Γράφει ο Άρης Μέττος
Μεγάλη συζήτηση γίνεται στα διάφορα μέσα ενημέρωσης και επικοινωνίας, σχετικά με την υιοθέτηση του ψηφιακού ευρώ στις αγορές της Ευρωπαϊκής ζώνης, ως μέσο συναλλαγής που θα αναβαθμίσει αισθητά την καθημερινότητά τους. Το συνεχώς μεταβαλλόμενο ψηφιακό περιβάλλον και η στροφή των Ευρωπαίων πολιτών στις ηλεκτρονικές αγορές ευνοεί την ανάπτυξη νέων ψηφιακών εργαλείων από τις τράπεζες. Τα πλεονεκτήματα όπως εμφανίζονται είναι πολλαπλά, η ανάγκη όμως ύπαρξης ενός ολοκληρωμένου νομικού πλαισίου, με έμφαση στην προστασία των προσωπικών δεδομένων, στην ασφάλεια των συναλλαγών και στην αντιμετώπιση των ηλεκτρονικών απειλών, καθυστερούν την όποια απόφαση από τα επίσημα Ευρωπαϊκά όργανα και θεσμούς.
Τα ψηφιακά νομίσματα (Central Bank Digital Currencies – CBDCs) πάντως, έχουν προκαλέσει παγκόσμιο ενδιαφέρον, με την Ευρωπαϊκή Κεντρική Τράπεζα (ΕΚΤ) να ξεκινά από την 1η Νοεμβρίου του 2023 την προπαρασκευαστική φάση του ψηφιακού ευρώ. Στην ουσία τα ψηφιακά νομίσματα θα λειτουργούν, στην αρχή τουλάχιστον, συμπληρωματικά με την χρήση μετρητών και λοιπών άλλων ψηφιακών μέσων αγορών και πληρωμών. Η διευκόλυνση των διασυνοριακών συναλλαγών, η χρήση τους από εταιρείες, ιδιώτες και δημόσιους οργανισμούς, η μη αποθήκευση των προσωπικών δεδομένων, κυρίως για λόγους προστασίας, αλλά και η εγγύηση της ΕΚΤ για καταθέσεις σε ψηφιακό νόμισμα είναι μερικά από τα χαρακτηριστικά, που συζητούνται από τα θεσμικά όργανα και τα τραπεζικά ιδρύματα, ως προαπαιτούμενα για της ευρεία χρήση των ψηφιακών νομισμάτων. Η διείσδυση των κρυπτονομισμάτων (με τα όποια προβλήματά τους) στις αγορές και η ψηφιοποίηση της οικονομίας έχουν ήδη οδηγήσει 11 χώρες στην δημιουργία των δικών τους ψηφιακών νομισμάτων, με πολλές να ακολουθούν.
Το θέμα όμως που προκύπτει και που θα έπρεπε να απασχολεί τους κρατικούς φορείς και την πολιτική ηγεσία κάθε χώρας είναι σε ποια οικονομία και με τι δεδομένα αναμένουν να εφαρμοστεί η ψηφιακή αυτή νομισματική επανάσταση. Μιλάμε σήμερα για πραγματικά κυρίαρχα κράτη με δικές τους κεντρικές τράπεζες; Υπάρχουν άραγε καθαρές πολιτικές θέσεις σε όλη την Ευρωζώνη, που απαλλαγμένες από στυγνά ιδιωτικά και τραπεζικά συμφέροντα, εξυπηρετούν και δουλεύουν για την ουσιαστική ευημερία και ανάπτυξη των πολιτών τους;
Δυόμισι αιώνες χρειάστηκε το σύγχρονο διεθνές χρηματοπιστωτικό κατεστημένο να εγκαθιδρύσει την παγκόσμια κυριαρχία του, δημιουργώντας στην κυριολεξία μια τεχνητή κοινωνία χρέους, βασισμένη στην ύπαρξη ενός δαιδαλώδους συστήματος εταιρειών, ιδιωτικών τραπεζών, επενδυτικών κεφαλαίων, χρηματαγορών κ.λπ με ένα και μόνο σκοπό, την υποδούλωση των κρατικών οντοτήτων και των πολιτών τους σε μια ατέρμονη διαδοχή δανεισμού και παραγωγής χρέους. Οικονομικοί δολοφόνοι, χρεοκοπίες κρατών, οικονομικά κραχ, πλειστηριασμοί, πόλεμοι, εκμετάλλευση κρατικών πλουτοπαραγωγικών πηγών, στρατευμένες πολιτικές και επιχειρηματικές δυνάμεις είναι μερικά μόνο από τα δεκάδες εργαλεία, που χρησιμοποιεί ένα καλά οργανωμένο μοντέλο διαχείρισης, που είναι εντελώς απόμακρο και σε αντίθετη αποστολή από την πραγματική παραγωγική δύναμη, τον ίδιο τον πολίτη.
Το δημόσιο χρέος της Ελλάδος έφτασε τα 402,9 δις στις 30.09.23 σε ποσοστό 168,3% του ΑΕΠ για πέρυσι, με στόχο να μειωθεί κάτω από το 150% μέχρι τέλος του 2025. Το ιδιωτικό χρέος των Ελλήνων πολιτών μεταξύ 2019-2022 παραμένει σταθερό στο 120% του ΑΕΠ. Το παγκόσμιο δημόσιο χρέος έχει φτάσει τα 92 τρις δολάρια με 30% από αυτό να ανήκει σε ανεπτυγμένες χώρες. Το δημόσιο χρέος των ΗΠΑ μόνο, βρίσκεται στα 31,46 τρις δολάρια… και η λίστα είναι τεράστια. Το ερώτημα που χρήζει απάντησης είναι ένα ΠΟΙΟΣ ΕΛΕΓΧΕΙ ΤΟ ΠΑΓΚΟΣΜΙΟ ΧΡΕΟΣ; Οικονομικές αναλύσεις επιφανών οικονομολόγων, διεθνείς οίκοι αξιολόγησης, χρηματαγορές (corporate stocks, future options, κρατικά ομόλογα, cds κ.λπ), επενδυτικά funds, μια σειρά από όρους, εταιρείες, οργανισμοί, κρατικοί θεσμοί, στοιχεία αλλόκοτα και περίεργα για τους απλούς πολίτες, εξυπηρετούν συγκεκριμένα συμφέροντα, υποστηριζόμενα από στρατιές στελεχών και υπαλλήλων, που εξαγοράζονται για να συντηρούν μια κοινωνία χρέους, αδιαφορώντας για το σύνολο και την γενική πρόοδο.
Το ζήτημα είναι πολύ πιο σοβαρό από πολιτειακό και δεν αφορά μόνο τις νόμιμα εκλεγμένες κυβερνήσεις, αλλά αποτελεί σχήμα ξεκάθαρης κυριαρχίας. Ο υπερδανεισμός κρατών και ιδιωτών, μέσω άυλων και μη υπαρκτών κεφαλαίων, που να βασίζονται σε πραγματικές σταθερές αξίες είναι το μεγαλύτερο πρόβλημα αυτής της κατάστασης. Το ζήτημα όμως δεν είναι μόνο η οικονομική φούσκα, που συνεχώς διογκώνεται με καταστροφικές συνέπειες για κράτη και πολίτες. Ούτε το ψηφιακό νόμισμα θα αλλάξει κάτι, στο παγκόσμιο οικονομικό γίγνεσθαι, εφόσον συντηρεί αυτή την κοινωνία χρέους, που το τραπεζικό κατεστημένο σε συνέργεια με τους κυβερνώντες έχουν δημιουργήσει. Το τεράστιο αυτό ψεύτικο χρέος κινδυνεύει να πνίξει κράτη, πολίτες, εταιρικά σχήματα και μόνο μια ξεκάθαρη συνολική παρέμβαση των πολιτών στην οικονομία, στην εκπαίδευση και στην κοινωνία, γενικότερα, θα μπορέσει να αλλάξει τα δεδομένα.
Η Ευρωπαϊκή Κεντρική Τράπεζα και η οικονομία θα πρέπει να αλλάξουν προσανατολισμό να στηριχθούν σε πραγματικές νομισματικές αξίες, να αποβάλλουν πρακτικές αιώνιας συντήρησης συμφερόντων μιας τραπεζικής και πολιτικής ελίτ, που καταδυναστεύει, χωρίς έλεγχο και μέτρο, τις κρατικές οντότητες και κατ’ επέκταση τους ανθρώπους.
Η ψηφιοποίηση της οικονομίας, για να προκαλέσει επαναστατικές αλλαγές, θα πρέπει να είναι προϊόν κυρίαρχων πολιτών και κρατών, των οποίων η συλλογικότητα και συμμετοχή στην διαχείριση του υπεδάφους, των μέσων παραγωγής και στην διακυβέρνηση των πολιτειακών θεσμών και αρχών, θα δημιουργεί συνθήκες ευημερίας και ανάπτυξης για όλους, μέσα από μια ξεκάθαρη δημοκρατική παρέμβαση, με επίκεντρο τον άνθρωπο. Τα επόμενα χρόνια οι τεχνολογικές εξελίξεις θα επιφέρουν δομικές αλλαγές στον τρόπο ζωής και διαβίωσης του ανθρώπου. Το ποιος θα ελέγχει αυτή την μετάβαση του ανθρώπινου πολιτισμού σε μια ψηφιακή εποχή, θα παίξει καθοριστικό ρόλο για την επιτυχή σύνδεση των αναγκών της ψηφιακής οικονομίας και κοινωνίας με τους πολίτες.