Γράφει ο Αντώνης Χριστόπουλος
2023 μια χρονιά αξέχαστη σε αθλητικό επίπεδο με πολύ ευχάριστες στιγμές, αλλά και πολύ δυσάρεστες! Μια χρονιά που έφερε πολλά μετάλλια και σε ατομικό επίπεδο, αλλά και σε εθνικό. Με αθλητές που διψάνε για διακρίσεις που έχουν διάθεση για δουλειά, βάζοντας στόχους υψηλούς. Αθλητές χαρισματικούς, που τους βλέπεις στην προπόνηση να γυαλίζει το μάτι τους για διάκριση για πρωτιά, όπως λέμε στην απλή λαϊκή διάλεκτο.
Παιδιά, όπου ξεκινούν την αθλητική σταδιοδρομία από μικρή ηλικία 5 και 6 χρόνων, τα οποία έχουν ολοένα και πιο βεβαρημένο πρόγραμμα, όσο μεγαλώνουν, προσπαθώντας να φέρουν σε ισορροπία σχολείο, ξένη γλώσσα και άθλημα. Ελληνόπουλα που ξεκίνησαν την ζωή τους με όνειρα για το μέλλον και από πίσω τους, οι γονείς τους ως πραγματικές κολώνες στήριξης να παρέχουν στα παιδιά τους οτιδήποτε χρειαστούν, για να φτάσουν εκεί που τα παιδιά τους έχουν οραματιστεί. Το υψηλότερο βάθρο που θα τους στέψει πρωταθλητές.
Οι πραγματικά φιλότιμες προσπάθειες που κάνουν παιδιά και γονείς εδώ στην Ελλάδα μας είναι άξιες επαίνου! Αξίζουν πολλά συγχαρητήρια σε αυτές τις οικογένειες.
Υπάρχει όμως σε αυτή την υπόθεση και ένα ΑΛΛΑ… Το οποίο “αλλά” έρχεται και γκρεμίζει τους κόπους και τα όνειρα κάποιων παιδιών. Και αυτό το “αλλά” είναι η κρατική αδιαφορία. Θα θέσω, ένα παράδειγμα ενός αθλητή της άρσης βαρών, του Θοδωρή Ιακωβίδη, (όλοι τον θυμούνται) μετά το τέλος των Ολυμπιακών αγώνων του Τόκιο, που μπροστά τους δέκτες της τηλεόρασης, ξέσπασε σε λυγμούς, δηλώνοντας ότι δεν είχε καμία υποστήριξη από την πολιτεία.
Ο Έλληνας πρωταθλητής είπε χαρακτηριστικά: “Έχω κουραστεί πάρα πολύ και δεν αντέχω άλλο αυτή την κατάσταση. Είναι πολύ λυπηρό να ντρέπεσαι να πας στον φυσιοθεραπευτή, γιατί δεν σου παίρνει χρήματα, γνωρίζοντας την οικονομική κατάσταση σου.”
Να υπενθυμίσουμε ότι ο Ιακωβίδης σήκωσε στο σύνολο 338 κιλά, (156 στο αρασέ και 182 στο ζετέ), με δάκρυα στα μάτια, ακόμα ανέφερε μεταξύ άλλων, ότι είναι η τελευταία φορά που φοράει το εθνόσημο και ζήτησε συγγνώμη, αν στεναχώρησε κάποιους. Αξίζει να τονίσουμε ότι την ίδια ώρα, ο τότε υφυπουργός αθλητισμού, Λευτέρης Αυγενάκης ενέκρινε 19.840€ για φωτογραφική κάλυψη και βίντεο στο Τόκιο, στο πλαίσιο των δημοσίων σχέσεων του υφυπουργού. Ένα κόστος πρόκληση!
Εδώ λοιπόν ανέφερα ένα μόνο πικρό παράδειγμα, από τα εκατοντάδες που υπάρχουν στην χώρα που γέννησε τον αθλητισμό. Τον υγιή ανταγωνισμό και συναγωνισμό. Το αθλητικό ιδεώδες την αθλητική παιδεία! Ξέρετε, πόσα χαρισματικά παιδιά, αγόρια- κορίτσια, χάνονται κάθε χρόνο, γιατί δεν μπορούν να ανταποκριθούν στις οικονομικές υποχρεώσεις, που απαιτεί κάθε άθλημα; Ξέρετε, πόσα παιδιά φτάνουν σε τέτοια αδιέξοδα, όπως αυτό το παλικάρι, ο Ιακωβίδης; Έχω πάρα πολλά παραδείγματα να σχολιάσω γιατί κινούμαι πολλά χρόνια σε αθλητικούς χώρους. Με βάση την εμπειρία μου, θα πω τούτο: Οι Έλληνες αθλητές γίνονται πρωταθλητές, υπερπηδώντας τα εμπόδια που τους βάζει η πολιτεία. Φροντίζει ΠΑΝΤΑ να βάζει σε θέσεις- κλειδιά, καρεκλοκένταυρους! Ανθρώπους αδιάφορους, χωρίς να έχουν σχέση με αθλητισμό, όπου το μόνο πράγμα, που τους ενδιαφέρει, είναι να μπαίνει ο μισθός τους κάθε τέλος του μήνα στην τσέπη τους! Αυτό. Τίποτε άλλο!
Φαντάζεστε, ο ελληνικός αθλητισμός να είχε άτομα διοικητικά φωτεινά, με αγάπη για τον αθλητισμό; Οι αθλητές να είναι καλυμμένοι με κρατικά έξοδα σε οτιδήποτε χρειαστούν; Να έχουν αίθουσες γυμναστικής με θέρμανση τον χειμώνα και κλιματισμό το καλοκαίρι, τελευταίας τεχνολογίας όργανα γυμναστικής, ιατρική παρακολούθηση, διατροφολόγους, γυμναστές κλπ…
Αν υπήρχαν πραγματικές αθλητικές δομές, που να αγκάλιαζαν τον αθλητή από μικρό παιδί, σήμερα οι Έλληνες αθλητές μόνο χρυσά μετάλλια θα φέρνανε από διεθνείς αγώνες! Αντ΄αυτού, βλέπουμε το παρακμιακό επίπεδο που έχει καταπέσει ο αθλητισμός στην Ελλάδα. Η τελευταία αθλητική όαση ήταν αυτή του Αγίου Κοσμά στο Ελληνικό και στον βωμό της “ανάπλασης” κατέστρεψαν ένα αξιόλογο αθλητικό κέντρο, που φιλοξενούσε εκατοντάδες αθλητές επαγγελματίες και ερασιτέχνες. Και το χειρότερο; Τους άφησαν έτσι… Χωρίς αθλητικό σπίτι. Αυτή είναι η κατάντια μας σήμερα. Παρακμή, χουλιγκανισμός και κάποιες φορές και αίμα! Μη ξεχνάμε τα πρόσφατα αιματηρά γεγονότα, με τον οπαδό της ΑΕΚ που δέχτηκε μαχαιριά πάνω σε επεισόδια με Κροάτες, μια μαχαιριά που του στοίχισε τη ζωή. Όπως και τον άτυχο αστυνομικό, ένα παλικάρι 31 ετών, που δέχτηκε ναυτική φωτοβολίδα στον μηρό, όπου μετά από λίγες μέρες έφυγε από την ζωή. Είναι ντροπή, εν έτει 2023-24 σε έναν αγώνα βόλεϊ, να χάνονται ανθρώπινες ζωές για πλάκα!
Ο αθλητισμός, κύριοι της Βουλής αντικατοπτρίζει την κοινωνία κάθε χώρας. Και κάποια στιγμή αυτή την “πλάκα”… θα πρέπει να την σταματήσουμε εμείς!