Γράφει η Ελένη Νιάρχου
Η κυβέρνηση της “Νέας Δημοκρατίας” ακολουθώντας την ίδια πολιτική με την κυβέρνηση Σύριζα συνεχίζει να καταθέτει νυχτερινές τροπολογίες για σοβαρά θέματα γιατί, ακόμα και το φως της ημέρας, ντρέπεται με τους νόμους που οι κυβερνήσεις ψηφίζουν.
Συγκεκριμένα, η κυβέρνηση Μητσοτάκη, στις 20 Ιουνίου, όρισε την Τράπεζα της Ελλάδος σε ρόλο επόπτη τραπεζών, καταθέτοντας προσθετική τροπολογία στο σχέδιο νόμου του 2019 που αφορούσε το ακαταδίωκτο των τραπεζικών στελεχών. Ουσιαστικά με έναν έμμεσο τρόπο παρέτεινε την “ασυλία” τους. Και να πώς συμβαίνει αυτό …
Ο νόμος του 2019 οδηγούσε στην “απαλλαγή” των τραπεζικών στελεχών από κάθε ποινική ευθύνη για αδικήματα που διαπράττουν, αφού κανένας εισαγγελέας δεν μπορούσε αυτεπάγγελτα να ασκήσει δίωξη για αδικήματα τραπεζιτών, παρά μόνο η ίδια η τράπεζα μπορούσε να υποβάλει μήνυση σε βάρος τραπεζικού στελέχους.
Ο νόμος αυτός είχε ισχύ μέχρι την 1η Ιουλίου του 2024. Ο νυν υπουργός δικαιοσύνης, κος Φλωρίδης, που ήδη από το 2023 είχε δηλώσει την πρόθεσή του για κατάργηση του νόμου, εμφανίζεται τώρα σύσσωμος με όλο το κυβερνητικό σχήμα, μετά την λήξη ισχύος του νόμου, καταθέτοντας τροπολογία, πάνω στον νόμο αυτό, η οποία ουσιαστικά μας οδηγεί στο ίδιο αποτέλεσμα, δηλαδή την συνέχιση της “ασυλίας” των τραπεζιτών.
Από το 2019, οι εισαγγελείς δεν είχαν δικαίωμα να ασκήσουν δίωξη κατά τραπεζιτών. Τώρα, με την νέα τροπολογία, οι εισαγγελείς μπορούν να ασκήσουν δίωξη κατά τραπεζιτών, αλλά μόνο όταν δύο επιθεωρητές της ΤτΕ θα έχουν αποφασίσει, εάν τραπεζικά στελέχη έχουν παραβεί τους κανόνες.
Η αιτιολογία για αυτή την αλλαγή είναι ότι οι επιθεωρητές της ΤτΕ είναι “ειδικοί” στα τραπεζικά θέματα και μόνο αυτοί μπορούν να κρίνουν τέτοιες υποθέσεις. Η κυβέρνηση δηλαδή, θεωρεί ότι το εισαγγελικό σώμα δεν μπορεί να λειτουργήσει αυτεπάγγελτα σε αυτό το θέμα και να στοιχειοθετήσει μια κατηγορία, ακόμα και αν έχει τα αποδεικτικά στοιχεία, γιατί δεν είναι “ειδικοί”.
Και αν δεν μπορεί να το κάνει αυτό για τα τραπεζικά στελέχη γιατί μπορεί να το κάνει για τους Έλληνες πολίτες; Δηλαδή οι τραπεζίτες δεν ανήκουν στους πολίτες αυτής της χώρας και μπορούν να εξαιρεθούν των νόμων της με ειδικούς χειρισμούς;
Αντιλαμβανόμαστε όλοι ότι απλά, έχουμε πολίτες δύο κατηγοριών. Αυτούς που υπόκεινται στους νόμους τους κράτους και τους … “άλλους”!
Έχουμε λοιπόν, από την μία, την Τράπεζα της Ελλάδος σε ρόλο εισαγγελέα για να κρίνει τα “δικά” της παιδιά, αφού όλα τα τραπεζικά ιδρύματα είναι υπόλογα στην ΤτΕ, κάτι που δηλώνει ξεκάθαρα ότι ποτέ δεν θα κινηθεί εναντίον τους.
Από τη άλλη, έχουμε τους Έλληνες πολίτες οι οποίοι πλήττονται οικονομικά λόγω της δυσμενής οικονομικής πολιτικής που χαράζει η Τράπεζα της Ελλάδος με το νόμιμο δικαίωμα που της έχει παραχωρηθεί από το πολιτικό καθεστώς.
Το πολιτικό καθεστώς, λοιπόν, για μία ακόμη φορά, άνοιξε την τεράστια αγκαλιά του στα τραπεζικά ιδρύματα και τα στελέχη τους, ώστε κανείς να μην μπορεί να τα πειράξει.
Βλέπουμε την κυβέρνηση μας να νομοθετεί ξανά με τέτοιο τρόπο, παίζοντας τον ρόλο του διαιτητή μεταξύ πολιτών και τραπεζικών ιδρυμάτων, σφυρίζοντας πάντα υπέρ των τραπεζών, κάτι που κάνει με όλες τις θεσμικές θέσεις, οι οποίες εξυπηρετούν τα συμφέροντά της, μοιράζοντας ασυλίες, ή εφευρίσκοντας άλλους τρόπους για την προστασία τους.
Όσον αφορά τα κόμματα της βουλής, αυτά αρκούνται σε λεκτικές διενέξεις μέσα στη βουλή, χωρίς να απαιτούν το αυτονόητο, το οποίο δεν είναι άλλο από την άρση όλων των προνομίων των τραπεζικών ιδρυμάτων, καθώς και την απαίτηση της εκτέλεσης του νόμου από όλο το δικαστικό σώμα, ειδικά όταν πρόκειται για αντισυνταγματικές κινήσεις.
Ο ρόλος της αντιπολίτευσης είναι να διασφαλίσει τα δίκαια των πολιτών, όταν η κυβέρνηση τα καταπατεί και οφείλει να βρίσκει τρόπους για να το κάνει.
Σε με πολιτεία δικαίου η ισότητα και η ισονομία θα πρέπει να χαρακτηρίζει όλες τις κινήσεις και τα νομοθετικά πλαίσια μέσα στα οποία κινείται το κράτος. Όλοι είμαστε πολίτες αυτής της χώρας είτε κατέχουμε κάποια θεσμική θέση είτε όχι.
Οι θεσμικές θέσεις είναι απλώς ένας μηχανισμός για τη λειτουργία της πολιτείας και ποτέ δεν πρέπει να αποτελούν θέση “προνομίων”, και μάλιστα έχοντας “ασυλία” ώστε να μην έχουν κυρώσεις, όταν παράξουν άδικο.
Οι κυβερνώντες, συμπεριλαμβανομένης της αντιπολίτευσης, θα έπρεπε να είναι πολύ πιο προσεκτικοί, ειδικά στο θέμα των τραπεζικών ιδρυμάτων, τα οποία είναι υπεύθυνα για την οικονομική εξαθλίωση όλων μας, και η συνεχής προστασία τους είναι τουλάχιστον σκανδαλώδης.