Τα τελευταία χρόνια, παρατηρούμε σε έρευνες που διεξάγονται από διάφορες εταιρείες στατιστικής, πως τακτικά κατατάσσουν τη Χώρα μας, στις τελευταίες θέσεις σε σχεδόν όλες τις δραστηριότητες προόδου, συγκρίνοντάς μας με άλλες χώρες, το οποίο, φυσικά, έρχεται σε πλήρη αντίθεση με τις μεγαλοστομίες με τις οποίες μας παραπλανούν οι “άριστοι” πολιτικοί μας!
Έτσι, για του λόγου το αληθές, η εταιρία Eurostat, σε πίνακα που ανάρτησε για το έτος 2024, δείχνει την Ελλάδα στην τελευταία θέση από τις υπόλοιπες 27 ευρωπαϊκές χώρες, (δηλαδή, είμαστε 27οι στους 27), σε σχέση με το μέσο μισθολόγιο της αμοιβής των δημοσίων υπαλλήλων στην κεντρική δημόσια διοίκηση!
Αυτή είναι η σκληρή πραγματικότητα, την οποία επιβεβαιώνει κι η στατιστική εικόνα, ότι δηλαδή εκατοντάδες χιλιάδες δημοσίων υπαλλήλων, αγωνίζονται να τα “βγάλουν πέρα” ακόμα και για τις βασικές τους ανάγκες, προκειμένου να επιβιώσουν! Αναρωτιόμαστε, τι γίνεται άραγε και με τις αντίστοιχες εκατοντάδες χιλιάδες των ιδιωτικών υπαλλήλων; Μία από τα ίδια;
Αλήθεια, τι συμβαίνει κι απαξιώνεται τόσο η Πατρίδα μας στην κεντρική διοίκηση; Μήπως είναι οι εντολές προς τις κυβερνήσεις να περιορίσουν τον δημόσιο τομέα, ώστε να “εισβάλλουν” ανενόχλητα τα ιδιωτικά συμφέροντα, έχοντας κάλυψη από το πολιτικό κατεστημένο; Γι΄αυτό καλλιεργείται, χρόνια τώρα, μια διχόνοια με τεχνητό – τοξικό τρόπο, τέτοιο που ο ιδιωτικός υπάλληλος να ζηλεύει και να αντιπαθεί τον δημόσιο; Να τον θεωρεί τεμπέλη και “βολεψηματία” που πληρώνεται αρκετά καλά, σε σύγκριση με αυτόν; Ενώ απ’ την άλλη, ο δημόσιος υπάλληλος να αισθάνεται πως βρίσκεται μόνιμα στο “στόχαστρο” της κοινωνίας κι “άμοιρος” εξαιτίας της ανεπαρκούς κυβερνητικής βούλησης;
Παρ’ όλα αυτά, η αλήθεια είναι διαφορετική, καθώς διαψεύδει και τις δύο πλευρές, αφού ΚΑΝΕΝΑΣ δεν πληρώνεται με αξιοπρεπή τρόπο πλέον κι αυτό, αποδεικνύεται από την κακοδιαχείριση, τους άδικους νόμους που έχουν επιβληθεί από τις ανισότητες της κυβερνητικής πολιτικής, που σήμερα αποτυπώνονται και με τα αποτελέσματα που βιώνουμε όλοι μας!
Οι πλούσιοι, γίνονται πλουσιότεροι, η μεσαία τάξη εξαϋλώνεται κι οι μικροί, δεν έχουν “πού την κεφαλήν κλίναι”. Το κόστος ζωής έχει ανέλθει σε πρωτοφανή υψηλά επίπεδα, τόσο, που κανείς (ή σχεδόν κανείς) δεν μπορεί να αισθανθεί ασφάλεια για την επόμενη μέρα. Οι περισσότεροι από εμάς, στη μέση περίπου του μήνα, είμαστε “άφραγκοι” και “κλαίμε τη μοίρα μας”, μέχρι να μπει ο επόμενος μισθός μας, απλά για να πάρουμε μία (μόνο μία) ανάσα. Όντως, αυτή είναι η πολιτική που προστατεύει τους πολίτες;
Κατά καιρούς, «πέφτουν στο τραπέζι» διάφορες συζητήσεις που αφορούν το Ακαθάριστο Εθνικό Προϊόν (ΑΕΠ), που αναφέρουν ότι το πραγματικό κατά κεφαλήν εισόδημα, αυξήθηκε στην Ελλάδα την τελευταία τετραετία κατά 7,7%, υπερβαίνοντας μάλιστα τον μέσο όρο της Ευρωπαϊκής Ένωσης, που ήταν 3,3% και της Ευρωζώνης 2,3%! Επιπλέον, διαμηνύουν ότι η ελληνική οικονομία αναπτύσσεται με ρυθμούς που φτάνουν το 2,5%, δηλαδή, τριπλάσιους από αυτούς της Ευρωζώνης! Επίσης, λένε πως τα πλεονάσματα για το έτος 2024, ξεπέρασαν κατά πολύ αυτά των αρχικών προβλέψεων!
Μα καλά, πώς γίνεται με αυτές τις στατιστικές να περιορίζουν τις αμοιβές των εργαζομένων στο Δημόσιο, να κόβουν μισθούς και συντάξεις, όμως να βγαίνει ο Υπουργός Οικονομικών, να “κουνάει το δάχτυλο” και να λέει ότι, … “δεν μπορεί η κυβέρνηση να επιστρέψει 13ο και 14ο μισθό, γιατί δεν επαρκούν για τις δημοσιονομικές ανάγκες του Κράτους, αλλά και να μπορούσε, δε θα το έπραττε, γιατί έχουν προτεραιότητα οι αδύναμες κοινωνικές ομάδες…”;;; Δύο πράγματα συμβαίνουν: ή λένε ψέματα για να στηρίζουν το δήθεν “αψεγάδιαστο” κυβερνητικό τους αφήγημα, ή δεν έχουν την πολιτική βούληση, γιατί τους πιέζουν οι ολιγάρχες και τα αφεντικά τους!
Και βέβαια, το πεπραγμένο είναι η συνειδητή πολιτική απαξίωση του δημόσιου τομέα, από όλες τις κομματικές κυβερνήσεις, καθώς λειτουργούν εντεταλμένες για “περιορισμένο κράτος” και περισσότερη “ιδιωτική πρωτοβουλία”. Όλοι όσοι εργάζονται για να στελεχώνουν τις κρατικές δομές, υπουργεία κι υπηρεσίες, ζουν με μισθούς που δεν επαρκούν για τις καθημερινές ανάγκες, όπως ενοίκιο και διατροφή.
Στο μεταξύ, οι υπάλληλοι του ιδιωτικού τομέα ζουν υπό ένα καθεστώς ομηρίας, εφόσον καλούνται να συνεχίσουν να δουλεύουν κι ας μην πληρώνονται οι υπερωρίες τους, εφόσον καλούνται να ζήσουν με μισθούς των 700 ευρώ ή και παρακάτω, αλλιώς, αν αντιδράσουν, θα απειληθούν με απόλυση ή ίσως και να καταλήξουν στην ανεργία. Καταλήγουν, λοιπόν, να κάνουν υπομονή και να ανέχονται!
Συμπερασματικά λοιπόν, δημόσιοι και ιδιωτικοί υπάλληλοι, είναι σίγουρα θύματα κι οι δύο, αφού το πολιτικό καθεστώς τους βάζει να τρώγονται μεταξύ τους, με αποτέλεσμα να ξεχνούν ποιος φταίει πραγματικά για την κατάντια στον παραγωγικό ιστό της Ελλάδος!
Όλοι εμείς, οι σκεπτόμενοι πολίτες, φυσικά, γνωρίζουμε τους πραγματικούς “φταίχτες” κι “ενόχους”, που είναι κάθε μορφή κομματικής κυβέρνησης, που έχει διοικήσει και δράσει απέναντι στους Έλληνες πολίτες. Είναι εκείνοι που πάντα ζητούν πολλά από όλους εμάς, αλλά ξεχνούν να εκτιμήσουν και να ανταποδώσουν την προσφορά μας, μιας και δεν υπάρχει αμοιβαίος σεβασμός!
Πρέπει ωστόσο να γνωρίζουν οι “της σωστής πλευράς” ότι δεν τους είναι επιτρεπτό (σύμφωνα με το Σύνταγμα), να μοιράζουν τη φτώχεια και τον μαρασμό σε μια εύρυθμη πολιτεία, αλλά είναι υποχρεωμένοι, από τη στιγμή που ασκούν διοίκηση, να δίνουν απλόχερα και σταθερά την αφθονία στους πολίτες αυτής!
Είναι σκόπιμο σ’ αυτό το σημείο, να εξηγήσουμε τι σημαίνει ακριβώς η έννοια της ΑΦΘΟΝΙΑΣ! Είναι μια τεράστια ΑΞΙΑ που μας δόθηκε από τη δημιουργία, για να προσφέρει απλόχερα τα υλικά και πνευματικά αγαθά σε όλους τους ανθρώπους, χωρίς εξαίρεση, καθώς επίσης και ευκαιρίες για να μην τους λείπει το παραμικρό από αυτά, έτσι ώστε να αποφεύγονται π.χ. η ζηλοτυπία, η βία, η επιβολή στους άλλους κι ο αθέμιτος ανταγωνισμός, όπως: “Γιατί αυτός έχει, ενώ εγώ δεν έχω;”, που καλλιεργεί τον ΦΘΟΝΟ μεταξύ των ανθρώπων!
Κάτι τέτοιο, φυσικά, δεν είναι δυνατόν να συμβεί στη σημερινή εποχή, αφού οι κομματικές κυβερνήσεις, κάθε άλλο παρά την “αφθονία” προωθούν, όταν παντού κυβερνούν με αυταρχικές αποφάσεις, που δεν δέχονται αντίθετες γνώμες, όπως οφείλουν, υπακούοντας στις αρχές της δημοκρατίας και της δικαιοσύνης, ενώ αντιθέτως, με πρωτοστάτη τον “φθόνο”, συντηρούν ανάλογες συνθήκες, για να υπονομεύουν τη συνοχή και την ενότητα των πολιτών με το γνωστό “διαίρει και βασίλευε”!!!
Είναι εύλογο να αναρωτιέται κανείς το πώς μπορεί η αφθονία να επανέλθει στον Πλανήτη! Είναι εφικτό και δίκαιο να ”ζωντανέψει” ξανά στις προσδοκίες των ανθρώπων; Φυσικά κι αυτά μπορούν να συμβούν, σε μια ανθρωποκεντρική πολιτεία την οποία δημιουργεί και προωθεί σταθερά, ο Πολιτικός Φορέας του Έθνους των Ελλήνων, η Ελλήνων Συνέλευσις, η οποία έχει τη θέληση και την αποφασιστικότητα, αφού διαθέτει τα χρηματικά κεφάλαια και τα μέσα, να στηρίξει και να δώσει τα χρήματα που απαιτούνται για την ανάπτυξή της!
Μόνο με αυτές τις προϋποθέσεις η Πολιτεία, μπορεί να εξασφαλίσει την αφθονία, άρα και τη δικαιοσύνη για όλους τους ανθρώπους, παντού στον Πλανήτη μας!
ΜΠ