Γράφει ο Γιώργος Βαγγέλης Καραδήμας
Η Ευαγγελία Πλατανιώτη, στέφθηκε πρωταθλήτρια κόσμου, αγωνιζόμενη στην Ντόχα του Κατάρ, στο άθλημα της καλλιτεχνικής κολύμβησης!
Η ίδια δήλωσε, μετά την απονομή του χρυσού μεταλλίου που κατέκτησε: «Η αλήθεια είναι ότι οι λέξεις δεν μπορούν να περιγράψουν το συναίσθημα. Είναι κάτι μαγικό, μοναδικό και είμαι συγκινημένη».
Ωστόσο αυτό που δεν μπορούν να περιγράψουν οι λέξεις, στην περίπτωση των συναισθημάτων της Ευαγγελίας ,ίσως.. μπορούν να περιγράψουν τη συμμετοχή.. του κράτους στην προσπάθεια των αθλητών που αγωνίζονται για να πετύχουν διακρίσεις και να τιμήσουν, όπως η Ευαγγελία τίμησε, τους Έλληνες και την Ελλάδα.
Τα τηλεοπτικά κανάλια, που τόσο πολύ τηλεοπτικό χρόνο διαθέτουν…ποτέ δεν είναι κοντά στους αθλητές, παρά μόνο όταν υπάρχει κάποια πολύ μεγάλη διάκριση, όπως αυτή της Ευαγγελίας. ‘Ετσι φρόντισαν, μετά το χρυσό μετάλλιο που κέρδισε η Ευαγγελία, να επικοινωνήσουν με τον πατέρα της. Ακούσαμε λοιπόν, τον κύριο Μιχάλη, πατέρα της Ευαγγελίας να μιλάει για τη βοήθεια.. που είχε η κόρη του από το κράτος μας. Ανέφερε μάλιστα πως στη χώρα μας, στην Ελλάδα, τα πράγματα αλλάζουν για μία στιγμή και μετά επανέρχονται… Εξαλλου, είδαμε αθλητές που κέρδισαν μετάλλια και γυρνώντας στην πατρίδα μας, στο αεροδρόμιο, να μην χαιρετάνε εκείνους που εκπροσωπούσαν το κράτος και την κυβέρνηση, αλλα την οικογένειά τους και τους φίλους τους. Εκείνους δηλαδή που τους στάθηκαν και τους βοηθούσαν σε αυτόν τον δύσκολο δρόμο προς την βράβευση.
Αν ανατρέξουμε και στο πρόσφατο παρελθόν, θα διαπιστώσουμε, ότι το κράτος ποτέ δεν βοήθησε αυτά τα παιδιά, τους αθλητές μας, που με υπερπροσπάθεια κατακτήσαν τους στόχους, που τα ίδια έθεσαν.
Εδώ γεννάται το ερώτημα γιατί το κράτος, απέχει τόσο πολύ από τον αθλητισμό και εν γένει τον πρωταθλητισμό;
Γιατί δεν μεριμνεί η πολιτεία μας, ούτως ώστε οι αθλητές μας να έχουν την απόλυτη ασφάλεια και έτσι να είναι προσηλωμένοι, στις προπονήσεις τους χωρις να σκέφτονται τίποτε άλλο παρά μόνο το στόχο και το σκοπό τους;
Γιατί το κράτος, δηλαδή δεν βοηθάει, με τις παροχές που θα έπρεπε, για να μπορέσουν οι αθλητές, να έχουν το επιθυμητό αποτέλεσμα όταν αγωνίζονται.
Έχουμε δει αθλητικές εγκαταστάσεις να ερημώνουν, έχουμε δει αθλητικές εγκαταστάσεις, να μην πληρούν τους κανόνες ασφαλείας και έχουμε δει αθλητικές εγκαταστάσεις που έχουν κριθεί ακατάλληλες για χρήση.
Και σίγουρα, δεν είναι μόνο οι κτιριακές εγκαταστάσεις, είναι και η ιατρική υποστήριξη των αθλητών μας, που ίσως είναι το σημαντικότερο όλων. Η ιατρική υποστήριξη και η φροντίδα των αθλητών μας πρέπει να είναι διαρκής και συνεχόμενη, για να μπορέσουν να είναι υγιείς και να αγωνίζονται σε υψηλά επίπεδα.
Υπάρχουν αθλητές που με μεγάλη ευκολία τραυματίζονται σε αγώνες και ο βασικότερος λόγος, όπως οι ίδιοι λένε, είναι η έλλειψη ιατρικής φροντίδας, κατά τη διάρκεια των προπονήσεων τους. Η έλλειψη προσωπικού αποκατάστασης τραυματισμών και η έλλειψη μηχανημάτων αποκατάστασης τραυματισμών.
Επίσης ένα άλλο μεγάλο κομμάτι της βοήθειας, που θα έπρεπε το κράτος να δίνει στους αθλητές μας, είναι η οικονομική υποστήριξή τους.Δηλαδή η χρηματοδότηση των αθλητών και των ανθρώπων που βοηθούν τους αθλητές, προπονητές, φροντιστές και όσοι είναι απαραίτητοι, για να μπορεί ο αθλητής να προπονηθεί και να φτάσει ψηλά.
Είναι καθήκον του κράτους μας, όλα αυτά που προαναφέραμε, απέναντι στους αθλητές και τους ανθρώπους που είναι γύρω τους, στο άθλημά τους.
Όμως οι κυβερνώντες της χώρας, το μόνο που θέλουν είναι ,όταν κάποιος αθλητής κατακτήσει ένα χρυσό μετάλλιο η μία υψηλή διάκριση, να φωτογραφίζονται μαζί τους, προφανώς, προς ιδίον όφελος.
Ξέχασαν και αδιαφόρησαν, διαχρονικά, για το γεγονός ό,τι γνώρισμα του Έλληνα ήταν, από αρχαιοτάτων χρόνων, ο αθλητισμός. Ξέχασαν ότι ο ‘Ελληνας ήταν εκείνος που έδωσε, την Ολυμπιακή φλόγα σε ολόκληρο τον πλανήτη και σε όλους τους ανθρώπους.
Όμως, κατά τα φαινόμενα, όλοι οι αθλητές μας, δεν ξέχασαν! Παρά τις δύσκολες συνθήκες, που προπονούνται και ετοιμάζονται και σε πείσμα ακόμη και του ίδιου του κράτους, μας φέρνουν διακρίσεις και μετάλλια και μας κάνουν εθνικά υπερήφανους.
Ευχαριστούμε λοιπόν, όλους τους αθλητές, που θέλουν να κρατήσουν το ευ αγωνίζεσθαι στην αρχική νομοτελειακή του θέση έτσι όπως οι πρόγονοι μας, δίδαξαν.