Γράφει η Καίτη Γούναρη
Στις αρχές του Ιανουαρίου σε καθιερωμένη κυβερνητική σύσκεψη στο Μέγαρο Μαξίμου, υπό τον Πρωθυπουργό, ο Κυριάκος Μητσοτάκης, ανέφερε μεταξύ των άλλων και τα μέτρα στήριξης που ήδη έχουν θεσμοθετηθεί, μέσω επιδομάτων.
Τόνισε περήφανος, ότι από το 2019 έχει οριστεί ένα βοήθημα της τάξης των 2000 ευρώ για κάθε παιδί που γεννιέται στην Ελλάδα, ένα βοήθημα που σκοπό έχει να στηρίξει τις νέες οικογένειες. Ποσό που καταβάλλεται σε δύο δόσεις. Βέβαια στο τέλος του μήνα ανακοινώθηκε από δύο υπουργούς της κυβέρνησης ,τον Κ. Χατζηδάκη-Υπουργός Οικονομικών και τον Σ. Ζαχαράκη-Υπουργός Κοινωνικής Συνοχής και Οικογένειας, μια νέα αύξηση στο επίδομα γέννησης, της τάξης των 2400 ευρώ με αναδρομική ισχύ.
Και με αυτό το τρόπο ο κ. Μητσοτάκης και η κυβέρνησή του θαρρούν, πως θα λύσουν, την οικονομική δυσχέρεια των νέων ζευγαριών και κατ επέκταση το δημογραφικό πρόβλημα της Ελλάδας.
Φυσικά, όλα μα όλα τα «βοηθήματα», για να μπορέσει να τα λάβει όποιος τα δικαιούται, έχουν σαν γνώμονα τους τα εισοδηματικά κριτήρια.. Το ίδιο συμβαίνει και με τα επιδόματα τέκνων που δίνονται, για το μεγάλωμα των παιδιών μας. Τώρα, αν αυτά επαρκούν, ή είναι σταγόνα στον ωκεανό, το βλέπουμε στην καθημερινότητα μας, ως γονείς.
Διότι, ως φαίνεται, κανένας από όσους έχουν περάσει από τις κυβερνήσεις έως σήμερα, δεν έχει ασχοληθεί με το οικονομικό κόστος του μεγαλώματος ενός παιδιού. Προφανώς, γιατί κανένας από αυτούς δεν αντιμετώπισε τέτοιου είδους οικονομικές δυσκολίες. Οι οικονομικές δυσκολίες είναι προβλήματα των πολιτών και ο τρόπος που τα αντιμετωπίζει η Εξουσία, δηλώνει απλά την καλυμμένη αδιαφορία της, αφού θεωρεί , ότι με τα επιδόματα-μπαλώματα έχει κάνει το χρέος της.
Τα προβλήματα και τα έξοδα ενός υποψήφιου γονέα ξεκινούν από τη πρώτη στιγμή της κύησης, λόγω των συνθηκών που επικρατούν, σε αυτό που ονομάζουμε δημόσια υγεία. Αν σκεφτούμε μόνο, πόσες εξετάσεις πρέπει να γίνουν από τον προγεννητικό έλεγχο μέχρι τον τοκετό.
Πόσο ανυποψίαστος και περιχαρής ξεκινάει ο υποψήφιος γονιός από τα κρατικά νοσοκομεία, θεωρώντας ότι η δημόσια υγεία θα καλύψει τις ανάγκες του και πιθανώς, να θεωρεί ότι η είναι πιο ασφαλής επιλογή τα δημόσια νοσοκομεία ( εξάλλου αυτό γνωρίζαμε για δεκαετίες) και φυσικά με τη πρώτη του επίσκεψη ανακαλύπτει την ανύπαρκτη δυνατότητα τους.
Και έτσι, οι μελλοντικοί γονείς οδηγούνται αναγκαστικά σε ιδιωτικά κέντρα, πληρώνοντας συμμετοχή, ανάλογα με τις απαιτήσεις των συγκεκριμένων εξετάσεων, που κάποιες από αυτές, θα πρέπει να γίνονται κάθε μήνα. Άρα, επωμίζονται ένα κόστος, που δεν θα έπρεπε να υπάρχει, αφού έχουν μηνιαίες κρατήσεις μέσω των μισθών τους, αλλά και μέσω της φορολογίας, ακριβώς για να τους παρέχονται οι υπηρεσίες αυτές.
Ένα οικονομικό κόστος που μεγαλώνει με τη γέννηση του παιδιού, και την καθημερινότητα του, ξεκινώντας από τα βρεφικά είδη, που είναι αναγκαία, όπως κρεβάτι, ρουχισμό και καταλήγοντας σε πάνες γάλα και τα συναφή που είναι απαραίτητα. Ένα μεγάλο κόστος συνεχώς αυξανόμενο και συγκριτικά πολύ μεγαλύτερο από τους υπόλοιπους Ευρωπαίους Ειδικά στα γάλα υπολογίζεται ότι πωλείται 213% ακριβότερα από ότι πχ στη Σουηδία.
Άρα, για ποιά βοήθεια μας μιλάει ο κ. Μητσοτάκη; Για ποιο κράτος δικαίου μιλούν και δεν κοκκινίζουν, αλλά υπερηφανεύονται πως «το κράτος είναι αρωγός και στηρίζει την οικογένεια»;
Ας μην γελιόμαστε πως δεν γνωρίζουν. Φυσικά και γνωρίζουν, όπως γνωρίζουν και τι θα έπρεπε να κάνουν για να μην υπάρχει υπογεννητικότητα στην πατρίδα μας. Απλά, διαιωνίζουν το πρόβλημα γιατί δεν θέλουν να το λύσουν. Σε αυτό το συμπέρασμα μας οδηγούν οι πράξεις τους…
Αν αναρωτηθούμε στα τόσα χρόνια που μας κυβερνά το κόμμα του κ. Μητσοτάκη τι μέτρα έχει πάρει, καθώς και όλες οι άλλες κυβερνήσεις των υπολοίπων κομμάτων, για να μπορέσει να αλλάξει η εικόνα της έλλειψης γεννήσεων θα καταλήξουμε στο συμπέρασμα, πως ποτέ δεν έκαναν τίποτα από αυτά που θα έπρεπε να κάνουν με σοβαρότητα και ευθύνη. Το μόνο που γνωρίζουν είναι να δίνουν ελεημοσύνη μέσω των επιδομάτων που έχουν καθιερώσει και θεωρούν, πως είναι «όλα καλά», αφού κανείς δεν αντιδρά.
Από τη στιγμή που ένα παιδί γεννιέται, γίνεται φορολογούμενος πολίτης, διαθέτοντας το δικό του ΑΦΜ. Αντιπροσωπεύει έναν μηχανισμό είσπραξης για την κυβέρνηση, αποτελώντας νέο κρίκο στην αλυσίδα της κοινωνικής οργάνωσης. Αντί να αναλαμβάνει η πολιτεία τον ρόλο του υποστηρικτή προς κάθε νέο πολίτη και να επιστρέφει αμοιβαία τους φόρους στο σύνολο, φαίνεται πως τον επιβαρύνει περισσότερο παρά προσφέρει στήριξη.
Απαιτείται να αλλάξει η οικονομική πολιτική, εξασφαλίζοντας στην οικογένεια κατ’ αρχάς σταθερή εργασία, αξιοπρεπώς αμειβόμενη ούτος ώστε οι νέοι γονείς να μην έχουν ανάγκη την ελεημοσύνη των επιδομάτων της κυβέρνησης. Θα έπρεπε να υπάρχει δωρεάν υγεία, ώστε να μη χρειάζεται να ξοδεύουν μια περιουσία σε εξετάσεις και τοκετό. Και φυσικά μεγαλώνοντας το παιδί η Πολιτεία που πραγματικά θα σεβόταν τον εαυτό της και το ρόλο της, θα έπρεπε να του εξασφαλίζει άριστη εκπαίδευση για να έχει όλα τα εφόδια σαν αυριανός πολίτης.
Τίποτα δεν κάνει προς αυτή τη κατεύθυνση, και το δημογραφικό πρόβλημα διαιωνίζεται, παρ’ όλο που είναι καθήκον της να μεριμνήσει και να δώσει κίνητρο στα νέα ζευγάρια, να αποκτήσουν παιδιά.