Γράφει ο Χάρης Δαμίγος
Στις δύσκολες εποχές που ζούμε αγαπητοί μου φίλοι και φίλες, ένα πράγμα είναι σίγουρο. Η πλειοψηφία των πολιτών αντιμετωπίζει οικονομικο-φορολογικο-τραπεζικά προβλήματα. Δεν τα αντιμετωπίζουν όμως γιατί έτσι τους ήρθε, τα αντιμετωπίζουν γιατί οι ανθελληνικές κυβερνήσεις έχουν φροντίσει γι’ αυτό, όπως έχω ξαναγράψει. Αν κάποιος/α το αμφισβητεί αυτό, τον/την προσκαλώ να καταθέσουμε τα αποδεικτικά του ο καθένας και να δούμε, ποιός λέει την αλήθεια.
Εγώ λοιπόν, είμαι στην ευχάριστη θέση να σας ανακοινώσω ότι θα γίνω ελεύθερος (και καλά) επαγγελματίας!!! Θα τολμήσω να το κάνω γιατί έχω κάτι πολύ καλό στα σκαριά, κάτι μοναδικό, τουλάχιστον έτσι το θεωρώ εγώ. Έχετε σκάσει να σας πω τι θα κάνω έτσι;
Το ανακοινώνω: Θα ιδρύσω μια σχολή!!! “Σιγά τα ‘’ωά” θα πει κάποιος και θ’ απαντήσω εγώ: “Κάτσε βρε πρώτα να δεις τι σχολή θα είναι, δες το αντικείμενο της και μετά, να το συζητήσουμε”. Η σχολή λοιπόν, θα ξεκινήσει σαν Ι.Ε.Κ και θα δούμε μέχρι που θα φτάσει… να ξεκινήσουν τα ντραμς παρακαλώ… με μεγάλη χαρά… ιδρύω το: Ι.Ε.Κ σφυρίγματος!!!
Μη γελάτε, θα σας αποδείξω ότι αυτή η σχολή θα πάει μπροστά. Δεν έχω εικόνα στην Ελλάδα σχετικά με το πόσοι ξέρετε να σφυρίζετε και πόσοι όχι. Κάποιοι σφυρίζετε με τα δάχτυλα, άλλοι με την γλώσσα, άλλοι προσπαθείτε φουσκώνοντας τα μάγουλα, άλλοι κλέφτικα, άλλοι τσάμικα, άλλοι βλάχικα και κάποιοι με σφυρίχτρα. Κανένας όμως δεν ξέρει να σφυρίζει “πολιτικά”. Ναι υπάρχει κι αυτός ο τρόπος σφυρίγματος και θα τον μάθετε στο Ι.Ε.Κ σφυρίγματος. Λεπτομέρειες δε θα σας δώσω, γιατί μπορεί να κλαπεί η ιδέα, αλλά θα σας δώσω τα κίνητρα που μ’ έκαναν να θέλω να φτιάξω αυτήν τη σχολή. Μη βιαστείτε να πείτε ότι έχω επιχειρηματικό μυαλό, γιατί αυτό δεν ισχύει. Έχω όμως παρατηρητικότητα, την οποία αξιοποιώ στο έπακρο κι η οποία με βοηθάει να μην αφήνω τίποτα να πάει χαμένο.
Το πρώτο κίνητρο ήταν για άλλη μια φορά κάποιες παραληρηματικές δηλώσεις του σουτζούκ λουκούμ μπουνταλά Προέδρου της Τουρκίας. Οι δηλώσεις του είχαν πάλι μέσα ιστορικά παραμύθια, όπως αυτά του Μινχάουζεν, που σκοπό έχουν για πολλοστή φορά να τονώσουν το εθνικό φρόνημα των γειτόνων. “Η Σμύρνη” λέει “είναι η πόλη της νίκης στον Πόλεμο της Ανεξαρτησίας που οδήγησε τον εχθρό στη θάλασσα, η πόλη της έμπνευσης για την εθνική οικονομία, η πύλη της αφθονίας της Ανατολίας και το μαργαριτάρι του Αιγαίου”. Αν παρατηρήσουμε καλά τις δηλώσεις, αποδεικνύει από μόνος του όλα αυτά τα άρθρα που έχουν γραφτεί κατ΄ επανάληψη από το 2016 σε διάφορα μπλόγκ της Ελλήνων Συνέλευσις. Τι γράφτηκε; Ότι η Σμύρνη “κάηκε” γιατί όντως, ήταν η μοναδική πόλη της Τουρκίας που κράταγε την οικονομία της.
Όντως, ήταν η πύλη της αφθονίας της Ανατολίας, αφού φτιάχτηκε η τράπεζα της Ανατολής!!!
Όντως, ήταν το μαργαριτάρι του Αιγαίου, αφού το επίπεδο διαβίωσης κι όχι μόνο, ήταν σε πολύ υψηλά επίπεδα, σε βαθμό ανησυχητικό για τους υπόλοιπους Τούρκους, αλλά και τους παραδίπλα Ισραηλινούς γειτόνους της Τουρκίας.
Τώρα, έρχεται το 2ο κίνητρο που με οδήγησε στην ίδρυση της σχολής. Προσέξτε καλά αυτά που θα σας γράψω, θα είναι σαν οδηγίες χρήσης.
Η διορισμένη υφυπουργός Εξωτερικών και πρέσβης (τρομάρα της) επισκέφθηκε την Τουρκία για συνομιλίες με τον ομόλογο της γιαμπουλντουρούκ τσοκ γκιουζέλ Μπουράκ Ακτσαπάρ. Συζητήθηκαν πολλά και διάφορα, όπως πτυχές των διμερών σχέσεων (ωχ, ωχ), μεταναστευτικό (ωχ, ωχ) και βέβαια, κερασάκι στην τούρτα, η επίσκεψη του κατά φαντασία πλανητάρχη Μητσοτάκη στην Τουρκία τον Μάιο. (Ετοιμάστε ανθρωπιστική βοήθεια, θα την χρειαστούν).
Καταλάβατε το κίνητρο; Για όσους δεν το κατάλαβαν, η υφυπουργός Εξωτερικών έκανε αυτό που εγώ θα σας διδάξω. Σφύριξε “πολιτικά”, δηλαδή σφύριξε αδιάφορα, σαν να μην συνέβει τίποτα. Πήγε στη συνάντηση, αφού είχαν γίνει οι δηλώσεις του Τούρκου Προέδρου. Θα μου πεις, μπορεί όντως να μην ξέρει να σφυρίζει! Όχι δεν το δέχομαι. Το πολιτικό σφύριγμα το ξέρουν όλοι όσοι μπαίνουν στην Βουλή, άμα δεν το μάθεις, κόπηκες. Άντε, να σας κάνω το χατήρι και να πω ότι δεν ήξερε να σφυρίζει. Βρε ένας υπάλληλος του υπουργείου Εξωτερικών και σε υψηλόβαθμη θέση, δεν ξέρει να σφυρίζει; Ούτε να δοκιμάσει;
Σφυρίζω εγώ λοιπόν στην υφυπουργό και στους αστέρες του υπουργείου, δανείζομαι την έκφραση που είπαν από το Apollo 13 στην NASA και λέω: “Αθήνα έχουμε πρόβλημα. Ακούει κανείς;”
Μετά από την αποκάλυψη των επαγγελματικών μου προθέσεων, προχωράμε στην πραγματική κατάσταση που βιώνουμε στην Ελλάδα. Δυστυχώς, επιβεβαιώνονται οι αποδείξεις ότι δεν υπάρχει ούτε εσωτερική, αλλά ούτε κι εξωτερική πολιτική στην Ελλάδα. Είναι τραγικό να φτάνουμε στο συμπέρασμα ότι η Ελλάδα κάνει εξωτερική πολιτική για την Τουρκία κι όχι για την Ελλάδα. Λυπάμαι που δεν πρόλαβα να δω φωτογραφικό υλικό από την επίσκεψη, ώστε να μάθω αν η υφυπουργός μας, παρότι φιλοξενούμενη, έκανε υπόκυψη στον ομόλογό της, όπως έκανε ο Γεραπετρίτης στον Ερντογάν!!!
Αγαπητοί αναγνώστες, οι διορισμένοι κυβερνώντες έχουν κερδίσει επάξια τους τίτλους που τους αποδίδονται. Στους τόσους που έχουν, προστίθενται πλέον κι οι τίτλοι των ανύπαρκτων, των προσκυνημένων και των πολιτικά σφυριζόντων. Έρμαια των Τουρκικών συμφερόντων, ανίκανοι να αντιμετωπίσουν την μικροπολιτική του Ερντογάν, συνεχιστές της μικρασιατικής καταστροφής ακόμα και στις μέρες μας. Ανίκανοι ιστορικά να υπερασπιστούν τους 200.000 άνδρες που δεν γύρισαν ποτέ και τα 300.000 γυναικόπαιδα κι ηλικιωμένους που τους έδιωξαν με το ζόρι από τον τόπο τους.
Κλείνω χαρούμενος, αλλά και στεναχωρημένος με το άρθρο αυτό. Χαρούμενος, γιατί με τους ανίκανους και την παρατηρητικότητα μου θα ιδρύσω το Ι.Ε.Κ σφυρίγματος, αλλά στεναχωρημένος γιατί δεν μπορώ άλλο ρε παιδιά αυτούς τους πολιτικούς (και τους 300), δεν μπορώ άλλο κουμπαριές με τους Τούρκους, δεν μπορώ άλλο την αδιαφορία του σφυρίγματος, δεν μπορώ άλλες υποκύψεις σε Τούρκους προέδρους και δεν μπορώ άλλο την παραχάραξη, την διαστρέβλωση της ιστορίας μας απο τους δικούς μας πολιτικούς.
Να ξέρετε ότι μετά τις υποκύψεις έρχεται η καρπαζιά.
Μετά ξέρετε τι έρχεται; Η κλωτσιά.
Πρέπει να το σταματήσουμε όλο αυτό.
Πρέπει να το αλλάξουμε όλο αυτό.
Πρέπει να το κάνουμε για εμάς τους ίδιους.
Πρέπει να το κάνουμε για τα παιδιά μας.
Πρέπει να το κάνουμε για τα εγγόνια μας.
Πρέπει να το κάνουμε για όσους πέθαναν άδικα, για να ζούμε εμείς σήμερα.