Αμέρισσα Αποκρεμιώτη
Άφωνους μας άφησε, πριν από λίγες μέρες, η επίσημη ανακοίνωση από την Ομοσπονδιακή Εισαγγελία του Βελγίου, με την οποία αρνείται την άρση της βουλευτικής ασυλίας της φερόμενης ως εμπλεκόμενη στο σκάνδαλο βελγίδας ευρωβουλευτή Mari Arena.
Συγκεκριμένα, στο δελτίο τύπου επισημάνθηκε, ότι προς το παρόν «δεν τίθεται αίτημα για άρση της βουλευτικής ασυλίας στην περίπτωση της Βέλγου βουλευτή».
Σύμφωνα με τον βελγικό τύπο η Arena, αναμφίβολα, έχει στενούς δεσμούς με αρκετούς ανθρώπους, που εμπλέκονται στο σκάνδαλο του Qatargate, μεταξύ των οποίων ο Ιταλός, πρώην ευρωβουλευτής, Pier Antonio Panzeri (ο φερόμενος ως ο εγκέφαλος του κυκλώματος που έχει ήδη παραδεχτεί την δωροδοκία του από το Κατάρ και το Μαρόκο) και ο πρώην εισαγγελέας της υπόθεσης, Μισέλ Κλεζ, ο οποίος ουδέποτε την κάλεσε σε ανάκριση.
Η εισαγγελία των Βρυξελλών απαντά στις κατηγορίες των παραπάνω δημοσιευμάτων, αναφέροντας ότι:
«Ως μέρος των πολυάριθμων ερωτήσεων που τέθηκαν τις τελευταίες ημέρες από τον Τύπο, η ομοσπονδιακή εισαγγελία υπενθυμίζει ότι η συντριπτική πλειονότητα των πράξεων ενημέρωσης, δεν απαιτεί αίτημα για άρση της βουλευτικής ασυλίας σε περίπτωση βουλευτή, είτε του βελγικού, είτε του ευρωπαϊκού Κοινοβουλίου»
Πέρυσι, τέτοια εποχή, είχαμε εκπλαγεί από το παράδειγμα των βελγικών αρχών για την αποτελεσματικότητα και πλήρη μυστικότητα στα πλαίσια όλης της διαδικασίας διεξαγωγών έρευνας και προώθησης της δικογραφίας του “Qatargate”, κάτι που στην Ελλάδα φάνταζε σενάριο επιστημονικής φαντασίας.
Ήταν τότε, που η δική μας ευρωβουλευτής Εύα Καϊλή και ο Ιταλός Αντόνιο Παντζέρη, κυριολεκτικά, “πιάστηκαν στα πράσα”.
Όμως, η τότε επιτυχία των αρχών του Βελγίου μετατράπηκε σε μεγάλη απογοήτευση, αφού πλέον βλέπουμε, ότι η κάλυψη πολιτικών προσώπων υπό την ομπρέλα της ασυλίας δεν είναι μόνο ελληνικό φαινόμενο, αλλά και ευρωπαϊκό.
Στη χώρα μας, η προστασία με ασυλία “κραταιών και αρχόντων” έχει επανειλημμένα αποδείξει την άδικη εξαίρεσή τους από τη θεμελιώδη αρχή του κράτους δικαίου! Δηλαδή την ισότητα ενώπιον του νόμου! Αυτό έχει οδηγήσει σε καταδίκες της Ελλάδας από το Ευρωπαϊκό Δικαστήριο Ανθρωπίνων Δικαιωμάτων (Στρασβούργο).
Σήμερα, από την εισαγγελία των Βρυξελλών, οι ανακοινώσεις περί “μη αναγκαιότητας για άρση ασυλίας” της κυρίας Αρενά έγιναν, σαν να επρόκειτο για το απλούστερο των αδικημάτων.
Παρά την χαλαρή έκφραση στο λεκτικό των Βέλγων, η ουσία είναι ότι αυτό που συνέβη με το σκάνδαλο Qatargate, όσον αφορά την προώθηση συμφερόντων κάποιων χωρών (Κατάρ και Μαρόκο στη συγκεκριμένη περίπτωση) εις βάρος άλλων, είναι κάτι παραπάνω από πολύ σοβαρό. Διότι εδώ έχουμε να κάνουμε με εγκλήματα εις βάρος του συνόλου των πολιτών.
Αξιοσημείωτο είναι επίσης, ότι οι δικηγόροι κάποιων κατηγορουμένων που σχετίζονται με το σκάνδαλο, ζήτησαν από το Ευρωπαϊκό δικαστήριο να διερευνήσει, εάν παραβιάστηκε η βουλευτική τους ασυλία στο πλαίσιο των περσινών ερευνών των βελγικών αρχών… Δηλαδή εκεί που μας χρωστούσαν μας πήραν και το βόδι!
Σε ένα κράτος δικαίου και σε μία ένωση κρατών που αξιώνουν να έχουν πραγματική δικαιοσύνη, μόνο με την υποψία τέλεσης αδικήματος από δημόσιο λειτουργό, θα έπρεπε όλοι οι πιθανοί ένοχοι να “ξεψαχνίζονται” εξονυχιστικά και αυτομάτως, να μην υφίσταται ασυλία. Όπως θα γινόταν με οποιονδήποτε πολίτη που τελεί ένα αδίκημα, και μάλιστα μικρότερης σημασίας.
Και εδώ δημιουργείται η εύλογη απορία, εάν οι κυβερνώντες και οι δημόσιοι λειτουργοί εμπιστεύονται τη δικαιοσύνη και τις αρχές, τόσο της χώρας τους (στις οποίες συμπεριλαμβάνονται και οι ίδιο!!) όσο και της Ευρωπαϊκής Ένωσης, γιατί να χρειάζονται την ασυλία;;;
Η ασυλία, μπορεί να προστατεύσει τις παραβιάσεις δικαιωμάτων και την πολιτική διαφθορά. Τα τελευταία γεγονότα το αποδεικνύουν περίτρανα, με το μεγαλύτερο σκάνδαλο ακεραιοτητας στην ιστορία της Ευρωπαϊκή Ένωσης, να μην είναι μόνο το Qatargate, αλλά η παρεμπόδιση της τιμωρίας των υπευθύνων για αυτό και όλων όσων έπονται…
Και για θέσουμε το ζήτημα στην δίκαιη και ορθή βάση, το νομοθετικό πλαίσιο αλλά και η ίδια η ουσία μιας πολιτείας αξιών και αρχών, θα έπρεπε να είναι τέτοια, που ποτέ να μην μπορούσε να φτάσει στο σημείο ένα πολιτικό ή δημόσιο πρόσωπο να αδικήσει ή να εγκληματίσει. Θα έπρεπε να μην μπορεί καν να κινηθεί υπόγεια και μυστικά, εφόσον το έργο του δεν αφορά μόνο τον ίδιο, αλλά ολόκληρο το κοινωνικό σύνολο.
Αντίθετα, με τον υφιστάμενο κυκεώνα νόμων και τα “παραθυράκια”του, ένας απλός νόμος θα έπρεπε να ισχύει κι αυτός δεν είναι άλλος παρά, “ο Νόμος της Δημοσιότητας”!
Δηλαδή, να έχει η εκάστοτε αρχή και ο εκάστοτε δημόσιος λειτουργός το δικαίωμα να κάνει ό,τι θέλει, αρκεί το κίνητρο των πράξεων του, των επιλογών του και των εκφράσεων του, να είναι σε δημόσια θέα και η κάθε πράξη του να εκτίθεται δημόσια και να είναι καταξιωμένη με αρετή.
Τίποτα δεν θα έπρεπε να είναι απομονωμένο και κρυφό από το σώμα της πολιτείας. Αν ήταν σε ισχύ αυτός ο Νόμος, τότε θα μπορούσαμε πραγματικά να μιλάμε για κράτος δικαίου και για διαφάνεια.