Γράφει ο εκπαιδευτικός Δημήτρης Αλαμπάνος
Πριν από αρκετό καιρό είχε πέσει στην αντίληψή μου μία παράξενη δήλωση ενός Ισραηλινού ιστορικού, καθηγητή του τμήματος Ιστορίας του Εβραϊκού πανεπιστημίου της Ιερουσαλήμ, Γιουβάλ Νώε Χαράρι που έλεγε ότι «η Ιστορία είναι επικίνδυνη και όταν είναι ενοχλητική απαγορεύεται να διδάσκεται». Ψάχνοντας περισσότερες πληροφορίες για τον κύριο αυτό, ανακάλυψα πως είναι ένας από τους στενούς συνεργάτες του πρωτεργάτη της Μεγάλης Επανεκκίνησης (The Great Reset) Κλάους Σβάαμπ. Αναρωτήθηκα λοιπόν τι να είναι αυτό που θέλει να επιβάλει η Νέα Τάξη σε ό,τι αφορά την Παγκόσμια Ιστορία αλλά και την Ιστορία των Εθνών ξεχωριστά…
Η απορία μου πρόσφατα άρχισε να λύνεται, καθώς στις 17 Ιανουαρίου 2024, εγκρίθηκε από το Ευρωπαϊκό κοινοβούλιο με ψήφους 19 υπέρ έναντι 7 κατά, η έκθεση Verheyen η οποία θέτει σαφέστατα την ευρωπαϊκή ιστορία πάνω από την ιστορία των εθνών. Χαρακτηριστική είναι η αιτιολόγηση του εγχειρήματος αυτού, αφού σύμφωνα με το ίδιο το ψήφισμα «κάθε προσπάθεια για τη διαχείριση της ιστορίας σε πολιτικό επίπεδο καθίσταται δυσχερές και δυνητικά επικίνδυνο εγχείρημα και ότι οι προσπάθειες να καθοριστούν οι τρόποι εορτασμού και ερμηνείας του παρελθόντος αποδεικνύονται πάντα δύσκολες».
Σύμφωνα με τον καθηγητή πολιτικής και κοινωνικής φιλοσοφίας Απόστολο Αποστόλου “πρόκειται για μια συνολική επαναδιατύπωση της ιστορίας που υπερασπίζεται την ιδέα του ευρωπαϊκού φεντεραλισμού. Στοχεύει να θεωρήσει ότι η ευρωπαϊκή οικοδόμηση είναι πολύ πιο σημαντική από το εθνικό παρελθόν μιας χώρας”. Όπως όμως σημειώνει, “στόχευση είναι η χυλοποίηση των εθνικών ιστοριών και η σταδιακή ομογενοποίηση των κοινωνιών, σε ένα ενιαίο αφήγημα υπό την ομπρέλα της ευρωπαϊκής Ιστορίας. Στο βάθος βρίσκεται η παρέμβαση στην ταυτοτική φυσιογνωμία των λαών, στη λογική της δημιουργίας μίας νέας ιστορικής κανονικότητας του μετανθρώπου”.
Το ψήφισμα στην παράγραφο 12 «τονίζει τον ζωτικό ρόλο της εκπαίδευσης και καλεί τα κράτη μέλη να επικαιροποιήσουν τα τρέχοντα προγράμματα σπουδών και τις μεθοδολογίες διδασκαλίας με σκοπό να μετατοπιστεί η εστίαση από την εθνική στην ευρωπαϊκή και την παγκόσμια ιστορία…» ενώ αναγνωρίζοντας τον καθοριστικό ρόλο των εκπαιδευτικών στην παράγραφο 16 αναφέρει: «αναγνωρίζει τον κεντρικό ρόλο που διαδραματίζουν οι εκπαιδευτικοί στην ανάπτυξη και τη διάδοση των ικανοτήτων που απαιτούνται για την κατανόηση και την κριτική αξιολόγηση ιστορικών γεγονότων…»
Όσο επιμένω να διαβάζω γραμμή προς γραμμή το συγκεκριμένο ψήφισμα τόσο η έκπληξή μου μεγαλώνει. Στην παράγραφο 13 αναφέρεται: «τονίζει ότι η μάθηση σχετικά με την ευρωπαϊκή ολοκλήρωση, την ιστορία, τα θεσμικά όργανα και τις θεμελιώδεις αξίες της Ένωσης και την ευρωπαϊκή ιθαγένεια είναι ζωτικής σημασίας προκειμένου να αναδυθεί ένα ευρωπαϊκό αίσθημα του ανήκειν». Ναι καλά διαβάσατε, η προσπάθεια ολοκληρωτισμού και ομογενοποίησης των ευρωπαίων πολιτών, έχει ως αποτέλεσμα ακόμη και την εφεύρεση της έννοιας «ευρωπαϊκή ιθαγένεια»!!!
Συμβαδίζοντας δε με τη σύγχρονη δυτικού τύπου πολιτική πρακτική σε ό,τι αφορά την ανθρώπινη σεξουαλικότητα και την προσπάθεια εξομοίωσης των δύο φύλων, αναφέρεται στο άρθρο 14: «θεωρεί ότι ο σοβινισμός, τα έμφυλα στερεότυπα, οι ασυμμετρίες ισχύος και οι διαρθρωτικές ανισότητες είναι στοιχεία βαθιά ριζωμένα στην ευρωπαϊκή ιστορία και εκφράζει τη λύπη του για την έλλειψη μιας επαρκώς πολυπολιτισμικής και ευαίσθητης ως προς τη διάσταση του φύλου προσέγγισης στη διδασκαλία της ιστορίας· θεωρεί ότι είναι ζωτικής σημασίας να αντιμετωπιστεί η περιθωριοποίηση των γυναικών και άλλων υποεκπροσωπούμενων κοινωνικών ομάδων στην ιστορία και καλεί τα κράτη μέλη να δώσουν μεγαλύτερη έμφαση αντίστοιχα στα εθνικά προγράμματα σπουδών».
Αξίζει να διαβάσετε ολόκληρο το ψήφισμα αυτό της Ε.Ε (θα το βρείτε στην επίσημη σελίδα του ευρωκοινοβουλίου, αναζητώντας Έκθεση – A9-0402/2023), ώστε να κατανοήσετε πλήρως τη συστηματική προσπάθεια του νέου παγκόσμιου ολοκληρωτικού καθεστώτος να επιβάλλει στους πολίτες μια νέα κουλτούρα συλλογικής μνήμης, υποκαθιστώντας την εθνική με την ευρωπαϊκή ιστορία.
Καταργώντας ή αλλοιώνοντας όμως κάποια ιστορικά γεγονότα που επηρέασαν τη ροή της ανθρωπότητας, η ιστορία γίνεται γενική και αδιάφορη. Στην πραγματικότητα παύει πλέον να είναι ιστορία. Μετατρέπεται σε μια αφηγηματική προσπάθεια αποχρωματοποίησης των γεγονότων και μεταφοράς τους σε μια θολή γκρίζα οθόνη, όπου ο θεατής αμέτοχος πλέον, αφού θα αδρανοποιούνται το εθνικό του φρόνημα και η ιστορική του ταυτότητα, θα παύει να αναζητά τις ρίζες του και κατ΄ επέκταση το γνώθι σ΄ αυτόν και θα ενδιαφέρεται απλώς να γίνει κοινωνός μιας νέας παγκόσμιας πραγματικότητας.
Παράλληλα, γίνεται μια συστηματική προσπάθεια να χτυπηθεί και να απαξιωθεί ο πυρήνας της κοινωνίας που είναι η οικογένεια. Έτσι θα καταστεί αδύνατη η προφορική έστω επισήμανση της εθνικής ταυτότητας και κουλτούρας. Είναι φανερό πως πίσω από την προσπάθεια αυτή της Νέας Τάξης, υποβόσκει πλην άλλων η διαγραφή μέσω της λήθης, πολλών εγκλημάτων πολέμου, πολεμικών αποζημιώσεων και κυρίως η διαγραφή της εθνικής συνείδησης των ευρωπαίων πολιτών. Λαός που δεν έχει μνήμη δεν έχει μέλλον! Έθνος που δε θυμάται το παρελθόν και τους προγόνους του, παύει ουσιαστικά να υφίσταται ως έθνος.
Σίγουρα αυτοί που επιθυμούν διακαώς τη διαγραφή ή την αλλοίωση της Ιστορίας είναι αυτοί που την φοβούνται. Άλλωστε η Ιστορία είναι ο καθρέφτης μιας κοινωνίας, αλλά και η κοινωνία είναι ο καθρέφτης της ίδιας της Ιστορίας. Και κάποιοι, μάλλον δικαιολογημένα, ντρέπονται να αντικρύσουν αυτόν τον καθρέφτη…
Όλα αυτά λοιπόν συμβαίνουν σήμερα στο ευρωκοινοβούλιο. Δεδομένου ότι σε λίγους μήνες έρχονται ευρωεκλογές, είναι αναγκαίο να προκύψει επιτέλους μια εντελώς διαφορετικού τύπου εκπροσώπηση, που εφαρμόζοντας μια πραγματικά ανθρωποκεντρική πολιτική, θα δίνει έμφαση στην εθνική ταυτότητα των ευρωπαίων καθώς και στην ομαλή και αρμονική τους συνύπαρξη και συνεργασία. Άλλωστε αυτό ακριβώς είναι το μεγάλο στοίχημα της δημοκρατίας. Η άσκηση πολιτικής μέσα από τη διαφορετικότητά μας.
Κλείνοντας δε μπορώ να μην επισημάνω ότι το όνομα της Ευρώπης αποτελεί από μόνο του μια ιστορική αναφορά. Σύμφωνα με τη μυθολογία η Ευρώπη υπήρξε θυγατέρα του Διός, με ό,τι συνεπάγεται αυτό για την ελληνικότητά της.