Γράφει ο Δημήτρης Αλαμπάνος
Σε μια πρόσφατη ομιλία του στη Βουλή, ο Γ.Γ του ΚΚΕ Δημήτρης Κουτσούμπας, εξαπέλυσε έντονη κριτική για το νέο νομοσχέδιο του Υπουργείου Δικαιοσύνης. Κατηγόρησε την κυβέρνηση ότι εξυπηρετεί τα συμφέροντα των μεγάλων επιχειρήσεων και των χρηματοπιστωτικών ιδρυμάτων, εις βάρος των εργαζομένων και των λαϊκών στρωμάτων. Υποστήριξε ότι το νομοσχέδιο προωθεί την επιτάχυνση των διαδικασιών επενδύσεων ενώ παραμελεί τις ανάγκες των πολιτών και διευκολύνει τους πλειστηριασμούς…
Είναι εντυπωσιακό το πώς το ΚΚΕ παραμένει προσκολλημένο σε ένα ξύλινο αναχρονιστικό λόγο. Οι καταγγελίες του Κουτσούμπα φέρνουν στο νου ξεπερασμένες αντιλήψεις που δεν προχωρούν πέρα από τη σύγκριση μεταξύ «καλών» εργαζομένων και «κακών» επιχειρηματιών, χωρίς να προσφέρουν ουσιαστικές λύσεις. Σα να μην έχει περάσει μέρα από την εποχή του Χαρίλαου Φλωράκη!
Το κόμμα και τα στελέχη του φαίνονται εγκλωβισμένα σε μια παρωχημένη ρητορική που αποτυγχάνει να ανταγωνιστεί τη σύγχρονη πραγματικότητα και να εξελιχθεί πολιτικά. Η εμμονή και η διαρκής αναφορά σε «εργαζόμενους», «λαϊκά στρώματα» και «λαϊκή κυριαρχία», σε αντιδιαστολή με τους όρους «κατεστημένο», «πλουτοκρατία», «καπιταλισμός» και «ιμπεριαλισμός», φανερώνει μια ακαμψία που καθηλώνει το κόμμα σε τακτικές του παρελθόντος.
Το ΚΚΕ καταγγέλλει συνεχώς τα προβλήματα, χωρίς ποτέ να προτείνει ρεαλιστικές λύσεις. Αντί να προσφέρει πρακτικά βήματα και στρατηγικές που θα μπορούσαν να προωθήσουν τον κοινωνικό διάλογο και να οδηγήσουν σε πραγματικές αλλαγές, επικεντρώνεται σε μια διαρκή κριτική που δεν φαίνεται να έχει αληθινό αντίκτυπο. Αλήθεια, ποιες είναι οι ρεαλιστικές εναλλακτικές λύσεις που προτείνει το ΚΚΕ για κρίσιμα ζητήματα όπως η Δικαιοσύνη, η Υγεία και η Παιδεία; Πώς προτείνει να αντιμετωπιστούν τα σοβαρά κοινωνικά και οικονομικά προβλήματα που διαρκώς καταγγέλλει;
Η πραγματικότητα δείχνει ότι το ΚΚΕ αποφεύγει την ανάληψη κυβερνητικών ευθυνών και δεν συνεισφέρει ουσιαστικά στη διαχείριση των κρίσεων. Όμως η συνεχής αναφορά σε ταξικώς διαχωριστικά συνθήματα και η έλλειψη ολοκληρωμένης στρατηγικής, φαίνεται να ενδυναμώνουν τελικά την υφιστάμενη κατάσταση, παρά να προχωρούν προς μια ουσιαστική αλλαγή.
Μια ακόμη σημαντική πτυχή – ίσως η σημαντικότερη, που φανερώνει την αναχρονιστική και άκαμπτη προσέγγιση του ΚΚΕ, είναι ο τρόπος με τον οποίο αντιμετωπίζει τους ψηφοφόρους του. Αντί να τους βλέπει ως ενεργούς πολίτες, με δικαίωμα συμμετοχής στη διαμόρφωση πολιτικών και στη χάραξη στρατηγικών που θα μπορούσαν να οδηγήσουν σε πραγματικές κοινωνικές αλλαγές, τους αντιμετωπίζει κυρίως ως εργαλεία για διαδηλώσεις, απεργίες και διαμαρτυρίες.
Η συνεχής εστίαση στη μαζική κινητοποίηση και η χρήση των ψηφοφόρων ως «στρατιές» πίεσης στους δρόμους, χωρίς ουσιαστικό διάλογο και προτάσεις για την ενίσχυση του ρόλου τους ως πολιτών με άποψη και θέληση για συμμετοχή στη δημόσια ζωή, φανερώνει την έλλειψη μιας δημοκρατικής και συμπεριληπτικής πολιτικής νοοτροπίας.
Με αυτόν τον τρόπο όμως υποβαθμίζεται ο πολίτης και η ίδια η δημοκρατία. Οι πολίτες παραμένουν εγκλωβισμένοι σε ένα ατέρμονο κύκλο διαμαρτυριών και δεν τους δίνεται η ευκαιρία να γίνουν οι ίδιοι πραγματικοί δημιουργοί πολιτικής, ακριβώς όπως επιτάσσει ο ρόλος τους.
Δεν είναι καθόλου παράξενο λοιπόν ότι το ΚΚΕ παραμένει κολλημένο σε χαμηλά ποσοστά εδώ και δεκαετίες αποτελώντας στην πράξη ένα δεκανίκι του Συστήματος.