Γράφει ο Δημήτρης Αλαμπάνος
Επανέρχομαι στο φλέγον θέμα της επικαιρότητας, που έχει να κάνει με τη χρηματοδότηση της Ουκρανίας από τον προϋπολογισμό των κρατών – μελών της ΕΕ. Τις προηγούμενες εβδομάδες, η υπόθεση αυτή έδειχνε να “κολλάει”, εξαιτίας του πρωθυπουργού της Ουγγαρίας, ο οποίος απειλούσε ότι θα ασκήσει βέτο, αφού θεωρούσε άδικη και ασύμφορη για τη χώρα του την απόφαση αυτή. Από την πλευρά της η κεντρική διοίκηση της ΕΕ απείλησε την Ουγγαρία με παύση της χρηματοδότησής της από τα ευρωπαϊκά κονδύλια, κάτι που θα σήμαινε στην κυριολεξία οικονομική καταστροφή για τη χώρα και για τους πολίτες της.
Τελικά ο Βίκτορ Όρμπαν μετά από πολύωρες και … σκληρές διαπραγματεύσεις, υποχώρησε κάτω από το βάρος των απειλών της ΕΕ. Απευθυνόμενος μάλιστα στους πολίτες της χώρας του μέσω των δημοσιογράφων, όχι μόνο δεν απολογήθηκε για την άτακτη υποχώρηση από τις αρχικές του θέσεις, αλλά δήλωσε με στόμφο: «Έκανα τα πάντα για τη χώρα μου. Αν δεν είχε επιτευχθεί αυτή τη συμφωνία και η Ουγγαρία εξακολουθούσε να χρησιμοποιεί το δικαίωμά της στο βέτο, τότε οι 26 χώρες μέλη θα είχαν συμφωνήσει να στείλουν τα χρήματα στην Ουκρανία (…) και θα είχαν πάρει πόρους που προορίζονταν για την Ουγγαρία και θα τους έστελναν και αυτούς στην Ουκρανία. Αυτό γιατί θα ήταν καλό;», διερωτήθηκε και συνέχισε «Δεν στέλνουμε όπλα (στην Ουκρανία), παίρνουμε τα χρήματά μας από τις Βρυξέλλες και θα συνεισφέρουμε στην πολιτική χρηματοδότηση της Ουκρανίας». Πώς το είπε αυτό; Στην … “πολιτική χρηματοδότηση”; Μάλιστα.
Δεν ξέρω για σας, αλλά εγώ αισθάνομαι σα να ζω σε επανάληψη τις πολύωρες διαπραγματεύσεις Τσίπρα με τη Μέρκελ και την παρέα της το 2015. Τότε μάλιστα, η υποχώρηση ήταν πολύ πιο μεγάλη και ηχηρή, αφού είχε προηγηθεί το εκκωφαντικό ΟΧΙ του δημοψηφίσματος. Και τότε ο Τσίπρας ισχυρίστηκε ότι “διαπραγματεύτηκε σκληρά”. Αδιάψευστος μάρτυράς του ήταν και ο επιχείλιος έρπης που τον ταλαιπωρούσε για μέρες…
Όπως και να χει και οι δύο αυτές περιπτώσεις καταδεικνύουν το σκληρό και διόλου δημοκρατικό πρόσωπο της ΕΕ. Θα τολμούσα μάλιστα να προβλέψω, ότι η άτακτη υποχώρηση Όρμπαν θα αποτελεί για αρκετό καιρό, προηγούμενο προς αποφυγήν οποιασδήποτε σκέψης μπορεί να κάνει ο/η ηγέτης κάποιας χώρας για να διαφοροποιηθεί από την κεντρική γραμμή της Ένωσης. Ίσως μάλιστα αποτελέσει και αφορμή για να επανέλθει και τελικά να υλοποιηθεί η σκέψη κάποιων σκληροπυρηνικών ευρωπαίων για οριστική κατάργηση του βέτο. Από την άλλη, τα γεγονότα αυτά δίνουν αφορμή σε κάποιους να εκφράσουν την άποψη, πως τελικά στην ΕΕ όλοι είναι ένα παρεάκι και αυτά τα συμβάντα δεν είναι παρά σκηνοθετημένα παιχνίδια για τα μάτια του κόσμου.
Και όλα αυτά συμβαίνουν, ενώ η Ουγγαρία, όπως και όλα τα κράτη του πλανήτη (συμπεριλαμβανομένης της Ελλάδας φυσικά) υπογράφει κάθε χρόνο τους καταπιστευματικούς της λογαριασμούς, όπως αυτοί προέκυψαν μετά τη συνθήκη Bretton Woods. Και οι λογαριασμοί αυτοί περιέχουν ποσά που υπερκαλύπτουν οποιαδήποτε ανάγκη χρηματοδότησης της. Το ερώτημα που μένει να απαντηθεί είναι, αν ποτέ κάποιος ή κάποια πραγματικός/ή Ηγέτης μιας χώρας θα αποφασίσει να κάνει χρήση αυτών των λογαριασμών, προς όφελος της χώρας του και των πολιτών της.