Γράφει η Αμέρισσα Αποκρεμιώτη
Την προηγούμενη εβδομάδα, η ελληνική αποστολή κολύμβησης επέστρεψε από το Βελιγράδι με 14 από τα 17 μετάλλια στο ευρωπαϊκό πρωτάθλημα υγρού στίβου.
Μετά από μια τέτοια υπεροχή η ομάδα αποθεώθηκε μεν στο αεροδρόμιο κατά την επιστροφή της, αλλά πόσο άραγε “αποθεώθηκε” από την ελληνική πολιτεία στην πορεία της μέχρι το βάθρο;
Πριν λίγο καιρό μπήκα σε ένα μικρό εμπορικό κατάστημα σχεδόν ταυτόχρονα με μία κυρία η οποία έδειχνε αγχωμένη, οπότε και αποφάσισα να της δώσω προτεραιότητα. Ήθελε να αγοράσει τα διακριτικά με την ελληνική σημαία για τη στολή της κόρης της η οποία συμμετείχε στο πανελλήνιο πρωτάθλημα της ρυθμικής γυμναστικής… “Εσείς πρέπει να τα αγοράσετε αυτά;” … Την ρωτήσαμε.. “Και να ήταν μόνο αυτά!”.. μας απάντησε, “Τα ελληνικά διακριτικά είναι το λιγότερο..αν δεν ήμασταν εμείς οι οικογένειες πίσω από τους αθλητές να χρηματοδοτήσουμε τις προπονήσεις και τον αγώνα τους.. δεν γνωρίζω, αν θα βλέπαμε μετάλλια ποτέ σε αθλήματα, όπως η ρυθμική και ο στίβος”
Λίγο πολύ το γνωρίζουμε ότι τα αθλήματα με μικρή προβολή δεν χρηματοδοτούνται το ίδιο με δημοφιλή σπορ όπως το ποδόσφαιρο, πίσω απ’ το οποίο στηρίζεται μία τεράστια βιομηχανία κέρδους και στοιχημάτων, αλλά γνωρίζουμε το εύρος της απαξίωσης για τα υπόλοιπα σπορ;
Ο στίβος, ο βασιλιάς των Ολυμπιακών αγώνων αποτελείται από αγωνίσματα που γεννήθηκαν στη χώρα μας με ιστορία χιλιάδων ετών… Οι εικόνες από τα γήπεδα του στίβου σήμερα είναι απλά απογοητευτικές. Ταρτάν που έχουν γίνει τσιμέντο, άλμα εις μήκος ικανό να τραυματίσει και τον πιο υγιή και γυμνασμένο αθλητή και στρώματα για άλματα, αμφιβόλου αντοχής.
Η ασφάλεια και η υγεία των αθλητών όμως θα είναι ζήτημα αδιαπραγμάτευτο! Οι συνθήκες προπόνησης θα έπρεπε να πληρούν όλες τις προϋποθέσεις που απαιτούνται, όχι μόνο για να συμβάλλουν στις καλύτερες δυνατές επιδόσεις των αθλητών μας, αλλά και για το προφανές, την αποφυγή τραυματισμών.
Για να καταλάβουμε λίγο για το επίπεδο χρηματοδότησης σε αθλήματα όπως ο στίβος, τα λόγια πριν μερικά χρόνια ενός από τους κορυφαίους προπονητές στίβου που πέρασαν από την Ελλάδα, του Γιώργου Πομάσκι (προπονητής και του Μίλτου Τεντόγλου) ισχύουν δυστυχώς μέχρι σήμερα:
“«… Κακές κυβερνητικές αποφάσεις από όλα τα κόμματα (…) Έχουμε μεγάλη κάμψη στον αθλητισμό, όχι μόνο στον στίβο. Η κάμψη αυτή οφείλεται πρώτα στις συνθήκες. Οι εγκαταστάσεις είναι το Νο 1. Είναι σε κακό χάλι. Ο ΣΕΓΑΣ έκανε χιλιάδες προτάσεις τα τελευταία 20 χρόνια, αλλά πήρε αυτό που είπα πριν: Μόνο υποσχέσεις. Ο προπονητής έχασε την αξιοπρέπειά του. Του δυσκόλεψαν τις συνθήκες δουλειάς, δεν ρώτησαν ποτέ τη γνώμη του. Αυτός ταλαιπωρείται καθημερινά. Η αμοιβή του προπονητή είναι απαράδεκτη. Από 300 και 200 ευρώ αρχίζει, ενώ κάποιοι δουλεύουν χωρίς χρήματα και ο καλύτερος παίρνει μέχρι 900 ευρώ. Ο πολύ καλός έχει και πολλά έξοδα. Φτάσαμε να περιμένουμε 3 – 4 χρόνια να πάρουμε τα πριμ (…) τα παιδιά από τη Θεσσαλονίκη έχουν οικονομικό πρόβλημα να ανέβουν και να κατέβουν 3 φορές (…) Ο ΣΕΓΑΣ έχει πάρει υποσχέσεις για το Κορωπί, για τον Άγιο Κοσμά, για το Σχιστό, για τους Θρακομακεδόνες στο Ολυμπιακό Χωριό και άρχισαν τα έργα στον Άγιο Κοσμά. Μόνο υποσχέσεις λαμβάνουμε και δεν φτιάχνουν ούτε το ΟΑΚΑ που θέλει ένα ταρτάν και είναι το κέντρο με τις καλύτερες προσβάσεις, για να έρθουν τα παιδιά να γυμναστούν…».
Στην Ελλάδα του 2024 … ο μισθός ενός επαγγελματία αθλητή τα 5 πρώτα χρόνια, κυμαίνεται από 400 έως 900 ευρώ!
Στην Ελλάδα που οι θεατές του Ευρωπαϊκού πρωταθλήματος, πριν λίγες μέρες, χόρευαν συρτάκι βλέποντας τον πρωταθλητή μας, με το χρυσό μετάλλιο Μίλτο Τεντόγλου, όπως αντίστοιχα και πρόπερσι για την Ελίνα Τζένγκο… οι αθλητές μας ξεσπούν για τις άθλιες συνθήκες προπονήσεων…
Κι αν εμένα μου έφερε δάκρυα στα μάτια, η διάκριση με χρυσό μετάλλιο της ομάδας βόλεϊ του γιου μου, σε επίπεδο νομού και άλλο τόσο θυμό, βλέποντας τους τοπικούς άρχοντες να είναι πρώτοι-πρώτοι με χρυσά χαμόγελα στην απονομή των μεταλλίων – γνωρίζοντας όλοι μας ότι το σχολείο στο οποίο γίνονταν οι προπονήσεις την ίδια χρονιά πήρε φωτιά, αφού δεν είχε ούτε την τυπική πυροπροστασία – φαντάζομαι τα δάκρυα και τον θυμό των γονιών των πρωταθλητών μας του στίβου, της ρυθμικής, της κολύμβησης, της πάλης… για την στήριξη και τις στερήσεις τους, ώστε να προσφέρουν αυτή την στήριξη, τη στιγμή της αποθέωσης και των χρυσών πολιτικών χαμόγελων από μία πολιτεία που μέχρι εκείνη τη στιγμή, τους είχε ξεχασμένους…
Η παιδεία και ο αθλητισμός στη χώρα μας όμως, πρέπει κάποτε να πάρουν τη θέση που τους αξίζει..
Δεν γίνεται άξια παιδιά και άξιοι στερημένοι γονείς πίσω από αυτά, να μην έχουν όλη την στήριξη που χρειάζονται. Τα ίδια τα σχολεία οφείλουν να έχουν όλες τις υποδομές αθλοπαιδιών σε ατομικά και σε συλλογικά αθλήματα, πλήρη εξοπλισμό και την απαραίτητη στελέχωση από τους ικανότερους εκπαιδευτές – προπονητές για κάθε άθλημα.
Δεν θα πρέπει να είναι όνειρο αυτό… Η πραγματικότητα πρέπει να είναι!! Μία ταυτόχρονη παιδεία των Ελληνόπουλων και στο σώμα και στο πνεύμα, γιατί και τα δύο πρέπει ταυτόχρονα να γυμνάζονται και αν οι άρχοντές μας δεν αισθάνονται αρκετά Έλληνες για να το πράξουν, αισθανόμαστε όμως όλοι οι υπόλοιποι και οφείλουμε κάποια στιγμή να ενωθούμε και να τα πράξουμε…