Γράφει ο Άρης Μέττος
‘’Στα Εξάρχεια, εκεί που κατέληξε η πορεία, ομάδα διαδηλωτών άρχισαν να εκτοξεύουν αντικείμενα προς τους αστυνομικούς και έβαλαν φωτιές σε κάδους.’’
Άλλο ένα πανεκπαιδευτικό συλλαλητήριο τελείωσε με τις γνώριμες σε όλους εικόνες. Μια φαινομενικά ειρηνική διαμαρτυρία φοιτητών, που κατέβηκαν στους δρόμους να εκφράσουν την αντίθεση τους στην δημιουργία παραρτημάτων ξένων πανεπιστημίων οδηγήθηκε, (τυχαία;) για άλλη μια φορά, σε εκφυλισμό της έννοιας της δημοκρατίας και του διαλόγου. Κουκουλοφόροι, δήθεν φοιτητές με ιδεολογικό ή μη, υπόβαθρο, κομματική ιδιότητα, ή ταυτότητα πράκτορος, οι ‘’γνωστοί άγνωστοι’’ αγαπημένοι των καναλιών και της αστυνομίας, τα ‘’δικά μας παιδιά’’ της εκάστοτε κυβέρνησης, πάντα μπροστάρηδες στους αγώνες για “κοινωνική δικαιοσύνη” και “ισότητα”.
Τα εργαλεία αυτών των συγκεκριμένων πρακτικών δημόσιας διαμαρτυρίας, λίγο-πολύ γνωστά: βόμβες μολότοφ, ή λοιποί αυτοσχέδιοι εκρηκτικοί μηχανισμοί, σημαίες ρόπαλα, πλακάτ, καπνογόνα, δακρυγόνα, κλούβες, φωτιές κ.λπ. Πόσες φορές αλήθεια έχουμε βιώσει αντίστοιχες καταστάσεις, μεγάλες ιστορικές στιγμές της σύγχρονης Ελληνικής ιστορίας έχουν σημαδευτεί από ειρηνικές, ή μη, κινητοποιήσεις πολιτών, συνδικαλιστικών οργάνων, πολιτικών παρατάξεων, πατριωτικών η θρησκευτικών οργανώσεων και φορέων; Η θεματολογία των αιτημάτων ποικίλει κάθε φορά, το κίνητρο και οι οργανωτές το ίδιο. Πόσο αυθόρμητες όμως είναι αυτές οι διαδηλώσεις – πορείες και τι αποτελέσματα έχουν στην καθημερινότητα των πολιτών;
Η απάντηση στο παραπάνω ερώτημα δεν χρειάζεται ιδιαίτερη έρευνα, ή φαντασία για να απαντηθεί.
Είναι αποτυπωμένη στις υποδομές και στις υπηρεσίες, που οι πολίτες της χώρας μας ‘’απολαμβάνουν’’.
Ακατάλληλα σχολεία και εκπαιδευτικά ιδρύματα, υποστελεχωμένα και κακοσυντηρημένα νοσοκομεία, δρόμοι καρμανιόλες, ανεπαρκείς και χρονοβόρες δημόσιες υπηρεσίες, γραφειοκρατία, προβληματικές συγκοινωνίες, χαμηλοί μισθοί, ακρίβεια, αδιέξοδο νέων, μετανάστευση, αυξημένο άγχος σε μια νεοελληνική κοινωνία με αβέβαιο μέλλον χωρίς υγιή πρότυπα και σταθερές αξίες.
Απέναντι σε όλα αυτά, ένας καλά οργανωμένος κομματικός μηχανισμός με φανερές και κρυφές υπηρεσίες, οργανώσεις και δομές, να ωθούν τους απλούς και απογοητευμένους πολίτες σε μαζικές διαμαρτυρίες και συγκεντρώσεις, προκειμένου να εκτονώσουν την αγανάκτηση και την οργή τους, ενάντια σε όλο αυτό το άδικο και αρρωστημένο πολιτικό και κοινωνικό περιβάλλον. Άλλοτε κομματικά και συνδικαλιστικά όργανα με αντιπολιτευτικό κυρίως χαρακτήρα, θέλουν να πείσουν τον απλό λαό, ότι βρίσκονται στο πλευρό του (ΓΣΕΕ, ΑΔΕΔΥ, ΠΑΜΕ..) οργανώνοντας τεράστιες κινητοποιήσεις, διεκδικώντας για παράδειγμα καλύτερους μισθούς και συνθήκες εργασίας. Από την άλλη, κεκαλυμμένοι κυβερνητικοί και λοιποί θεσμοί εκμεταλλεύονται τα πατριωτικά και δημοκρατικά αντανακλαστικά του Ελληνικού λαού, εμπλέκοντας τους σε “λαοφιλείς”, χωρίς ουσιαστικό αποτέλεσμα, μαζικές διαμαρτυρίες (κίνημα αγανακτισμένων, πορείες για την Μακεδονία, εκκλησιαστικές συγκεντρώσεις για τις νέες ταυτότητες κ.λπ).
Μέσα σε όλο αυτό το καλοστημένο θεατρικό σκηνικό, η Ελληνίδα και ο Έλληνας πολίτης βρίσκεται στο κέντρο των εξελίξεων, άλλοτε δαρμένος με δάκρυα στα μάτια, τραυματισμένος ακόμη και νεκρός (π.χ. υπόθεση Marfin), να αναρωτιέται τι πάει στραβά σε αυτή την χώρα, να ψάχνει να βρει λύσεις μέσα στις συγκεντρώσεις, να ξελαρυγγιάζεται, να στριμώχνεται να σπρώχνεται και να βλέπει ακόμη και αυτές, τις δήθεν αυθόρμητες κινητοποιήσεις, να τις αμαυρώνουν ομάδες ανθρώπων με σκιερά και θολά κίνητρα. Άτομα που χρόνια τώρα εμφανίζονται εντελώς “ξαφνικά” για να δημιουργήσουν χάος, καίγοντας και σπάζοντας ιδιωτικές και δημόσιες περιουσίες και συγκρουόμενοι με τα κυβερνητικά σώματα ασφαλείας και τάξης, ούτε λίγο ούτε πολύ, να κλείνουν αυτές τις δημοκρατικές και ειρηνικές συνάξεις πολιτών, ελαχιστοποιώντας ή εξαφανίζοντας, την όποια δυναμική τους, τρομοκρατώντας και αυτούς ακόμη που θέλουν να συμμετέχουν χωρίς δόλο, πιστεύοντας ότι έτσι, κάτι θα αλλάξει.
Ήρθε ο καιρός πλέον, οι πολίτες αυτής της χώρας να κατανοήσουν, ότι δεν μπορεί η πολιτική τους δράση και συμμετοχή να εργαλειοποιείται από κομματικούς συνασπισμούς και λοιπούς σχηματισμούς με οικονομικά συμφέροντα και στόχους αλλότριους από αυτούς, που η πραγματική δημοκρατική λειτουργία θα πρέπει να υπηρετεί. Δεν μπορεί το πολιτικό συναίσθημα να βρίσκεται έρμαιο ομάδων και ανθρώπων, που υποστηρίζουν τον κατακερματισμό του, σε παρατάξεις και δόγματα και να παρασύρεται σε πολιτικές πράξεις ενέργειες και σκοπιμότητες, που χαρακτηρίζονται από αναποτελεσματικότητα και έλλειψη πολιτικού πολιτισμού και ουσιαστικής διαχείρισης της πολιτείας.
Ένα πολιτικό μοντέλο πραγματικής συμμετοχής του πολίτη στην διακυβέρνηση της πολιτείας, του δίνει την δυνατότητα να καθορίζει το παρόν και το μέλλον του, να συμμετέχει και να ορίζει τους άξιους συμπολίτες του, που θα τον εκπροσωπούν στα κοινά, εκτελώντας κατά γράμμα και χωρίς παρεμβολές, ή παρεκτροπές, τις εντολές του και τις αποφάσεις του, που συνθέτουν τους κανόνες διαχείρισης της πολιτείας και διαμορφώνουν τις υποδομές και τις υπηρεσίες υψηλού επιπέδου, που θα πρέπει να βιώνει σε προσωπικό και ομαδικό επίπεδο.
Ας σταματήσουν λοιπόν αυτές οι καθοδηγούμενες συγκεντρώσεις διαμαρτυρίας πολιτών και ας εστιάσουμε στον πυρήνα της ουσιαστικής δημοκρατίας, που είναι ο άνθρωπος ο οποίος στην ένωση του με τους υπόλοιπους πολίτες, θα είναι μέτοχος και συμμέτοχος των εξελίξεων και όχι κομπάρσος της.