Γράφει η Αμέρισσα Αποκρεμιώτη
Κάποτε σε μία χώρα, κάποιοι αποφάσισαν αντί να στηρίξουν τους πολίτες στα πλαίσια μίας οικονομικής κρίσης, να στηρίξουν αυτούς με τα περισσότερα χρήματα, δηλαδή τις τράπεζες. Έτσι το βάρος της οικονομικής κακής κατάστασης της χώρας, έπεσε στις πλάτες όλων των απλών ανθρώπων!
Πολύ καιρό μετά, όταν η κατάσταση ήρθε σε μία ισορροπία, με τους πολίτες της όμως γονατισμένους από τα χρέη, σε μία εκδήλωση (που έγινε πριν λίγες μέρες) στην οποία συγκεντρώθηκαν όλοι σχεδόν οι πρωτοστάτες των συστημικών τραπεζών, ένας από αυτούς στην ερώτηση “γιατί έχει συρρικνωθεί σε πρωτοφανή βαθμό η παροχή δανείων από τις τράπεζες σε επιχειρήσεις και νοικοκυριά”, απάντησε ως εξής:
“Πάνω από 800.000 επιχειρήσεις δεν έχουν στοιχεία ικανά για να τεκμηριώσουν τη χορήγηση δανείων” καθώς και ότι “Φέρτε μου μία εταιρεία με πιστοληπτική ικανότητα που ζήτησε και δεν της δώσαμε δάνειο…”
Και βέβαια μιλάμε για τη δική μας τη χώρα και καταλαβαίνουμε ότι το αστείο εδώ δεν είναι απλά ότι οι συνυπεύθυνοι της καταστροφής μας δεν εκτελούν την εργασία τους ως τράπεζες, να δανείσουν δηλαδή χρήματα σε επιχειρήσεις, που τα χρειάζονται για να αναπτυχθούν, αλλά ακριβώς επειδή μας έφεραν σε αυτήν την κατάσταση, τώρα μας ονομάζουν αναξιόπιστους δανειολήπτες!
Δηλαδή οι αποφάσεις των κυβερνήσεων οδήγησαν στο να δοθεί στις τράπεζες το ποσό των 233 δις ευρώ από την ΕΚΤ (Ευρωπαϊκή Κεντρική Τράπεζα) και για το ποσό αυτό εγγυητής ήταν το ελληνικό δημόσιο, δηλαδή όλοι εμείς! Και το καλύτερο; Όλο αυτό έγινε χωρίς να δεσμεύονται τα περιουσιακά στοιχεία των τραπεζών, σε περίπτωση που αυτές δεν θα μπορούσαν να αποπληρώσουν αυτά τους τα δάνεια. Από την άλλη κι ενώ οι τράπεζες είχαν την πλήρη στήριξη της πολιτείας και παρέμειναν ανοιχτές, τα κόκκινα δάνεια των Ελλήνων δεν εξαγοράστηκαν, ούτε μπήκε εγγυητής το κράτος για αυτούς!
Τώρα λοιπόν η χώρα διαθέτει τράπεζες που στέκονται μια χαρά και έχουν την ικανότητα να δανειοδοτούν, αλλά διαθέτει και επιχειρήσεις και νοικοκυριά που δεν έχουν την ικανότητα να πάρουν δάνεια.
Το σχέδιο των κυβερνητών μας να σώσουν τις τράπεζες στέφθηκε λοιπόν με απόλυτη επιτυχία, αλλά όπως βλέπουμε οικονομία χωρίς πολίτες που στέκονται στα πόδια τους, δεν υπάρχει και αυτό αποδεικνύεται με τον πιο τραγικό τρόπο και για τις δύο πλευρές! Δεν γίνεται να σωθείς μόνος σου, όταν καταρρέουν τα πάντα γύρω…
Πώς έρχεται πίσω αυτό που κατέστρεψες;
Ίσως κάνοντας το αντίστροφο, αντί να οδηγείς στη συνεχή δημιουργία χρέους, να οδηγήσεις στην πραγματική και ουσιαστική εξυγίανση επιχειρήσεων και νοικοκυριών! Να είσαι μία τέτοια πολιτεία που νομοθετεί υπέρ αυτών και όχι υπέρ των τραπεζών. Υπάρχει τρόπος και φυσικά και τα κεφάλαια, που επιμελώς επιμένουν να μας κρύβουν κάτω από την μύτη μας…. Αυτό που λείπει είναι η πολιτική βούληση!
Και αυτοί που έχουν την πολιτική βούληση δέχονται χρόνια τώρα “μπούλινγκ” σε αυτή τη χώρα… φυλακίζονται με αστείο ή κατασκευασμένο πρόσχημα και κυνηγούνται με λοιδορισμό και συκοφαντία.
Μας μίλησε κάποτε ο κ. Σώρρας για τον τρόπο! Μας μίλησε για ένα κράτος που ενδιαφέρεται για την κερδοφορία των επιχειρήσεων, δίνοντας ΑΤΟΚΑ δάνεια, όχι για να πάει ο επιχειρηματίας διακοπές ή να τα καταναλώσει για προσωπικές αγορές, αλλά για να αγοράσει πρώτες ύλες, να αρχίσει να κινείται και να οργανώνει τη δραστηριότητά του!
Ο Πρόεδρος της “Ελλήνων Συνέλευσις” λέει χαρακτηριστικά: “Το δάνειο είναι ομολογιακό, γιατί είναι ομολογία… δηλαδή ομολογώ ότι πρέπει πραγματικά να υπάρχει αυτή η επιχείρηση. Αν αύριο ένα εργοστάσιο – για παράδειγμα- είναι κλειστό και πρέπει να λειτουργήσει και βεβαίως έχει βιοποριστική ανάπτυξη, που το χρειάζεσαι τι κάνεις; Του δίνεις πχ. 5.000.000-10.000.000 ευρώ… δεν του τα δίνεις στο χέρι για να παίξει ή να πάει διακοπές… του παίρνεις μηχανήματα, του δίνεις κεφάλαιο εκκίνησης και του αγοράζεις πρώτες ύλες… το κάνει η Κρατική μου Τράπεζα, το δάνειο είναι άτοκο, δεν υπάρχει τόκος, η επισφάλεια είναι όλο το έργο, το εργοστάσιο και όλη η κίνηση και αμέσως υπογράφεται ένα ομολογιακό συμβόλαιο… που σημαίνει ότι το εργοστάσιο είναι δεσμευμένο, του δίνεις τα χρήματα να κινηθεί … αρχίζει και οργανώνεται όλη του η διακίνηση στο έπακρο και δεν του αφήνεις κενό να ξαναπέσει έξω…υπάρχει μια επιχειρηματικότητα ανάμεσα κράτος και επιχειρηματία, ως να ξεχρεώσει η επιχείρηση, όχι για πάντα…”
Σε αυτή την περίπτωση λοιπόν, όταν λήξει το ομολογιακό συμβόλαιο, η κρατική τράπεζα, δηλαδή το κράτος παίρνει τα χρήματα που έχει δώσει και η επιχείρηση συνεχίζει την υγιή της πορεία. Η τράπεζα δεν έχει κανένα συμφέρον να χρεώνει τις επιχειρήσεις με έντοκα δάνεια, κάνοντας παιχνίδι μόνη της με τα επιτόκια, για να βάλει στο τέλος, στο χέρι την επιχείρηση, τις υποδομές της, την γη και όλον τον μόχθο του επιχειρηματία, όπως έχουμε δει να συμβαίνει ξανά και ξανά με τις ιδιωτικές τράπεζες..
Με αυτόν τρόπο, μπορούν να στηθούν στα πόδια τους οι βιοτεχνίες, οι βιομηχανίες, οι επιχειρήσεις, οι συνεταιρισμοί, τα πάντα!
Μίλησε δηλαδή για μία οικονομία και ένα κράτος που βασίζεται στην παραγωγή και την ανάπτυξη των ίδιων των επιχειρήσεων που χρηματοδοτεί και όχι στην ανάπτυξη και την κερδοφορία των τραπεζών που βασίζονται στην δημιουργία ενός συνεχώς καινούργιου χρέους.
Και από την άλλη, με τα σημερινά δεδομένα έρχεται το ίδιο το “κράτος” μέσω της “ανεξέλεγκτης” ΑΑΔΕ να σου επιβάλλει φόρους δυσβάσταχτους, αλλάζοντας συνεχώς το φορολογικό τοπίο κατά το δοκούν, οπότε κάποια στιγμή το κλείσιμο της επιχείρησης θα έρθει σίγουρα, ή με τον έναν ή με τον άλλον τρόπο.
Εδώ μιλάμε για ένα ανεξάρτητο κυρίαρχο κράτος που εγγυάται για τους πολίτες του και ευθύνεται γι’ αυτούς και την ευημερία τους.
Γιατί πολύ απλά, όπως ο κ. Σώρρας αναφέρει: “Άρα δεν θα λέει ο επιχειρηματίας “το κράτος με έκλεψε, ή η εφορία εκείνο…” Τι εφορία να πληρώσει; Αφού χρωστάει! Να πληρώσει εφορία; Μόλις ξεχρεώσει όμως και πάρει τα χρόνια που πρέπει να ξεχρεώσει βάσει μελετών, μετά θα αρχίσει να πληρώνει εφορία… μέχρι να ξεχρεώσει δεν μπορεί να πληρώσει εφορία… εδώ πέθανε, πάει, έσβησε… έκλεισε! Άρα το κράτος μου έχει χάσει και τα 10 εκατομμύρια, έχει χάσει και τον επενδυτή και θα δημιουργήσει και εστία πόλωσης σε όλη την αγορά…Με το ομολογιακό που μπαίνει εταίρος, είναι σαν μια ασφάλεια ότι το κράτος είναι δίπλα μου… κι ό,τι και να ζητήσω είναι εδώ να με στηρίξει!! Και βεβαίως θα σε στηρίξει επιχειρηματία μου, αφού εσύ είσαι το κράτος!…”
Δεν γίνεται λέτε; Ποιος δεν θα το ήθελε (απλός πολίτης τουλάχιστον); Ως πότε θα πονάμε και θα κλαίμε πάνω από τις χαμένες μας περιουσίες, την χαμένη μας προσπάθεια, τις επιχειρήσεις μας που βούλιαξαν και τους χαμένους μας ανθρώπους;
Όλα είναι θέμα επιλογής, αρκεί να βγάλουμε τις παρωπίδες και να δούμε καθαρά όχι αυτό που τόσα χρόνια μας σερβίρουν ως “ μοναδική λύση”, αλλά τι δυνατότητες μας ανοίγονται πραγματικά μπροστά στα μάτια μας…
Ολόκληρη η συνέντευξη
https://www.youtube.com/watch?v=LaK3z3nNOEo