να εξυπηρετεί τους σκοπούς της. Με τη σειρά του, ο Άρειος Πάγος, όταν έχει να διαχειριστεί υποθέσεις που αφορούν διαπλεκόμενους της κυβέρνησης αλλά και όταν θα χρειαστεί να δώσει λόγο για την διαχείριση των υποθέσεων αυτών, λειτουργεί υπέρ της, όπως άλλωστε κάνει πάντα. Και ενώ υπάρχει μια αρχή πάνω από όλα τα δικαστικά σώματα, στην οποία μπορεί να απευθυνθεί οποιοσδήποτε πολίτης ώστε να διαλευκάνει υποθέσεις, ενδεχομένως και διαπλοκής, τελικά
βρισκόμαστε αντιμέτωποι με μία αρχή, αυτή του Αρείου Πάγου, η οποία είναι ελεγχόμενη από την ίδια την κυβέρνηση για να εξυπηρετεί μόνο τα συμφέροντα της ίδιας αλλά και των παρατρεχάμενών της.
Η εύρυθμη λειτουργία ενός κράτους θα πρέπει να στηρίζεται στην ισοπολιτεία, την ισονομία και την ισοκρατία των πολιτών. Όταν αυτά παραγκωνίζονται για να εξυπηρετούνται κυβερνητικά συμφέροντα τότε δεν μπορούμε να μιλάμε για κράτος δικαίου. Το δίκαιο θα πρέπει να αποδίδεται και να διανέμεται προς όλους. Υπεύθυνο για αυτό είναι το δικαστικό σώμα. Οι δικαστικοί όλων των επιπέδων, πόσο μάλλον του ανώτατου δικαστηρίου που είναι ο Άρειος πάγος, θα πρέπει να είναι αυστηρά ανεξάρτητοι από οποιαδήποτε κυβερνητική αρχή ώστε να μπορούν οι πολίτες να απευθύνονται σε αυτήν, ακόμα και για υποθέσεις που αφορούν κυβερνητικούς παράγοντες.
Χωρίς ανεξάρτητο δικαστικό σώμα δεν μπορεί να αποδοθεί Δικαιοσύνη.
Χωρίς την Δικαιοσύνη δεν μπορεί να υπάρξει Δημοκρατία.
Τελικά, η παρέμβαση του Ευρωπαϊκού Κοινοβουλίου, είναι πολύ πιο σοβαρή απ’ όσο ο Άρειος Πάγος θέλει να μας πείσει. Και όσο αυτή η κατάσταση της διαπλοκής στην Ελλάδα συνεχίζεται, τόσο θα επιτρέπουμε σε ξένα κέντρα να επεμβαίνουν στις διαδικασίες μας, με παρεμβάσεις, που δεν μπορούμε να γνωρίζουμε αν τελικά θα είναι δίκαιες για εμάς τους πολίτες.
Αλλά το σημαντικότερο … δεν θα έχουμε λόγο σε αυτές.