Έρευνα Daily-Mail για τους παιδοβιασμούς- Ένα έγκλημα με παγκόσμιες διαστάσεις και η σιωπή των θεσμών


Γράφει η Ελένη Νιάρχου 

Ο παιδοβιασμός, για μια ακόμη φορά, μας χτύπησε την πόρτα. Πρόσφατη έρευνα, στη Μεγάλη Βρετανία, αποκάλυψε ότι, για περισσότερες από δύο δεκαετίες, αδίστακτες συμμορίες παιδοβιαστών, έχουν βάλει στο στόχαστρο αγόρια και κορίτσια σε όλο το Ηνωμένο Βασίλειο. 

Από τους 396 γνωστούς δράστες που καταδικάστηκαν και φυλακίστηκαν τις τελευταίες δύο δεκαετίες, τουλάχιστον 155 έχουν τώρα αποφυλακιστεί και ζουν στις ίδιες πόλεις που αναζητούσαν τα θύματά τους, ενώ η λίστα των παιδοβιαστών συνεχώς αυξάνεται. 

Παρόλα αυτά, η κυβέρνηση του Κιρ Στάρμερ ψήφισε κατά του αιτήματος των Τόρις να διεξαχθεί πλήρης έρευνα. Μας λυπεί αλλά δεν μας ξαφνιάζει. Το πολιτικό καθεστώς της Μεγάλης Βρετανίας, ακολουθεί το ίδιο μοτίβο που συμβαίνει και στον υπόλοιπο πλανήτη, δηλαδή χαλαρή αντιμετώπιση των παιδοβιαστών, με πολλούς από αυτούς, αν τελικά καταδικαστούν, να αποφυλακίζονται, δίνοντάς τους την δυνατότητα να συνεχίσουν την ίδια αδιανόητη δράση τους.

Τα στοιχεία της σεξουαλικής κακοποίησης των παιδιών είναι τραγικά. Παγκοσμίως, 1 στα 9 κορίτσια και 1 στα 53 αγόρια κάτω των 18 ετών βιώνουν σεξουαλική κακοποίηση ή επίθεση από ενήλικα, είτε από το οικογενειακό τους περιβάλλον είτε από τρίτους. 

Οι επιπτώσεις της σεξουαλικής κακοποίησης των παιδιών είναι συνήθως μακροχρόνιες. Τα θύματα, ως ενήλικες, εμφανίζουν συμπτώματα κατάχρησης ναρκωτικών, διαταραχή μετατραυματικού στρες ή κατάθλιψη, ακόμα και βίαιη συμπεριφορά. Τα περισσότερα παιδιά πέφτουν θύματα των παιδοβιαστών λόγω φόβου και πολλά από αυτά δεν το λένε ποτέ σε κανέναν, λόγω ενοχών που νιώθουν. Φανταστείτε, λοιπόν, πόσες περισσότερες καταγραφές θα είχαμε παγκοσμίως … αν μιλούσαν όλα.

Παρόλα αυτά, τα εγκλήματα που έχουν ήδη αποκαλυφθεί, είναι πολλά. Πολλά από αυτά αφορούν μαζικές, κατ’ εξακολούθηση, κακοποιήσεις στις οποίες εμπλέκονται και φορείς που θα έπρεπε να λειτουργούν ως δείγμα για την κοινωνία, όπως διάσημοι, πολιτικοί, αλλά και εκκλησιαστικοί φορείς. Αυτό ίσως εξηγεί τον λόγο για τον οποίο το πολιτικό καθεστώς δεν δρα με τον τρόπο που θα έπρεπε για την πάταξη αυτού του είδους της κακοποίησης, αφού τελικά είναι όλοι εμπλεκόμενοι στην μεγαλύτερη μάστιγα του πλανήτη.

Πώς, λοιπόν, περιμένουμε από τον Ηνωμένο Βασίλειο να πάρει την θέση που πρέπει, όταν αξιωματούχοι και πολιτικοί της τοπικής αυτοδιοίκησης της πόλης Rotherham, βρέθηκαν εμπλεκόμενοι για κακοποιήσεις εκατοντάδων παιδιών;

Η εμπλοκή “επιφανών” προσώπων της κοινωνίας είναι συχνό φαινόμενο σε αυτές τις υποθέσεις. Το ίδιο ακριβώς συνέβη και με τον Jeffrey Edward Epstein, ο οποίος καταδικάστηκε για σεξουαλική διακίνηση ανηλίκων στη Φλόριντα και τη Νέα Υόρκη, και διατηρούσε μακροχρόνιες σχέσεις με άντρες της υψηλής κοινωνίας ,αλλά και πολιτικούς.

Πρόσφατα, στην Ελλάδα, γίναμε μάρτυρες μιας ακόμα κακοποίησης, της 12χρονης από τον Κολωνό. Ο εμπλεκόμενος στην υπόθεση Ηλίας Μίχος, ο οποίος καταδικάστηκε για βιασμό, κατάχρηση και μαστροπεία ανηλίκου, εξέδιδε την 12χρονη σε πολιτικούς, καλλιτέχνες και επώνυμους, που δεν αποκαλύφθηκαν ποτέ, αλλά και σε ιερείς.

Αυτό που με θυμώνει περισσότερο από όλα, είναι η συμμετοχή ανθρώπων της εκκλησίας, σε θέματα παιδοβιασμών. Η εκκλησία παρουσιάζεται ως ένας χώρος που με τις “εντολές” της δείχνει στους πιστούς τον δρόμο για μια ενάρετη ζωή. Μάλιστα, οι ιερείς θεωρούνται άτομα πέραν κάθε υποψίας, στους οποίους εμπιστευόμαστε τα παιδιά μας για καθοδήγηση και αυτό ακριβώς είναι που τελικά εκμεταλλεύονται για να κάνουν τις αποτρόπαιες πράξεις τους. Αλλά η κάλυψη τέτοιων πράξεων από τις εκκλησιαστικές και πολιτικές αρχές είναι ακόμα σοβαρότερο.

Κάτι τέτοιο συνέβη και στην Ιρλανδία, με την αποκάλυψη μεγάλου σκανδάλου που ήρθε στο φως της δημοσιότητας την δεκαετία του 2000 και αφορούσε εκκλησιαστικά στελέχη που εμπλέκονταν σε παιδική κακοποίηση. Η συγκάλυψη αυτών των εγκλημάτων συνέβαινε για πολλά χρόνια από την εκκλησία και τις κυβερνήσεις.

Άλλο παρόμοιο σκάνδαλο συνέβη και στην Αυστραλία με τον καρδινάλιο George Pell και πολλούς αξιωματούχους να το συγκαλύπτουν. Αλλά και στις Ηνωμένες Πολιτείες, τα σκάνδαλα της παιδικής κακοποίησης από ιερείς έχουν αποκαλυφθεί ήδη από το 1980, με την εκκλησία και την πολιτικό κόσμο να αδρανούν στις καταγγελίες των εμπλεκόμενων. Ακόμα και στην χώρα μας, έχουν συλληφθεί ιερείς για βιασμό ανηλίκων, σε περιοχές όπως στα Πατήσια, στο Αγρίνιο, στην Μάνη και στην Ηλιούπολη, χωρίς ποτέ, η εκκλησία, να κάνει κάτι για την αποφυγή τέτοιων φαινομένων.

Καταλαβαίνουμε λοιπόν ότι ο παιδοβιασμός είναι ένα παγκόσμιο πρόβλημα. Έχει πλέον ήδη αναγνωριστεί από όλους μας, αλλά η μεγάλη δημοσιότητα που έχει πάρει, έχει αναγκάσει και το πολιτικό καθεστώς να το αναγνωρίσει.

Παρόλα αυτά, οι παγκόσμιοι φορείς, εκτός από την UNICEF και παρόμοιες οργανώσεις που μόνο καταγραφή κάνουν των γεγονότων, είτε μένουν αδρανείς, είτε συγκαλύπτουν τέτοια φαινόμενα. Αυτό, όμως, που τελικά μένει από όλες αυτές τις κινήσεις ή την αδράνεια του πολιτικού κόσμου ανά τον πλανήτη είναι παιδιά με σωματικά και ψυχικά τραύματα, τα οποία προκύπτουν από τέτοιου είδους κακοποίηση.

Πραγματικά, αν ρωτήσουμε όλους τους εμπλεκόμενους, εξαιρώντας τους παιδοβιαστές οι οποίοι είναι ψυχικά άρρωστοι και δεν αποτελούν δείγμα ανθρώπινης συμπεριφοράς, αν κάτι τέτοιο έκανε κάποιος στους ίδιους ή στα παιδιά τους και τι θα έκαναν γι’ αυτό, τι θα μας απαντούσαν;

Γιατί όλες οι ορθές απαντήσεις για θέματα βίαιων πράξεων, και πόσο μάλλον σε παιδιά, ξεκινούν από εκεί … Από την στιγμή που θα μπορέσεις να μπεις στην θέση του θύματος και να αντιληφθείς πώς αισθάνεται και αν πραγματικά εσένα θα σου άρεσε να βρίσκεσαι στην θέση αυτή.

Αυτός είναι ο νόμος της προσομοίωσης …

Μπορείς να κάνεις ό,τι θέλεις αρκεί, αυτό να το έχεις δεχθεί πρώτα για σένα και το περιβάλλον σου.

Οτιδήποτε δεν είναι δεκτό για τον εαυτό σου, δεν μπορείς να το επιβάλλεις σε άλλον.

Οτιδήποτε δεν είναι δεκτό για τα παιδιά σου, δεν μπορείς να το κάνεις στα παιδιά των άλλων.

Είναι το πρώτο πράγμα που θα πρέπει όλοι να σκεφτούμε, όταν κάποιος βιώνει τέτοιες καταστάσεις. Είναι η βάση πάνω στην οποία θα πρέπει να κινούνται όλοι όσοι έχουν στα χέρια τους τις ζωές των πολιτών και θα πρέπει να ψηφίσουν νόμους για την ασφάλειά τους, ή νόμους για την απόδοση του δικαίου.

Η πολιτεία οφείλει να ορίσει την πλατφόρμα πάνω στην οποία θα κινείται το νομοθετικό πλαίσιο και μέσα από αυτό δεν θα πρέπει σίγουρα να λείπει ο νόμος της προσομοίωσης. Ως πολίτες θα πρέπει να απαιτήσουμε από όλο τον πολιτικό κόσμο, να δομήσουν το πλαίσιο αυτό από το οποίο να μην εξαιρείται κανείς, ούτε οι πολίτες, ούτε τα δημόσια πρόσωπα, ούτε οι πολιτικοί, αλλά ούτε και οι εκπρόσωποι των δογμάτων. Πρέπει να διασφαλιστεί η ανθρώπινη ύπαρξη σε μία δίκαιη κοινωνία.


Visited 45 times, 1 visit(s) today

Αφήστε μια απάντηση

Η ηλ. διεύθυνση σας δεν δημοσιεύεται. Τα υποχρεωτικά πεδία σημειώνονται με *