Γράφει η Αμέρισσα Αποκρεμιώτη
Σπαραγμός και θυμός για ακόμα μια φορά προκύπτει από τον απολογισμό της γης, των περιουσιών και των ανθρώπων που έγιναν στάχτη με τις φετινές πυρκαγιές στη χώρα μας.
Την προηγούμενη χρονιά ήδη η Ελλάδα με 1.726.260 καμένα στρέμματα, δηλαδή ποσοστό 41,9% της συνολικής καμένης έκτασης στα κράτη της ΕΕ, κατατάσσεται στην 1η θέση μεταξύ τόσο των κρατών-μελών της ΕΕ και γενικώς της Ευρώπης… Ας μην μιλήσουμε για τη φετινή χρονιά και τους κόπους μιας ζωής, την ιερή μας γη και τους ανθρώπους της που χάθηκαν γιατί τα αποτελέσματα της είναι ακόμα πιο τραγικά…
Ωστόσο οι πολίτες μπήκαν μπροστά, σύμφωνα και με τον Υπουργό Κλιματικής Κρίσης και Πολιτικής Προστασίας, Βασίλη Κικίλια ο οποίος τόνισε σε συνέντευξή του σε ραδιοφωνικό σταθμό πανελλαδικής εμβέλειας λίγες μέρες πριν ότι:
«Ο εθελοντισμός είναι ο νέος πατριωτισμός. Όλα αυτά μαζί ήταν ένα νέο δόγμα το οποίο ήρθε να μας βοηθήσει να διαχειριστούμε πάρα πολύ δύσκολες καταστάσεις. Φέτος ξέσπασαν πάνω από 200 φωτιές οι οποίες είχαν πρόβλημα και δόθηκαν σκληρές μάχες για την αντιμετώπισή τους»
Το να είναι κάποιος εθελοντής τον τιμά και δείχνει μεγαλοπρέπεια, ανωτερότητα και μία στάση ζωής τέτοια που ισοδυναμεί με νοιάξιμο για το σύνολο και το ευρύτερο περιβάλλον του και όχι μόνο για τον μικρόκοσμό του!
Άραγε πόσο εκτιμά αυτούς τους πολίτες η συγκεκριμένη πολιτεία που τους ταυτίζει με πατριώτες και πάει να χαράξει στις συνειδήσεις με βαρύγδουπες δηλώσεις, τη στιχομυθία ότι “Ο εθελοντισμός είναι ο νέος πατριωτισμός”;;
Όταν οι πράξεις σου, είτε είσαι οποιαδήποτε ομάδα ή κυβέρνηση είναι ανύπαρκτες, βλαβερές ή προδοτικές κι εσύ το γνωρίζεις, αλλά παρόλα αυτά θέλεις να βγεις αλώβητος από όλο αυτό, τότε πολύ απλά διαλέγεις με προσοχή τα λόγια και το επικοινωνιακό σου, έτσι ώστε όχι μόνο να καλύψεις την δολιότητα των πράξεων σου, αλλά και να πετάξεις από πάνω σου κάθε ευθύνη…
Και ναι μεν τιμά τους εθελοντές η αυτοθυσία τους, αλλά καθόλου δεν τιμά ένα κράτος που έχει φέρει τη χώρα του στην πρώτη θέση καμένων εκτάσεων στην Ευρώπη.
Κι ενώ είναι απορίας άξιο, το πώς η κλιματική αλλαγή επηρεάζει τη δική μας χώρα σε πολλαπλάσιο ποσοστό από τις υπόλοιπες χώρες της Ηπείρου μας, άλλο τόσο είναι επίσης αξιοπερίεργο ότι παρόλο που υπάρχουν πολλοί διαθέσιμοι οικονομικοί πόροι (Ταμείο Ανάκαμψης, ΕΣΠΑ) ο σχεδιασμός δημόσιας πολιτικής στην Ελλάδα, όσο αφορά την πυροπροστασία, μετατέθηκε στις πλάτες των πολιτών με τον νέο κανονισμό πυροπροστασίας ο οποίος υποχρεώνει, μεταξύ άλλων, όσους πολίτες κατέχουν κτίρια μέσα σε δάση ή σε περιαστικό πράσινο κλπ. να φροντίσουν για τον καθαρισμό των αυλών τους και για την κατάρτιση της τεχνικής αξιολόγησης από μηχανικούς της επικινδυνότητας του σπιτιού τους.
Και αφού το βάρος μεταφέρθηκε στον πολίτη και μαζί και η ενοχή όσων δεν θα μπορούσαν να ανταπεξέλθουν στην οργάνωση μιας τέτοιας κατάστασης και στα έξοδα της, τους προτρέπουμε κιόλας να γίνουν εθελοντές δείχνοντας τον πατριωτισμό τους; Ή τους “γλύφουμε” μετά την την καταστροφή της χώρας;
Μια πραγματικά οργανωμένη πολιτεία που όντως μεριμνά και φροντίζει για τους πολίτες της, η προστασία αυτών και του περιβάλλοντός τους δεν επαφίεται στη συνείδηση του κάθε πολίτη, αλλά σε πολύ καλά οργανωμένες δομές, σχέδια και στρατηγικές που λειτουργούν για το δίκαιο και την ευρυθμία όλων.
Ένας από τους πιο ορθούς, ίσως ορισμούς του εθελοντισμού είναι ο εξής:
«Εθελοντισμός είναι να κάνεις περισσότερα απ’ όσα είναι απαραίτητο, επειδή πραγματικά το θέλεις, για έναν σκοπό που θεωρείς καλό για το κοινωνικό σύνολο»
Είναι όμως έντιμο να παροτρύνεις τους ήδη ταλαιπωρημένους πολίτες σου να κάνουν περισσότερα από όσα είναι απαραίτητο;
Μόλις πριν δύο χρόνια ζητήθηκε από τους εκπαιδευτικούς των δημόσιων σχολείων η υλοποίηση δραστηριοτήτων εκτός υπηρεσιακού ωραρίου!
Πόσο απέχει ο εθελοντισμός από την απλήρωτη εργασία;
Ο εθελοντισμός λοιπόν όσο τιμά τον εθελοντή, άλλο τόσο υποδεικνύει ότι η πολιτεία που βασίζεται σε αυτόν είναι ανίκανη και προβληματική και στην ουσία στερεί την πραγματική σχέση πολίτη – πολιτείας, πολιτείας – πολίτη που θα ίσχυε, αν η πολιτεία τιμούσε τον δικό της ρόλο εξαρχής…