Γράφει η Ελένη Νιάρχου
Αυξάνονται τα κρούσματα πανώλης στις κτηνοτροφικές μονάδες της χώρας μας, επιβεβαιώνοντας τις ανησυχίες των κτηνοτρόφων και για την αύξηση των κρουσμάτων, αλλά και για την ανευθυνότητα του κράτους σχετικά με την αντιμετώπιση των αποτελεσμάτων τους στην Ελληνική κτηνοτροφία.
H πανώλη εμφανίστηκε πρώτη φορά στην Δυτική Αφρική το 1942. Έκτοτε έχει εξαπλωθεί σε πολλές περιοχές της Αφρικής, της Μέσης Ανατολής και της Ασίας. Ελλάδα και Ευρωπαϊκή Ένωση έχουν ψηφίσει νόμους που επιτρέπουν την εισαγωγή ζώων από τρίτες χώρες, ευνοώντας την διασπορά ξενόφερτων νόσων. Ειδικά στην Ελλάδα, με την ελληνοποίηση των εισαγόμενων ζώων μέσα σε μία νύχτα, με την ανοχή του ίδιου του κράτους, το αποτέλεσμα ήταν η πανώλη να χτυπήσει την πόρτα της Ελληνικής κτηνοτροφίας και εμείς να την ανοίξουμε …
Η πανώλη είναι μια σοβαρή νόσος που πλήττει κυρίως τα κατσίκια και τα πρόβατα. Ο ιός μεταδίδεται στα ζώα μέσω άμεσης επαφής με άλλα μολυσμένα ζώα. Η νόσος μπορεί να οδηγήσει σε σοβαρή απώλεια βάρους, υποσιτισμό ακόμα και θάνατο του ζώου, ειδικά αν δεν αντιμετωπιστεί έγκαιρα.
Δηλαδή, μιλάμε για κτηνοτροφικές μονάδες που αποτελούνται από άρρωστα ζώα τα οποία δεν μπορούν να δώσουν τα παράγωγά τους και κάποια από αυτά τελικά θα οδηγηθούν στον θάνατο.
Φανταστείτε έναν κτηνοτρόφο που έχει ξοδέψει πολλά χρήματα για την αγορά, αλλά και την εκτροφή των ζώων, να έρχεται αντιμέτωπος, τόσο ξαφνικά, με κάτι τέτοιο.
Οι παραγωγοί, θα πρέπει να μεριμνήσουν για την μη εξάπλωση της νόσου στα υγιή ζώα της μονάδας, βρίσκοντας τρόπους να καλύψουν τα έξοδα που προκύπτουν από κάτι τέτοιο. Επίσης, θα πρέπει να βρουν λύση για να συμπληρώσουν τα εισοδήματά τους, τα οποία μειώνονται, αφού η παραγωγή των μονάδων τους πέφτει κατακόρυφα.
Καταλαβαίνουμε, λοιπόν, την σοβαρότητα της κατάστασης και τα καταστροφικά αποτελέσματα στην κτηνοτροφία μας. Οι μέχρι τώρα μελέτες έχουν καταλήξει, αν φυσικά αποδειχθεί ότι έτσι είναι, ότι η νόσος αυτή δεν μεταδίδεται στον άνθρωπο, είτε με την επαφή του με μολυσμένα ζώα, είτε με την κατανάλωση γάλακτος, τυριού και κρέατος από αυτά. Παρόλα αυτά, το πρόβλημα που δημιουργείται στην κτηνοτροφία είναι κάτι που επηρεάζει άμεσα όλους μας, αφού θα υπάρξει έλλειψη των κτηνοτροφικών προϊόντων, αλλά και αύξηση των τιμών.
Και ενώ, το κράτος, ήδη γνωρίζει τα αποτελέσματα που έχουμε μετά την εξάπλωση της νόσου αυτής στην Ελλάδα, αφήνει τους κτηνοτρόφους αβοήθητους, αφού τα μέτρα που παίρνει για την αντιμετώπιση της κατάστασης είναι δυσανάλογα των αναγκών που έχουν προκύψει.
Οι κτηνοτρόφοι θα επωμιστούν το κόστος απολύμανσης, αλλά και οι αποζημιώσεις που θα πάρουν θα είναι δυσανάλογες της καταστροφής τους. Οι Ελληνικές κυβερνήσεις όχι μόνο δεν στέκονται δίπλα στον κτηνοτρόφο, αλλά παίρνουν θέση απέναντι σε αυτόν, χωρίς να παίρνουν κανένα μέτρο για το συνεχώς αυξανόμενο κόστος παραγωγής, αλλά και το χαμηλό κέρδος που λαμβάνουν. Σε όλα αυτά, έρχεται να προστεθεί το θέμα της πανώλης, που οι κτηνοτρόφοι θα πρέπει να αντιμετωπίσουν μόνοι τους. Έτσι, το κράτος πρόνοιας μετατρέπεται σε “ατομική ευθύνη”.
Άλλωστε, οι κυβερνώντες, πάντα γυρίζουν την πλάτη σε όλους τους τομείς της ελληνικής κοινωνίας, όταν αυτοί πλήττονται από έκτακτα γεγονότα. Λες και το κράτος δεν είναι υποχρεωμένο να προνοεί, ώστε να έχει χρήματα για τέτοιες καταστάσεις ή λες και το κράτος είναι κάποιοι άνθρωποι έξω από εμάς, που καλούνται να δώσουν χρήματα από την τσέπη τους για να μας “βοηθήσουν” …
Η κτηνοτροφία είναι ένας κλάδος της πρωτογενούς παραγωγής της χώρας μας και θα έπρεπε να είμαστε πολύ προσεκτικοί με την διασφάλιση της ανάπτυξής της, αφού αποτελεί κύρια πηγή πρώτων υλών της καθημερινότητάς μας.
Η κτηνοτροφία στην Ελλάδα αργοπεθαίνει. Αν αφήσουμε να συνεχιστεί αυτό και τα επόμενα χρόνια, στο τέλος θα σβήσει, δημιουργώντας στην Ελλάδα ένα τεράστιο διατροφικό πρόβλημα, το οποίο θα μπορεί να αντιμετωπιστεί μόνο με εισαγωγές κτηνοτροφικών προϊόντων, κάτι που θα επιφέρει ανεπανόρθωτη βλάβη στην οικονομία μας, στην αυτάρκειά μας, αλλά και στην πρόσβασή μας στα πολύ ποιοτικά Ελληνικά μας προϊόντα.
Η Ελλάδα με τον κατάλληλο σχεδιασμό σε επίπεδο διοίκησης μπορεί να ενισχύσει την κτηνοτροφία με τέτοιο τρόπο, ώστε να μην χρειάζεται να κάνουμε εισαγωγή κρέατος. Άλλωστε δεν μας λείπει κάτι.
Ούτε οι εκτάσεις, ούτε οι εγκαταστάσεις, ούτε η τεχνογνωσία για κάτι τέτοιο.
Η κτηνοτροφία στην Ελλάδα θα πρέπει να επιδοτηθεί στο ακέραιο και όχι τμηματικά, όπως γίνεται τώρα με τις αποζημιώσεις.
Θα πρέπει να δοθούν τα κίνητρα για να υπάρχουν επαρκείς ζωοτροφές στην Ελλάδα και να σταματήσουν οι εισαγωγές τους. Έτσι, μειώνοντας το κόστος εκτροφής, θα έχουμε και αύξηση των κοπαδιών και σε λίγα χρόνια δεν θα χρειάζεται να εισάγουμε ζώα από τρίτες χώρες.
Μέχρι όμως να γίνουμε αυτάρκεις, θα πρέπει να στελεχωθούν όλες οι αρμόδιες υπηρεσίες, ώστε να ελέγχονται πραγματικά- κι όχι μόνο στα λόγια- τα εισαγόμενα ζώα και να διασφαλίσουμε και την υγεία των εγχώριων αμνοεριφίων, αλλά και την ποιότητα και ποσότητα της διατροφικής μας αλυσίδας.
Το κράτος θα πρέπει να εποπτεύει αυτή την αλυσίδα, αλλά και την ορθή λειτουργία των παραγωγικών μονάδων. Σε συνδυασμό με την αναπαραγωγή των ζώων στην Ελληνική επικράτεια, θα μπορέσουμε να εξασφαλίσουμε την συνεχή ζήτηση των προϊόντων της κτηνοτροφίας.
Με συγκεκριμένα βήματα λοιπόν από την παραγωγή στην κατανάλωση, θα μπορούσαν να επιτευχθούν χαμηλές τιμές για τον καταναλωτή, αλλά και μεγάλο κέρδος για τον κτηνοτρόφο, ώστε η ανάπτυξη της Ελληνικής κτηνοτροφίας να εκτοξευθεί.
Βλέπετε, λύσεις υπάρχουν …
Από ανθρώπους που πρέπει να εφαρμόσουν το ορθόν, πάσχουμε …