Άλλη μία θεατρική παράσταση του παραλόγου πραγματοποιήθηκε μέσα στο κοινοβούλιο, με πρωταγωνιστικό ρόλο της υφυπουργού παιδείας, Δόμνα Μιχαηλίδου.
Ο λόγος φυσικά γίνεται για την τοποθέτηση της προαναφερθείσας, σχετικά με την απόφαση της συγχώνευσης των σχολείων, η οποία, αφήνει ολόκληρες περιοχές χωρίς εκπαιδευτική κάλυψη. Η υφυπουργός για να δικαιολογήσει τα αδικαιολόγητα, επικαλέστηκε μέχρι και οδηγίες φυσικής ευεξίας του Π.Ο.Υ.!
Συγκεκριμένα δήλωσε: «είναι καλό και σωστό, όπως λέει και ο Παγκόσμιος Οργανισμός Υγείας, να περπατάμε όλοι 8 χιλιόμετρα την ημέρα… Μακάρι να ήταν χαμηλότερο, αλλά το να περπατούν ενάμισι και δύο χιλιόμετρα τη μέρα για να πάνε οι μαθητές στο σχολείο τους, δεν είναι ένα πρόβλημα το οποίο η εκπαιδευτική κοινότητα και εγώ η ίδια ως αρμόδια στο υπουργείο και ως εκπαιδευτικός θεωρώ ότι είναι αποτρεπτικό»
Χμμμ.. άρα μιλάμε για περιοχές που δεν υπάρχει συγκοινωνία; Σαν τις ιστορίες που ακούγαμε από τους παππούδες μας! -Άβυσσος η πρόθεση τους!-
Επεσήμανε βέβαια, πως δεν τίθεται θέμα ασφάλειας των παιδιών, αφού δεν πρόκειται για μικρά παιδιά δημοτικού, αλλά γυμνασίου. -Λογική κάτω από το μηδέν!-
Προφανώς περιμένουν εμείς οι γονείς να ανακουφιστούμε από μερικές λέξεις που ειπώθηκαν, πως δεν κινδυνεύουν τα παιδιά μας και να νιώθουμε περήφανοι για την εφαρμογή του αρχαίου ρητού: νους υγιής εν σώματι υγιή.
Μέσα σε αυτόν τον χώρο, στην Βουλή των Ελλήνων, υποτίθεται, πώς παίρνονται αποφάσεις για την εύρυθμη και δίκαιη λειτουργία της χώρας, για το συμφέρον όλων των πολιτών.
Δεν είναι επί του παρόντος να σχολιαστεί, το ποιοι πραγματικά παίρνουν τις αποφάσεις κι αν έχουν στόχο, το δίκαιο και το συμφέρον των πολιτών.
Το θέμα είναι να αντιληφθούμε, πως όλοι όσοι βρίσκονται εκεί μέσα λειτουργούν εναντίον μας και κάνουν ό,τι μπορούν να καταστρέψουν το μέλλον αυτής της χώρας, στοχεύοντας τα παιδιά.
Ονόματα δεν λέμε, οικογένειες δεν θίγουμε, αλλά πρακτικά οι κυρίες και οι κύριοι που έχουν λόγο στο κοινοβούλιο, προφανώς δεν έχουν ιδέα, ή δεν τους ενδιαφέρει, τί επιπτώσεις θα υπάρχουν με την συγχώνευση των σχολείων.
Ήδη η ποιότητα των μαθημάτων είναι πολύ χαμηλή, μιας και τα παιδιά, θέλοντας και μη, καταφεύγουν στα φροντιστήρια και στα ιδιαίτερα μαθήματα για να καλύψουν τα κενά που αφήνει η διδακτική μέθοδος του υπάρχοντος συστήματος.
Στα πολυάριθμα τμήματα των σχολείων, είναι φυσικό και επόμενο, να μην λειτουργούν με την ίδια ‘’ταχύτητα’’, ούτε οι μαθητές, αλλά ούτε και οι καθηγητές, οι οποίοι ή θα πρέπει να προχωράνε την διδακτέα ύλη ή θα πρέπει να καθυστερούν, ώστε να συμβαδίζουν όλοι μαζί.
Τα σχολικά κτίρια που στερούνται ιδανικής δόμησης και υποδομών, όπου τα ταβάνια πέφτουν στα κεφάλια των μαθητών, η θέρμανση είναι ανύπαρκτη, γιατί τα κονδύλια δεν φτάνουν, μαθητές σκοτώνονται στο προαύλιο από τα λάθη των συντηρητών, τα ασανσέρ δεν λειτουργούν ποτέ, ώστε να εξυπηρετούν τον σκοπό που δημιουργήθηκαν, δηλαδή να έχουν πρόσβαση σε όλους τους ορόφους του σχολείου, τα παιδιά με κινητικά προβλήματα…
Σε αυτά τα σχολικά κτίρια λοιπόν, οι ιθύνοντες έχουν σκοπό να φτιάξουν τμήματα περισσότερων ατόμων.!
Αυτόματα η ποιότητα της εκπαίδευσης πέφτει κι άλλο.
Άρα, πώς και σε τί θα ωφελήσει αυτή η απόφαση το εκπαιδευτικό σύστημα, που από κουτσό και στραβό, γίνεται πλήρως ανάπηρο;
Γιατί η πολιτεία δεν φροντίζει να αναβαθμίσει την ποιότητα της εκπαίδευσης, με το να φτιάξει σχολεία σε κάθε γειτονιά;
Γιατί δεν φροντίζει τα παιδιά να έχουν ολοκληρωμένο πρόγραμμα παιδείας, μάθησης, εξάσκησης, προετοιμασίας, εκγύμνασης σωματικής αλλά κυρίως πνευματικής, μόνο εντός του σχολείου και να μην αναγκάζονται να καταφεύγουν στα φροντιστήρια να καλύπτουν τα κενά;
Γιατί δεν φροντίζει να αφομοιώσει όλους τους δασκάλους των φροντιστηρίων, ώστε να είναι αρκετοί ποσοτικά;
Γιατί δεν φροντίζει τα παιδιά που είναι οι αυριανοί πολίτες της χώρας;
Χιλιάδες ακόμα θα μπορούσαν να είναι τα ερωτηματα… Και το παραλήρημα της υφυπουργού Παιδείας υποδεικνύει, για μια ακόμα φορά, πως οι πραγματικές ανάγκες των μαθητών και της εκπαιδευτικής κοινότητας χάνονται στο πεπρωμένο μιας απόφασης που στερείται λογικής. Στην φαινομενική προσπάθεια να αντιμετωπιστούν προβλήματα, δημιουργούνται νέα, καθιστώντας την εκπαίδευση θύμα ανεύθυνων αποφάσεων.
Όμως, η εκπαίδευση δεν πρέπει να είναι θύμα παραλογισμών και ανευθυνότητας. Αν συμφωνήσουμε, πως θέλουμε να ζήσουμε σε μια κοινωνία , όπου οι πολίτες προωθούν και εγγυώνται την πρόοδο της πολιτείας, και αντιστρόφως, όπου η πολιτεία εγγυάται την εξέλιξη των πολιτών, τότε η παιδεία θα πρέπει να είναι προτεραιότητα και όχι θύμα των πολιτικών θεατρινισμών.
Το “χέλι”