Γράφει ο Χριστόφορος Θέμελης
Εντύπωση προκαλεί ο τρόπος με τον οποίο η Ελληνική Δικαιοσύνη και το Ελληνικό Δημόσιο διαχειρίστηκαν μια πολύ σοβαρή υπόθεση, η οποία ήταν και είναι μέγα σκάνδαλο. Αναφερόμαστε στην υπόθεση αναβάθμισης – εκσυγχρονισμού των 6 φρεγατών του Πολεμικού μας Ναυτικού, που αποκαλύφθηκε το έτος 2003.
Έκτοτε, χύθηκε πολύ μελάνι και γράφτηκαν πολλές σελίδες για να συμπληρωθεί η σχετική δικογραφία και να φθάσει η υπόθεση στο ακροατήριο, μετά από παρέλευση 20ετίας. Κατηγορούμενοι στην υπόθεση αυτή ήταν 16 Αξιωματικοί και Αξιωματούχοι, που μετείχαν στις επιτροπές για να κρίνουν την καταλληλότητα ή όχι, των 6 φρεγατών του Πολεμικού Ναυτικού, καθώς επίσης, ο τότε Υπουργός Άμυνας Γιάννος Παπαντωνίου και η σύζυγός του Σταυρούλα Κουράκου, όπως και ο συνεργάτης τους και στενός φίλος, πολιτικός μηχανικός Ανδρέας Μπάρδης.
Την Τρίτη 28/11/2023 συνεδρίασε το Τριμελές Εφετείο Κακουργημάτων, το οποίο έκρινε, έπειτα από σχετική απόφαση του Αρείου Πάγου και απάλλαξε λόγω παραγραφής, τους 10 από τους 16 κατηγορούμενους για το αδίκημα της απιστίας, πρώην στελέχη του Υπουργείου Άμυνας.
Την ίδια κατάληξη αναμένεται να έχει η υπόθεση και για τους άλλους 6 κατηγορούμενους, πρώην Αξιωματικούς και στελέχη του Υπουργείου Άμυνας, αφού και για αυτούς έχει παραγραφεί η κατηγορία της απιστίας, γεγονός το οποίο αναμένεται να επικυρωθεί από το Δικαστήριο στις 15 Ιανουαρίου 2024.
Εδώ πρέπει να τονίσουμε, ότι το Ελληνικό Δημόσιο, όλα αυτά τα χρόνια, έλαμψε δια της απουσίας του! Με ευθύνη της Δικαιοσύνης, δεν κλητεύθηκε από την εισαγγελία και δεν παρέστη ως πολιτική αγωγή στην υπόθεση, ως όφειλε, μη διαφυλάσσοντας, με αυτόν τον τρόπο, το δημόσιο συμφέρον. Παρά, εμφανίστηκε μετά από τόσα χρόνια, για να δηλώσει την πρόθεσή του να παρασταθεί στην δίκη της 15ης Ιανουαρίου 2024!
Οι μοναδικοί λοιπόν, που παραμένουν κατηγορούμενοι στην υπόθεση είναι ο πρώην υπουργός του ΠΑΣΟΚ και της κυβέρνησης Σημίτη, Γιάννος Παπαντωνίου και η σύζυγός του Σταυρούλα Κουράκου, καθώς και ο πολιτικός μηχανικός Ανδρέας Μπάρδης.
Το ζεύγος Παπαντωνίου είναι κατηγορούμενοι για νομιμοποίηση εσόδων από παράνομη δραστηριότητα (ξέπλυμα μαύρου χρήματος), αφού τα αδικήματα της απιστίας και της δωροληψίας 2.800.000 ελβετικών φράγκων του πρώην υπουργού έχουν ήδη παραγραφεί, λόγω παρέλευσης 20ετιας. Ο πρώην Υπουργός θα είχε ξεμπερδέψει εντελώς από τις κατηγορίες “με την βοήθεια“ της επέλευσης της παραγραφής, όμως δεν τα κατάφερε, αφού ο νόμος προβλέπει ότι το αδίκημα του ξεπλύματος μαύρου χρήματος, δεν παραγράφεται ποτέ!
Πάντως και το σκάνδαλο των 6 φρεγατών θα είχε κλείσει οριστικά, η αλυσίδα της ατιμωρησίας των πολιτικών θα συνεχιζόταν, όπως συνέβη και με το σκάνδαλο της Siemens. Η υπόθεση εκείνη ξεκίνησε το 2002, ασκήθηκε δίωξη το 2006, εκδικάστηκε το 2019 έως 2021 και βγήκαν όλοι οι κατηγορούμενοι “λάδι”, λόγω παραγραφής.
Βλέπουμε λοιπόν ότι οι κυβερνήσεις διαχρονικά “βοηθούν” στην δικαστική διαχείριση όλων αυτών των υποθέσεων – σκανδάλων μέσω των νόμων και των τροπολογιών, που έχουν ψηφίσει, ώστε τα πολιτικά παιδιά να παραμένουν τελικώς ατιμώρητα. Εμφορούμενες από αλαζονεία, ελέγχουν τον Τύπο, βαφτίζουν τα σκάνδαλα φιάσκο, υποβαθμίζουν τους θεσμούς και φτιάχνουν δικές τους επιτροπές, που ενίοτε δεν παρουσιάζονται σε αυτές, όταν εξετάζονται τα σκάνδαλα, περιφρονώντας έτσι τις διαδικασίες της Βουλής.
Με μια αναδρομή στο πρόσφατο παρελθόν και δη, στην υπόθεση της παγκόσμιας υγειονομικής κρίσης, είδαμε ότι η κυβέρνηση Μητσοτάκη θέσπισε το ακαταδίωκτο για τα μέλη των επιτροπών Λοιμωξιολόγων.
Το ίδιο ακριβώς συνέβη και στην εθνική τραγωδία στα Τέμπη, όπου η κυβέρνηση υπέγραψε άλλη μία τροπολογία, στην οποία προβλέπεται το ακαταδίωκτο για τα Μέλη της Επιτροπής Εμπειρογνωμόνων, που συστάθηκε για την διερεύνηση της τραγωδίας . Και στις δύο τροπολογίες βλέπουμε ότι τα μέλη των Επιτροπών “Δεν ευθύνονται, δεν διώκονται και δεν εξετάζονται για γνώμη που διατύπωσαν ή για ψήφο που έδωσαν κατά την άσκηση των καθηκόντων τους στα πλαίσια της λειτουργίας των επιτροπών “.
Για ποιόν λόγο λοιπόν και τι φοβάται η κυβέρνηση ότι θα διαπράξουν τα Μέλη των ανωτέρω Επιτροπών, ώστε να τα προστατεύει, ψηφίζοντας τέτοιες τροπολογίες;;;;
Αυτήν την εμπλοκή της Κυβέρνησης στην Δικαιοσύνη την βλέπουμε να συμβαίνει διαχρονικά.
Μπορούμε να θυμηθούμε ότι τον Νοέμβριο 2019, η Κυβέρνηση τροποποίησε τον Ποινικό Κώδικα, αλλάζοντας τις διατάξεις για την κακουργηματική απιστία των Τραπεζιτών. Δηλαδή, προκειμένου να ασκηθεί δίωξη για κακουργηματική απιστία στην Τράπεζα, θα πρέπει να έχει προηγηθεί μήνυση από την ίδια την Τράπεζα. Με τον τρόπο αυτό, τέθηκαν στο αρχείο πολλές εκκρεμείς υποθέσεις για κακουργηματικη απιστία, διότι απλούστατα δεν υπήρξε καμία μήνυση από καμία Τράπεζα.
Άλλη μια τροποποίηση των διατάξεων του Ποινικού Κώδικα που συνηγορεί στα παραπάνω είναι η ακόλουθη για το ‘’ξέπλυμα μαύρου χρήματος’’ : “τα άτομα, που είχαν κατηγορηθεί για νομιμοποίηση εσόδων από παράνομη δραστηριότητα, ανακτούν ( τους επιστρέφονται) τα χρήματα ή άλλα αντικείμενα που είχαν δεσμευθεί κατά την προανάκριση αν δεν έχει δικαστεί η υπόθεση τους εντός του 18μήνου της προφυλάκισης “.
“Φανταζόμαστε”, ποιοι μπορεί να επωφελούνται μιας τέτοιας κίνησης. Πιθανώς, πρώην τραπεζίτες, γνωστοί επιχειρηματίες και ημετέροι, έλληνες εφοπλιστές, όλοι οι υπό έρευνα για ξέπλυμα μαύρου χρήματος. Πάντως, όλες αυτές τις ρυθμίσεις, δεν τις λες ρυθμίσεις που αντιστοιχούν σε ένα κράτος Δικαίου. Υπήρξαν όμως και άλλες 4 τροποποιήσεις.
Παρατηρούμε λοιπόν ότι στις περιπτώσεις που η εκάστοτε κυβέρνηση (εκτελεστική εξουσία ) επιθυμεί σε περιπτώσεις σκανδάλων να προστατεύσει “τα παιδιά της”, είτε νομοθετεί νέους νόμους είτε τροποποιεί καταλλήλως τους υπάρχοντες, έτσι ώστε με την μέθοδο της παραγραφής, είτε με την έλλειψη επαρκών αποδεικτικών στοιχείων, είτε με έναν άλλο τρόπο, να επέλθει η ποθητή για αυτούς ατιμωρησία.
Ακόμη περισσότερο προκλητική παρέμβαση της εκτελεστικής εξουσίας στο έργο της Δικαστικής εξουσίας είναι στις περιπτώσεις, όπου αυτή θεσπίζει το ακαταδίωκτο των επιτροπών εμπειρογνωμόνων. Θέτει δηλαδή τα μέλη των επιτροπών εκ των προτέρων στο απυρόβλητο, μέλη τα οποία ομολογημένα θεωρούνται εξαρτημένα και μεροληπτικά. Με τον τρόπο αυτό όμως, η Κυβέρνηση, αν δεν φιμώνει και δεν ακυρώνει την απονομή της δικαιοσύνης, τουλάχιστον την προκαταλαμβάνει. Με άλλα λόγια η Κυβέρνηση καταργεί την αρχή της ισότητας, που προβλέπεται στο άρθρο 4 του Συντάγματος και ακόμη χειρότερα καταργεί την Αρχή της Διάκρισης των εξουσιών.
Στο σημείο αυτό, αν θυμηθούμε και την αλλοίωση του αποτελέσματος του Δημοψηφίσματος του 2015, διαπιστώνουμε και κατάργηση της Αστικής Δημοκρατίας της Ευρωπαϊκής Ένωσης.
Την στιγμή αυτή στον νου μου έρχεται ο Πρόεδρος της ΙΣΛΑΝΔΙΑΣ, Ολάφουρ Ράγκναρ Γκρίμσον, ο οποίος όταν του ζητήθηκε να οδηγήσει την Χώρα του στα Μνημόνια, όπως έγινε στην Ελλάδα μας το 2010 και μετά, αυτός σκέφτηκε ότι “Μνημόνια ίσον προστασία και ενίσχυση των Τραπεζών σε βάρος των ανθρώπων“. Σκέφτηκε ότι επέρχεται υποδούλωση της Χώρας στο χρέος και κατάλυση των δημοκρατικών θεσμών. Για να αποφύγει όλα τα παραπάνω, ο Πρόεδρος της ΙΣΛΑΝΔΙΑΣ πήγε κόντρα στο Δ.Ν.Τ. και στο Διεθνές Τραπεζικό σύστημα και οδήγησε τον λαό του σε Δημοψήφισμα και μάλιστα δύο φορές. Ο λαός τότε ψήφισε και τις δύο φορές “ΟΧΙ” στα Μνημόνια. Ψήφισε “ΟΧΙ” στην μετατροπή του ιδιωτικού χρέους των Τραπεζών σε Δημόσιο και έτσι σώθηκε από τα Μνημόνια και την υποδούλωση στο χρέος, με την εφαρμογή του μέτρου του Δημοψηφίσματος, που είναι η έκφραση της πραγματικής και άμεσης Δημοκρατίας.
Στον αντίποδα όλων των ανωτέρω και σε μια Πολιτεία με Αρχές και Αξίες και πραγματική Δημοκρατία ( το Κρατείν τω Δήμω, όπου Δήμος είναι το σύνολο των πολιτών ) θα πρέπει οι Δημόσιοι Αξιωματούχοι, οι ελεγκτικοί μηχανισμοί και η Δικαιοσύνη να είναι μεταξύ τους ανεξάρτητοι, έτσι ώστε να λειτουργούν με δίκαιο προς όφελος του Δημόσιου Συμφέροντος. Να υπάρχει δηλαδή η διάκριση και η ανεξαρτησία των τριών Εξουσιών. Νομοθετικής (Βουλή), Εκτελεστικής (Κυβέρνηση) και Δικαστικής. Σε κάθε περίπτωση η συμμετοχή των πολιτών σε διαδικασίες λήψης αποφάσεων και διαμόρφωσης πολιτικής, καθιερώνει την Δημοκρατία και διασφαλίζει την ορθή εκπροσώπηση τους σε όλα τα επίπεδα της διακυβέρνησης.