Ανάμεσα στις 27 χώρες της ΕΕ, η Ελλάδα κατέχει την αρνητική πρωτιά στο ποσοστό ατόμων χαμηλού μορφωτικού επιπέδου που θεωρούνται φτωχά και αναφέρει την ορολογία “υποκειμενική φτώχεια”.
🕙 Εκτιμώμενος χρόνος ανάγνωσης 2 λεπτά
Η Eurostat δημοσίευσε στοιχεία τα οποία κατατάσσουν την Ελλάδα στην τελευταία θέση ανάμεσα σε 27 χώρες της Ευρωπαϊκής Ένωσης με ποσοστό 81,6%.
Η Ευρωπαϊκή Στατιστική Υπηρεσία, απ’ όπου προέρχονται τα εν λόγω ποσοστά, συγκαταλέγει την Ελλάδα πρώτη σε μια ακόμη αρνητική πρωτιά!
Ας δούμε όμως τί θεωρεί η Ευρωπαϊκή Ένωση “υποκειμενική φτώχεια”.
Ως ορισμό, η Ε.Ε αναφέρει ότι “υποκειμενική φτώχεια είναι η αντίληψη του ατόμου για την οικονομική και υλική του κατάσταση” και αναφέρει επίσης, ότι αυτό είναι μια “ιδέα” που βασίζεται σε αποτελέσματα από τις “στατιστικές” της ΕΕ. Πάλι οι στατιστικές μπροστά μας! Τελικά, μας κυβερνούν οι στατιστικές ή οι αποφάσεις της κυβέρνησης κάθε χώρας;
Αυτοί που λαμβάνουν αποφάσεις για την αντιμετώπιση της φτώχειας, αλλά και του μορφωτικού επιπέδου των πολιτών, είναι η εκάστοτε κυβέρνηση της χώρας μας και σαφώς οι αποφάσεις που έχουν πάρει εδώ και δεκάδες χρόνια, διαχώρισαν τους έλληνες πολίτες σε προνομιούχους και μη.
Με αυτόν τον τρόπο και με τις ιδιωτικοποιήσεις των κοινωνικών υπηρεσιών, η Υγεία και η Παιδεία έγιναν στην χώρα μας είδη πολυτελείας. Αν μη τι άλλο και στα δυο προηγούμενα θα έπρεπε να έχουν δωρεάν πρόσβαση όλοι οι Πολίτες. Έτσι “για να βρεις την υγειά σου”, πρέπει να έχεις “γεμάτο πορτοφόλι” και για να σπουδάσεις τα παιδιά σου με τόσα φροντιστήρια που χρειάζονται, θα πρέπει να πουλήσεις την μισή περιουσία σου, αν βέβαια έχεις…
Όταν λοιπόν προωθούνται με τις “στατιστικές” και τα γκάλοπ, τέτοιες “ειδήσεις” περί “αρνητικής πρωτιάς” της χώρας μας, θα πρέπει να αναφέρονται όλοι οι παράμετροι, όχι μόνο το αποτέλεσμα. Κυρίως, θα πρέπει να αναφέρεται η αιτία που προκάλεσε αυτό το αρνητικό αποτέλεσμα.
Στην προκειμένη περίπτωση, το αίτιο είναι η “κυβέρνηση των αρίστων” αλλά και κάθε άλλη κυβέρνηση που έλαβε αποφάσεις κατά της Δημόσιας Υγείας, κατά της Παιδείας και κάθε άλλης κοινωνικής παροχής. Έλαβε δηλαδή αποφάσεις κατά του βιοτικού και μορφωτικού επιπέδου των Πολιτών της, κάτι που μια σοβαρή και Ευνομούμενη Πολιτεία, θα τα είχε φροντίσει και τα είχε εξασφαλίσει εξ ΑΡΧΗΣ.
Οι αποφάσεις των κυβερνήσεων είναι στην ουσία ο λόγος, που σήμερα μιλάμε για φτώχεια, ενώ ζούμε στον πλανήτη της ΑΦΘΟΝΙΑΣ που μας παρέχει τα πάντα. Αυτοί τελικά που στερούν τον πλούτο πνευματικών και υλικών αγαθών από τους Πολίτες είναι οι ίδιες οι Κυβερνήσεις και οι συν αυτώ επιτελικοί ειδικοί κάθε ειδικότητας σύμβουλοι, που “φροντίζουν” να μην αναγνωρίσει ο Πολίτης τον πραγματικό του Πλούτο, ώστε να τον απολαμβάνουν οι ίδιοι.
Αντί λοιπόν να μιλάμε για “υποκειμενική φτώχεια”, θα ήταν δίκαιο να μιλάμε για “αντικειμενική εκμετάλλευση” των Πολιτών, από τους εκάστοτε κυβερνώντες με τα επιτελεία τους και τα κομματικά τους στελέχη, που διαδοχικά συμπληρώνει ο ένας τον άλλον, με στόχο και σκοπό την απόλυτη φτωχοποίηση των Πολιτών, που μόνο “υποκειμενική” δεν είναι.
Αυτό όμως τι μπορεί να σημαίνει; Εμείς οι Πολίτες δεν έχουμε μερίδιο ευθύνης σε όλα αυτά που συμβαίνουν; Διότι μην ξεχνάμε, εμείς είμαστε αυτοί που τους δίνουμε την δύναμη να μας διοικούν. Ή μήπως όχι;
Αρθρογραφία: Δημήτριος Βασιλειάδης