Γράφει η Αμέρισσα Αποκρεμιώτη
Ανάμεσα στις Παγκόσμιες Ημέρες που πλέον υφίστανται για ό,τι βάζει ο νους, γιορτάσαμε και την Παγκόσμια Ημέρα Νερού. ‘Οπως και ο αέρας, έτσι και το νερό είναι από εκείνα τα πολύτιμα που θεωρούμε δεδομένα.. ότι θα είναι δικά μας πάντα.
Η ετήσια έκθεση για το νερό που δημοσίευσε η Unesco για τον ΟΗΕ και παρουσιάστηκε στις 22 Μαρτίου στο Παρίσι, με αφορμή την Παγκόσμια Ημέρα Νερού, τονίζει ότι «Είναι απαραίτητο να διασφαλιστεί ότι το σύνολο των χωρών του πλανήτη να έχουν με σίγουρο και δίκαιο τρόπο πρόσβαση στο νερό, προκειμένου να ευνοηθεί η ευημερία τους και κατά συνέπεια η ειρήνη». Ο επικεφαλής συντάκτης της έρευνας μάλιστα, Ρίτσαρντ Κόνορ, παραδέχεται ότι η άμεση σύνδεση μεταξύ του νερού και της ευημερίας είναι «λίγο εμπειρική», την ώρα που, κάποιες χώρες που στερούνται νερού, ευημερούν και ότι «Χωρίς πρόσβαση σε καθαρό νερό οι άνθρωποι είναι εκτεθειμένοι σε ασθένειες που τους εμποδίζουν να πηγαίνουν σχολείο, να εργάζονται, να είναι παραγωγικοί. Εκεί η σύνδεση είναι αρκετά ξεκάθαρη».
«Χωρίς νερό δεν υπάρχει στοιχειώδης ασφάλεια, γεωργική παραγωγή, βιομηχανία»
Με μία ματιά στην μικρογραφία του σύμπαντος, που είναι το ίδιο μας το σώμα, βλέπουμε ότι αυτό αποτελείται σε ποσοστό 60% με 75% από νερό. Τόσο σημαντικό είναι αυτό το στοιχείο για τη ζωή μας!
Από όλο το νερό στον πλανήτη, το 97% βρίσκεται στις θάλασσες και τους ωκεανούς του κόσμου. Από όλο το ποσοστό του κόσμου, μόνο το 1% αυτού του νερού είναι διαθέσιμο στην επιφάνεια και ακόμη λιγότερο είναι κατάλληλο για ανθρώπινη κατανάλωση. που σημαίνει ότι με λιγότερο από το 1% όλου του νερού πρέπει να εφοδιάζεται η πλειονότητα του πληθυσμού της γης. Γι’ αυτό και η εντατική άντληση των αποθεμάτων νερού διαμορφώνει πλέον συνθήκες μια παγκόσμιας «κρίσης του νερού» με μεγάλες οικονομικές, κοινωνικές και γεωπολιτικές επιπτώσεις,
Αν αναλογιστεί κανείς ότι η σύγχρονη γεωργία, ιδίως η βιομηχανοποιημένη, στηρίζεται σε μεγάλο βαθμό στην εντατική άντληση και χρήση νερού και ότι η αύξηση του παγκόσμιου πληθυσμού και η διαμόρφωση ολοένα και πιο μεγάλων οικιστικών συγκροτημάτων (με αποκορύφωμα τις μεγαλουπόλεις με τα πολλά εκατομμύρια κατοίκους) συνεπάγονται πολύ μεγάλες απαιτήσεις για ύδρευση και αποχέτευση, καταλαβαίνουμε, πόσο πολύ το πρόβλημα της λειψυδρίας γίνεται όλο και μεγαλύτερο και όλο και πιο γενικό.
Το 2017, 785 εκατομμύρια άνθρωποι δεν είχαν πρόσβαση σε καθαρό νερό, 144 εκατομμύρια άνθρωποι δεν είχαν πρόσβαση σε τρεχούμενο νερό και 2 δισεκατομμύρια άνθρωποι δεν έχουν πρόσβαση σε επαρκή συστήματα αποχέτευσης.
Μεταξύ των γεωπολιτικών συνεπειών από τα παραπάνω λοιπόν, δεν αποκλείονται ακόμα και οι ένοπλες συρράξεις, μεταξύ δύο ή περισσότερων χωρών, για τον έλεγχο των ολοένα και σπανιότερων υδάτινων πόρων.
Σοβαρό δείγμα έχουμε στην Αφρική, με την Αίγυπτο και το Σουδάν, να μην αποκλείουν ακόμα και τη χρήση στρατιωτικής ισχύος, κυρίως αεροπορικής, εναντίον της Αιθιοπίας για το μεγάλο φράγμα της Αναγέννησης στον Νείλο, που είναι πλέον σε πλήρη ισχύ. Η Αίγυπτος και το Σουδάν φοβούνται ότι το τεράστιο φράγμα κόστους 4,2 δισεκατομμυρίων δολαρίων θα μειώσει σημαντικά το μερίδιο του νερού του Νείλου, που λαμβάνουν, έχοντας έτσι ζητήσει επανειλημμένα από την Αντίς Αμπέμπα να σταματήσει την πλήρωσή του, μέχρι να καταλήξουν όλοι σε συμφωνία για τον τρόπο λειτουργίας του.
Όσο κι αν ο ΟΗΕ το 2010 αναγνώρισε επίσημα ότι η πρόσβαση στο πόσιμο νερό συγκαταλέγεται στα ανθρώπινα δικαιώματα, στην ουσία το πόσιμο νερό του πλανήτη, δεν καλύπτεται από κανένα μείζον κείμενο, που να ρυθμίζει ταυτόχρονα τη χρήση, τη διανομή και την προστασία του.
Όμως το νερό είναι κοινωνικό αγαθό, βασικό για την ανθρώπινη ύπαρξη όχι μόνο σε σωματικό αλλά και σε ψυχικό επίπεδο. Ένα φυσικό αγαθό που βρίσκεται σε έλλειψη και στο οποίο ένας στους δέκα ανθρώπους σε όλη τη γη δεν έχει πρόσβαση, όσο πιο σπάνιο γίνεται, τόσο περισσότερο η διαχείρισή του, το ποιος δηλαδή θα παρέχει αυτό τον ζωτικό πόρο στις πολιτείες των ανθρώπων, αποκτά τεράστια σημασία. Ακριβώς γι΄αυτό και διότι είναι εξαιρετικά κερδοφόρο και εμπορεύσιμο, οι μεγάλες εταιρείες που βλέπουν τα πάντα ως επενδύσεις και κέρδος φυσικά και το θέλουν! Και απ’ ότι φαίνεται, τόσο η ελληνική κυβέρνηση, όσο και η Ευρωπαϊκή Ένωση είναι αρωγοί στη θέληση αυτή. Δεν είναι τυχαίο ότι για πάνω από έναν αιώνα σε διάφορα μέρη της γης, το νερό είναι το πεδίο δράσης των ιδιωτικών εταιρειών ύδρευσης.
Κι ενώ ο ΟΗΕ έστω το 2010 αναγνώρισε επισήμως το νερό ως ανθρώπινο δικαίωμα, η Ε.Ε. δεν το έχει ακόμα αναγνωρίσει ως τέτοιο!
Οι μεγάλες εταιρείες δυστυχώς είναι σε πλήρη συντονισμό, για το θέμα του νερού, με τις περισσότερες κυβερνήσεις, σε σημείο που, οι επίσημες φωνές που εναντιώνονται σε αυτό, να μας κάνουν εντύπωση.
Για το λόγο αυτό αναφέρουμε τον πολιτικό φορέα Ελλήνων Συνέλευσις που ανάμεσα στο επίσημο πρόγραμμά του, δεν έχει διστάσει να αναφέρει, όσον αφορά το νερό, ότι αυτό “εδόθη με αφθονία στον άνθρωπο από τους Δημιουργούς του πλανήτη. Ο άνθρωπος πρέπει να σέβεται αυτό το θείο δώρο, πρέπει να σέβεται απόλυτα τα ποτάμια, τις λίμνες, τις πηγές, τα ρυάκια, τις θάλασσες, να μην τα μολύνει και να ενεργεί, όπως φροντίζει να μην μολύνεται ο εαυτός του” καθώς και πως
“Το νερό είναι θείο δώρο. Δεν το παράγει κανένας. Έτσι δεν θα μπορεί ποτέ να πωλείται. Το κόστος κατανάλωσης, η οποία πρέπει να γίνεται πάντα με σεβασμό, είναι το κόστος της κατασκευής και συντήρησης του δικτύου διανομής. Το νερό μπορεί να πωλείται μόνο, ως συνιστώσα τελικού επεξεργασμένου προϊόντος”.
Τα πολύτιμα δεν πρέπει να τα θεωρείς δεδομένα, πρέπει να τα σέβεσαι και αναλόγως να πράττεις, αν δεν θέλεις να στα κλέψουν.