Γράφει ο Ηλίας Καλλέργης
Λίγες μέρες μέχρι την επόμενη συνάντηση του πρωθυπουργού Κυριάκου Μητσοτάκη με τον Τούρκο Πρόεδρο Ταγίπ Ερντογάν, στα πλαίσια της διακήρυξης περί σχέσεων φιλίας και καλής γειτονίας στην Άγκυρα στις 13 Μαΐου.
Σχέσεις που μόνο φιλίας και καλής γειτονίας δε δείχνουν να είναι, ιδίως μετά και τις προκλητικές δηλώσεις, αλλά και πράξεις να βάλουν στη διδακτέα ύλη των μαθητών της Τουρκίας τη δική τους φανταστική θεωρία της “Γαλάζιας Πατρίδας”, μιας γαλάζιας πατρίδας που το Αιγαίο ξαφνικά αναφέρεται ως “Η θάλασσα των Νήσων”.
Φυσικά, η “Γαλάζια Πατρίδα” για αρκετούς Έλληνες, με τον τρόπο που ασκείται η Εξωτερική πολιτική από τα μνημόνια μέχρι και σήμερα, δεν ήταν κάτι απρόσμενο, παρά τον αποπροσανατολισμό των Ελλήνων πολιτών για διακηρύξεις φιλίας και καλής γειτονίας. Παρά τα μνημόνια συνεργασίας σε τομείς όπως: Παιδεία, αθλητισμός, τουρισμός, επιχειρηματικότητα, εξαγωγές και άλλα πολλά που υπογράφηκαν τον περασμένο Δεκέμβρη στην Αθήνα, μετά από πολλές συναντήσεις εκατέρωθεν, τις περισσότερες σε κλειστά γραφεία μακριά από τα φώτα της δημοσιότητας.
Εκ των υστέρων, βγαίνουν με χαμόγελα και συμφωνίες που μόνοι τους αποφάσισαν, αλλά που μέχρι τώρα δεν τηρούνται από μέρους των γειτόνων.
Για να δώσουμε μια εικόνα της εξωτερικής πολιτικής από τα χρόνια των μνημονίων και των δεσμεύσεων αυτών, θα πρέπει να πάμε πίσω στο χρόνο και συγκεκριμένα τον Οκτώβριο του 2009, όπου ξεκίνησε μια προσπάθεια αναζωογόνησης της διαδικασίας της ελληνο-τουρκικής προσέγγισης με τον τότε πρωθυπουργό, Γιώργο Παπανδρέου.
Στο πλαίσιο αυτό, δημιουργήθηκε το 2010 ένας νέος μηχανισμός προώθησης και διάρθρωσης της συνεργασίας των δύο χωρών σε τομείς «χαμηλής πολιτικής», το Ανώτατο Συμβούλιο Συνεργασίας.
Από τότε και μέχρι και σήμερα, κινήσεις καλής θέλησης έχει δείξει μόνο η χώρα μας.
Με την Τουρκία να συμφωνεί μεν σε “συνεργασίες”, αλλά στην πράξη να δείχνει τα επεκτατικά της σχέδια, με αποκορύφωμα την τελευταία της πράξη να έρχεται – πιθανόν – σε αντίποινα για τη δημιουργία των Θαλάσσιων πάρκων σε Αιγαίο και Ιόνιο πέλαγος. Οι Τούρκοι, δηλώνουν πως το κάνουμε μονομερώς.
Όλα αυτά τα χρόνια της όποιας συνεργασίας, οι “Ελληνικές” κυβερνήσεις στέκονται ως σύμμαχος και φίλος της Τουρκίας. Από την άλλη, σε κάθε κίνηση “καλής” θέλησης από τη χώρα μας, η Τουρκία κάνει εναέριες και θαλάσσιες παραβιάσεις.
Η στάση που κρατούν όλες οι κυβερνήσεις της χώρας μας, είναι παθητική και πολλές φορές θίγει τα κυριαρχικά δικαιώματά μας, όσα μας έχουν αφήσει να έχουμε τέλος πάντων.
Τρανό παράδειγμα της παθητικής και ύποπτης στάσης των κυβερνήσεων που πέρασαν στη διοίκηση του κράτους μας, είναι η καθυστέρηση της επέκτασης των θαλάσσιων συνόρων μας σε 12 μίλια, με την οποία θα δημιουργηθεί μια κλειστή Ελληνική θάλασσα, θέτοντας την Τουρκία σε θέση να μη μπορεί να διεκδικήσει τίποτα από αυτά που φαντάζεται.
Παρόλα αυτά, οι κυβερνήσεις που μόνο ελληνικές δεν μοιάζουν, θεωρούν πως για ένα κυριαρχικό μας δικαίωμα, ένα κεκτημένο, θα πρέπει να πάμε στη Χάγη για να μας το λύσουν άλλοι.
Σα να λέμε, έχουμε ένα οικόπεδο που κάποιος τρελός θεωρεί πως το μισό είναι δικό του, και πάμε εμείς στα δικαστήρια να αποδείξουμε τα αυταπόδεικτα, που προκύπτουν από συνθήκες και συμφωνίες του περασμένου αιώνα.
Όλες οι κυβερνήσεις περιμένουν την κατάλληλη στιγμή… Χωρίς να ορίζουν το πότε και το πώς θα το κάνουν αυτό. Ενώ δηλαδή είναι δικαίωμα τους η επέκταση των θαλάσσιων συνόρων στα 12 μίλια, επιδιώκουν να βάλουν ενδιάμεσους μεσολαβητές, ώστε να έχουμε στην ουσία τις “Πρέσπες του Αιγαίου”.
Το τραγελαφικό της υπόθεσης είναι, πως μετά τη νομοθέτηση των Θαλάσσιων πάρκων σε Αιγαίο και Ιόνιο – έπειτα από Ευρωπαϊκή οδηγία φυσικά – βγαίνει ο εκπρόσωπος του κυβερνώντος κόμματος της Τουρκίας, λέγοντας πως «με αυτή της την ενέργεια η Ελλάδα σαμποτάρει τη διαδικασία ομαλοποίησης των σχέσεων με την Τουρκία» και ζητά “να μην εγκαταλείψει τον δρόμο της διπλωματίας”.
Βγάζοντας από το κάδρο φυσικά τις δικές τους ενέργειες, με τις φανταστικές γαλάζιες πατρίδες στα σχολικά βιβλία και την προπαγάνδα των νέων τους, για “ουράνιες” πατρίδες και άλλα αλυτρωτικά παραληρήματα τους.
Ακόμα όμως και σε αυτό το τραγελαφικό που αναφέρω, η δική μας στάση ήταν μια γενική δήλωση του υπ. Εθνικής Άμυνας Νίκου Δένδια «θυμόμαστε πάντα ότι οι ακρίτες μας αγρυπνούν για την εθνική ανεξαρτησία και την ακεραιότητα της Πατρίδας μας».
Βλέπουμε ολοένα και περισσότερο την Τουρκία να διεκδικεί και να βρίσκει συμμάχους σε αυτό, και εμάς να περιμένουμε την “κατάλληλη” στιγμή για να βγάλουμε τα μάτια μας με τα ίδια μας τα χέρια πηγαίνοντας το θέμα στη Χάγη.
Αν δεν υπάρξει κάποια κυβέρνηση αμιγώς Ελληνική, που να έχει την πολιτική εξουσία, τη βούληση και τη θέληση να πράξει τα αυτονόητα, θα δούμε πολλές “Συμφωνίες των Ντροπών (“Πρεσπών”)”.
Η Ελλάδα θα έπρεπε να πρωτοστατεί στη Μεσόγειο, στην Ευρώπη και να είναι σεβαστή σε ολόκληρο τον πλανήτη. Αντί αυτού, έχουμε γίνει περίγελος της οικουμένης και πιστό γιουσουφάκι, πότε της Ευρώπης, πότε της Αμερικανο- Ισραηλίτικης συμμαχίας.
Ως πότε τελικά θα είμαστε υποχείρια και προτεκτοράτο των όποιων λεγόμενων “μεγάλων δυνάμεων”;
Πότε θα καταλάβει ο Έλληνας πολίτης τη δύναμη που κρύβει το ΑΡΧΑΙΟΤΕΡΟ ΕΘΝΟΣ του πλανήτη;
Πότε θα καταλάβει πως η Τουρκία δεν είναι καν έθνος, αλλά μια ανώνυμη ιδιωτική εταιρία που εδρεύει σε ΕΛΛΗΝΙΚΑ ΕΔΑΦΗ;