Γράφει η Ελένη Νιάρχου
Άλλο ένα παγκόσμιο φόρουμ για το … καλό μας, με την UNHCR (Ύπατη Αρμοστεία) να ζητά 400 εκατ. δολάρια, μέχρι το τέλος του έτους, για να εκτελέσει το έργο της. Πρόκειται για το Παγκόσμιο Φόρουμ για τους Πρόσφυγες, το οποίο πραγματοποιείται κάθε 4 χρόνια και για το 2023, λαμβάνει χώρα 13-15 Δεκεμβρίου, στη Γενεύη της Ελβετίας. Το φόρουμ αυτό βασίζεται στο Παγκόσμιο Σύμφωνο για τους Πρόσφυγες, μία Διεθνής Συμφωνία, η οποία υπογράφηκε στις 17 Δεκεμβρίου του 2018 από 181 έθνη, υπό την αιγίδα των Ηνωμένων Εθνών.
Και μόνο το γεγονός ότι ένα τέτοιο φόρουμ πραγματοποιείται κάθε 4 χρόνια μας δείχνει το τεράστιο πρόβλημα του πλανήτη μας σχετικά με το θέμα των προσφύγων. Παρότι έχουν δημιουργηθεί τόσοι παγκόσμιοι οργανισμοί για την διασφάλιση της ειρήνης και της ευημερίας, εμφανίζεται κάθε τόσο η ανάγκη να πραγματοποιούνται “φόρουμ” για την επίλυση των προβλημάτων, που δημιουργούνται από τους πολέμους και την οικονομική κρίση. Ποιός θα μπορούσε να το φανταστεί, ότι σε έναν “πολιτισμένο” πλανήτη, του οποίου τα κράτη συμμετέχουν σε τόσες Παγκόσμιες συνθήκες, θα υπήρχαν πόλεμοι, τους οποίους δημιουργούν τα ίδια τα κράτη που συμμετέχουν στις συνθήκες αυτές!
Τραγικό …
Όλοι οι Παγκόσμιοι Φορείς εστιάζουν σε λύσεις, που αφορούν την οικονομική ενίσχυση οργανισμών, οι οποίοι διαχειρίζονται κρίσιμες καταστάσεις, αλλά ποτέ δεν εστιάζουν σε ουσιώδεις λύσεις, για την αποφυγή δημιουργίας πολέμων ή άλλων προβλημάτων.
Ειδικά για το θέμα των προσφύγων, η συγκεκριμένη αντιμετώπιση κρατάει από πολύ παλιά, πριν ακόμα το Παγκόσμιο Σύμφωνο για τους Πρόσφυγες, με συνθήκες και συμφωνίες που αφορούν τους ανθρώπους που “ξεσπιτώνονται”, χωρίς ποτέ κανείς να κάνει κάτι, ώστε να μην “ξεσπιτωθούν” /φύγουν από τις εστίες τους. Κανένας άνθρωπος δεν μπορεί να καταλάβει, τι ακριβώς προσφέρουν αυτού του είδους οι οργανώσεις όπως ΟΗΕ, ΝΑΤΟ, UNHCR κλπ., αφού τελικά δεν κάνουν τίποτα απολύτως, για την ασφάλεια και την ευημερία των ανθρώπων.
Από την μία μεριά, έχουμε τα κράτη-μέλη και τους υποστηρικτές αυτών των οργανώσεων, τα οποία δεσμεύονται σε Παγκόσμια φόρουμ για την οικονομική, και όχι μόνο, ενίσχυση των ανθρώπων, από τις επιπτώσεις των δικών τους αποφάσεων. Από την άλλη μεριά, έχουμε ανθρώπους, που αφού πρώτα έχουν καταφέρει να επιζήσουν από ό,τι τους απειλεί στην δική τους κατεστραμμένη χώρα, να καλούνται να αφήσουν την περιοχή τους, τις περιουσίες τους και τους δικούς τους ανθρώπους, για να πάνε να ζήσουν, προσωρινά, σε κάποια άλλη κατεστραμμένη χώρα, που δυσκολεύεται να συντηρήσει τους δικούς της πολίτες.
Οι οργανώσεις αυτές, για να δικαιολογήσουν τα έξοδά τους, στηρίζουν τους πρόσφυγες.. ή και όσους “βαφτίζουν” πρόσφυγες και αφήνουν αβοήθητους τους πολίτες της εκάστοτε χώρας που, λόγω της παγκόσμιας κρίσης, βιώνουν την εξαθλίωση, ζώντας ως πρόσφυγες στην ίδια τους την χώρα! Τι κάνουμε δηλαδή; Ενσωματώνουμε την μία καταστροφή στην άλλη; Μάλιστα … Αυτό ακριβώς κάνουμε! Γινόμαστε παρατηρητές μιας μετατόπισης πληθυσμών, περί των 36,4 εκατομμυρίων προσφύγων σε όλο τον κόσμο, χωρίς τελικά κανένα όφελος για τους ανθρώπους που μετακινούνται, αλλά και χωρίς κανένα όφελος για τους ανθρώπους που καλούνται να τους φιλοξενήσουν.
Γιατί συμβαίνει όλο αυτό;
Ποιοι τελικά επωφελούνται από τις πολεμικές συρράξεις και την παγκόσμια κρίση;
Όλα τα κράτη του πλανήτη είναι ιδιωτικές εταιρείες που ενδιαφέρονται μόνο για το κέρδος της επιχείρησής τους και των “φιλικά προσκείμενών” τους. Σε συνεργασία πάντα με μεγάλες πολυεθνικές, οι οποίες έχουν το μονοπώλιο σε οπλικά συστήματα, ενέργεια, καύσιμα και φάρμακα, αναγκάζουν τους πολίτες να πληρώνουν αδρά την επιβίωσή τους, με μόνο στόχο … το κέρδος. Στο όνομα της “ανθρωπιστικής βοήθειας” δημιουργούν Παγκόσμιες οργανώσεις για να διαχειρίζονται τα χρήματα του πλανήτη, δηλαδή όλων ημών.
Όλοι οι άνθρωποι-πολίτες αυτού του πλανήτη έχουμε ακριβώς τις ίδιες ανάγκες. Αυτό που χρειαζόμαστε πρωτίστως είναι να νιώθουμε ασφαλείς. Το άγχος και η αβεβαιότητα της επόμενης μέρας, ακόμα και για τα βασικά αγαθά όπως η τροφή και η στέγη, έχουν φωλιάσει στις ψυχές των ανθρώπων. Αν καταλάβουμε πως όλα τα δεινά μας, έχουν προέλθει από τις αποφάσεις των κυβερνήσεων, θα καταλάβουμε ότι εκεί ακριβώς κρύβεται και η λύση.
Ο ενημερωμένος πολίτης είναι αυτός, που δεν “παραμυθιάζεται” από κινήσεις χωρίς ουσία όπως την διακίνηση ασύλληπτων ποσών μέσω ανθρωπιστικών οργανώσεων για το … καλό του. Ο ενημερωμένος πολίτης έχοντας τη γνώση θα είναι σε θέση να λαμβάνει μέρος στις αποφάσεις που παίρνονται για τον ίδιο.
Ας μην κλείνουμε λοιπόν τα αυτιά και τα μάτια μας στην επικαιρότητα με την δικαιολογία ότι “κουραστήκαμε” να ασχολούμαστε, αφού αυτή η δεινή επικαιρότητα που μας “κουράζει” διαμορφώνει την καθημερινότητά μας, δηλαδή την ίδια μας τη ζωή!