Αμέρισσα Αποκρεμιώτη
Ένα αδικαιολόγητο κλίμα εφορίας φάνηκε να αφήνει στους αρχηγούς μας, το αποτέλεσμα της επίσκεψη του Τούρκου πρωθυπουργού Ταγίπ Ερντογάν, πριν λίγες ημέρες στην Αθήνα, η οποία μάλιστα έδωσε την αφορμή να ξεκινήσει και πάλι μια αρκετά παλιά συζήτηση για να γραφτεί κοινό βιβλίο Ιστορίας των δύο κρατών, εισήγηση που επανέφερε η πρώην υπουργός Παιδείας Αννα Διαμαντοπούλου.
Τι κι αν πριν από 24 χρόνια, αλλά και μετέπειτα, δεν τελεσφόρησε η ίδια προσπάθεια, η Ελληνίδα πρώην υπουργός, καλεσμένη στην εκπομπή της ΕΡΤ για να σχολιάσει τη συνάντηση Ερντογάν, ανέφερε μεταξύ άλλων ότι «Το 2010, όταν έγινε η πρώτη συνάντηση υπουργικών συμβουλίων και συμμετείχε ως υπουργός Παιδείας, είχαμε κάνει μια προσπάθεια, η οποία ήταν απίστευτα δύσκολη και για την προετοιμασία της, για να συγγράψουμε ένα κοινό βιβλίο ιστορίας», συμπληρώνοντας πως «είναι ένα βιβλίο το οποίο θα έχουν όλοι οι μαθητές και θα διδάσκονται πέντε βασικά πράγματα. Είναι πολύ δύσκολο, αλλά αν τα καταφέρουμε, θα έχουμε κάνει ένα μεγάλο βήμα ανάμεσα στις δύο χώρες».
Ως Έλλην άνθρωποι αναρωτιόμαστε για το πως θα μπορούσε ποτέ να υπάρξει κοινής αποδοχής ιστορικό βιβλίο σε δύο χώρες όπου η μία, κατά τη διάρκεια της ιστορίας, έχει βάψει τα χέρια της με το αίμα από τη σφαγή των ανθρώπων της άλλης…
Να θυμίσουμε και τις ελληνικές δηλώσεις, όταν το 2001, ψηφίστηκε ο νόμος 2929 που κύρωσε τη διακρατική συμφωνία μεταξύ Ελλάδας-Τουρκίας για πολιτιστική συνεργασία, μεταξύ των τότε υπουργών Εξωτερικών των δύο χωρών, Γεωργίου Παπανδρέου και Ισμαήλ Τζεμ, ότι οι δύο χώρες «θα συνεργάζονται στην παρουσίαση της ιστορίας, της γεωγραφίας, του πολιτισμού και της οικονομίας της άλλης χώρας, ιδιαίτερα στα σχολικά βιβλία. Με αυτόν τον στόχο, θα συστήσουν μία Μικτή Επιτροπή Εμπειρογνωμόνων, η οποία θα ανταλλάξει και θα μελετήσει τα σχολικά βιβλία, για να προτείνει τη διόρθωση των ανακριβειών» και έτσι “να διδάσκεται σε όλα τα παιδιά της περιοχής μια πιο ισόρροπη εκδοχή της ιστορίας”
Ποια θα μπορούσε να είναι η πιο ισορροπημένη εκδοχή της ιστορίας; Όχι, δεν μπορεί να υπάρξει πιο ισορροπημένη εκδοχή της ιστορίας, του “ιστού της ροής” παρά μόνο παραχάραξη αυτής, αν σκεφτεί κανείς ότι ο ίδιος ο Ερντογάν είναι υποστηρικτής της εκδοχής ότι κατά την καταστροφή της Σμύρνης, οι Έλληνες υποχωρώντας, έβαλαν μόνοι τους φωτιά στα σπίτια τους!
Αιδώς!! το να ακούς μία τέτοια εκδοχή της ιστορίας, πόσο μάλλον, όταν υπάρχει και προτροπή από τους κυβερνήτες της δικής σου χώρας… Τελικά σύσσωμος ο πολιτικός μας κόσμος, ανεξαρτήτως κομμάτων, καίγεται τόσο πολύ για την εκτέλεση ανθελληνικών σχεδίων; Δεν ξεχνάμε, ούτε τη φράση στο βιβλίο της Ιστορίας της ΣΤ’ δημοτικού, γραμμένο από την πρώην βουλευτή της αριστεράς κας Μαρίας Ρεπούση ότι “Στις 27 Αυγούστου 1922 ο τουρκικός στρατός μπαίνει στη Σμύρνη. Χιλιάδες Έλληνες συνωστίζονται στο λιμάνι προσπαθώντας να μπουν στα πλοία και να φύγουν για την Ελλάδα...”
Πολύ θα θέλαμε, επίσης να δούμε την αντικειμενική και αξιολογικά ουδέτερη αφήγηση της ιστορίας για τη σφαγή (Γενοκτονία) των Ποντίων, την επανάσταση του 1821, την εισβολή στην ακόμα κατεχόμενη Κύπρο, αλλά και την ιστορία του αρχαίου Ελληνικού πολιτισμού, των Ελλήνων της Ιωνίας, όπου, ενώ στην πραγματικότητα Τουρκία και Τούρκοι δεν είχαν καν ακόμα εμφανιστεί, οι ίδιοι αναφέρουν αυτήν την εποχή ως “προ – τουρκικό” πολιτισμό!
Φαίνεται πως δυστυχώς καθόλου δύσκολο δεν είναι ένα τέτοιο βιβλίο να υποχρεωθούν να πάρουν όλοι οι Έλληνες μαθητές και να παρουσιαστεί ως απλά ένα ακόμα βιβλίο… τι κι αν στάζει αίμα Ελλήνων προγόνων…
Ένα απλά ακόμα βιβλίο όμως σαν αυτό, όχι μόνο υποδαυλίζει την καταστροφή της Εθνικής μας ταυτότητας, αλλά και εκτός από παραχαραγμένα ιστορικά γεγονότα, διατυπώνει και την εμμονική προσπάθεια των Ελληνικών κυβερνήσεων για γεφύρωση της σχέσης μας με την Τουρκία, χωρίς όμως η Τουρκία να έχει δεσμευτεί ή να έχει κάνει την παραμικρή νύξη, να περιορίσει τίποτα από την τεράστια διεκδικητική της ατζέντα, απέναντι στην Ελλάδα.
Είναι φυσιολογικό, ως πολίτες και ως κράτος, να επιδιώκουμε την ειρήνη και την ευημερία, αλλά στην περίπτωση Ελλάδας – Τουρκίας, η τεχνική του κατευνασμού των εκάστοτε κυβερνήσεων της χώρας μας, μας οδηγεί ως Έλληνες πολίτες σε λήθαργο, εθελοτυφλία και μη- αντίδραση, αντί μιας στάσης αντίδρασης με σθένος και ανδρεία σε ό,τι ανθελληνικό.
Εκείνη λοιπόν η υπόκλιση του Έλληνα υπουργού εξωτερικών Γιώργου Γεραπετρίτη στον Ταγιπ Ερντογάν – η επιτομή της υποτέλειας – μάλλον συνοψίζει με τον πιο ενδεικτικό τρόπο το κλίμα, τις διαθέσεις αλλά και τον πολιτικό χαρακτήρα αυτών που βρίσκονται στο τιμόνι της Ελλάς…