Γράφει ο Χάρης Δαμίγος
Στη χώρα που γεννηθήκαμε και ζούμε ακόμα, μέχρι να μας αναγκάσουν να φύγουμε, έτσι ώστε να ζήσουν εδώ “άλλοι” που δεν έχουν καμία σχέση με την Ελλάδα, μεγαλώσαμε με το παραμύθι της λέξης “Δημοκρατία”. Μια έννοια τεράστια, που από τότε που πραγματικά υπήρξε μέχρι και σήμερα, έχει υποστεί κι αυτή τις μεταβολές της, ειδικά στην εφαρμογή της.
Μια έννοια που έχει λοιδορηθεί από συγκεκριμένες κατηγορίες της σύγχρονης κοινωνίας μας, με απώτερο σκοπό να κρύψουν πίσω από αυτή την τεράστια λέξη τα παραπτώματα τους, την ανικανότητα τους, τον κυνισμό τους, την ασέβεια τους, την αλαζονεία τους και την κοροϊδία τους προς όλους εμάς. Στην κορυφή των κατηγοριών που την χρησιμοποιούν με μεγάλη άνεση για όλα τα παραπάνω είναι: πολιτικοί και δημοσιογράφοι.
Εμείς, σήμερα, θα ασχοληθούμε με τους δημοσιογράφους και λέω το εξής: αφού μεγαλώσαμε με την έννοια αυτή και φωνάζουμε δυνατά ότι η Ελλάδα είναι η μητέρα της δημοκρατίας, πώς κατέληξε τελικά να είναι η χώρα των Κινέζων; Δε μιλάω για τους πραγματικούς, αυτούς που έχουν κατακλύσει το κέντρο της Αθήνας, αλλά για τους άλλους, αυτούς που τους αντιγράφουν και το “παίζουν” Κινέζοι. Ναι το παίζουν “Κινέζοι” και μάλιστα με μεγάλη επιτυχία.
Η λογική μου λέει ότι σε μια δημοκρατική χώρα, οι πολίτες θα είχαν ίσες ευκαιρίες σε οποιονδήποτε τομέα εργασίας, ακόμα και στον δημοσιογραφικό.
Η λογική μου λέει ότι σε μια δημοκρατική χώρα, στον αφρό θα ήταν αυτοί που πραγματικά αξίζουν κι επ’ ουδενί οι “γλείφοντες έρποντες και με τα κέρατα τους”.
Η λογική μου λέει ότι σε μια δημοκρατική χώρα, οι υποψήφιοι για οποιοδήποτε αξίωμα θα είχαν τις στοιχειώδεις, τουλάχιστον, αξίες και αρχές.
Αντί όμως για την δική μου λογική, επικρατεί το ανάποδο, δηλαδή το παράλογο και πάει ως εξής:
Παράλογο θα ήταν σε μια δημοκρατική χώρα, οι πολίτες να είχαν ίσες ευκαιρίες σε οποιονδήποτε τομέα εργασίας, ακόμα και στον δημοσιογραφικό.
Παράλογο θα ήταν σε μια δημοκρατική χώρα, να είναι στον αφρό αυτοί που πραγματικά αξίζουν, αφού υπάρχουν οι “γλείφοντες έρποντες και με τα κέρατα τους”.
Παράλογο θα ήταν σε μια δημοκρατική χώρα, οι υποψήφιοι για οποιοδήποτε αξίωμα να είχαν τις στοιχειώδεις, τουλάχιστον, αξίες και αρχές. (Τι να τις κάνουν;)
Στην Ελλάδα λοιπόν του παραλόγου και του παραμυθιού της δημοκρατίας, της ελεύθερης έκφρασης του λόγου, φτάσαμε ο καθένας και η καθεμία να πατάει πάνω σε μνήμες, πάνω σε πόνο, πάνω σε ατυχήματα και γενικά σε οτιδήποτε μπορεί να προκαλέσει το δημόσιο αίσθημα, με απώτερο σκοπό ακριβώς το να προκαλέσει, ώστε αυτό να τον/την βοηθήσει να βγει από την ανυπαρξία του κι ο κόσμος να ασχοληθεί μαζί τους.
Στην πολιτική σκηνή από την πολιτική ανυπαρξία, βγήκε ένας πρώην υπουργός και πρώην ζωντανός που είπε το περίφημο: “Μαζί τα φάγαμε”. Να δεχτώ ότι μπορεί όντως μαζί να τα φάγαμε, αλλά αγαπητοί φίλοι και φίλες, άλλο να τρως 1-2 πιάτα αρνί κι άλλο να τρως όλη τη σούβλα και να στέλνεις να σου φέρουν και 2η.
Πάμε τώρα στην δημοσιογραφική σκηνή, γιατί παραπάνω είπα ότι με αυτήν θα ασχοληθώ. Εκεί τα πράγματα περιπλέκονται, υπάρχουν προκριματικοί αγώνες για να μπεις στους ομίλους των δημοσιογράφων που θα έχουν βήμα στα Μέσα Μαζικής Ενημέρωσης. Πρωινές – μεσημεριανές – απογευματινές και βραδινές εκπομπές χειραγωγούν τον κοσμάκη αφού όμως πρώτα οι πρωταγωνιστές – παρουσιαστές, έχουν κάνει την ανάλογη προετοιμασία για να κατέβουν στον αγώνα. Έχουν πάρει τις εντολές πριν καν βγουν στο γυαλί και τις επαναλαμβάνουν μάλιστα στον προπονητή – αρχισυντάκτη, μην τύχει κι άθελα του κάνει κανα φάουλ κι εκτεθούμε.
Υπάρχουν όμως και κάποιες ειδικές κατηγορίες που δεν χρειάζονται προκριματικοί αγώνες, μπαίνουν απευθείας στους ομίλους. Ιδιαίτερα προσόντα δε χρειάζονται, αρκεί να έχεις τα 3 βασικά. Το 1ο είναι να είσαι εξ’ αγχιστείας ανιψιός/α του εκάστοτε διορισμένου Πρωθυπουργού, το 2ο να είσαι υποψήφιος/α Ευρωβουλευτής και το 3ο να έχεις δικό σου έμπιστο συνεργείο καθαρισμού, ώστε να καθαρίζει το πλατό από την σιελόρροια του παρουσιαστή και των καλεσμένων, μετά το πέρας της εκπομπής.
Θα μιλήσουμε τώρα για την 2η βασική κατηγορία, αυτή του υποψήφιου Ευρωβουλευτή και θα αναφερθώ συγκεκριμένα σε μια δημοσιογράφο της οποίας η καριέρα άρχισε και τελείωσε σε τι; Μα σε κρατικό κανάλι. Σε τι άλλο κανάλι μη – κρατικό θα μπορούσε να κάνει εκπομπή και να πληρώνεται, όταν αυτοί που παρακολουθούσαν την εκπομπή της είναι το τεχνικό προσωπικό της εκπομπής και το πολύ – πολύ οι συγγενείς του/της καλεσμένου/ης; Και του/της καλεσμένου/ης, ίσως όχι όλοι, μπορεί κάποιοι να είχαν διαφορές μαζί του/της!!
Η δημοσιογράφος αυτή λοιπόν, μετά τα τρομερά ποσοστά τηλεθέασης που αγγίζουν το 0,001%, αποφασίζει να κάνει ένα νέο άλμα στην μακρά καριέρα της ως παρουσιάστρια κρατικού καναλιού και να ασχοληθεί με τα κοινά!! Όχι όμως με τα κοινά της χώρας μας, αλλά της Ευρώπης. Είναι αυτό που λέμε ότι το μέγεθος της προσωπικότητάς της εγκλωβίζεται στην Ελλάδα και χωράει μόνο στα Ευρωπαϊκά σύνορα.
Υποψήφια λοιπόν Ευρωβουλευτής με το ψηφοδέλτιο της κυβέρνησης, της Νέας Δημοκρατίας.
Λυπάμαι αγαπητοί αναγνώστες/ριες που από μένα θα μάθετε ότι, λόγω της υποψηφιότητάς της, οι εκπομπές της αναβάλλονται μέχρι το πέρας των Ευρωεκλογών. Πραγματικά δεν με πειράζει που η κ. Βίκυ Φλέσσα θα κατέβει σαν Ευρωβουλευτής. Με πειράζουν όμως οι δηλώσεις της, τις οποίες θεωρώ απαράδεκτες, ειδικά όταν η ίδια αναφέρει ότι είναι μητέρα και γιαγιά. Πώς γίνεται να έχει αυτές τις 2 “μαγικές” ιδιότητες και να τις ανακατεύει με την πολιτική της προσπάθεια; Πώς γίνεται να είσαι μητέρα και γιαγιά και να δηλώνεις με κυνισμό, ασέβεια και αλαζονεία, κατά την άποψή μου, «ότι τα παιδιά στα Τέμπη τα σκοτώσαμε όλοι μαζί», ότι «στο Μάτι τους κάψαμε όλοι και όλες μαζί», δίνοντας άλλοθι ευθυνών στις κυβερνήσεις Τσίπρα, Μητσοτάκη;
Λυπάμαι πραγματικά που για να βγει από την αφάνεια χρησιμοποιεί αυτές τις κουβέντες, ενώ γνωρίζει πολύ καλά ότι από αυτά τα 2 γεγονότα έχουμε θρηνήσει αθώους ανθρώπους που έγιναν μάρτυρες της κρατικής ανικανότητας να προστατέψει τον πολίτη. Έγιναν μάρτυρες των συμβάσεων και των συμφωνιών που οι όμοιοί της υπέγραψαν και ποτέ δεν εφάρμοσαν.
Σε μια δημοκρατική χώρα, η δικαιοσύνη θα είχε επέμβει και θα την είχε καλέσει να αποδείξει αυτά που λέει, αλλά είπαμε στην Ελλάδα που επικρατεί το παράλογο, ο καθένας έχει το δικαίωμα να λέει ό,τι θέλει, εκτός από τον πολίτη. Ο πολίτης θα διωχθεί, αν τολμήσει να πει κάτι εναντίον της κυβέρνησης, εφόσον με νόμο έχει πλέον καταργηθεί η ελευθερία λόγου (γραπτού – προφορικού) κι έκφρασης.
Να μας πει η κ. Φλέσσα τι στοιχεία έχει για αυτά που λέει; Κάηκε κάποιος δικός της; Σκοτώθηκε στο τρένο κάποιος δικός της; Κανονικά, αυτό το άρθρο θα είχε μια πιο σκληρή απάντηση στην μητέρα, γιαγιά κ. Φλέσσα αν το έγραφε κάποια γυναίκα αρθρογράφος, αλλά νομίζω ότι κι η δική μου απάντηση είναι αξιόλογη όντας πατέρας.
Απευθύνω στην κ. Φλέσσα θυμωμένος το εξής μήνυμα και κλείνω το άρθρο:
κ. Φλέσσα εγώ και κανένας γνωστός ή γνωστή μου δεν σκότωσε κανένα παιδί στα Τέμπη.
κ. Φλέσσα εγώ και κανένας γνωστός μου δεν έκαψε κανέναν στο Μάτι, αντιθέτως ΕΣΕΙΣ ΚΑΙ ΟΙ ΟΜΟΙΟΙ ΣΑΣ στερήσατε τη ζωή σε έναν αγαπημένο μου συνάδελφο, καθώς και τη μητέρα του και τον πατέρα του. Εμείς, οι πολίτες, ούτε του Φρέντυ Κρούγκερ μοιάζουμε, αλλά ούτε και του Νέρωνα.
Σας καλώ να πάρετε πίσω την αισχρή αυτή δήλωσή σας και να ζητήσετε δημόσια συγγνώμη. Αν είχα την δυνατότητα θα κινούμουν νομικά εναντίον σας, μόνο και μόνο για να καταλάβετε ότι όλα τα πράγματα έχουν ένα όριο κι εσείς το ξεπεράσατε στο βωμό του να ψηφιστείτε για την Ευρωβουλή….