Γράφει η Ελένη Νιάρχου
Μείωση συνεχίζει να καταγράφει στην κοινότητα η θετικότητα για SARS-CoV2, όπως και οι δείκτες για την πορεία της λοίμωξης covid-19, σύμφωνα, πάντα, με την επιδημιολογική έκθεση του ΕΟΔΥ. Άσχετα όμως με την μείωση, αυτό που καταλαβαίνουμε είναι ότι ο Covid συνεχίζει να υπάρχει στις ζωές μας, και να μας απασχολεί, παρά τα lockdown και τις μάσκες και παρόλο που η πλειοψηφία του πληθυσμού εμβολιάστηκε για το “κοινό καλό”.
Τελικά τα μέτρα που λαμβάνει ο Εθνικός Οργανισμός Δημόσιας Υγείας έχει μετατρέψει τον εαυτόν του σε Εθνικό Οργανισμό Δημόσιας Ασθένειας, αφού κανείς δεν είναι Υγιής.
Άλλωστε, η Δημόσια Υγεία δεν αφορά μόνο την απουσία ασθένειας, αλλά περιλαμβάνει μια κατάσταση πλήρους σωματικής, ψυχικής και κοινωνικής ευεξίας, κάτι που στις μέρες μας δεν συμβαίνει ούτε κατά διάνοια. Οι περισσότεροι άνθρωποι, το πρωί που ξυπνούν, έρχονται αντιμέτωποι με έναν ακόμη πόνο ή μία ακόμη δυσλειτουργία που έρχεται να προστεθεί στον ήδη μεγάλο κατάλογο των προβλημάτων που αντιμετωπίζουν. Το άγχος, το στρες, η ανασφάλεια, τα νεύρα, τα κακής ποιότητας τρόφιμα, το μολυσμένο νερό, η έλλειψη χρημάτων αλλά και το επιβαρυμένο περιβάλλον δημιουργούν τις συνθήκες εκείνες, ώστε οι πολίτες να είναι μη υγιής, αν όχι βαριά άρρωστοι.
Ο ΕΟΔΥ υπάγεται στο Υπουργείο Υγείας, το οποίο έχει στην εποπτεία του πάνω από 200 φορείς και νομικά πρόσωπα, μεταξύ των οποίων είναι ο ΕΟΦ, οι Διοικήσεις Υγειονομικών Περιφερειών, τα νοσοκομεία, το ΕΚΑΒ, οι ιατρικοί σύλλογοι, το ΚΕΘΕΑ, καθώς και διάφορα ινστιτούτα και σύλλογοι. Λογικό … Όση περισσότερη ασθένεια υπάρχει γύρω μας, τόσο περισσότερους φορείς χρειαζόμαστε για να την διαχειριζόμαστε, αλλά κυρίως να την … συντηρούμε. Γιατί αυτό ακριβώς συμβαίνει. Όλοι οι νόμοι, όλα τα μέτρα, όλες οι αποφάσεις και όλη η διαχείριση είναι μόνο για να συντηρείται μία αρρωστημένη κατάσταση, αυτή της κοινωνικής α-σθένειας.
Και όταν οι πολίτες που απαρτίζουν μια πολιτεία είναι α-σθενείς, δηλαδή χωρίς σθένος, τίποτα δεν μπορεί να λειτουργήσει ορθά. Κανείς δεν μπορεί να εργαστεί όπως πρέπει, ώστε να κάνει δημιουργικά πράγματα και να “γεννήσει” ιδέες, κανένα παιδί δεν μπορεί να κατανοήσει ή να αφομοιώσει τις πληροφορίες που του δίνονται, κανένας πολίτης δεν μπορεί να ξεχωρίσει την αλήθεια από το ψέμα, κανένας δεν μπορεί να πάρει σωστές αποφάσεις για τον ίδιο, αλλά και για άλλους. Κάτι μας θυμίζουν όλα αυτά, ε; Μήπως την καθημερινότητά μας;
Με έναν κρατικό μηχανισμό που συνεργάζεται με οποιονδήποτε του τάξει το “τυράκι” για να εγκρίνει φάρμακα, να ξεπουλήσει την δημόσια περίθαλψη και να πουλήσει μάσκες, αντισηπτικά και τεστ, είναι αναμενόμενη η κατάσταση που βιώνουμε. Κανένας δημόσιος φορέας υγείας δεν ενδιαφέρεται για την πηγή των νοσημάτων ή για την ενίσχυση του οργανισμού των πολιτών ώστε, στο σύνολό της, να ενισχυθεί και η δημόσια αντίσταση σε εξωγενείς κινδύνους.
Το κράτος απέναντι στον πολίτη.
Όμως, το κράτος έχει δημιουργηθεί για να διαχειρίζεται τις ζωές των πολιτών που το απαρτίζουν, άρα το κράτος είμαστε όλοι εμείς. Θα πρέπει να απαιτήσουμε από τους διαχειριστές μας να εφαρμόσουν μία πολιτική αντάξια της ανθρώπινης αξίας και ύπαρξης, ώστε να ζούμε και όχι να επιβιώνουμε.
Η ιατρική κοινότητα που κρατά στα χέρια της την Υγεία- το υπέρτατο αγαθό- κάτω πάντα από την εποπτεία του κρατικού μηχανισμού και του ΕΟΔΥ, θα πρέπει να βρεθεί δίπλα στον πολίτη, ψάχνοντας την αιτία των νοσημάτων και των επιδημιών, ώστε να περιοριστούν άμεσα, με σκοπό την καταστολή τους και όχι την συντήρηση μιας πανδημίας, μετρώντας τα ποσοστά της εξάπλωσής της και των θανάτων που προκαλεί.
Οι φορείς της Δημόσιας Υγείας θα πρέπει να είναι σίγουροι για την διακίνηση ασφαλών φαρμάκων, τα οποία θα χρησιμοποιούνται μόνο αν έχουν εξαντληθεί όλες οι μέθοδοι πρόληψης και ενίσχυσης του οργανισμού. Θα πρέπει να προσφέρουν λύσεις για την πλήρη επανόρθωση του οργανισμού στην πρωταρχική του φυσιολογία, ώστε να επέρχεται ίαση, ως η ασθένεια, να μην υπήρξε ποτέ και να μην μπορεί να ξανά υπάρξει .
Για να συμβεί αυτό, θα πρέπει η δημόσια υγεία να είναι στα χέρια του κράτους και όχι σε νομικά πρόσωπα δημοσίου δικαίου ή σε ανεξάρτητες αρχές. Σε αυτή την περίπτωση, ο διαχειριστικός μηχανισμός – κράτος, δηλαδή όλοι εμείς, με ξεκάθαρη πολιτική βούληση φροντίζουμε να δημιουργηθούν τα κατάλληλα κρατικά εργαστήρια, που θα παράγουν ‘’ιάματα’’ χωρίς παρενέργειες και αντενδείξεις για τους ασθενείς. Θα φροντίσουμε να έχουμε πλήρως εξοπλισμένα νοσοκομεία με εξειδικευμένο προσωπικό, που θα εξετάζει ξεχωριστά τον κάθε ασθενή, για να επέρχεται η ίασή του, χωρίς να “εκτελούνται” μαζικά πρωτόκολλα διαδικασιών που απλώς καταστέλλουν την ασθένεια.
Μόνον έτσι, μία πολιτεία μπορεί να είναι υγιής. Οι άνθρωποι, αν και μπορεί να έρχονται αντιμέτωποι με διάφορες προκλήσεις, όπως νοσήματα ή πανδημίες, θα βγαίνουν πάντα νικητές, επιστρέφοντας στην φυσιολογία τους, η οποία δεν είναι άλλη από την ΥΓΕΙΑ.