Γράφει η Ελένη Νιάρχου
Όλοι μας κάποια στιγμή έχουμε υπάρξει μάρτυρες σε πολλά ευτράπελα που έχουν συμβεί σε κάποιο συρμό του Ηλεκτρικού ή του Μετρό της Αθήνας, κατά την επιβίβαση ή την αποβίβαση, αλλά και κατά την διάρκεια ενός δρομολογίου.
Πόρτες που δεν ανοίγουν ή που ανοίγουν όταν δεν πρέπει, στριμωγμένοι άνθρωποι στα βαγόνια, επιβάτες που δεν μπόρεσαν να επιβιβαστούν λόγω πολυκοσμίας, αποπνικτική ατμόσφαιρα στο εσωτερικό των συρμών κ.ά. Οι περισσότεροι πολίτες αναγκαζόμαστε καθημερινά να χρησιμοποιούμε αυτούς τους συρμούς, είτε για την μετάβασή μας στην εργασία μας, είτε για να κάνουμε τις καθημερινές μας μετακινήσεις σε νοσοκομεία, υπηρεσίες, καταστήματα και όπου αλλού, μιας και το οδικό δίκτυο των πόλεων δεν προσφέρεται καθόλου για μετακινήσεις, ειδικά τις ώρες αιχμής.
Με το 2024 να φτάνει στο τέλος του, δύο απαράδεκτα γεγονότα σημάδεψαν τον ΗΣΑΠ. Το ένα είναι ότι συρμός έβγαζε καπνούς στο σταθμό του Μοσχάτου και και το δεύτερο, ότι άλλος συρμός άνοιξε εν κινήσει, δίχως χειρισμό, όλες τις πόρτες στη μια πλευρά. Και δεν είναι τα μόνα που έχουν συμβεί…
Επιβάτες και εργαζόμενοι έρχονται αντιμέτωποι με τέτοια γεγονότα τα οποία δείχνουν την παντελής έλλειψη διοικητικής ικανότητας των αρμοδίων, όχι για αναβάθμιση των υπηρεσιών, αλλά ούτε για τις βασικές παροχές που θα έπρεπε να έχουν, ώστε να προσφέρουν ασφάλεια στους εμπλεκόμενους. Παρόλα αυτά, το αντίτιμο του εισιτηρίου συνεχώς αυξάνεται, καθώς και οι έλεγχοι στο επιβατικό κοινό, ώστε να διασφαλίσουν τις εισπράξεις τους. Τα χρήματα όμως από τις εισπράξεις δεν βλέπουμε να λειτουργούν αποδοτικά για τους επιβάτες.
Οι άνθρωποι, καθημερινά, γίνονται μάρτυρες τέτοιων γεγονότων. Οι πολίτες έρχονται αντιμέτωποι με άσχημες καταστάσεις που τους προκαλούν αγανάκτηση, κούραση, δυσφορία και εκτίθενται σε καταστάσεις που, κάτω από αυτές τις συνθήκες, μπορεί να αποβούν μοιραίες. Δεν μιλάμε πλέον μόνο για την ταλαιπωρία των επιβατών, αλλά για την σωματική τους ακεραιότητα.
Οι επιβάτες, πολλές φορές, αναγκάζονται να σπρώχνουν ο ένας τον άλλον για να μπορέσουν να χωρέσουν στα βαγόνια. Τα δρομολόγια τα οποία παραμένουν σταθερά, χωρίς ποτέ να έχει αυξηθεί η συχνότητά τους, δημιουργούν, ειδικά τις πρωινές ώρες, μία απογοητευτική εικόνα για τον άνθρωπο, που με αυτόν τον τρόπο τον κατατάσσει στους νόμους της ζούγκλας.
Όμως, αυτού του είδους οι συγκοινωνίες, υπάρχουν μέσα στις οργανωμένες πόλεις μας και διοικούνται από φορείς που δίνουν λόγο και στους κυβερνητικούς μηχανισμούς, ώστε να λειτουργούν άψογα και να οδηγούν τους επιβάτες στον προορισμό τους με ασφάλεια. Τουλάχιστον, στο θεωρητικό κομμάτι. Γιατί, όπως όλοι βιώνουμε, αυτό είναι κάτι που δεν συμβαίνει! Η μη ορθή διαχείριση των διαδικασιών, των συντηρήσεων, αλλά και του ελέγχου των υπηρεσιών, μας αφήνει εκτεθειμένους σε πρωτόγνωρες καταστάσεις, στις οποίες θα πρέπει να πάρουμε πρωτοβουλίες για να κινηθούμε, διακινδυνεύοντας ακόμα και την ίδια μας την ζωή.
Κάτι τέτοιο έζησε και μία συμπολίτης μας, μαζί με πολλούς άλλους επιβάτες, οι οποίοι έμειναν εγκλωβισμένοι για πολλή ώρα μέσα σε ένα βαγόνι, χωρίς να τους έχει πει κανείς τον λόγο ή να τους κατευθύνει πώς πρέπει να κινηθούν.
Εμείς σας παραθέτουμε την προσωπική της, ονομαστική καταγγελία, η οποία, αν και είχε αίσιο τέλος, θα μπορούσε να καταλήξει σε τραγωδία.
Οι αρμόδιοι φορείς, θα πρέπει να λάβουν υπόψη τους όλα τα γεγονότα που συμβαίνουν στον ΣΤΑΣΥ (Σταθερές Συγκοινωνίες Μον. Α.Ε) και να κινηθούν γρήγορα, πριν η τραγωδία γίνει γεγονός.
“ Καταγγελία προς κάθε υπεύθυνο ΗΣΑΠ”
Θα ήθελα προς ενημέρωση να καταγγείλω περιστατικό που συνέβη σε συρμό του ΗΣΑΠ, στον συρμό από Πειραιά προς Κηφισιά την Παρασκευή 21 Νοεμβρίου 2024, μεσημβρινή ώρα 14.30-14.45 και για το συγκεκριμένο γεγονός δεν άκουσα να έγινε ποτέ λόγος, το οποίο θα μπορούσε να έχει δυσάρεστες και επικίνδυνες συνέπειες, αλλά προσπεράστηκε όπως όλα τα άλλα…
Παρασκευή 21 Νοεμβρίου το μεσημέρι λοιπόν ο συρμός προς Κηφισιά σταμάτησε στον σταθμό του Αγίου Νικολάου ασφυκτικά γεμάτος, όπως συμβαίνει συχνότατα μιας και τα δρομολόγια έχουν μεγάλη χρονική απόσταση, ώρες αιχμής, σε σημείο να αναρωτιέσαι, εάν κάποιος έχει ασχοληθεί ποτέ με ορθή σκέψη και κρίση με το πρόγραμμα των συρμών.
Το τρένο λοιπόν σταμάτησε, οι πόρτες δεν άνοιξαν ποτέ! Μετά από 5’ ο οδηγός ενημέρωσε έτσι απλά ότι ο συρμός θα συνεχίσει για τον επόμενο σταθμό… Εξήγηση καμία!
Ο συρμός όμως δεν ξεκίνησε. Έμεινε ακίνητος στο σταθμό με κλειστές πόρτες, με χιλιάδες άτομα σαρδελοποιημένα, στρυμωγμένα, χωρίς καμία ενημέρωση και καμία εξωτερική ενεργοποίηση…
Μεγάλοι άνθρωποι άρχισαν να μπαίνουν σε κρίσεις πανικού, άλλοι να λιποθυμούν και άλλοι να παθαίνουν αμόκ – αν καταλαβαίνετε τι εννοώ… Θα μπορούσε να συμβεί το οτιδήποτε κι αυτά μόνο σε ένα βαγόνι, αυτό που βίωσα εγώ…
Ντροπή και αίσχος να έχουμε υποτιμηθεί έτσι ως πολίτες και ως άνθρωποι, την στιγμή μάλιστα που ελεγχόμαστε τελευταία, συχνά-πυκνά και με ύφος κιόλας, αν έχουμε πληρώσει το κόμιστρο του εισιτηρίου μας, το οποίο πέφτει σε ένα μεγάλο πηγάδι, μιας και η εγκατάλειψη των πάντων είναι παντού ολοφάνερη…
Μετά από ένα τέταρτο περίπου, ακούστηκε πάλι ο οδηγός να λέει: “Αυτός που ανέβασε τον μοχλό κινδύνου να τον ξανανεβάσει…”Βλέπαμε κόσμο να περνάει έξω από το βαγόνι μας, -που ήταν κάπου στην μέση -μας χτυπούσαν τα τζάμια και έτσι μας είπαν να κατεβάσουμε και εμείς τον μοχλό κινδύνου και να βγούμε.
Καταστάσεις ζούγκλας, υποβαθμισμένο κράτος, τριτοκοσμικό το 2024 με… στρατηγικό σχέδιο συγκοινωνίας κιόλας! Μας ειρωνεύονται! Δεν ζουν εδώ μάλλον…
Κατεβάσαμε λοιπόν και εμείς τους μοχλούς κινδύνου, ανοίξαμε τις πόρτες και ξεχυθήκαμε και εμείς στον σταθμό, ενημερώνοντας και τα άλλα βαγόνια. Έτσι μόνοι μας… κι ό,τι γίνει, αφού είχαν εκτυλιχθεί σκηνές άπειρου κάλλους και στα άλλα βαγόνια!
Θα μπορούσαμε να είχαμε ποδοπατηθεί, πλακωθεί, πεθάνει από κάποιο καρδιακό επεισόδιο εκεί μέσα τόση ώρα, ή θα μπορούσε να ξεκινούσε ο συρμός την ώρα που εμείς ανοίγαμε τις πόρτες μόνοι μας κι άνθρωποι να έπεφταν στις γραμμές, στην αποβάθρα, οπουδήποτε…
Αφού κανείς δεν φρόντισε να ενημερώσει τι συμβαίνει και πώς μπορεί να αντιμετωπιστεί.
Ο πανικός είναι κακός σύμβουλος και αυτό θα έπρεπε να είναι γνωστό στους ανθρώπους που μεταφέρουν ψυχές στα βαγόνια τους… Και θα έπρεπε να ξέρουν πως αν γινόταν κάτι, ο υπεύθυνος θα ήταν ο πιο αδύναμος κρίκος..Ο σταθμάρχης πουθενά, σεκιούριτι πουθενά, κανείς πουθενά. Ελεγκτές όμως παντού!
Μόνο το ελεγκτικό λειτουργεί σε αυτό το κράτος…
Δεν ξέρω ποιος φταίει, δεν ξέρω τι φταίει, ξέρω όμως ότι η ανθρώπινη ζωή δεν έχει πια αξία για τον κρατικό μηχανισμό. Η αξιοπρέπεια μας υποτιμάτε καθημερινά. Το πράγμα έχει ξεφύγει. Τα συμβάντα είναι πλέον καθημερινά και κανείς δεν ενδιαφέρεται. Στους συρμούς θα θρηνήσουμε θύματα, αλλά κανείς δεν ενδιαφέρεται και κανείς δεν θα είναι υπόλογος, εκτός από κάποιον που δεν θα φταίει στην ουσία…
Κάντε κάτι πριν είναι αργά!
Η στάμνα θα σπάσει κάποια στιγμή… Η ανθρώπινη ζωή έχει υποτιμηθεί… Αναβαθμίστε, ενδιαφερθείτε, ενημερώστε σωστά, προσφέρετε σωστές υπηρεσίες! Πληρώνουμε γι αυτές στην τελική!
Ελπίζω να εισακουστεί κάτι προς όφελος όλων μας”
Χαράκου Ευαγγελία
Έλλην πολίτης, πολύτεκνη μητέρα, εργαζόμενη γυναίκα
