Γράφει ο Δημήτρης Αλαμπάνος
Σύμφωνα με την ειδησεογραφία των τελευταίων ημερών, το Κίεβο κατέληξε σε συμφωνία με ξένους ομολογιούχους, για την αναδιάρθρωση χρέους ύψους 20 δισεκατομμυρίων ευρώ, με πιθανή μείωση έως και 60%.
Η συμφωνία αντικαθιστά την προηγούμενη διετή αναστολή πληρωμών που έληγε τον Αύγουστο και προβλέπει την ανταλλαγή των υφιστάμενων ομολόγων με νέα, διάρκειας έως 12 χρόνια.
Το Κίεβο θα πληρώσει μόνο τόκους μέχρι το 2029, με τις αποπληρωμές να ξεκινούν από το 2025 και να διαρκούν έως το 2036. Η συμφωνία αναμένεται να εξοικονομήσει 11,4 δισεκατομμύρια δολάρια για την Ουκρανία τα επόμενα τρία χρόνια και 22,75 δισεκατομμύρια μέχρι το 2033.
Οι ηγέτες της G7 συμφώνησαν να χορηγήσουν νέα δάνεια ύψους 50 δισεκατομμυρίων δολαρίων με εγγύηση τους τόκους από παγωμένα ρωσικά κεφάλαια στην Ευρώπη, κάτι που προκάλεσε την οργή της Μόσχας και διεθνείς αντιδράσεις.
Η συμφωνία αυτή, για την αναδιάρθρωση του ουκρανικού χρέους, αποδεικνύει για άλλη μια φορά την προνομιακή μεταχείριση την οποία απολαμβάνουν κάποιες χώρες εκτός της Ευρωπαϊκής Ένωσης σε σύγκριση με την Ελλάδα η οποία μάλιστα τυγχάνει μέλος της ΕΕ.
Έτσι βλέπουμε την Ουκρανία, η οποία βρίσκεται σε μια κρίσιμη γεωπολιτική θέση, να λαμβάνει γενναίες οικονομικές διευκολύνσεις και υποστήριξη από τη διεθνή κοινότητα, σε αντιδιαστολή με τη χώρα μας η οποία υπέστη εξοντωτικά οικονομικά μέτρα λιτότητας κατά τη διάρκεια της πρόσφατης κρίσης χρέους της.
Αν και η Ελλάδα είναι μέλος της Ευρωπαϊκής Ένωσης, οι δανειστές της επέβαλαν αυστηρά μνημόνια, απαιτώντας σκληρές περικοπές στις δημόσιες δαπάνες, ιδιωτικοποιήσεις δημόσιας περιουσίας και αύξηση της φορολογίας. Τα μνημόνια αυτά οδήγησαν σε βαθιά οικονομική ύφεση, φτωχοποίηση και ανεργία, αφήνοντας τη χώρα να παλεύει ακόμη και σήμερα με τα αποτελέσματα αυτών των πολιτικών επιλογών.
Βλέπουμε λοιπόν πως η προσφιλής οικονομική πολιτική που εφαρμόζει η Ευρωπαϊκή Ένωση, βασίζεται ουσιαστικά στη δημιουργία χρέους, που τελικά επιβαρύνει τους πολίτες.
Είτε πρόκειται για τη «χρυσωμένη» περίπτωση της Ουκρανίας είτε για τα εξοντωτικά μέτρα στην Ελλάδα, οι πολιτικές αυτές υπογραμμίζουν τις προτεραιότητες και τις ανισότητες στην αντιμετώπιση των οικονομικών κρίσεων από την Ε.Ε. και τους διεθνείς δανειστές.
Οι υποσχέσεις για έξοδο από τα μνημόνια παραμένουν ανεφάρμοστες, καθώς η ελληνική οικονομία συνεχίζει να αντιμετωπίζει τις συνέπειες των αυστηρών μέτρων λιτότητας και της υποχρέωσης αποπληρωμής του χρέους της, βρισκόμενη ακόμη και σήμερα παραιτημένη αμετάκλητα και άνευ όρων από την εθνική της κυριαρχία.
Από την άλλη, η ύπαρξη των παγκόσμιων καταπιστευματικών ταμείων, που εξακολουθεί να παραμένει επτασφράγιστο μυστικό, αν και ήδη έχουν βγει στο φως πολλά στοιχεία και αποδείξεις, επιβεβαιώνει τον τρόπο με τον οποίο οι λεγόμενοι δανειστές ελέγχουν ολόκληρο τον πλανήτη μέσω του χρέους.
Αυτά τα ταμεία, τα οποία περιέχουν τεράστια κονδύλια για την ανάπτυξη και την ευημερία των λαών, παραμένουν ουσιαστικά αδρανοποιημένα, καθώς οι δανειστές εμποδίζουν τη χρήση τους προκειμένου να διατηρήσουν τον έλεγχο των κρατών μέσω του χρέους.
Έτσι, είτε πρόκειται για την Ελλάδα είτε για την Ουκρανία, είτε για οποιαδήποτε άλλη χώρα, οι απλοί πολίτες είναι αυτοί που καταλήγουν να πληρώνουν πάντα το τίμημα, ενώ οι δανειστές, μαζί με τα τσιράκια τους, συνεχίζουν να επιβάλλουν πολιτικές χρέους, ελέγχοντας έτσι την παγκόσμια οικονομία.