Γράφει η Ελένη Νιάρχου
Οι Ρώσοι αθλητές, για μία ακόμη φορά, έρχονται αντιμέτωποι με τιμωρίες σε αθλητικές διοργανώσεις, λόγω … των κυβερνώντων τους. Έχουμε πολύ καλά ζήσει στο πετσί μας, όλοι οι πολίτες αυτού του πλανήτη, το άδικο που κατά καιρούς παράγεται από τα πολιτικά καθεστώτα με τελικό αποδέκτη τον … πολίτη.
Ήδη από την εισβολή της Ρωσίας στην Ουκρανία, η ΔΟΕ (Διεθνής Ολυμπιακή Επιτροπή) την κατέκρινε, αλλά δεν περιορίστηκε σε αυτό. Μετά από απόφασή της, δεν θα επιτραπεί σε Ρώσους και Λευκορώσους αθλητές να συμμετάσχουν στην παρέλαση των εθνών στην τελετή έναρξης των Αγώνων του Παρισιού για το 2024. Θα μπορούν, όμως, να μετέχουν στα αγωνίσματα, χωρίς να φέρουν την σημαία της χώρας τους, αλλά και χωρίς να ακουστεί ο ύμνος της, σε περίπτωση πρόκρισής τους, κάτι που ήδη ισχύει για τους Ρώσους αθλητές από το 2016.
Οι Ρώσοι αθλητές, ήδη από το 2016, αγωνίζονται στους ολυμπιακούς αγώνες υπό την Ολυμπιακή Σημαία ως «ουδέτεροι» αθλητές, λόγω αποκλεισμού της χώρας τους από την διοργάνωση. Μία πολύ δίκαιη απόφαση, αφού ο λόγος είναι το μεγάλο σκάνδαλο περί ντοπαρίσματος, που βγήκε στην επιφάνεια το 2016. Σε αυτό το σκάνδαλο εμπλέκονται κρατικοί φορείς της Ρωσίας, που κάλυπταν τα θετικά δείγματα Ρώσων αθλητών, αλλά και τους «έσπρωχναν» στις παράνομες αυτές πράξεις.
Η Ρωσία αποκλείστηκε από τις επόμενες διοργανώσεις, καθώς και όλοι οι αθλητές της, που εμπλέκονταν στο σκάνδαλο αυτό, κάτι που είναι αναμενόμενο για αθλητές, οι οποίοι δεν ακολουθούν τους Ολυμπιακούς κανονισμούς. Όμως, οι αθλητές που είναι στην ακρίβεια των κανονισμών αυτών, γιατί θα πρέπει να δέχονται τιμωρίες για τα «κρίματα» των κυβερνώντων τους; Γιατί δηλαδή οι «ουδέτεροι» Ρώσοι και Λευκορώσοι αθλητές να μην συμμετάσχουν στην τελετή έναρξης, αφού έτσι κι αλλιώς αγωνίζονται ως ανεξάρτητοι; Ποιος ο λόγος της τιμωρίας τους;
Η ΔΟΕ, η οποία πρεσβεύει τα αθλητικά ιδεώδη θα έπρεπε να καταλαβαίνει, ότι η απόφασή της για αποκλεισμό των αθλητών κατά την τελετή έναρξης, δεν εξυπηρετεί πουθενά. Ίσα-ίσα πυροδοτεί τον διαχωρισμό των συμμετεχόντων αθλητών, οι οποίοι τελικά θα βρεθούν στα ίδια στάδια για να αγωνιστούν με τους υπόλοιπους αθλητές. Μόνο η ευγενής άμιλλα και η ομαλή συνεργασία μπορούν να οδηγήσουν σε ένα δίκαιο και όμορφο αγωνιστικό αποτέλεσμα, αφήνοντας πίσω τον απόηχο των πολέμων.
Ο αθλητισμός δεν μπορεί να είναι ένα εργαλείο για τον διαχωρισμό των ανθρώπων. Πόσο μάλλον, όταν οι Ρώσοι αθλητές που θα συμμετέχουν στους Ολυμπιακούς αγώνες, είναι αθλητές που δεν «υποστηρίζουν ενεργά τον πόλεμο» στην Ουκρανία και δεν είναι συμβεβλημένοι με τον στρατό, ή τις υπηρεσίες ασφαλείας. Είναι δηλαδή πολίτες, που έχουν απαρνηθεί την χώρα τους για τον πόλεμο που διεξάγεται με την Ουκρανία.
Θα πρέπει να λάβουμε υπόψη μας, ότι ένας αθλητής μοχθεί σε όλη την διάρκεια του βίου του, με πολλές στερήσεις, για να μπορεί να ανταπεξέλθει στις μεγάλες διοργανώσεις. Είναι πραγματικά άδικο για αυτόν, να έρχεται αντιμέτωπος με τιμωρίες που τον καθιστούν υπεύθυνο για αποφάσεις, που ο ίδιος δεν πήρε ποτέ! Όλοι μας γνωρίζουμε ότι οι πόλεμοι, ειδικά των νεότερων χρόνων, δεν ξεκινούν ποτέ από απόφαση του λαού, αλλά κατόπιν απόφασης των κυβερνήσεων, με τους πολίτες να υποφέρουν από τον πόλεμο σε οποιαδήποτε από τις εμπλεκόμενες πλευρές και αν ανήκουν.
Με την ευκαιρία της διεξαγωγής των Ολυμπιακών Αγώνων, θα μπορούσε η ΔΟΕ να εστιάσει στην Ολυμπιακή Εκεχειρία, τώρα ειδικά που ο Ρώσος πρόεδρος Βλαντίμιρ Πούτιν δήλωσε ότι είναι «ανοικτός» ώστε να διεξαχθεί διάλογος για εκεχειρία κατά την περίοδο των Ολυμπιακών Αγώνων.
Άλλωστε, η Ολυμπιακή Εκεχειρία είναι συνυφασμένη με τους Ολυμπιακούς Αγώνες ήδη από την αρχαία εποχή. Από την έβδομη μέρα πριν από την έναρξη των Ολυμπιακών Αγώνων, μέχρι την έβδομη μέρα μετά το πέρας τους, οι πόλεμοι σταματούσαν.
Μετά την αναβίωση των Ολυμπιακών Αγώνων στην Αθήνα το 1896, δημιουργήθηκε ένα ισχυρό κίνημα για την αναβίωση της Ολυμπιακής Εκεχειρίας, με σκοπό να εμπνεύσει την ανθρωπότητα και να δημιουργήσει ένα απολύτως αναγκαίο παράθυρο ευκαιρίας για την ειρηνική επίλυση των διαφορών. Αυτή πραγματικά θα ήταν μία κίνηση που θα προωθούσε το αθλητικό ιδεώδες, παίρνοντας ως δείγμα τους αρχαίους Ολύμπιους Αγώνες, που σκοπός τους ήταν πάντα η εναρμόνιση του ατόμου μέσα στο συλλογικό, είτε κατά τη διάρκεια των αγώνων, είτε στην διαβίωσή του μέσα στην πολιτεία.
Η ΔΟΕ θα πρέπει να ξανασκεφτεί πολύ καλά την απόφασή της περί «διαχωρισμού» των αθλητών, πόσο μάλλον, όταν στο παρελθόν δεν έχει πάρει ανάλογη απόφαση για αθλητές. Οι μόνες αποφάσεις που έχει πάρει, αφορούν αποκλεισμό χωρών και μάλιστα κάτω από πολύ ιδιαίτερες συνθήκες, όπως αυτές των Παγκόσμιων πολέμων, του ρατσισμού, των ανθρωπίνων δικαιωμάτων, αλλά και του ντοπαρίσματος, όμως πάντα με γνώμονα τα ίδια τα κράτη και όχι τους αθλητές τους.