Γράφει η Ελένη Νιάρχου
Πιθανά έσοδα ύψους 5 δις ευρώ θα εισέλθουν στα δημόσια ταμεία μας από την πώληση δικαιωμάτων εκπομπών ρύπων σε άλλες χώρες. Διαθέτουμε, όπως ισχυρίζονται, 40 εκ. τόνους επιπλέον δικαιώματα εκπομπών ρύπων, τα οποία μπορούμε να πουλήσουμε προς 129 ευρώ τον τόνο σε άλλα κράτη-μέλη της Ε.Ε. που δεν ενέδωσαν στις “πράσινες” επιταγές της Ευρώπης, όπως είναι η Γερμανία, η Ιταλία κ.α. Η Γερμανία δε, θα χρειαστεί το 70% των “δικαιωμάτων” άλλων χωρών!!
Ναι, είναι αυτό ακριβώς που καταλαβαίνετε. Θα πουλήσουμε το “δικαίωμά” μας σε ρύπους, σε άλλες χώρες, ώστε να μπορούν να ρυπαίνουν κι άλλο το περιβάλλον. Ε; Ωραίο δεν ακούγεται; Φυσικά και όχι.
Καταρχήν, αν έρθουν αυτά τα χρήματα στα ταμεία μας, όλοι εμείς ως πολίτες δεν θα έχουμε κανένα απολύτως όφελος, αφού το δημόσιο χρήμα ποτέ κανείς από τους κυβερνώντες μας δεν το έχει διαχειριστεί προς το δικό μας συλλογικό συμφέρον.
Υπάρχει όμως κάτι πιο λυπηρό από το ανύπαρκτο χρηματικό όφελος για τους Έλληνες πολίτες. Η κίνηση αυτή, που αφορά όλους τους ανθρώπους, μας δείχνει πως δεν νοιαζόμαστε ουσιαστικά για την προστασία του πλανήτη πάνω στον οποίο ζούμε, αφού τελικά οι εκπομπές ρύπων συνεχίζονται, είτε παράγονται από εμάς τους ίδιους, είτε από άλλους που τους έχουμε πουλήσει τα δικαιώματα.
Έτσι η μόλυνση του περιβάλλοντος θα συνεχίζεται για όλους, αφού στην ατμόσφαιρα … σύνορα δεν υπάρχουν.
Δικαιότερο όμως θα ήταν να δούμε και το πώς φτάσαμε να έχουμε αποθέματα τέτοιων δικαιωμάτων, γιατί κάποιος μπορεί να σκεφτεί πως “κάτι έχουμε κάνει καλά ως χώρα, ώστε να έχουμε αυτά τα αποθέματα”. Τίποτα δεν έχουμε κάνει καλά, ίσα-ίσα έχουμε καταστρέψει όλη την χλωρίδα και πανίδα της χώρας μας για να το πετύχουμε αυτό, επενδύοντας στην “πράσινη” ενέργεια, πάνω στα καμένα δάση.
Άλλωστε οι προδιαγραφές για τα αποθέματα τέτοιων “δικαιωμάτων” δεν αφορούν την ουσία, δηλαδή την συνολική εικόνα του περιβάλλοντος μιας χώρας, αλλά το πόσο η κάθε χώρα έχει επενδύσει στην “πράσινη” ενέργεια, σε συνάρτηση με τον κατάλογο που έχει δημιουργηθεί από στοιχεία του 1990 για τις εκπομπές ρύπων, μέσα από τον οποίο ορίζεται το όριο της εκπομπής ρύπων για κάθε χώρα. Ας δούμε πώς συμβαίνει αυτό …
Όλα ξεκίνησαν τον Δεκέμβριο του 1997 με το πρωτόκολλο του Κιότο στη σύμβαση-πλαίσιο των Ηνωμένων Εθνών για την αλλαγή του κλίματος. Βλέπετε από πόσο παλιά το ετοιμάζουν όλο αυτό που σήμερα χαρακτηρίζουν ως “κλιματική αλλαγή”;
Σε αυτό το πρωτόκολλο, λοιπόν, το οποίο τέθηκε σε ισχύ το 2005, και επικυρώθηκε στη χώρα μας με τον ν.3017/2002, αναγνωρίζεται η ανάγκη της αντιμετώπισης της αλλαγής του κλίματος. Όλες οι συμμετέχοντες χώρες πρέπει να έχουν προγράμματα που να συμβάλλουν σε αυτό, συμπεριλαμβανομένου του περιορισμού της αύξησης των εκπομπών αερίων και της ενίσχυσης της απορρόφησης των αερίων αυτών από τις καταβόθρες δέσμευσης.
Ως καταβόθρα δέσμευσης ορίζεται κάθε τι που μπορεί να απορροφήσει ρύπους, ή διοξείδιο του άνθρακα, όπως η γνωστή σε όλους μας χλωρίδα του πλανήτη.
Άρα, οι χώρες έχουν 2 βασικά πράγματα που οφείλουν να κάνουν. Πρώτον, να μειώσουν τις εκπομπές αερίων και δεύτερον να βρουν τρόπους μέσα από τους οποίους μπορούν αυτές οι εκπομπές να απορροφηθούν.
Στην χώρα μας, λοιπόν, συνέβει το εξής οξύμωρο… Αφήσαμε τα δάση μας να καούν και αντί να τα αναδασώσουμε, ή ακόμα καλύτερα να τα αφήσουμε να αναπτυχθούν ξανά, αφού αποτελούν την κυριότερη καταβόθρα δέσμευσης αερίων, εμείς, πάνω στα καμένα τοποθετήσαμε ανεμογεννήτριες για να αναπτύξουμε την “πράσινη” ενέργεια, από την οποία δεν βλέπουμε όφελος ούτε στην τσέπη μας, αλλά ούτε και στο περιβάλλον μας.
Αυτό όμως, απ’ ότι φαίνεται, ήταν αρκετό για να μας δώσει το προβάδισμα στα αποθέματα δικαιωμάτων εκπομπών ρύπων.
Στο ίδιο πρωτόκολλο του Κιότο, ορίζεται ότι όλες οι χώρες, αν δεν έχουν εξαντλήσει αυτό το ποσοστό αποθεμάτων τους μπορούν να το πουλήσουν σε άλλες χώρες που το έχουν εξαντλήσει.
Έτσι τα “δικαιώματά” μας σε ρύπους αποτελούν φιλέτο για χώρες όπως η Γερμανία και η Ιταλία, που όπως φαίνεται θα κονταροχτυπηθούν για να αγοράσουν τα αποθέματα αυτά, αφού είναι κοντά στο όριο της εκπομπής ρύπων που τους έχει επιβληθεί σύμφωνα με τον κατάλογο που ορίστηκε από το πρωτόκολλο του Κιότο. Και πώς να μην είναι κοντά στο όριο αφού έχουν ανεπτυγμένη βιομηχανία η οποία αποτελεί βασικό παράγοντα της εκπομπής ρύπων.
Και πείτε μου τώρα … Είναι ηθικό κάποιος να μπορεί να αγοράσει περισσότερο ποσοστό από ό,τι του αναλογεί, ώστε να ρυπαίνει ακόμα περισσότερο το περιβάλλον, αντί να λαμβάνει μέτρα για την προστασία του;
Είναι λογικό να μας δίνεται το δικαίωμα ως χώρες της Ευρωπαϊκής ένωσης, να κάνουμε ανταλλαγές ποσοστών ρύπων με γειτονικές χώρες, λες και οι ρύποι τους δεν θα έρθουν σε εμάς;
Αλλά το πιο σημαντικό είναι ότι κανείς δεν μπορεί να εξαγοράσει την λύπη μας για το πάνω από 33% των δασών μας που έχουν καεί συμπεριλαμβανομένων των ανθρώπινων απωλειών. Άλλωστε, αυτές οι απώλειες δεν έχουν … τιμή!
Θα πρέπει να μπούμε σε μία ουσιαστική πολιτική για την προστασία του πλανήτη, του περιβάλλοντος και κατ’ επέκταση του ίδιου του ανθρώπου. Δεν μπορεί καμία κυβέρνηση να εξαργυρώνει την καταστροφή του φυσικού πλούτου της χώρας μας. Μιας καταστροφής που καταδικάζει τις επόμενες γενιές να ζήσουν αποκομμένοι από την φύση σε ένα περιβάλλον που δεν τους αρμόζει.
Η συμμετοχή της οποιασδήποτε κυβέρνησης σε παγκόσμια πρωτόκολλα και η υπογραφή παγκόσμιων ή Ευρωπαϊκών Συμβάσεων που μας οδηγούν ουσιαστικά στην εξαθλίωση του πλανήτη μας, πρέπει να σταματήσει.
Υπάρχουν ανανεώσιμες πηγές ενέργειας, με πολλές εφευρέσεις που επίσημα έχουν κατατεθεί και βασίζονται στο νερό και στον αέρα, οι οποίες μπορούν να μας διασφαλίσουν έναν όντως πράσινο πλανήτη, χωρίς να χρειάζεται να κοπεί ή να καεί κανένα δέντρο. Άλλωστε η σημαντικότερη πηγή ενέργειας του πλανήτη είναι η ίδια η χλωρίδα…