Γράφει ο Στέφανος Σουφλερός
Στο Νταβός της Ελβετίας βρέθηκε ο Κυριάκος Μητσοτάκης για το Παγκόσμιο Οικονομικό Φόρουμ 2024, με τίτλο «Rebuilding Trust», που διεξήχθη 15 με 19 Ιανουαρίου.
Από τον τίτλο “Rebuilding Trust” (Ανοικοδόμηση εμπιστοσύνης) και μόνο, αντιλαμβανόμαστε ότι γίνεται μια προσπάθεια για να υπάρχει εμπιστοσύνη στα πρόσωπα και στους παγκόσμιους θεσμούς, που παίρνουν αποφάσεις ή εκτελούν αποφάσεις άλλων, για το πώς θα διοικείται ο πλανήτης.
Σε αυτό το Φόρουμ συμμετέχουν σημαντικές πολιτικές και οικονομικές προσωπικότητες, όπως ο Υπουργός Εξωτερικών Άντονι Μπλίνκεν από τις ΗΠΑ, ο Πρόεδρος της Αργεντινής Χαβιέρ Μιλέι, ο Υπουργός Οικονομικών του Ηνωμένου Βασιλείου Τζέρεμι Χαντ, η Πρόεδρος του ΔΝΤ Κρισταλίνα Γκεοργκίεβα, η Κριστίν Λαγκάρντ επικεφαλής της ΕΚΤ, ο Ατζάι Μπάνγκα πρόεδρος της Παγκόσμιας Τράπεζας, ο Αντόνιο Γκουτέρες, επικεφαλής διεθνών οργανισμών του ΟΗΕ ο Γενς Στόλτενμπεργκ του ΝΑΤΟ, ο Τέντρος Αντάνομ του Παγκόσμιου Οργανισμού Υγείας.
Όπως καταλαβαίνετε συμμετέχουν εκπρόσωποι των πιο σημαντικών παγκόσμιων θεσμών για να μιλήσουν για την εμπιστοσύνη που χάθηκε προς τους θεσμούς που εκπροσωπούν. Γιατί άραγε; Όλοι αυτοί οι θεσμοί δημιουργήθηκαν από εμάς τους ανθρώπους, για να μας υπηρετούν διασφαλίζοντας τα συμφέροντα μας. Συμβαίνει όμως κάτι τέτοιο;
Το ΝΑΤΟ π.χ. πώς επιτρέπει ένοπλες συγκρούσεις μεταξύ κρατών μελών του και να χάνονται ζωές ανθρώπων; Πώς να του έχουμε εμπιστοσύνη, εφόσον δεν διασφαλίζει την ασφάλεια των ανθρώπων;
Η Παγκόσμια Τράπεζα, που διαχειρίζεται τον τεράστιο πλούτο αμέτρητων εκατομμυρίων, που παράγουν και δημιουργούν οι άνθρωποι, πώς επιτρέπει να υπάρχουν συνάνθρωποί μας που πεινάνε και λιμοκτονούν διαχρονικά(βλέπε Αιθιοπία); Πώς να έχουμε εμπιστοσύνη στην Παγκόσμια Τράπεζα, βλέποντας σε όλες τις χώρες, ανθρώπους να είναι κάτω από το όριο της φτώχειας;
Η υγεία του ανθρώπου και του περιβάλλοντός του είναι ό,τι πιο σημαντικό για την ύπαρξή του. Τι κάνει γι αυτό ο Παγκόσμιος Οργανισμός Υγείας; Πώς διασφαλίζει την υγεία μας; Γιατί π.χ. επιτρέπει να γίνεται χρήση χημικών φυτοφαρμάκων, που καταλήγουν στο πιάτο μας, με αποτέλεσμα να αρρωσταίνουμε; Πώς να του έχουμε εμπιστοσύνη, όταν δίνει άδειες κυκλοφορίας σε σκευάσματα, τα οποία έχουν παρενέργειες στον ανθρώπινο οργανισμό και θυμάται να τα αποσύρει, αφού διαπιστώνεται ότι βλάπτουν, αντί να θεραπεύουν;
Στο μόνο που τους εμπιστευόμαστε είναι, το να μας κάνουν την ζωή μας πιο δύσκολη κι αυτό μας το αποδεικνύουν δεκαετίες. Και για να το φέρω πιο κοντά, εδώ στην πατρίδα μας, αναρωτιέμαι, πώς να έχουμε εμπιστοσύνη σε πρόσωπα που διεκδικούν την διαχείριση της χώρας μας, όταν τους ακούμε προεκλογικά, να μας υπόσχονται κάθαρση στα ‘’σκάνδαλα’’ που δημιούργησαν οι προηγούμενοι και όταν αναλαμβάνουν την εξουσία, να κάνουν τα ίδια και χειρότερα;
Η Εμπιστοσύνη, έχει χαθεί προ πολλού, γιατί οι αποφάσεις που παίρνονται στα μεγάλα τραπέζια, είναι εκ διαμέτρου αντίθετες με την ευημερία των ανθρώπων. Δεν έχουν καμία σχέση με την αναβάθμιση του συλλογικού ανθρώπινου βιοτικού επιπέδου.
Και οι λέξεις ακόμα έχουν χάσει την αρχική τους αξία. Ακούμε ότι οι “Ηγέτες των χωρών” όπως και ο Κυριάκος Μητσοτάκης, θα παρευρεθούν στην Συνάντηση. Για ποιον Ηγέτη μιλάμε; Για να φέρει κάποιος τον τίτλο του ηγέτη, θα πρέπει πρώτα να έχει αποδείξει με τις πράξεις του, ότι τον αξίζει πραγματικά και στην συνέχεια του δίνεται ο τίτλος από αυτούς, που τον αποδέχονται ως ηγέτη. Δεν τους χρήζουν ηγέτες, τα Μ.Μ.Ε. που τα χρηματοδοτούν για να τους φτιάχνουν την εικόνα.
Πώς είναι δυνατόν ένας πλανήτης να μην έχει την δυνατότητα να θρέψει τους ανθρώπους και θα πρέπει κάποιοι άνθρωποι να ζουν με 1 δολάριο την ημέρα και κάποιοι άλλοι, να έχουν τέτοια αφθονία, που να φτάνουν σε σημεία κατάχρησης; Όχι, δεν φταίει ο πλανήτης.
Τις αιτίες πρέπει να τις απαντήσουμε στις αποφάσεις των μεγάλων τραπεζιών, που παίρνονται από όλους αυτούς, που έχουν ρίξει τον άνθρωπο τόσο χαμηλά.
Όσο περνούν τα χρόνια, οι φτωχοί γίνονται φτωχότεροι και οι πλούσιοι πλουσιότεροι κι αυτό είναι πολύ σημαντικό πρόβλημα, που ταλανίζει την ανθρωπότητα. Η ατζέντα, όμως, του Φόρουμ δεν συμπεριλαμβάνει το άνοιγμα της ψαλίδας, μεταξύ των φτωχών ανθρώπων και των πλουσίων κι αυτό γίνεται για πρώτη φορά, όχι βέβαια πως έκαναν κάτι, όταν ήταν ως θέμα συζήτησης σε προηγούμενα Φόρουμ.
Και δεν φτάνει που δεν θα συζητήσουν, τουλάχιστον για τα μάτια του κόσμου, κατά τα κοινώς λεγόμενα, το “φλέγον” θέμα, μας εμπαίζουν κι από πάνω με διάφορες φιγούρες, κάνοντας ξόρκια για να φύγει το κακό. Αν είναι δυνατόν, να περιμένει ένας ολόκληρος πλανήτης την λύση του προβλήματος, μέσα από τέτοιες συμπεριφορές!
Οι αριθμοί λένε πάντα την αλήθεια, πόσο μάλλον, όταν αυτούς τους αριθμούς, μας τους δίνουν οι παγκόσμιοι θεσμοί. Πόσο οξύμωρο μπορεί να είναι, να μας λένε, εμμέσως πλην σαφώς, ότι “με τις αποφάσεις που παίρνουμε, σας φτωχαίνουμε περισσότερο” και την ίδια στιγμή να ζητάνε να τους έχουμε εμπιστοσύνη;
Από το 2020, η ψαλίδα φτωχοποίησης ανοίγει με γοργούς ρυθμούς.
Πέντε δισεκατομμύρια άνθρωποι φτώχυναν πιο πολύ, σε αντίθεση με τους πέντε πιο πλούσιους, που αύξησαν την περιουσία τους πάνω από 860 δις δολάρια.
Κοντά στο ένα εκατομμύριο εργαζόμενοι έχασαν συνολικά 1,5 τρισεκατομμύρια δολάρια που είναι οι μέσες αποδοχές 25 περίπου ημέρες εργασίας. Ταυτόχρονα, οι πιο μεγάλες εταιρείες του πλανήτη (αντιλαμβανόμαστε ποιοι τις έχουν) κατέγραψαν καθαρά κέρδη, έως τα μέσα του προηγούμενου έτους 1,8 τρισεκατομμύρια δολάρια, δηλαδή αύξησαν το ταμείο τους κατά 89%, σε σχέση με την προηγούμενη τριετία.
Από όλα αυτά τα αποτελέσματα, αντιλαμβανόμαστε ότι δεν διατίθενται να αντιμετωπίσουν το πρόβλημα, που ταλανίζει τον πλανήτη, λες και τα χρήματα που χρειάζονται, τα βγάζουν από την τσέπη τους.
Και τα προβλήματα των ανθρώπων δεν σταματούν εδώ.
Παρόλο που ζούμε σε έναν πλανήτη που είναι υδάτινος, υπάρχουν άνθρωποι που ζουν χωρίς να έχουν πρόσβαση σε πόσιμο νερό. Είναι τρομερό και μόνο να το σκεφτεί κανείς, μας μιλάνε για την προσπάθεια του ανθρώπου να βρει νερό σε άλλους πλανήτες, η οποία χρηματοδοτείται από τις διάφορες αποφάσεις που παίρνονται σε κάτι τέτοιες συναντήσεις ΄΄ηγετών΄΄ και δεν βλέπουν, ότι 2,2 δισ. άνθρωποι ζουν χωρίς να έχουν πόσιμο νερό και άλλα βασικότερα αγαθά για την επιβίωση τους.
Δεν είναι λοιπόν θέμα εμπιστοσύνης που πρέπει να έχουμε εμείς οι πολίτες προς στην πολιτική ηγεσία, για να έχουμε τα αποτελέσματα που θέλουμε, αλλά γνώση για τα πάντα στο περιβάλλον μας.
Ως ανθρωπότητα φτάσαμε στον πάτο του βαρελιού και τον ξύνουμε για να βρούμε, τι έφταιξε που φτάσαμε ως εδώ. Δεν γίνεται να πάμε πιο κάτω… είναι θέμα επιβίωσης πλέον! Είναι ανάγκη να αλλάξουμε τα πάντα γύρω μας και θα πρέπει να αρχίσουμε από τις παγκόσμιες πολιτειακές δομές. Οι παγκόσμιοι θεσμοί πρέπει να δίνουν τέτοιες κατευθύνσεις, οι οποίες θα έχουν πάντα επίκεντρο την ευημερία του ανθρώπου κι όχι η ευημερία των αριθμών.
Αυτό φυσικά μην το περιμένουμε από αυτούς, που μας έφεραν σε αυτό το σημείο, αλλά από εμάς τους πολίτες εξαρτάται πλέον η αλλαγή κατεύθυνσης. Είναι ανάγκη του συνόλου η αλλαγή. Θα πρέπει να δούμε το πρόβλημα από την πλευρά του μεγάλου μας σπιτιού, που είναι ο πλανήτης μας συλλογικά και η λύση του θα δοθεί πάλι συλλογικά, από όλους τους αφυπνισμένους ανθρώπους.