Γράφει ο Άρης Μέττος
Αναρωτιέται κανείς αν μπορεί να υπάρξει συσχετισμός του όρου κλιματική αλλαγή με αυτόν της κομματικής αλλαγής. Η κλιματική αλλαγή αποτελεί επείγουσα απειλή για τον πλανήτη μας μέσω της μεταβολής του παγκοσμίου κλίματος και των μετεωρολογικών συνθηκών που εκτείνονται σε μεγάλη χρονική κλίμακα και επηρεάζουν την οικονομική και κοινωνική ζωή όλων των χωρών. Μια τέτοια απειλή έχει ανάγκη από μια νέα πολιτική δύναμη στην χώρα μας, ενός ισχυρού πράσινου κόμματος που να εστιάζει στην ‘’οικολογική ανάπτυξη με ιδιαίτερη προσοχή στους ασθενέστερους, την κοινωνική δικαιοσύνη, στις αρχές της επιστήμης και του διαφωτισμού και της δίκαιης πράσινης μετάβασης’’.
Με αυτές τις σκέψεις ο ευρωβουλευτής των Ευρωπαίων Πρασίνων Πέτρος Κόκκαλης, η πρώην αντιδήμαρχος της Βιέννης Μαρία Βασιλάκου και ο πρώην αντιδήμαρχος της Αθήνας Λευτέρης Παπαγιαννάκης ανακοίνωσαν την δημιουργία ενός νέου πολιτικού κόμματος ή καλύτερα φορέα που φιλοδοξεί να αλλάξει την πολιτική πραγματικότητα του Ελληνικού κοινοβουλευτισμού και να εφαρμόσει πετυχημένες ‘’δοκιμασμένες λύσεις’’ παρόμοιων πράσινων φορέων σε Ευρωπαϊκό και παγκόσμιο επίπεδο.
Άλλο ένα κόμμα λοιπόν, με πράσινο αποτύπωμα αυτή την φορά έρχεται να προστεθεί στην λίστα των κομμάτων της Ελληνικής πολιτικής σκηνής, μια πολιτική κίνηση που διακηρύττει ότι φέρνει λύσεις στα καίρια προβλήματα των πολιτών, στις χρόνιες κρίσεις και στα αδιέξοδα και τις αγωνίες της ελληνικής κοινωνίας. Αλήθεια, έχει ανάγκη η ελληνική πραγματικότητα από άλλο ένα κόμμα; μια ακόμη υποδιαίρεση ή και επέκταση των πολιτικών ιδεολογιών που έχουν οδηγήσει την χώρα μας σε αυτή την κατάσταση που βιώνουμε, με αποκορύφωμα την τελευταία οικονομική κρίση με τα γνωστά σε όλους αποτελέσματα.
Όσο καλές προθέσεις και να έχουν πολίτες που μπαίνουν στην πολιτική με καινοτόμες ιδέες, πρόγραμμά και όρεξη για προσφορά, είναι το σύστημα του κοινοβουλευτισμού στην χώρα μας που δεν βοηθάει η καλύτερα δεν επιτρέπει εύκολα την απόκλιση πολιτικών εφαρμογών πέρα από αυτών που η κατεστημένη πολιτική σκηνή επιβάλει. Κάθε φόρα λοιπόν στις εκλογές βλέπουμε πρώην στελέχη πολιτικών κομμάτων σε συνεργασία με νέα πρόσωπα από άλλους χώρους να ιδρύουν δικούς τους σχηματισμούς και κόμματα με πολιτική ατζέντα φαινομενικά ανεξάρτητη και ριζοσπαστική σε σχέση με τα παραδοσιακά κόμματα, στην πράξη όμως λειτουργούν σαν κομμάτια της ίδιας πολιτικής σκηνής από την οποία προέρχονται με στόχο να αποπροσανατολίσουν και να μπερδέψουν του πολίτες οδηγώντας τους πάλι σε λάθος επιλογές.
Τελευταία βλέπουμε κάποιους νέους σχηματισμούς να χρησιμοποιούν τον όρο φορέας αντί του πολυφορεμένου και πολύπαθου κόμματος. Πρώτη φορά ακούσαμε τον συγκεκριμένο όρο ‘’πολιτικός φορέας’’ το 2015 όπου και ολοκληρώθηκε η ίδρυση του πολιτικού φορέα ΕΛΛΗΝΩΝ ΣΥΝΕΛΕΥΣΙΣ. Ήταν τότε που για πρώτη φορά έγινε αναφορά σε ένα μοντέλο άμεσης συμμετοχικής δημοκρατίας μέσω οργανισμών που έχουν ιδρυθεί από τους ίδιους τους πολίτες, που αποτελούν την βάση της δημοκρατικής διακυβέρνησης και διαχείρισης των υφιστάμενων πόρων μιας πολιτείας. Η απαξίωση του όρου εκείνη την εποχή από τα ΜΜΕ διόλου μείωσε την αξία και την σημασία του μηχανισμού πολιτειακής διαχείρισης που περιγράφει. Αντιθέτως, στην συνέχεια χρησιμοποιήθηκε μέχρι και σήμερα, ως μέσο πολιτικής διαφοροποίησης και επηρεασμού των πολιτών από το κλασικό πολιτικό γίγνεσθαι δυστυχώς όμως μόνο ως κακή αντιγραφή μακριά από την ουσία και την σημασία του.
Η ίδια η δημοκρατία στην εφαρμογή της δεν έχει ανάγκη από κόμματα και ιδεολογίες για να είναι λειτουργική. Οι πολίτες δεν έχουν να χωρίσουν τίποτα σε όποια τάξη, μορφωτική και επαγγελματική βαθμίδα και αν ανήκουν. Όλοι έχουν ανάγκη από μια πολιτεία που έχει ως επίκεντρο τον άνθρωπο, όλη έχουν ανάγκη από αξιοπρεπή εργασία, ίσες ευκαιρίες εξέλιξης, σύγχρονη παιδεία, υγεία και γενικότερα υποδομών υψηλού επιπέδου. Ένας πολιτικός φορέας διαφέρει από το κόμμα γιατί η εξουσία του πηγάζει από τους ίδιους τους πολίτες. Αυτοί είναι που αποφασίζουν για το πως θα διαχειριστούν την κρατική περιουσία και τους πόρους και στην συνέχεια οι πολιτικοί εκπρόσωποι τους απλώς εκτελούν, βάση μιας πολύ καλά δομημένης διαδικασίας, τις εντολές και τις επιλογές τους.
Η αληθινή δημοκρατία δεν είναι προσωποκεντρική δεν έχει ανάγκη από συγκεντρωτικούς πολιτικούς αρχηγούς, συμφέροντα, κάστες και λοιπές συντεχνίες. Είναι η συλλογική θέληση και ευθύνη που υπερκαλύπτει το εγώ και απλοποιεί τους μηχανισμούς εκτέλεσης των θεσμικών λειτουργιών μιας πολιτείας μέσω της δράσης των πολιτών σε όλο το εύρος της πολιτικής πραγματικότητας ως μιας φυσικής διαδικασίας συμμετοχής τους στην επεξεργασία, λήψη και εκτέλεση αποφάσεων.
Η πολιτική ιστορία της χώρας μας μέσω της κομματοκρατίας από τα χρόνια του επαναστατικού αγώνα με την εμφάνιση του αγγλικού, του γαλλικού και του ρωσικού κόμματος δεν έπαψε μέχρι σήμερα να εξυπηρετεί ‘’πελατειακές σχέσεις’’ και αλλότρια συμφέροντα. ‘’Είναι γεγονός ότι ενώ το πολίτευμα άλλαξε πολλές μορφές, η κύρια σταθερά και υπεύθυνη συνιστώσα του Καθεστώτος διαχρονικά από το 1832 μέχρι και σήμερα παραμένει η κομματοκρατία. Από τότε μέχρι σήμερα τα κόμματα είναι υπεύθυνα για τα δεινά του Ελληνικού Έθνους επειδή διαίρεσαν, κομμάτιασαν και διέλυσαν την κοινωνία μας.’’ Αυτά είναι υπεύθυνα για το γεγονός ότι επέτρεψαν στο ξένο και εγχώριο τραπεζικό κατεστημένο να χαράσσει την οικονομική πολιτική του κράτους μας οδηγώντας το αρκετές φορές στην χρεοκοπία , αυτά μέσω της διαίρεσης των πολιτών οδήγησαν το έθνος στην Μικρασιατική καταστροφή και στην επακόλουθη γενοκτονία, αυτά δημιούργησαν τον εμφύλιο πόλεμο, τον διαμελισμό της Κύπρου, την διαπλοκή, την διαφθορά και την κατάρρευση των εθιμικών αξιών.
Είναι καιρός να κατανοήσουμε πλέον ως πολίτες ότι μέσω των κομμάτων δεν μπορεί να υπάρξει ουσιαστική διαχείριση των υποδομών ενός κράτους. Τα κόμματα δεν είναι τίποτα άλλο από μηχανισμοί εξυπηρέτησης συμφερόντων, εκμαυλισμού συνειδήσεων και διάλυσης του κοινωνικού ιστού και της παραγωγικής του δυναμικής. Η ιστορική πραγματικότητα και η πολιτική πορεία της χώρας μας έχει αποδείξει την παραπάνω διαπίστωση δυστυχώς με τον χειρότερο τρόπο. Οι πολίτες πρέπει να ενεργοποιηθούν στα πλαίσια μιας συλλογικής προσπάθειας μακριά από τα λάθη και τις παθογένειες του παρελθόντος και να αναλάβουν την διαχείριση της περιουσίας τους αξιοποιώντας τις δικές τους δυνατότητες, την δική τους πολιτική βούληση.