Γράφει ο Δημήτρης Αλαμπάνος
Τα τελευταία χρόνια, η Ελλάδα επιχείρησε να προσελκύσει ξένες επενδύσεις, κυριολεκτικά με κάθε κόστος. Ανάμεσα στα προβεβλημένα εργαλεία αυτής της στρατηγικής, βρίσκεται το πρόγραμμα Golden Visa, που θεσπίστηκε με στόχο την οικονομική ενίσχυση της εγχώριας αγοράς, μέσω της απόκτησης ακινήτων από πολίτες τρίτων χωρών.
Πίσω όμως από τα μεγάλα λόγια περί ανάπτυξης και επενδυτικού θαύματος, κρύβεται η ζοφερή πραγματικότητα. Η έλλειψη ουσιαστικού ελέγχου και στρατηγικού σχεδιασμού, έχει μετατρέψει ένα υποσχόμενο εργαλείο σε δυνητική απειλή για την εθνική ασφάλεια.
Η ελληνική κυβέρνηση όμως, επιμένει να συνεχίζει να αντιμετωπίζει το πρόγραμμα Golden Visa περισσότερο ως ένα εργαλείο οικονομικής ανάκαμψης και λιγότερο ως ζήτημα εθνικής ασφάλειας. Οι πρόσφατες αποκαλύψεις για αγορές ακινήτων σε ευαίσθητες περιοχές της Θράκης και του Αιγαίου από εταιρείες τουρκικών συμφερόντων, κάποιες εκ των οποίων φέρονται να σχετίζονται με την τουρκική μαφία, καταδεικνύουν τα τρωτά σημεία ενός προγράμματος που δημιουργήθηκε με γνώμονα το γρήγορο οικονομικό όφελος, χωρίς τις αναγκαίες ασφαλιστικές δικλείδες.
Το πρόγραμμα Golden Visa εγκαινιάστηκε το 2014. Προέβλεπε τη χορήγηση πενταετούς άδειας διαμονής σε πολίτες τρίτων χωρών, υπό την προϋπόθεση ότι θα αγοράσουν ακίνητη περιουσία ύψους τουλάχιστον 250.000 ευρώ. Η άδεια αυτή παρέχονταν και στα μέλη της οικογένειας των επενδυτών και συνεπαγόταν ελευθερία μετακίνησης εντός της ΕΕ και της ζώνης Σένγκεν. Μετά την πενταετία, υπήρχε δυνατότητα ανανέωσης της άδειας. Οι κυβερνητικές εξαγγελίες, έκαναν λόγο για προσέλκυση επενδυτικών κεφαλαίων και αναζωογόνηση του κατασκευαστικού τομέα και της αγοράς ακινήτων.
Τελικά όμως, είδαμε κάτι πολύ διαφορετικό: Εκτόξευση των τιμών ακινήτων, ιδιαίτερα σε Αθήνα, Θεσσαλονίκη και τουριστικούς προορισμούς. Εξώσεις πολιτών λόγω αδυναμίας ενοικίασης ή αγοράς σε λογικά επίπεδα και στυγνή κερδοσκοπία μέσω offshore εταιρειών και βιτρινών που θολώνουν την ταυτότητα των αγοραστών. Συγχρόνως, είχαμε μια χιονοστιβάδα αποκαλύψεων που συνδέουν τη Golden Visa όχι με επενδυτική ανάπτυξη, αλλά με οργανωμένο έγκλημα, ξέπλυμα χρήματος και παράλληλη υπονόμευση των εθνικών μας συμφερόντων.
Όπως αποκαλύπτουν διάφορα ρεπορτάζ, εταιρείες με έδρα χώρες της Ε.Ε. πίσω από τις οποίες βρίσκονται Τούρκοι υπήκοοι, έχουν αποκτήσει δεκάδες ακίνητα σε μειονοτικές περιοχές της Θράκης και παραθαλάσσια οικόπεδα σε Λέσβο, Ρόδο και Λέρο. Χαρακτηριστικό είναι ότι σε πολλές των περιπτώσεων, ο εξοπλισμός των ξενοδοχείων αφαιρείται και μεταφέρεται στην Τουρκία. Η πρόσληψη προσωπικού απευθύνεται αποκλειστικά σε μέλη της μουσουλμανικής μειονότητας, εντείνοντας τους φόβους για προσπάθεια επιρροής και έμμεσης χειραγώγησης τοπικών πληθυσμών.
Δεν χρειάζεται μεγάλη φαντασία. Άλλωστε οι περιοχές που στοχεύονται (Έβρος, Ροδόπη, Λέρος, Ρόδος) έχουν υψηλή γεωστρατηγική σημασία. Η αυξημένη τουρκική παρουσία μέσω ιδιοκτησιών, αποτελεί έμμεση εργαλειοποίηση του real estate για εχθρικά γεωπολιτικά συμφέροντα. Πρόσφατες έρευνες της ΕΥΠ εξετάζουν εάν αυτές οι αγορές αποτελούν μέρος υπονομευτικών ενεργειών, κατασκοπείας ή ελέγχου στρατηγικών περιοχών, μέσω της οικονομίας.
Απέναντι σε αυτές τις εξελίξεις, η στάση της κυβέρνησης παραμένει εξαιρετικά διστακτική. Παρά τις συνεχείς παραινέσεις για επανεξέταση των κριτηρίων χορήγησης Golden Visa, η πολιτεία αργεί χαρακτηριστικά να αντιληφθεί τις οδυνηρές συνέπειες. Μόνο προσφάτως, και υπό την πίεση δημοσιευμάτων και κοινοβουλευτικών παρεμβάσεων, ξεκίνησε δειλά – δειλά η διαδικασία περιορισμού των προνομίων του προγράμματος Golden Visa.
Από το 2014 άλλαξαν κυβερνήσεις και πέρασαν εκατοντάδες βουλευτές από τα έδρανα της Βουλής. Κανείς δεν είδε τους ενδεχόμενους κινδύνους; Με ποια λογική νομοθέτησαν και πώς μέσα από αυτόν τον νόμο και τις μετέπειτα τροποποιήσεις του διασφάλισαν την ασφάλεια, τόσο των πολιτών όσο και της ίδιας της πολιτείας;
Η αλήθεια είναι απλή, αλλά σκληρή: Η Golden Visa μετατράπηκε σε Δούρειο Ίππο. Η επιδίωξη άμεσης και ταχείας εισροής κεφαλαίων επέτρεψε σε πρόσωπα – φαντάσματα, με ύποπτο ρόλο, να αποκτήσουν ακίνητα σε στρατηγικά σημεία, με άκρως επικίνδυνες προοπτικές για την εθνική ασφάλεια της χώρας μας.
Η Ελλάδα όμως δεν μπορεί να συνεχίσει να λειτουργεί ως επενδυτικό πλυντήριο. Η περίπτωση της Golden Visa δεν είναι μια ακόμη «μαύρη τρύπα» σε ένα νομοσχέδιο. Είναι το αποτέλεσμα ενός πολιτικού και θεσμικού εφησυχασμού, με τίμημα την εκχώρηση εδάφους και την υπονόμευση τόσο της τοπικής κυριαρχίας όσο και της εθνικής ασφάλειας.
Και εν μέσω αυτής της ανησυχητικής πορείας, οι Έλληνες πολίτες εξακολουθούμε να παραμένουμε απλοί θεατές, χωρίς τη δυνατότητα ουσιαστικής συμμετοχής. Παρά τα κυριαρχικά μας δικαιώματα, έχουμε μεταβληθεί σε υπηκόους – στιγμιαίους ψηφοδότες. Χωρίς λόγο στις κρίσιμες αποφάσεις, χωρίς ουσιαστική συμμετοχή στη χάραξη πολιτικής, χωρίς φωνή, όταν παραχωρείται η ίδια η γη μας.
Αυτό το μοντέλο της υποτιθέμενης δημοκρατίας πρέπει να σταματήσει. Αν θέλουμε συνέχεια ως έθνος, πρέπει να διεκδικήσουμε ξανά τη Δημοκρατία στην πλήρη της έννοια. Όχι τη διακοσμητική, αλλά τη ζωντανή. Τη Δημοκρατία όπου ο πολίτης μετέχει κρίσεως και αρχής. Δεν παρακολουθεί απλώς τις εξελίξεις, αλλά τις καθορίζει ο ίδιος.
Η υπόθεση της Golden Visa ας είναι το ξυπνητήρι. Αν δεν το ακούσουμε τώρα, ίσως αύριο να μη μας ανήκει ούτε η γη κάτω από τα πόδια μας.