Εδώ και λίγες μέρες ‘’φιγουράρουν’’ στα ελληνικά site τα μαύρα νούμερα της εγκληματικότητας των ανηλίκων. Πιο συγκεκριμένα, για το 2023, η Αστυνομία εντόπισε περισσότερα από 10.700 περιστατικά παραβατικότητας από ανηλίκους. Ο αριθμός αυτός αυξήθηκε σημαντικά κατά τους πρώτους οκτώ μήνες του 2023, υπερβαίνοντας τα περιστατικά που καταγράφηκαν το 2022.
Σύμφωνα με τις παρατηρήσεις που έγιναν στην ημερίδα που διοργάνωσε το περιφερειακό τμήμα Θεσσαλονίκης του Ελληνικού Ερυθρού Σταυρού για τον σχολικό εκφοβισμό, εξαρθρώθηκαν 17 συμμορίες ανηλίκων, οι οποίες εμπλέκονταν σε περιπτώσεις σκληρής βίας.
Αυτή η τρομακτική εμπλοκή των ανηλίκων σε εγκληματικές δραστηριότητες δείχνει ότι η ελληνική κοινωνία αντιμετωπίζει σοβαρά και επικίνδυνα προβλήματα. Και αν πραγματικά ψάχνουμε για το ‘’τις πταίει’’, ας μην κοιτάμε πολύ μακριά… Φτάνει να στρέψουμε το βλέμμα μας στην πολιτική σκηνή της Ελλάδας, της οποίας οι αποφάσεις και οι πολιτικές έχουν οδηγήσει τη χώρα σε αυτήν την ζοφερή πραγματικότητα. Διότι η διάλυση του θεσμού της οικογένειας, η υποβάθμιση του εκπαιδευτικού συστήματος, η προώθηση λανθασμένων προτύπων αποτελούν αποκλειστικά δικές της επιλογές.
Η διάλυση του θεσμού της οικογένειας αποτελεί ένα από τα πιο εμφανή σημάδια της κοινωνικής κατάπτωσης. Η έλλειψη υποστήριξης για τις οικογένειες, η ανεργία, οι χαμηλοί μισθοί και οι ανεπαρκείς κοινωνικές παροχές έχουν οδηγήσει σε αύξηση της φτώχειας, της κοινωνικής ανισότητας και κατα συνέπεια της εγκληματικότητας.
Σε ένα πολιτειακό περιβάλλον που καλλιεργεί μόνο την ανασφάλεια και παράγει συνεχόμενο άδικο στους πολίτες του , το κυρίαρχο δόγμα είναι το ‘’ο σώζων εαυτόν σωθήτω’’. Πως αλλιώς; Είναι θέμα επιβίωσης απέναντι σε ένα κράτος που στρέφεται ενάντια στα κύτταρά του. Αυτό μας διδάσκει ο κρατικός μηχανισμός, την εγκληματικότητα και την ‘’λαμογιά’’ προκειμένου να υπάρχουμε. Θα μπορούσαν, λοιπόν, τα παιδιά μας να πράττουν κάτι διαφορετικό; Εμάς αντιγράφουν…
Η παιδεία θα μπορούσε να λύσει εύκολα το θέμα. Όμως, είπαμε, μιλάμε για το ελληνικο κράτος που πάσχει απο βαρύτατο ‘’αυτοάνοσο’’ νόσημα και έχει καταστρέψει ακόμα και τις πιο θεμελιώδεις δομές του. Το εκπαιδευτικό σύστημα, αντί να αναδείξει και να ενθαρρύνει το δυναμικό και τις ικανότητες των νέων παρουσιάζεται, απλά, ανίκανο να ανταποκριθεί ακόμα και στις πιο βασικές απαιτήσεις τους. Η έλλειψη επενδύσεων, η κομματική παρεμβατικότητα (που προστατεύει και προωθεί σχέδια των φίλιων μεγαλοεπιχειρηματιών) και οι ανεπαρκείς μεταρρυθμίσεις στην παιδεία έχουν οδηγήσει σε ένα σύστημα που δυσκολεύει τους νέους να αναπτύξουν τις δεξιότητες τους, τα ταλέντα τους , τον δυναμισμό τους ωστε να μετουσιώσουν την ορμή της ηλικίας τους σε δημιουργία.
Επιπλέον, η προβολή λανθασμένων προτύπων από πολιτικούς και μέσα ενημέρωσης έχει δημιουργήσει ένα περιβάλλον όπου ο σεβασμός, η διαφάνεια και η ενίσχυση των ανθρώπινων αξιών δεν αποτελούν προτεραιότητα. Η κοινωνία παρουσιάζει συνεχείς ενδείξεις διαστρέβλωσης της δημόσιας συνείδησης και των αξιών.
Σίγουρα δεν είναι τυχαίο ότι και το φαινόμενο της παιδικής παραβατικότητας εντάθηκε απο τα χρόνια του κορωνοιου και μετά. Ο εγκλεισμός λόγω της πανδημίας ανέδειξε τις εγγενείς αδυναμίες του πολιτικού συστήματος και της κοινωνίας συνολικά.
Πολλά θα μπορούσαμε να πούμε για το θέμα, άλλωστε όλοι αντιλαμβανόμαστε τι γίνεται και το τι πάει στραβά. Επομένως, όλοι μας αναγνωρίζουμε, πλέον, πως είναι επιτακτική η ανάγκη της αλλαγής μέσω της επαναφοράς των ανθρώπινων αξιών στο επίκεντρο της προσοχής μας αν θέλουμε να εξασφαλίσουμε την βιωσιμότητα.
Είπαμε πιο πάνω, πως το επικρατούν δόγμα της Ελληνικής Κοινωνίας είναι το ‘’ο σώζων εαυτόν σωθήτω’’, πρόκειται για χρησμό που έδωσε το Μαντείο των Δελφών το 480 π.Χ. απαντώντας σε σχετικό αίτημα των Αθηναίων τι να κάνουν έναντι της μεγάλης περσικής εκστρατείας. Ο χρησμός αυτός, ως έκφραση, αποτελεί μία από τις σημαντικότερες ιστορικά καταγεγραμμένες προτροπές φιλαυτίας.
Σήμερα στην θέση των Περσών να βάλουμε τις ελληνικές διοικήσεις , διότι αυτοί είναι οι εχθροί μας και στη θέση της φιλαυτίας, που συνεπάγεται την αδιαφορία για τις ανάγκες των άλλων, ας βάλουμε την συλλογικότητα. Οι ανάγκες το ενός είναι ανάγκες όλων, επομένως όλοι το ίδιο επιδιώκουμε. Να ζούμε σε ένα περιβάλλον αφθονίας, με Δημοκρατία, Ελευθερία, Ισότητα, Διαφάνεια και Δικαιοσύνη…
Αυτές είναι οι αξίες που διέπουν την ανθρώπινη σκέψη , η οποία εξασφαλίζει την ευημερία όλων και η τελευταία εδραιώνεται μόνο με την συμμετοχή του συνόλου στις δημόσιες αποφάσεις. Επομένως, αλλαγή του υφιστάμενου τρόπου σκέψης και δράσης χρειάζεται προκειμένου να έχουμε τη θεραπεία της ‘’αυτοάνοσης’’ ελληνικής πολιτείας.
Σ.Α.