Γράφει η Αμέρισσα Αποκρεμιώτη
Την επισιτιστική της αυτονομία κινδυνεύει να χάσει η Ευρώπη, τουλάχιστον όσον αφορά τα ψάρια. Κι ενώ, σύμφωνα με τη Eurostat το 2019 μόνο οι αλιευτικοί στόλοι της Ισπανίας, Δανίας και Γαλλίας αντιπροσώπευαν τα τρία πέμπτα περίπου όλων των αλιευμάτων της Ε.Ε., πλέον περίπου το 70% των συνολικών αλιευμάτων της ΕΕ αλιεύθηκε βορειοανατολικά του Ατλαντικού. Συγκεκριμένα η Ευρώπη εισάγει το 71% των ψαριών που καταναλώνει! Παρόλες τις τόσες Ευρωπαϊκές χώρες που ασχολούνται με την αλιεία, η τελευταία έκθεση που εκπόνησε η Ένωση Εργοδοτών στη βιομηχανία αλιείας ( Fedepesca) δείχνει ότι το 69% των εισαγόμενων αλιευμάτων προέρχεται από τις Ηνωμένες Πολιτείες, το Μαρόκο και το Περού.
Δυστυχώς πέρα από τη διατροφική διάσταση του προβλήματος, η δυσκολία στη βιωσιμότητα του αλιευτικού στόλου επηρεάζει αρνητικά την οικονομική σταθερότητα των ευρωπαϊκών χωρών και οπωσδήποτε και της Ελλάδας.
Το ζήτημα είναι ότι το να μην έχεις αυτάρκεια σε αγαθά που έχεις σε αφθονία δεν είναι λογικό, που σημαίνει ότι κάτι δεν πάει καλά.
Μέρος του προβλήματος, όπως αναφέρει ο Χαβιέ Γκαράτ, Γενικός Γραμματέας της αντίστοιχης Ισπανικής ένωσης, εντοπίζεται στο ότι οι κανονισμοί της Ε.Ε. για την προστασία του περιβάλλοντος στα πλαίσια της αλιείας είναι τόσο πολύ περιοριστικοί ώστε οι επαγγελματίες αλιείς αδυνατούν να προσαρμοστούν.
Το πόσο άνισο είναι αυτό για τους αλιείς εντός Ε.Ε. το καταλαβαίνουμε λοιπόν από τα παραπάνω νούμερα και το λυπηρό είναι ότι για αυτούς τους ανθρώπους, ο ανταγωνισμός είναι αθέμιτος.
Από την άλλη στο όνομα της “προστασίας” του περιβάλλοντος και της “επισιτιστικής κρίσης” η Ε.Ε. και το Συμβούλιο Γεωργίας και Αλιείας ακολουθούν με ευλάβεια των “Κώδικα τροφίμων” (Codex Alimentarius) που ισοδυναμεί με την προώθηση άλευρων από γρύλο, αλευροσκουλήκι και ακρίδα, ως εναλλακτική πηγή πρωτεΐνης και επεξεργασμένων τροφίμων (άρα τρόφιμα με χαμηλή διατροφική αξία) και σπόρων που πρέπει να είναι πιστοποιημένοι και να χορηγούνται από εταιρείες, όπως η γνωστή μας Monsanto, για το καλό μας πάντα!
Η διατροφή είναι πολύ θέμα πολύ σοβαρό και ζωτικής σημασίας για την ίδια την ανθρώπινη υπόσταση. Υγιεινή διατροφή σημαίνει, υγιείς πολίτες χωρίς απώλειες από ασθένειες που μαστίζουν όχι μόνο την Ελλάδα, αλλά και όλη την Ευρώπη. Άρα είναι και πολιτικό θέμα.
Η φύση έχει προνοήσει για τα πάντα. Εμείς (οι ηγεσίες μας πρωτίστως) είμαστε αυτοί που καταστρατηγούμε τα πάντα και βάζουμε στο πιάτο μας εισαγόμενα και μη φυσιολογικά τρόφιμα.
Οι ηγεσίες είναι εκεί που είναι για να υπηρετούν, να διασφαλίζουν και να προστατεύουν τους πολίτες. Στην Ευρώπη όμως σήμερα αυτό που βιώνουμε στο κομμάτι της διατροφής και κατ’ επέκταση της υγείας τελικά, είναι ένα κομμάτι πολιτικής βούλησης ή μάλλον ένα κομμάτι ανευθυνότητας της πολιτικής και η Ελλάδα από την πολιτική της βούληση επίσης δεν έχουμε δει να ορθώνει ανάστημα ούτε και σε αυτό τόσα χρόνια, συμπράττοντας στην απομάκρυνση από φυσικές τροφές και την απομάκρυνση από την ανθρώπινη φυσιολογία.
Κι ενώ υπάρχουν τόσοι πολλοί μηχανισμοί ελέγχου ποιότητας τροφίμων, κρατικές διαδικασίες και υπηρεσίες, τρώμε ψάρια από την άλλη άκρη της γης και λαχανικά με μηδενική αξία διατροφής όταν είμαστε η χώρα των υδάτων και είναι φυσιολογικό να υπάρχει υδατοκαλλιέργεια όλων των ειδών
Μία καθώς πρέπει Ελληνική και Ευρωπαϊκή Πολιτεία θα πρέπει να είναι έτοιμη να παράσχει κάθε στήριξη για την επίτευξη των ανωτέρω με την δική της ή όχι συμμετοχή στην υλοποίηση τους…