Γράφει η Αμέρισσα Αποκρεμιώτη
“Αν η ελληνική κυβέρνηση αναγνωρίσει πως υπάρχει ομογένεια στην Μαριούπολη, τότε θα πρέπει να εξηγήσει γιατί στέλνει όπλα που μπορούν να σκοτώσουν Έλληνες”… δήλωσε η Μαρία Ζαχάροβα του Υπ. Εξωτερικών της Ρωσίας απαντώντας στην εξής δήλωση του Νίκου Δένδια:
“Να θυμίσω κατ’ αρχήν ότι είμαι ο τελευταίος Έλληνας, ο τελευταίος Δυτικός Υπουργός που επισκέφθηκε τη Μόσχα πριν από την εισβολή. Ήμουν στην Μόσχα τρεις μέρες πριν εισβάλλουν. Γιατί είχα πάει; Για να δω τον Λαβρόφ, να του ζητήσω την προστασία της ελληνικής κοινότητας στη Μαριούπολη, η οποία πλέον δεν υφίσταται παρεμπιπτόντως».
O Υπ. Εξωτερικών μας δηλαδή μας είπε πως δεν υπάρχει πια Ελληνική Ομογένεια στην Μαριούπολη!!!
Θλιβερό δε είναι το γεγονός ότι ακούγοντας τα λόγια της κυρίας Ζαχάροβα, όσο και να θέλεις να είσαι με την “Ελληνική πλευρά” και με την “σωστή πλευρά της ιστορίας”, όπως είχε δηλώσει ο πρωθυπουργός… δεν γίνεται δυστυχώς!… Την ακούμε μάλιστα μεταξύ άλλων να λέει στον υπουργό μας ότι “Η ηγεσία της Ελλάδας σκοπίμως αγνοεί αυτή την κατηγορία ομοεθνών της στο εξωτερικό” και φαίνεται “να τιμωρεί τους Έλληνες που επέλεξαν τη Ρωσία ως τόπο τους, ενώ θα έπρεπε να δείξει ενδιαφέρον για την τύχη των ανθρώπων που είναι Έλληνες συμπατριώτες τους”. Συμπληρώνει επίσης (και ούτε κι εδώ μπορούμε να διαφωνήσουμε) ότι δεν θα πρέπει οι ηγέτες της Ελλάδας να διαχωρίζουν τους ομοεθνείς τους βάσει της χώρας διαμονής τους – δίνοντας ως δείγμα το “οι καλοί Έλληνες της Αμερικής” και οι κακοί Έλληνες της Ρωσίας”.
Η Μαριούπολη ιδρύθηκε το 1778 και ονομάστηκε έτσι το 1779. Το 1780 ο πληθυσμός της πόλης αυξήθηκε ραγδαία. γιατί εγκαταστάθηκε εκεί μεγάλος αριθμός Ελλήνων από τη χερσόνησο της Κριμαίας. Αυτήν την πληροφορία, αν και τη βρίσκουμε σε κάθε σχετική πηγή και εγκυκλοπαίδεια, παρόλα αυτά την ξεχνάμε σαν κράτος..
Γιατί, πώς αλλιώς να δικαιολογήσουμε ότι παρόλο που είναι γνωστή η ύπαρξη τόσων Ελλήνων σε αυτές τις περιοχές, η Ελληνική κυβέρνηση στέλνει όπλα στην Ουκρανία να βοηθήσει τον πόλεμο σαν να μην υπήρχε άλλη λύση.
Οι Έλληνες της διασποράς, μας συγκινούσαν και θα μας συγκινούν πάντα και η αίσθηση – για την φυλή σου και το ίδιο σου το αίμα- ότι δεν προστατεύεται από την Ελληνική κυβέρνηση, αλλά βοηθάμε και στην εξόντωσή τους… είναι αδιανόητη και πικρή.
Οι διοικούντες μας, εδώ και πάρα πολλά χρόνια αντιμετωπίζουν τους πολίτες αυτής της χώρας ως πιθανούς εγκληματίες, βγάζοντας νόμους που ευνοούν τις τράπεζες, αντί για τους ίδιους, φορολογώντας τους μικρομεσαίους επαγγελματίες λες και έχουν κέρδη πολυεθνικής, και ιδιωτικοποιώντας από λιμάνια και αεροδρόμια έως και δημόσια αγαθά, όπως το ρεύμα και το νερό.
Αφού λοιπόν εξόντωσαν και συνεχίζουν να εξοντώνουν παντοιοτρόπως- και μάλιστα, χωρίς να πέσει σφαίρα- όλους εμάς, εντός συνόρων, είπαν να στραφούν και στους Έλληνες εκτός;
Ακούμε την κυρία Ζαχάροβα από το ΥΠΕΞ της Ρωσίας και κάπου στο κεφάλι μας γυρίζει η σκέψη “Πόσο δίκιο έχει!!!”… Θλιβερό!
Τίποτα δεν έχει αλλάξει από τον Αύγουστο του 1974, τότε που κατά τη διάρκεια της τουρκικής εισβολής στην Κύπρο, ο Κωνσταντίνος Καραμανλής είχε κάνει την περίφημη δήλωση ότι «Η Κύπρος κείται μακράν» συνοψίζοντας σε τέσσερις λέξεις την απροθυμία και αδιαφορία της Ελληνικής Κυβέρνησης να στηρίξει τους Κύπριους αδελφούς μας στην αρπαγή και τη σφαγή της εκεί Ελληνικής γης και των ανθρώπων της!
Ή μάλλον όχι! Κάτι έχει αλλάξει… Διότι έχουν πάει και ένα βήμα παραπέρα από την αδιαφορία για την στήριξη των Ελλήνων, τώρα στην βοήθεια για την εξόντωσή τους στέλνοντας πολεμικό υλικό!
Μάλιστα, όσες φορές κι αν ήρθε η ευκαιρία για επαναφορά της κατοχής της Κύπρου από τους Τούρκους, η Ελληνική κυβέρνηση όχι μόνο δεν την άδραξε, αλλά όπως φαίνεται χρησιμοποιεί και κάθε μέσο για να εξοντώσει τους Έλληνες σε οποιοδήποτε σημείο του πλανήτη βρίσκονται, με τον ίδιο μας τον Υπουργό εξωτερικών να παραδέχεται ανερυθρίαστα την μη ύπαρξη Ελληνικής κοινότητας στη Μαριούπολη.
Πόσα χρόνια ακόμα θα παραμένουμε σιωπηλοί παρατηρητές της εξόντωσής μας;
Είναι καθήκον μας ως νοήμονα όντα να ενωθούμε και να προστατεύσουμε τους εαυτούς μας και κάθε Έλληνα απανταχού της γαίας!
Είναι καθήκον της Πολιτείας μας να είναι άμεσα συνδεδεμένη με όλες τις Ελληνικές Πρεσβείες -οι οποίες είναι στην ουσία τμήματα της ίδιας της Ελλάς- και είναι καθήκον όλων όσων βρίσκονται στις σχετικές οργανικές και διοικητικές θέσεις – χωρίς αυτό να σημαίνει ότι θα αδικήσουν ανθρώπους άλλων χωρών – να είναι ταγμένοι υπέρ του Έθνους μας!
Γιατί ένα είναι σίγουρο ότι, αν δεν βοηθήσεις, φροντίσεις και προστατεύσεις εσύ πρώτα τον εαυτό σου, δεν θα το κάνει κανείς άλλος για σένα.