Γράφει ο Δημήτρης Αλαμπάνος
Στη δεκαετία του 1950, οι παραγωγοί πλαστικών σκέφτηκαν μια ιδέα για να εξασφαλίσουν μια συνεχώς αναπτυσσόμενη αγορά για τα προϊόντα τους: τη δυνατότητα της μιας χρήσης. «Ήξεραν πως αν επικεντρώνονταν σε πλαστικά μιας χρήσης, οι άνθρωποι θα αγόραζαν ξανά και ξανά», δήλωσε ο Davis Allen, ερευνητής στο CCI και επικεφαλής συντάκτης μιας σχετικής έκθεσης. Σε ένα συνέδριο της βιομηχανίας το 1956, ένας εμπορικός όμιλος η Society of the Plastics Industry (γνωστή σήμερα ως Plastics Industry Association) είπε στους παραγωγούς να επικεντρωθούν στο μότο «χαμηλό κόστος – μεγάλος όγκος» και έκανε λόγο για «αναλωσιμότητα». Δηλαδή να χρησιμοποιούνται όσο το δυνατό περισσότερα υλικά τα οποία θα καταλήγουν στα σκουπίδια. Τις επόμενες δεκαετίες, η Βιομηχανία είπε στο κοινό ότι τα πλαστικά μπορούν εύκολα να πετάγονται σε χωματερές ή να καίγονται σε αποτεφρωτήρες σκουπιδιών.
Στη δεκαετία όμως του 1980, καθώς οι δήμοι άρχισαν να εξετάζουν το ενδεχόμενο των απαγορεύσεων για τις σακούλες τροφίμων και άλλων πλαστικών προϊόντων, η Βιομηχανία βρισκόμενη μπροστά σε ένα πιθανό αδιέξοδο, άρχισε να προωθεί μια νέα λύση: την «ανακύκλωση». Γνώριζε όμως πολύ καλά από τότε ακόμη, ότι η ανακύκλωση πλαστικών δεν είναι οικονομικά και πρακτικά βιώσιμη! Αυτό φαίνεται και από μία εσωτερική έκθεση της εμπορικής ένωσης του Ινστιτούτου Βινυλίου του 1986, η οποία ανέφερε ότι «η ανακύκλωση δεν μπορεί να θεωρηθεί ως μόνιμη λύση στερεών αποβλήτων για τα πλαστικά».
Από τότε πέρασαν πάνω από τρεις δεκαετίες. Στο διάστημα αυτό εξελίχθηκε μια τεράστια εκστρατεία ανυπολόγιστου κόστους, με πρόσχημα την εξυγίανση του περιβάλλοντος. Αυτό είχε ως αποτέλεσμα να γίνει σε όλους μας σχεδόν βίωμα το ότι αποτελεί καθήκον μας η ανακύκλωση των πλαστικών υλικών.
Για ακόμη μια φορά αποδείχθηκε ότι άνθρωπος και περιβάλλον έπεσαν θύματα των βιομηχανικών λόμπι. Πάντα με τη συγκατάθεση και τη σύμπραξη των κυβερνήσεων απανταχού της γης, οι οποίες όχι μόνο νομοθετούν συνεχώς με γνώμονα το συμφέρον του κεφαλαίου και της βιομηχανίας αδιαφορώντας για τις καταστροφικές συνέπειες στο περιβάλλον, αλλά με πρόφαση την ανακύκλωση, επιβάλλουν στους πολίτες τεράστιους φόρους. Πάντα για το καλό μας!
Αν ήθελαν όμως πραγματικά να αποφύγουν τις βλαβερές συνέπειες του πλαστικού, όπως και όλων των λοιπών παραγώγων του πετρελαίου προϊόντων, θα το είχαν προ πολλού καταργήσει, αντικαθιστώντας το με άλλα φιλικά προς το περιβάλλον υλικά.
Τελικά νοιάζεται πραγματικά κάποιος για το περιβάλλον; Γιατί είναι προφανές ότι αυτοί που νομοθετούν και δη οι ψηφισμένοι και οι διορισμένοι της Ε.Ε σίγουρα δεν ενδιαφέρονται πρωτίστως για αυτό. Το περιβάλλον όμως στην πραγματικότητα είμαστε εμείς και εμείς είμαστε το ίδιο το περιβάλλον. Υπάρχει μια σχέση, όχι μόνο αλληλεπίδρασης, αλλά πραγματικής ταύτισης. Όταν λοιπόν το περιβάλλον νοσεί, νομοτελειακά νοσούμε και εμείς. Και το περιβάλλον νοσεί εδώ και πολλές δεκαετίες. Από τότε που ο άνθρωπος άρχισε να λοξοδρομεί και να απομακρύνεται από τη φυσιολογία του.
Επιβάλλεται λοιπόν η άμεση επιστροφή του ανθρώπου στο δρόμο που του όρισε η φυσιολογία του. Ο σεβασμός προς το περιβάλλον αποτελεί μονόδρομο ζωής. Άλλωστε το ίδιο το περιβάλλον παρέχει με σεβασμό στον άνθρωπο τα απαραίτητα. Το οξυγόνο, το νερό, οι σπόροι, οι καρποί της γης, τα πολύτιμα στοιχεία που βρίσκονται στα σπλάχνα της, αλλά και η απεριόριστη ενέργεια, προσφέρονται αφειδώς από το περιβάλλον μας δημιουργώντας τις απαραίτητες συνθήκες για μια άνετη διαβίωση με πλήρη αφθονία. Σεβόμενοι λοιπόν το περιβάλλον, σεβόμαστε τον ίδιο μας τον εαυτό.