Αρθρογραφία: Αργυρώ Παναγιωτοπούλου
Πρόσφατα, η Κυβέρνηση έθεσε σε δημόσια διαβούλευση το νομοσχέδιο, που προβλέπει ρυθμίσεις για τη διαχείριση του ιδιωτικού χρέους και την ενίσχυση του ανταγωνισμού στο τραπεζικό σύστημα.
Στο εν λόγω νομοσχέδιο προβλέπονται 8 παρεμβάσεις, οι οποίες σύμφωνα με το Υπουργείο Εθνικής Οικονομίας και Οικονομικών θα συμβάλλουν στην προστασία των ευάλωτων δανειοληπτών και στην ενίσχυση της διαφάνειας ως προς την ενημέρωσή τους από τους servicers.
Ανάμεσα στις άλλες ρυθμίσεις με τις οποίες ο Κυβερνητικός Μηχανισμός φιλοδοξεί να “προστατεύσει” τους δανειολήπτες και ειδικά τους ευάλωτους, όπως ισχυρίζεται, είναι και ο εκσυγχρονισμός και η βελτίωση του εξωδικαστικού μηχανισμού, καθώς και η απλοποίηση και επιτάχυνση των διαδικασιών του Πτωχευτικού Κώδικα.
Δεν μπορούμε να καταλάβουμε, πώς θα νιώσει “προστατευμένος” ο οφειλέτης με τον εξωδικαστικό μηχανισμό, επειδή θα γίνεται υποχρεωτικά δεκτή η πρόταση αναδιάρθρωσης του χρέους του, εφόσον οι πιστωτές θα μπορούν να προσβάλουν την οποιαδήποτε πρόταση στα δικαστήρια, με το ανάλογο οικονομικό κόστος για τον δανειολήπτη και με αμφίβολο αποτέλεσμα. Ούτε η βελτίωση στη λειτουργία του Φορέα Απόκτησης και Επαναμίσθωσης Ακινήτων προσφέρει κάποιο ουσιαστικό αποτέλεσμα, αφού η μοναδική “χάρη” που γίνεται στον οφειλέτη είναι να μην πληρώσει τα μισθώματα 12 ετών για το “ίδιο του το σπίτι” κι αυτό με τον όρο να ασκήσει νωρίτερα, το δικαίωμα επαναγοράς.
Όσο για τον Πτωχευτικό Κώδικα, τον κατάπτυστο αυτό νόμο που ψηφίστηκε το 2020, και μάλιστα με το όνομα “Κώδικας Αφερεγγυότητας”, προσβάλλοντας έτσι όλους τους πολίτες, που αδυνατούσαν να πληρώσουν, αποκαλώντας τους “αφερέγγυους”, το Νομοσχέδιο προβλέπει επιτάχυνση των διαδικασιών του, πάντα για να διευκολύνει τους δανειολήπτες, ενώ ουσιαστικά επισπεύδει την πτώχευσή τους.
Όσο και αν η Κυβέρνηση προσπάθησε με τις συνηθισμένες γλαφυρές και βαρύγδουπες εκφράσεις του Νομοσχεδίου να μας πείσει, ότι επιχειρεί να βοηθήσει τους αδύναμους οικονομικά πολίτες, να αποπληρώσουν το δάνειό τους, δεν κατάφερε να προσφέρει, παρά μόνο ψευδαισθήσεις προστασίας και ενημέρωσης.
Η αλήθεια είναι, ότι με όλες αυτές τις συστηματικές μεθοδεύσεις, οι ελληνικές περιουσίες θα περιέλθουν σιγά-σιγά στα χέρια των Τραπεζών, των διάφορων funds που ξεφύτρωσαν τώρα τελευταία και σε εταιρείες παροχής πιστώσεων που σπεύδουν με τη σειρά τους να επωφεληθούν προσφέροντας δάνεια.
Το εξοργιστικό δε είναι ότι με το παρόν νομοσχέδιο, όταν θα ψηφιστεί, νομιμοποιείται δολίως αλλαγή της ελληνικής ιδιοκτησίας, η οποία θα περιέλθει σταδιακά στους δανειστές, με την αγροτική γη να είναι περισσότερο εκτεθειμένη στον κίνδυνο, σύμφωνα με έκθεση της Τράπεζας της Ελλάδος.
Πώς λοιπόν θα μπορέσουν οι πολίτες να ανταποκριθούν στις υποχρεώσεις τους, όταν η φτωχοποίησή τους είναι κραυγαλέα και πολλοί δυσκολεύονται να πληρώσουν ακόμα και τα απαραίτητα;
Εκτός όλων αυτών, έχουν και μια κυβέρνηση να τους πουλάει προστασία και να τους παρέχει με σπουδή και αναλυτικά, υποκριτική ενημέρωση. Αντίθετα, τους αποκρύπτει επιμελώς το έγκλημα που έχει συντελεστεί κατά της Ελληνικής κοινωνίας και οικονομίας.
Όλα τα δάνεια έχουν αποπληρωθεί μέσω των επιχορηγήσεων στις Τράπεζες με το ποσό των 230 δις και με εγγυητή το Ελληνικό Δημόσιο, όπως έχει ομολογήσει στην Εξεταστική Επιτροπή της Βουλής, το 2016, η ίδια η κ. Παπαγιαννίδου, υψηλόβαθμο στέλεχος της Τράπεζας της Ελλάδος. Άρα όλοι οι Έλληνες πολίτες έχουν συμβάλει στην εξόφλησή τους! Πώς έρχεται τώρα η Κυβέρνηση και στρέφεται εναντίον τους, εξαθλιώνοντάς τους και παραδίνοντάς τους βορά στις Τράπεζες-ιδιωτικές εταιρείες και στα funds;
Με όλα αυτά τα τεχνάσματα ανοίγει το δρόμο, ουσιαστικά, στα πάσης φύσεως “κοράκια”, αντί να προστατεύσει τους πολίτες, ανακοινώνοντας πρώτα απ΄όλα στους δανειολήπτες, ως όφειλε, ότι δεν χρωστούν και στη συνέχεια, ψηφίζοντας εκείνες τις οικονομικές πολιτικές που θα βοηθούσαν όλους, να βγουν από τα αδιέξοδά τους.
Στις υγιείς κοινωνίες, η πολιτική προστασίας των πολιτών δεν στηρίζεται στα ψέματα και στην απόκρυψη της αλήθειας, αλλά σε στοχευμένες οικονομικές επιλογές από τις εκάστοτε ηγεσίες, που θα έκαναν τον άνθρωπο να αισθανθεί ασφαλής.
Τι είδους ασφάλεια παρέχεται τώρα στους πολίτες, όταν κινδυνεύουν να χάσουν αργά ή γρήγορα τα σπίτια τους, τις εστίες τους και να μείνουν στο δρόμο;
Ο άνθρωπος χρειάζεται πρωτίστως να στεγαστεί, για να μπορέσει στη συνέχεια να εργαστεί, να δημιουργήσει και να κερδίσει τα απαραίτητα χρήματα για τον εαυτό του και την οικογένειά του. Έχει ανάγκη να νιώθει σίγουρος για την κατοικία του, τη βάση του, την έδρα του, χωρίς αυτή να απειλείται καθημερινά και είναι καθήκον της Πολιτείας, να του το διασφαλίσει με την ανάλογη νομοθεσία, η οποία δυστυχώς εδώ και πολλά χρόνια ευνοεί μόνο την κερδοφορία των Τραπεζικών Ιδρυμάτων. Με αυτόν τον τρόπο παράγεται συνεχώς άδικο εις βάρος των πολιτών, που δουλεύουν για να συντηρούν τις Τράπεζες, τις ιδιωτικές εταιρείες, που ούτε παράγουν, ούτε ελέγχονται, ούτε φορολογούνται.
Μια αληθινή ηγεσία, που δεν θα υποκρίνεται, ούτε θα κοροϊδεύει τους πολίτες της, οφείλει σ΄αυτές τις περιπτώσεις να κρατικοποιήσει όλα τα πιστωτικά ιδρύματα, που έχουν συντηρηθεί τόσα χρόνια με τους κόπους του Ελληνα πολίτη, να ελέγξει στη συνέχεια ενδελεχώς τις πραγματικές οφειλές από όλα τα δάνεια των κομμάτων, των καναλιών, των εντύπων, που έχουν χαρακτηριστεί “δανεικά κι αγύριστα”, να υποχρεώσει όσους δεν πλήρωσαν να εξοφλήσουν και γενικά να κάνει μια δίκαιη ανακατανομή του πλούτου, οργανώνοντας ένα οικονομικό περιβάλλον ασφάλειας και αρμονίας με θέσεις δημιουργικής εργασίας και αποκαθιστώντας έτσι το δίκαιο.
Μέσα σε αυτό το κλίμα ο πολίτης θα μπορέσει να βιώσει την ουσιαστική ανάπτυξη με την εργασία του και τη συνεισφορά του στο κοινωνικό σύνολο, απαλλαγμένος από το βραχνά των χρεών, του άγχους και της αέναης οικονομικής δυσχέρειας.
Είναι λοιπόν αυτονόητο, ότι θα πρέπει να σκεφτούμε όλοι μας σοβαρά και με Λογική την κατάσταση αυτή και να αναθεωρήσουμε τη στάση μας και τη θέση μας απέναντι στα θέματα αυτά, που αφορούν το παρόν και το μέλλον της ανθρώπινης κοινωνίας μας.