Γράφει ο Στέφανος Σουφλερός
Στην πρόσφατη συνεδρίαση, που είχαν οι υπουργοί των χωρών – μελών της Ευρώπης, στα πλαίσια του Eurogroup, συναποφάσισαν να στενέψουν πιο πολύ στο επόμενο έτος, τα δημοσιονομικά των κρατών – μελών της ευρωζώνης.
Σε αυτή την χρονική περίοδο, την οποία διανύουμε, που είναι τόσο σκληρή για τους πολίτες με το αυξημένο κόστος ζωής από τις καλπάζουσες τιμές των super market και την ενέργεια με τα χρωματιστά τιμολόγια, η Ευρώπη χαίρεται, γιατί καταργείται η στήριξη μέτρων ενέργειας.
Οι πολίτες της Ελλάδας αναρωτιόμαστε, γιατί χρειάζεται να περνάμε όλο αυτό, εφόσον εδώ και πολύ καιρό ακούμε τον πρωθυπουργό και όλο το υπουργικό συμβούλιο να μας λέει, ότι υπάρχει ανάπτυξη.
12 χρόνια μνημόνια, μείωση μισθών, μείωση συντάξεων αύξηση τιμών στα προϊόντα πρώτης ανάγκης, φορολογική επιδρομή αφαίμαξης, ασφυκτικές πιέσεις από τράπεζες προς τους δανειολήπτες, ξεπούλημα της δημόσιας περιουσίας κι εμείς, συνεχίζουμε να μην έχουμε χρήματα και θα πρέπει να υποστούμε περισσότερη λιτότητα, περισσότερα μέτρα, περισσότερους νόμους για το δημοσιονομικό;
Κάτι δεν πάει καλά σε όλο αυτό όσο αφορά το θέμα της διαχείρισης.
Πώς γίνεται ο Έλληνας Ευρωπαίος πολίτης να χρηματοδοτεί αυτήν την κοινοπραξία και τελικά να ακούει ότι πρέπει να δώσει και να ξαναδώσει, γιατί δεν φτάνουν;
Κάθε χρόνο οι Έλληνες δίνουμε περίπου 150 ΔΙΣ στην Ευρώπη από τον ΦΠΑ που το 24% αντιστοιχεί στο ¼ του Ακαθάριστου Εθνικού Προϊόντος. Με απλά λόγια, εργαζόμαστε 4 χρόνια, αλλά αμειβόμαστε για 3 και τα χρήματα του ενός έτους που δεν παίρνουμε, πάνε στα ταμεία της Ευρώπης και πάλι δεν φτάνουν;
Δεν πρέπει να ξεχνάμε, ότι είμαστε εταίροι στην κοινοπραξία, που λέγεται Ευρωπαϊκή Ένωση. Ως εταίροι έχουμε υποχρεώσεις, αλλά και απαιτήσεις, με απολαβές ως ανταπόδοση.
Στις υποχρεώσεις μας είμαστε καθόλα εντάξει, και στο ιδρυτικό κεφάλαιο, αλλά και στους φόρους που καταβάλλουμε κάθε χρόνο. Ως ανταπόδοση όμως, παίρνουμε ψίχουλα. Αλήθεια πού είναι όλα αυτά τα τεράστια ποσά που έχουμε καταβάλει ως κράτος – μέλος τόσα χρόνια;
Όλοι οι ευρωπαίοι πολίτες χρηματοδοτούμε τα ταμεία της Ευρώπης, αλλά ειδικά ο Έλληνας, έχοντας από τους χαμηλότερους μισθούς, ποσοστιαία δίνει τεράστια κεφάλαια μέσα από την αφαιμακτική φορολογία, χωρίς να έχει τις ανάλογες παροχές, όπως συμβαίνει σε άλλες χώρες.
Εάν κάνουμε ένα ταξίδι στις υπόλοιπες χώρες της Ευρώπης, θα παρατηρήσουμε ότι υπάρχει σε όλους τους τομείς ένα υψηλό βιοτικό επίπεδο για τους πολίτες της κάθε χώρας, από δρόμους χωρίς λακκούβες, καθαρούς δημόσιους χώρους, όπως πάρκα και πλατείες, δημόσιες υπηρεσίες που εξυπηρετούν τον πολίτη χωρίς ταλαιπωρία, νοσοκομεία, ασφάλεια σε όλα τα επίπεδα, μισθούς και συντάξεις για αξιοπρεπή διαβίωση, εργασία, σχολεία υψηλών προδιαγραφών, δομές για τους ηλικιωμένους και τις ευπαθείς ομάδες ανθρώπων και πολλά άλλα. Από την άλλη, όταν κοιτάμε την χώρα μας, την Ελλάδα, παθαίνουμε ένα πολιτισμικό σοκ κι αναρωτιόμαστε, γιατί να μην έχει και αυτό το κράτος – μέλος την ίδια αντιμετώπιση, όπως οι άλλες χώρες.
Προς πληρέστερη κατανόηση, ας σκεφτεί ο καθένας μας το εξής παράδειγμα: ‘’ Εάν ήσουν ιδρυτικό μέλος σε μια εταιρία, είχες βάλει ιδρυτικό κεφάλαιο και κάθε χρόνο έβαζες το χέρι στην τσέπη σου και στήριζες οικονομικά την εταιρεία σου, χωρίς να έχεις το επιθυμητό αποτέλεσμα, και η διοίκηση της εταιρείας ζητούσε περισσότερα από ‘σένα, ξανά και ξανά, χωρίς να μπορούν τα μέλη της οικογένειά σου να έχουν μια αξιοπρεπή διαβίωση και παράλληλα να βλέπεις τους άλλους εταίρους και τις οικογένειές τους να ευημερούν, τι θα έκανες; Δεν θα ζητούσες να κάνεις έλεγχο στο ταμείο της εταιρείας; Δεν θα επέβαλες την κάθαρση και την ορθή διαχείριση, ώστε να μην παράγεται άδικο προς εσένα;’’
Αυτό πρέπει να κάνει κι η Ελληνική κυβέρνηση. Ως ισότιμο κράτος – μέλος της Ευρωπαϊκής Ένωσης, πρέπει να πάει και να κάνει εξονυχιστικό έλεγχο σε όλη την διαδικασία που ακολουθείται κι εφόσον τραβήξει γραμμή, να κάνει ταμείο με τα πεπραγμένα, τα οποία πρέπει να καταλήγουν με θετικό πρόσημο προς τον πολίτη και να μην δέχεται αβίαστα κάθε φορά μια νέα δημοσιονομική σύσφιξη και κανένα άδικο μέτρο ή οδηγία που ζητάει η Ευρώπη, με το έτσι θέλω.
Να δηλώσει με την παρουσία της, ότι είναι άξιο μέλος της κοινοπραξίας, να εδραιώσει τον σεβασμό προς την χώρα μας, όχι μόνο από την διοίκηση της Ε.Ε. αλλά και από τα άλλα κράτη – μέλη.
Αντιλαμβανόμαστε, ότι η κυβέρνηση έχει βάλει κάποιους στόχους και πρέπει να επιτευχθούν … αλλά με το να ευημερούν μόνο οι αριθμοί, όπως ακούμε από τα θεσμικά όργανα και στην πραγματικότητα, αυτό να μην αποτυπώνεται στην καθημερινότητά μας, φτάνουμε σε σημείο να νιώθουμε κατάμουτρα τον εμπαιγμό της κυβέρνησης. Μια κυβέρνηση που δεν κάνει τίποτα για να προστατέψει τα δίκαια και τα δικαιώματα του πολίτη.