Γράφει ο ‘Αρης Μέττος
Με αρκετό σκεπτικισμό υποδέχτηκαν αρκετοί ευρωβουλευτές την ψηφοφορία της 10ης Απριλίου 2024 όπου υπερψηφίστηκε η μεταρρύθμιση της ΕΕ για τη μετανάστευση, γνωστή ως Σύμφωνο Μετανάστευσης και Ασύλου.
Με περίπου 1,14 εκατομμύριο αιτήσεις για διεθνή προστασία πέρυσι και 380.000 παράτυπες διασυνοριακές διελεύσεις, οι μισές από αυτές μέσω κεντρικής Μεσογείου, το νομοσχέδιο αυτό έρχεται, για τους αισιόδοξους, να αμβλύνει την πίεση που ασκείται στις χώρες του Ευρωπαϊκού Νότου (Ελλάδα, Ισπανία, Ιταλία) που αποτελούν πύλες εισόδου παράτυπων μεταναστών.
Η αυστηροποίηση του κανονισμού ελέγχου που αφορά την συλλογή βασικών πληροφοριών ως προς τους αιτούντες πολιτικό άσυλο, με ταυτόχρονη δημιουργία βάσης βιομετρικών στοιχείων (όπως η εθνικότητα, η ηλικία, τα δακτυλικά αποτυπώματα και η εικόνα του προσώπου) αποτελούν σοβαρή προσπάθεια καταγραφής αυτών των ανθρώπων, που επιζητούν καλύτερες συνθήκες ζωής και εργασίας σε χώρες της δύσης και κυρίως του Ευρωπαϊκού χώρου.
Βάσει της παραπάνω διαδικασίας, μετανάστες που αποτελούν κίνδυνο για την εθνική ασφάλεια, παρέχουν παραπλανητικές πληροφορίες ή προέρχονται από χώρες με χαμηλά ποσοστά αναγνώρισης, όπως το Μαρόκο, το Πακιστάν και η Ινδία δεν θα επιτρέπεται να εισέλθουν στην επικράτεια της χώρας, αλλά θα κρατούνται σε εγκαταστάσεις στα σύνορα, δημιουργώντας στην ουσία ‘’οικισμούς ανεπιθύμητων μεταναστών’’.
Το κύριο όμως σημείο αυτού του ψηφίσματος, που κάποιοι θέλουν να επικυρωθεί πριν την εκλογή της νέας βουλής, όπου πιθανόν να αυξηθούν πολύ οι αντίθετες φωνές, είναι ο κανονισμός διαχείρισης του ασύλου και της μετανάστευσης (AMMR). Στην ουσία τα κράτη μέλη θεσπίζουν ένα μηχανισμό υποχρεωτικής αλληλεγγύης μεταξύ τους, δίνοντας την δυνατότητα σε αυτά να επιλέξουν τρεις επιλογές για την διαχείριση των μεταναστευτικών ροών. ‘’Κάθε κράτος-μέλος θα μπορεί είτε να μετεγκαταστήσει συγκεκριμένο αριθμό αιτούντων άσυλο, ή να πληρώσει 20.000 ευρώ για κάθε αιτούντα που αρνείται να μετεγκαταστήσει, είτε να χρηματοδοτήσει την επιχειρησιακή υποστήριξη.’’
Το νέο σύμφωνο δημιούργησε για άλλη μια φορά τον αναμενόμενο θόρυβο μεταξύ των ευρωσκεπτικιστών και των υπερασπιστών των ανθρωπίνων δικαιωμάτων (ΜΚΟ) και νομικών εμπειρογνωμόνων, οι οποίοι βλέπουν σε αυτούς τους κοινούς προβλέψιμους κανόνες καταπάτηση θεμελιωδών δικαιωμάτων.
Θεμελιώδη δικαιώματα, για ποιους θα αναρωτηθεί κανείς; Σίγουρα υπάρχουν άνθρωποι σε εμπόλεμες ζώνες ή σε ασταθή πολιτικά καθεστώτα, που υφίστανται διώξεις και παραβιάσεις ανθρωπίνων δικαιωμάτων και έχουν ανάγκη προστασίας. Αλλά και οι αυτόχθονες πολίτες ενός κράτους, μιας εθνότητας έχουν συνταγματικά και λοιπά άλλα δικαιώματα, τα οποία βλέπουν να παραβιάζονται κατάφωρα μέσω της αθρόας εισροής παράτυπων μεταναστών, οι οποίοι σε μεγάλο αριθμό μάλιστα, δεν έρχονται από χώρες που βιώνουν κρίσεις με τα παραπάνω χαρακτηριστικά.
Το πρόβλημα μεγαλώνει, όταν τα θεσμικά όργανα της Ευρωπαϊκής ένωσης όχι μόνο δεν δείχνουν να ψηφίζουν νομοσχέδια που να αποτρέπουν και να αντιμετωπίζουν ουσιαστικά το πρόβλημα της παράνομης μετανάστευσης, αλλά το μεταθέτουν και το παγιώνουν μέσω της κράτησης αυτών σε κέντρα υποδοχής στις χώρες της νότιας Ευρώπης. Πληρώνοντας λοιπόν, οι χώρες του βορρά θα μπορούν να αποφεύγουν την μετεγκατάσταση των μεταναστών στις χώρες τους, δημιουργώντας τεράστιο πρόβλημα στις χώρες – πύλες της παράνομης μετανάστευσης, όπου θα συνεχίσουν να αποτελούν αποθήκες ανθρώπινων ψυχών με τα όποια προβλήματα δημιουργούνται στις τοπικές κοινωνίες και στην ασφάλεια των Ευρωπαϊκών συνόρων.
Για άλλη μια φορά, η Ευρωπαϊκή Ένωση αντιμετωπίζει την βίαιη και στοχευμένη παράνομη μετακίνηση ανθρώπων χωρίς ουσιαστικό σχέδιο, απλώς επιβεβαιώνει την πρόθεση της να συνεχίσει αυτή την τακτική νομιμοποίησης μιας οργανωμένης, από κάποιους, προσπάθειας αποσταθεροποίησης κρατών και κοινωνιών, εργαλειοποιώντας ανθρώπους και πολίτες. Σε ένα παράλληλο σύμπαν θα ήταν καλό να δούμε, πώς θα αντιμετώπιζαν τα κράτη από τα οποία φεύγουν αυτοί οι άνθρωποι μια αντίστοιχη κατάσταση εισροής χιλιάδων ανθρώπων, χωρίς τις νόμιμες διαδικασίες στον δικό τους τόπο.
Η μη τήρηση της νομιμότητας μετακινήσεων δημιουργεί σοβαρά και ποικίλα προβλήματα και τεράστιο κόστος διαχείρισης. Λύσεις υπάρχουν, αλλά αντί οι Ευρωπαίοι ευρωβουλευτές να τις αναζητήσουν, ακολουθούν τακτικές που επιβαρύνουν την συνοχή και τους προϋπολογισμούς των κρατών τους.
Για παράδειγμα, για ανθρώπους που επιβεβαιωμένα βρίσκονται σε εμπόλεμες ζώνες ή αντιμετωπίζουν αυταρχικά καθεστώτα και διώξεις κάθε φύσεως π.χ. θρησκευτικές, πολιτικές ή φυλετικές θα μπορούσε ο ΟΗΕ, η Ευρωπαϊκή Ένωση και τα λοιπά θεσμικά όργανα να χρηματοδοτήσουν με τεράστια κεφάλαια την δημιουργία ‘’ουδέτερων ζωνών – neutral zones’’ μέσα στα ίδια τα κράτη τους, προσφέροντας σε αυτούς τους ανθρώπους ασφάλεια, στρατιωτική και αστυνομική κάλυψη, τροφή, υπηρεσίες περίθαλψης και ιατρικής φροντίδας, εκπαίδευση κ.λπ. για όσο διάστημα κρατάει η κρίση στην χώρα τους.
Στα πλαίσια αυτού του προστατευτικού κλοιού, όσοι άνθρωποι, παιδιά – γυναίκες θα ήθελαν να ζητήσουν άσυλο σε χώρες της δύσης, ή να δουλέψουν, εφόσον υπάρχουν θέσεις εργασίας ανοικτές, θα μπορούσαν να το κάνουν νομότυπα και με αξιοπρέπεια για όσο διάστημα θα χρειαζόταν και γιατί όχι, κάποιοι από αυτούς να μεταναστεύσουν οριστικά σε αυτές.
Ταυτόχρονα με τα παραπάνω όλες οι διπλωματικές πιέσεις και κινήσεις θα πρέπει να κατευθύνονται σε παγκόσμιο επίπεδο στην οριστική κατάπαυση τους πυρός, ή στην ομαλοποίηση προβληματικών καταστάσεων για να μπορέσουν οι πολίτες των συγκεκριμένων χωρών να ορθοποδήσουν, όσο πιο γρήγορα γίνεται και να επανέλθουν στους φυσιολογικούς ρυθμούς ζωής τους.
Γιατί δεν συμβαίνει αυτό; Δεν χρειάζεται να είσαι συνωμοσιολόγος η πολιτικός αναλυτής για να το απαντήσεις. Αρκεί να αναρωτηθεί κανείς, ποιοι είναι αυτοί που ορίζουν και διοικούν την πολεμική βιομηχανία, τον τραπεζικό και χρηματοοικονομικό κλάδο, τις κατασκευές, τις κυβερνήσεις και τους πολιτικούς; Γιατί τους συμφέρει το παγκόσμιο χάος, οι συγκρούσεις και οι διώξεις ανθρώπων και ιδεών, προτάσσοντας τις κοινωνικό – πολιτικές, θρησκευτικές, φυλετικές και λοιπές διαφορές;
Τα παραπάνω ερωτήματα μπορεί να τα απαντήσει ο ίδιος ο πολίτης και να επιλέξει ο ίδιος τις πολιτικές κινήσεις που πρέπει να γίνουν για να αντιμετωπιστεί μια και καλή αυτή η κατάσταση. Η Ευρωπαϊκή Ένωση χρειάζεται ευρωβουλευτές που πραγματικά νοιάζονται για το δίκαιο και τα συμφέροντα των πολιτών τους, που προάγουν ουσιαστικές και οριστικές λύσεις στα προβλήματα τους και δεν εξυπηρετούν συμφέροντα και σχέδια κάποιων κέντρων εξουσίας, που στόχο έχουν να εξευτελίσουν των άνθρωπο και τον βίο του.
Η προστασία της ανθρώπινης αξιοπρέπειας, περιουσίας και ζωής δεν έχει πολιτική, φυλετική, θρησκευτική ή εθνική χροιά Οι κυβερνήσεις μπορούν να προσφέρουν περιβάλλον ευδαιμονίας, ισορροπίας και διαβίωσης υψηλού επιπέδου στους πολίτες τους, αρκεί οι ίδιοι οι πολίτες να καταλάβουν την ισχύ της ένωσης τους και να αναζητήσουν τα δίκαια τους στα πλαίσια της νομιμότητας και της συνεργασίας των λαών, πέρα από συγκρούσεις και αρνητικές επιλογές.