Γράφει η Αργυρώ Παναγιωτοπούλου
Την επικαιρότητα απασχόλησε το τελευταίο διάστημα η αναβαλλόμενη φορολογία των εγχώριων τραπεζών, η οποία χαρακτηρίζεται στα διάφορα δημοσιεύματα ως ένα χρόνιο “αγκάθι” του κλάδου, που δεν επιτρέπει στο τραπεζικό σύστημα να επιστρέψει σε πλήρη κανονικότητα παρά την εκτόξευση της κερδοφορίας του στα 8 δις ευρώ την τελευταία διετία.
Μάθαμε και έναν καινούργιο όρο “αναβαλλόμενη φορολογία”, που σύμφωνα με τα ελληνικά που γνωρίζουμε, σημαίνει “η φορολογία που μπορεί να πληρωθεί κι αργότερα, γι αυτό προς το παρόν αναβάλλεται”. Πρωτοφανής διευκόλυνση αποκλειστικά για τις Τράπεζες, ενώ δεν γίνεται πουθενά λόγος για προσαυξήσεις λόγω καθυστέρησης και λοιπές πιθανές συνέπειες, σαν αυτές που έχουμε εμείς οι πολίτες.
Εκείνο που προβληματίζει τους οικονομικούς αναλυτές είναι μόνο η εξασφάλιση των μερισμάτων των μετόχων, οι οποίοι κινδυνεύουν να ζημιωθούν, αν οι τράπεζες διαθέσουν κεφάλαια για να μειώσουν τον αναβαλλόμενο φόρο.
Οι συστημικές τράπεζες λοιπόν, αν και είναι ιδιωτικές εταιρείες, έχουν το προνόμιο να αναβάλλουν την πληρωμή των φόρων τους, που ανέρχονται στο καθόλου ευκαταφρόνητο ποσό των 13 δις ευρώ και ενώ οι φόροι συσσωρεύονται, το τραπεζικό σύστημα μπορεί να παρουσιάζει μια ψευδή εικόνα κεφαλαιακής ευρωστίας, η οποία όμως θα ικανοποιεί τα κλιμάκια του Ενιαίου Εποπτικού Μηχανισμού που θα τις ελέγξει.
Το προνόμιο αυτό κατοχυρώνεται με το νόμο 4172 του 2013, γνωστό και ως “νόμο Χαρδούβελη” που έδωσε τη δυνατότητα στις ελληνικές τράπεζες να αναβάλουν την πληρωμή των φορολογικών τους υποχρεώσεων μέχρι και το 2040, χωρίς να προβλέπει απολύτως τίποτα για τις υπόλοιπες ιδιωτικές εταιρείες, ή ακόμα και για οποιαδήποτε άλλη μικρότερης εμβέλειας ιδιωτική επιχείρηση, που φορτώνονται με ένα σωρό πρόστιμα και προσαυξήσεις για την παραμικρή καθυστέρηση στην πληρωμή των φόρων τους.
Γιατί οι τράπεζες να ευνοούνται σκανδαλωδώς εις βάρος των πολιτών;
Αρχικά, ήδη οι τράπεζες ευνοήθηκαν με το νόμο 2471 του 2008 που αποφάσισε την παροχή εγγυήσεων του Ελληνικού Δημοσίου προς όλα τα τραπεζικά ιδρύματα, προκειμένου να αντιμετωπίσουν τις ανάγκες τους σε ρευστότητα.
Καθιερώθηκαν έτσι οι ανακεφαλαιοποιήσεις των τραπεζών εις βάρος όλων των Ελλήνων πολιτών που ουσιαστικά τις συντηρούν με τα χρήματά τους και πληρώνουν και όλες τις ζημίες τους.
Η ίδια η κυρία Παπαγιαννίδου, διευθύντρια εποπτικού συστήματος της Τράπεζας της Ελλάδος είπε στην Εξεταστική Επιτροπή της Βουλής το 2016 ότι “όλα τα δάνεια που δόθηκαν από τις τέσσερις συστημικές τράπεζες πληρώθηκαν από τον Μέτοχο”, δηλαδή από το σύνολο των Ελλήνων πολιτών.
Επομένως, οι τράπεζες μας ανήκουν δικαιωματικά και αντί να κρατικοποιηθούν και να χρησιμοποιηθούν τα χρήματά τους για επενδύσεις προς όφελος μας, αυτές μηχανεύονται κάθε είδους λογιστικά τερτίπια και τεχνάσματα για να μην πληρώσουν ούτε τους φόρους τους, έχοντας ίσως στα σχέδιά τους να τους φορτώσουν κι αυτούς μελλοντικά, στις πλάτες των πολιτών, αν δεν το έχουν ήδη κάνει.
Κανείς δεν μιλά γι αυτό το τεράστιο άδικο που συντελείται εις βάρος των Ελλήνων πολιτών. Οι κυβερνήσεις το συγκαλύπτουν, είτε αγνοώντας το, είτε προσπαθώντας να το παρακάμψουν μέσω των γνωστών παρελκυστικών δηλώσεων, η Δικαιοσύνη “κάνει τα στραβά μάτια” ως συνήθως, τα χρυσοπληρωμένα ΜΜΕ το αποσιωπούν, ή το προβάλλουν με τέτοιο τρόπο, που κανένας δεν μπορεί να αντιληφθεί το μέγεθος της απάτης και η αδικία διογκώνεται με γεωμετρική πρόοδο.
Οι πολίτες χαρακτηρίζονται “αφερέγγυοι”, οι τράπεζες τους κυνηγούν και αρπάζουν τις περιουσίες τους, ακόμα κι αν πρόκειται για την πρώτη κατοικία, αδιαφορώντας εντελώς για την πιθανότητα να τους αφήσουν άστεγους.
Τι τραγική ειρωνεία να χαρακτηρίζονται “αφερέγγυοι” και να μένουν στο δρόμο οι ίδιοι οι εγγυητές και διασώστες ουσιαστικά των τραπεζών!
Εκτός όλων αυτών, οι ήδη εξαντλημένοι οικονομικά πολίτες καλούνται επί πλέον να πληρώσουν δυσβάσταχτους φόρους που με δυσκολία καταφέρνουν να συγκεντρώσουν από τα πενιχρά εισοδήματά τους, όπως για παράδειγμα, την φορολογία επί του τεκμαρτού εισοδήματος των ελεύθερων επαγγελματιών, που θα πρέπει να την καταβάλουν, ακόμα κι αν δεν έχουν καταφέρει να κάνουν τις ανάλογες εισπράξεις.
Αντίθετα, οι τράπεζες ενώ αποτελούν μέρος του προβλήματος της αδυναμίας των φορολογούμενων να ανταπεξέλθουν στις υποχρεώσεις τους, έχουν την πολυτέλεια και την άνεση να αναβάλουν τους φόρους τους με νομιμοφανείς τρόπους, για όσα χρόνια θέλουν, μέχρι να βρεθεί ενδιάμεσα κάποιο άλλο λογιστικό τρικ, που θα τις απαλλάξει εντελώς από την καταβολή τους.
Οι πολίτες όμως που βρίσκονται διαρκώς στο στόχαστρο χαρακτηρίζονται υποτιμητικά ως “φοροφυγάδες” για χρέη προς την ΑΑΔΕ από το πρώτο κιόλας ευρώ. Ο νόμος προβλέπει ότι “ για ληξιπρόθεσμα χρέη προς το Δημόσιο άνω των 500 ευρώ δύναται να επιβληθούν όλα τα εναλλακτικά αναγκαστικά μέτρα είσπραξης, συμπεριλαμβανομένων και των κατασχέσεων ακινήτων!…”
‘Όλα αυτά, για την ΑΑΔΕ, μια Ανεξάρτητη Αρχή χωρίς νομική προσωπικότητα, χωρίς να μπορεί να της ασκηθεί κανενός είδους έλεγχος και χωρίς να δίνει λογαριασμό σε κανέναν… εμείς δε, να πληρώνουμε στα τυφλά, να μην γνωρίζουμε που πηγαίνουν τα χρήματά μας και να νιώθουμε καθημερινά πάνω από τα κεφάλια μας, τη “δαμόκλειο σπάθη” της κατάσχεσης της ίδιας μας της ύπαρξης.
Από την άλλη μεριά οι Τράπεζες, να απολαμβάνουν “την αναβαλλόμενη φορολογία” και να παζαρεύουν με περισσό θράσος την τελική απαλλαγή τους από αυτήν.
Είναι ευνόητο ότι όλα αυτά συμβαίνουν με την αγαστή συνεργασία των κυβερνήσεων που νομοθετούν. Είναι γνωστό πλέον ότι οι νόμοι που έχουν ψηφιστεί δίνουν αφενός το δικαίωμα στην Τράπεζα της Ελλάδος να χαράσσει την οικονομική πολιτική της χώρας για κάθε έτος, αφετέρου αφήνουν χώρο σ΄όλες τις συστημικές τράπεζες να κάνουν, ή να παρουσιάζουν ό,τι θέλουν, όπως θέλουν και αν θέλουν, ακόμα και να πληρώνουν τους φόρους τους, όποτε τις βολεύει ή και να μην τους πληρώνουν κιόλας.
Κανείς δεν μπορεί να ξέρει, αφού οι Κυβερνήσεις δεν έχουν δικαίωμα να ασκήσουν έλεγχο στα διοικητικά συμβούλια των Τραπεζών για να το εξακριβώσουν.
Θα μάθουμε άραγε ποτέ αν οι τράπεζες πληρώνουν φόρους και πότε τους πληρώνουν; Θα μας ενημερώσουν οι ιθύνοντες που πηγαίνουν και οι δικοί μας φόροι;
Μάλλον όχι όπως δείχνουν τα πράγματα.
Όλες οι κυβερνήσεις που πέρασαν από τη χώρα μαζί με τους κρατικούς μηχανισμούς τους μας εμπαίζουν και υποτιμούν συστηματικά τη νοημοσύνη μας, κοροϊδεύοντάς μας μπροστά στα μάτια μας. Σίγουρα δεν αξίζουμε αυτό που ζούμε και πρέπει να το αλλάξουμε.
Η Ισονομία πρέπει να είναι αυτονόητη σε μια ευνομούμενη Πολιτεία … Όλοι είναι ίσοι μπροστά στο Νόμο και δεν μπορεί να γίνεται σε καμία περίπτωση αποδεκτό, από τη μια να πέφτουν τα βάρη στις πλάτες των πολιτών με παράλογους φοροεισπρακτικούς νόμους και από την άλλη, ανώνυμες εταιρείες και ιδιώτες να απολαμβάνουν προνόμια εις βάρος του συνόλου. Αυτές οι τακτικές είναι απάνθρωπες και δεν έχουν καμία σχέση με τα ανθρώπινα συστήματα.
Όσο για την φορολογική πολιτική, θα πρέπει να ασκείται με γνώμονα αποκλειστικά την ανταποδοτικότητα απέναντι στον πολίτη, ο οποίος πρέπει να ξέρει ανά πάσα στιγμή και με απόλυτη ακρίβεια που πηγαίνουν τα χρήματα του. Άλλωστε, αυτό είναι το νόημα της φορολόγησης μας… για να μπορεί η Πολιτεία, μέσω παροχών και έργων, να καλύπτει τις ανάγκες εκείνες που δεν μπορεί ο καθένας μας να καλύψει από μόνος του, για την αξιοπρεπή διαβίωση όλων μας.
Οι φορολογικοί νόμοι πρέπει να είναι απλοί και σαφείς και να καθορίζουν τη συνεισφορά κάθε πολίτη, ανάλογα με τις οικονομικές του δυνατότητες και τη δραστηριότητα που ασκεί.
Το φορολογικό σύστημα πρέπει να είναι σταθερό και με τον ανάλογο σχεδιασμό, τουλάχιστον για μια δεκαετία, ώστε ο οποιοσδήποτε που θα θελήσει, για παράδειγμα, να ανοίξει μια επιχείρηση να έχει ένα σταθερό έδαφος να πατήσει για να σχεδιάσει την πορεία και το μέλλον του κι όχι να βρίσκεται αντιμέτωπος κάθε τόσο με νέους φόρους και χαράτσια, με αποτέλεσμα να μην μπορεί να ανταπεξέλθει, με ό,τι αυτό συνεπάγεται…
Αυτή είναι η Πολιτεία που αξίζει στους Ανθρώπους, όπου όλοι εργάζονται, όλοι παράγουν έργο και όλοι ωφελούνται συλλογικά από τη συνολική παραγωγή τους.